verandert je karakter automatisch als je ouder wordt?
na de vraag over mijn schoonmoeder toch een principe: ik wil nooit zo een oude veeleisende dame worden, maar mijn zelfrespect behouden en respect voor degenen die mij verzorgen.
nu werk ik heel veel met iets oudere mensen. Hier is toch een groot verschil. Een dame van 78 die de hele dag in bed moet liggen is een echt zonnetje. Zij lacht en grapt en iedereen is graag b ij haar. Een heer van 92 vertelde me dat ik eens pasta moest komen eten want hij had een pastamachine gekocht en dat was zo lekker...En ja, hij had pijn en kwaaltjes, maar daar gaf hij niet om want zeuren maakt je niet beter.
mijn vader is 77 en blind. hij zeurt ook nooit, zegt vaak "moet je bedenken dat er ook kinderen zijn die niet zien, ben ik een geluksvogel dat ik altijd kunnen zien heb...".
anderen wentelen zich in zelfmedelijden en verzieken hun omgeving, verwachten enorm veel en verliezen hun zelfrespect.
Ik vind persoonlijk dat je oudere mensen net respecteert als je je grenzen aangeeft en (als je dat echt zo vindt) tegen hen ingaat. Het zijn toch geen kleine kinderen? Ze hebben een leven achter zich, zouden eigenlijk wijsheid moeten doorgeven maar verprutsen hun tijd met te bedenken hoe zielig ze zijn.
Maar dan krijg ik een schrikbeeld: verander ik ook later? Word ik ook een zeur? Heb ik dat wel in de hand? of is dat een soort hersensleet dat je kan overkomen en waardoor je irritant veeleisend en zeurderig wordt?
Heb je meer informatie nodig om de vraag te beantwoorden? Reageer dan hier.