Ik ben erg emotioneel na een kort ziekenhuisopname,waar is dit aan te wijden?

Heb je medicijnen gekregen, waarvan dit een bijwerking kan zijn? Anders is dit misschien een oplossing:

Misschien was je erg zenuwachtig voor dit ziekenhuisbezoek. Als je dit niet geuit of er met niemand over gepraat hebt, kan dit opeens ''naar boven komen''. Er is niets mis mee, het kan de besten overkomen.

kan zijn dat het je toch meer aangreep dan je vermoedde of dacht. een 1ste zh-opname.. kan ook meespelen. mogelijk zag, hoorde of be-dacht je van alles dat nu maakt dat je zo reageert.
komt vast weer goed, sterkte!

Heeft er waarschijnlijk mee te maken dat je fysiek en/of mentaal moe bent.

Joh, dat is toch logisch,dat is allemaal spanning.
Als je voor het eerst opgenomen wordt is alleen
de schrik al genoeg.
Je moet hier rustig proberen overheen te komen.
Wat wel heel fijn is dat het allemaal mee viel.
daar moet je dankbaar voor zijn,en dat zal je
helpen om er snel overheen te komen.
Als je paar weken verder ben kijk je hier heel
anders tegenaan.
Het allerbeste.

Je bent vier dagen in het ziekenhuis geweest.
Nou, dan was het ook weer niet zo,n kleinigheidje hoor, want bij heel kleine ingrepen sta je na een paar uur weer op straat.
Misschien ben je te bescheiden , er is best wel het een en ander met je gebeurd en dan is het de normaalste zaak van de wereld dat je emotioneel nog helemaal niet in orde bent !!
Hoe dat precies komt dat een mens daar een poosje "labiel" van is, weet ik niet maar het is wel heel erg normaal , de meeste mensen hebben dat!
Zeg tegen de baas dat het nog (lang) niet goed gaat he !!
Veel sterkte !

ernst/mate van levensbedreiging zegt niets over de impact van een opnamen van 4 dagen, dus het gaat niet om zweetvoeten!!
misschien wat redenen die een oorzaak zouden kunnen zijn:

- je wist niet wat je te wachten stond (ofwel stress)
- je bent uit je eigen omgeving gehaald (ofwel van de kaart)
- je bent ook daar aan het malen en denken geweest (ofwel brak/total loss)
- je hebt nog steeds geen zekerheid: je zit niet lekker in je vel en hebt nog last (dus nog aan het malen en stressen)
-je hebt slecht geslapen en totaal niet kunnen wennen aan al het vreemde in die 4 dagen (en miss nog steeds niet)
-lichamelijk herstellen of blijvende klachten wat ook zijn impact heeft (wat je hebt of hebt gehad gaat een ander geen bal aan maar jij weet dat het impact hebben op meerder aspecten)

kortom je hebt het met veel gedonder en getress achter de rug, en je bent er nog niet.
je hebt tijd nodig om het even op een rijtje te zetten en tot rust te komen. waarschijnlijk ben je nog aan het terugdenken over hoe en wat, en wat nu verder, je zit nog steeds niet lekker in je vel en je voelt al een druk van je werkgever.

emotioneel krijg je hier een duw van maar loop jezelf niet voorbij hoor!
neem de tijd die je nodig hebt. als JIJ vind dat je zover bent probeer dan of je kan beginnen met minder uren werk en niet gelijk doen of je weer fris en fruitig bent en alles wel weer aan kan.

je hebt 4 dagen zorg gehad, en nu is het aan jou om goed voor jezelf te zorgen.
TIJD NEMEN DUS, want achteraf is dit niet meer in te halen. voel je niet schuldig, het gaat hier om je gezondheid!!!

probeer je niet te storen aan je emoties, gooi het eruit, neem hoe het komt, het is later wel weer te doseren en beter in de hand te houden.
verwacht van jezelf ook niet teveel omdat het van aderen moet, hoort of zou moeten kunnen.

(verder in reacties)

In de eerste plaats: dit is heel normaal.

Het was je eerste opname, schrijf je. Dat is sowieso al spannend. Misschien was je opname ook wel onverwacht, dat kan je helemaal uit balans brengen.

Het was niet ernstig, zeg je. Misschien leek het eerst wel ernstig, of in elk geval ernstiger dan je dacht? Daar kun je erg van schrikken.

Daarbij ben je erg moe. Vermoeidheid zorgt er vaak voor dat je emoties wat meer aan de oppervlakte liggen, dat je wat labieler bent. Je hele reactie (bijvoorbeeld het benauwde gevoel als je eraan denkt om je baas te bellen) klinkt als een stressreactie. Dat kan komen door vermoeidheid, door alles wat er gebeurt is, doordat je in het ziekenhuis niet goed hebt geslapen, of wat dan ook.

Een ziekenhuis is geen leuke plek om te zijn. Je hebt niet alleen met je eigen problemen te maken, maar ziet en hoort er ook veel ellende van anderen, terwijl je juist zelf al erg kwetsbaar bent op zo'n moment. Dat kan je behoorlijk van slag maken. Na een opname weer thuis zijn kan ook weer een hele aanpassing vergen: ineens sta je er weer alleen voor, heb je niet meer de verpleegkundigen en arts dichtbij om je vragen aan te stellen, en moet je naast bijkomen van alles wat er gebeurt is, ook weer gaan denken aan het oppakken van je normale bezigheden. In het ziekenhuis denk je daar niet zo aan, maar nu thuis komt het ineens weer op je af. Je 'moet' voor je gevoel allerlei dingen, terwijl je je daar nog niet echt toe in staat voelt.

En tenslotte: misschien hebben je klachten te maken met je medische situatie, of is het een nawerking van een behandeling die je hebt ondergaan of medicatie die je gebruikt(e). In alle gevallen geldt: doe het rustig aan, en gun jezelf de tijd die je nodig hebt om hiervan te herstellen. Lichamelijk herstel is niet het enige wat telt, dus dwing jezelf niet om dingen te doen die je lichamelijk voor je gevoel "nu eenmaal zou moeten kunnen", als je daar mentaal nog niet aan toe bent. Het gaat weer over, maar alles op z'n tijd.