Hoe kan je voorkomen dat je niet gaat huilen als iets niet lukt?

"Wie om zijn/haar eigen fouten en onvolkomenheden kan lachen, heeft zijn/haar leven lang elke dag plezier".

Dát is de (wijze) les die ik in de loop der jaren heb geleerd. Neem jezelf en wat je doet niet zo vreselijk serieus, en leer te lachen om jezelf en je tekortkomingen. Niemand ligt er wakker van als iets jou niet (of niet meteen) lukt, dus zelf hoef je daar ook niet om te treuren. Probeer eens minder streng te zijn voor jezelf en maak er een grapje van als iets niet lukt. Zó belangrijk is het immers allemaal niet.

In de eerste plaats denk ik dat het belangrijk is om jezelf niet wijs te maken dat je niet zou mogen huilen. Als je steeds bezig bent met hoe stom het wel niet is dat je misschien wel gaat huilen, heb je alleen maar minder controle over je emoties. Bovendien: wat is er verkeerd aan huilen?

Oké, ik snap het wel, je vindt het een beetje genant en je maakt je kwaad op jezelf dat je om het minste of geringste in huilen uitbarst. Sommige mensen zijn wat gevoeliger, en huilen sneller. Op zich is daar niets mis mee, maar ik kan me voorstellen dat het in sommige situaties wat ongemakkelijk is.

Allereerst: relativeer! Het is niet erg, als je een keer kritiek krijgt, of als iets niet lukt zoals jij wilt. Fouten maken doet iedereen, en fouten maken móet zelfs, tot op zekere hoogte, omdat we ons anders nooit zouden ontwikkelen. Oefening baart kunst, maar oefenen betekent dat datgene wat je doet, niet in één keer goed gaat. En dat hoeft ook niet.

Als je een huilbui of een paar tranen op voelt komen, kan het soms helpen om even je aandacht ergens anders op te richten, liefst op iets leuks of luchtigs natuurlijk. Haal een paar keer diep adem, en bedenk dat een gevoel iets subjectiefs is. Een paar keer extra knipperen wil wel eens helpen als je je ogen nat voelt worden. Maar vooral: maak je er niet al te druk om, dat is waarschijnlijk de beste remedie. Daarbij vind ik het best sterk als iemand gewoon durft te huilen als hij/zij ergens door geraakt is, dus wees ook niet bang om af en toe gewoon je emotie te tonen.

Door je aandacht op iets anders te vestigen, jezelf af te leiden.
Mij lukt dat heel goed door met mijn aandacht naar mijn voeten te gaan, en van binnenuit mijn voeten te voelen.

Een groot deel van je lichaam reageert wanneer je emotioneel bent, je voelt het bijvoorbeeld aan je adem ed., wat je weer aan het verdrietige gevoel kan herinneren en je weer opnieuw aan het huilen brengt. In je voeten is echter niets te merken van al die emotie, je voeten zijn gewoon rustig.
(Althans, bij mij, misschien zijn er ook wel mensen die ook onbewust hun voetspieren aanspannen bij emotie)
Met mijn aandacht bij mijn lichaam zijn, te voelen, werkt aardend, en werkt voor mij beter dan andere afleiding.

Als je nog nooit meditatie, yoga, etc. gedaan hebt, is het misschien even zoeken naar hoe je dat precies doet, met je aandacht bij je voeten zijn.
Het is niet nádenken over je voeten, maar je voeten voelen. Een beetje zoals wanneer je een nieuw paar schoenen past, dan voel je ook hoe je voeten voelen terwijl je in die schoenen loopt.

Een liedje zingen in je hoofd, rustig tellen, etc. kunnen ook goed werken.

Je kan daar eens mee oefenen, en kijken of er een manier is die voor jou goed werkt.


Kijk wel eerst of het een situatie is waarin het nodig of echt handig is om niet te huilen, of dat het een situatie is waarin je het gewoon los kan laten.
Huilen is immers ook een belangrijk iets, dat zeker niet altijd vermeden hoeft te worden. Huilen mag!

Maar wanneer je door bijvoorbeeld je hormonen voortdurend moet huilen om dingen die je zelf helemaal niet erg vindt, en het niet komt doordat je ergens mee zit of je om een andere reden allerlei opgekropt verdriet/wanhoopsgevoelens hebt, kan het geen kwaad om te zoeken naar een manier om niet te hoeven huilen.

En wanneer je overstuur bent terwijl je met iemand over een probleem praat, is huilen hartstikke prima. Maar als het zorgt dat je niet meer kan praten omdat je te hard moet huilen om een woord uit te brengen, en je wel heel graag óók (dus naast het huilen!) je gevoelens wilt kunnen vertéllen, kan het best nuttig zijn om een manier te hebben om je lichaam zover tot rust te brengen dat je nog een beetje kan praten.

Maar gebruik het asjeblieft niet omdat je denkt dat het stom is om om een bepaald iets te huilen, omdat je geen zin hebt om te huilen of omdat je je kwetsbaarheid niet durft te tonen. Want huilen kan ook heel goed zijn, het kan enorm veel opluchting geven, en het kan heel goed zijn als anderen kunnen zien dat ...