Waarom is het voor veel mensen lastiger om de eigen fouten te vergeven, terwijl ze een ander, die dezélfde fout maakt, liefdevol kunnen vergoeilijken?

Het zijn onzekere mensen die zichzelf lastiger vergeven dan anderen. Ze willen graag aardig gevonden worden en stellen daarom hogere eisen aan zichzelf dan aan anderen.

Ik ben het niet eens met het andere antwoord dat juist vooral de onzekere mensen dat hebben. Zelf ben ik niet onzeker,maar ik stel wel hoge eisen aan mezelf. Ik ben de oudste,dus degene die het goede voorbeeld moet geven. Ook in de vriendengroep voel ik mij geroepen om de rol van 'verantwoordelijke' op te nemen en altijd er te zijn voor de ander. Dit betekent ook dat ik andere mensen makkelijk vergeef:immers,mensen maken fouten. Iedereen verdient een tweede kans. Maar omdat ik vind dat ik er voor anderen moet zijn,vind ik dat ik diezelfde fout niet mag maken. Omdat ik er voor anderen moet zijn en anders 'belast' ik hen met mijn fout. Ook al is het dezelfde fout,ik reken het mezelf altijd zwaarder aan.

Hoi Kristal. Misschien zijn dit wel twee verschillende dingen!

Als je een fout maakt, en je denkt erover na of je deze fout aan jezelf kan vergeven, dan moest het wel om een behoorlijk akkefietje gaan. Zeg maar iets waarvan je moest blozen, of moest schelden op jezelf, of waarvan je een rottig gevoel had dat je avond bedierf.
Dat moet je dan even verwerken. En dat is goed hoor, zo geef je er aandacht aan.

Maar zie je dat een ander dezelfde fout maakt, dan is er een andere situatie. Je bent niet verantwoordelijk voor die fout, dus de bijbehorende emotie heb je ook niet. Maar, en daar gaat het om, je hebt wel op de een of andere manier een relatie met die persoon. Je zult genegen zijn om die persoon te troosten, of te helpen, of je bent in de positie die persoon te beschimpen welke positie jou macht geeft.
Een sociale interactie dus. En dat voelt prettig.
Bovendien zie je dat die ander ook gewoon maar een mens is, dat stemt je mild.

Ik heb geen idee waarom je dit vraagt, Kristal, maar stel dat je ergens mee zit, zou het een idee zijn om het voorval te bezien vanuit de positie van een medemens?
Neem mijn positie maar, ik denk heel mild over jou. Goed?

ik denk dat het kwestie is van accepteren (ook ik ben een mens) en aanvaarden (tja, heb nu eenmaal een fout gemaakt) en toepassen (weet waar en waarom ik de fout ben ingegaan, en ben de volgende keer scherper als de alarmbelletjes afgaan in een soortgelijke situatie)

het gaat er natuurlijk ook om om welke fout het gaat. als je er vanuit gaat dat het maken van een fout onbewust is, is het makkelijker te verkroppen dan wanneer je in een gekke bui iets doet waar je jezelf daarna wel voor je kop kan slaan.

kortom, vertrouwen in jezelf en er vanuit gaan dat alle dingen die je doet in feite een keuze zijn die je hebt overwogen. blijkt dat het niet de juiste was is dit juist een leermoment, waardoor je als mens kan groeien en weer een stukje wijzer bent geworden.

het wil enorm schelen als iemand de lat voor jezelf niet te hoog legt, en weet dat geen een mens een robot is.

Het vergeven van je eigen fouten is lastig omdat er als consequentie hierna zelfreflectie nodig is.

Je kunt een fout van iemand anders vergeven waarna je eigenlijk alleen het signaal hebt afgegeven, en die ander daarmee nu aan de gang moet gaan, om te bekijken hoe het kwam dat het misging en wat eraan gedaan kan worden om het te voorkomen. De ander heeft ook nog jou steun bij dat proces.

Bij het jezélf vergeven heb je na het vaststellen, wat al heel moedig op zich was, dit alles ook nog te doen.
De neiging is dan ook nog aanwezig om te vervallen in twijfel of je het wel bij het juiste eind hebt.

We zijn ook zo gewend om naar buiten te kijken en niet naar binnen...

Toegevoegd na 1 dag:
Het vergt dan veel moed om de confrontatie met jezelf aan te gaan. De angst voor deze ontmaskering is zo groot dat het er vaak in een mensenleven niet van komt. De beloning is echter groot: vrij zijn van schaamte, wrok, schuld, haat...

Mooie vraag!
Ik denk, omdat het voor veel mensen heel moeilijk is om van zichzelf te houden.
En dát heeft vaak weer te maken met de opgedane ervaringen, zowel in de jeugd als later, maar vooral die in de jeugd: een hele belangrijke is de opvoeding.
Velen hebben geleerd te luisteren naar een ander, lief te zijn (vooral meisjes), je te gedragen, rekening te houden met anderen, zijn afgekeurd etcetc.
Maar hebben niet geleerd, om rekening te houden met, te luisteren naar, te voelen in: ZICHZELF. Want dat "hoort" niet, dat is egoïstisch.

Ik heb precies hetzelfde. Ik kan echt bijna alles van een ander vergeven maar mezelf niet. Volgens mij ligt dat aan je persoonlijkheid en daarin verschillende categorieën. Zoals: Te fanatiek, hebberig, jaloers,verwend zijn of in mijn geval met een verslaving hebben. Het heeft natuurlijk ook te maken met je opvoeding en vrienden. Ik pieker er een hoop over en het enigste waar ik op uit kom bij mezelf is om fouten en ergenissen van het verleden te laten voor wat ze zijn. Probeer je te focussen op de dingen waar je trots op ben en je er goed bij voelt. Probeer er over te praten met je geliefde of familie. Ik zal je een voorbeeld geven over mezelf. Ik had ooit echt iets stoms gezegd over een persoon en daar zat ik zo mee in de knoei en schaamde me zo erg dat ik pas na twee jaar ben gaan praten met die persoon. Toen ik het vertelde wist ze het niet eens meer. Soms denk je te veel na over slechte dingen en gewoontes dat het bijna een fobie word voor je eigen en dat is gevaarlijk. Wat mij heeft geholpen is het boek van de Dalai Lama en 'mediteren'. Via dat boek ben ik veel meer vergevins gezind naar me eigen geworden. Ik hoop dat je jezelf de rust kan geven die je wilt. Succes

Het hangt mi hier van af ,
Heb ik een fout gemaakt waarikzelf alleen bij betrokken ben dus geen andere partij benadeeld /gekwets en gedupeerd oid.

Dan probeer ik die fout zelf te herstellen .

Maar wat is een fout ,ik noem het liever een blunder .
Is een leermoment .en verbeter jezelf moment .

Heb ik iets fouts gezegd of gedaan en daarmee een ander verdriet of pijn gedaan ,

Waarvan ik spijt heb dan laat ik dit weten en merken dan kan ik het mezelf ook beter vergeven.


En dan kan ik een ander zn fout ook vergeven ,omdat ik ik weet dat ik het zelf ook fouten maak .

Zelfreflectie en mensen kennis ,het je kunnen verplaatsen in die andere .kom je een heel eind mee .

De achtergrond voor het antwoord is net zo divers bij verschillende mensen. Ieder heeft zo zijn eigen reden. Schaamte, frustratie etc. Die emotie heb je niet als je een ander vergeeft.

Omdat, als iemand anders diezelfde fout gemaakt heeft, je begrip kan opbrengen door verzachtende omstandigheden aan te voeren die JIJ DENKT dat van toepassing zijn. Die bewuste persoon kan daar voor zichzelf ook anders over denken....

Voor jezelf WEET JE dat er bij die fout geen verzachtende omstandigheden waren. En je kan de fout niet meer goedmaken. Daarom heb je dan ook nog een schuldgevoel. Hoe kan je jezelf vergeven als je weet dat je schuldig bent?

Vaak heeft het ook met je opvoeding te maken. Als er al te vaak op jouw rechtvaardigheidsgevoel is ingespeeld is het moeilijk om dat nog kwijt te geraken. Bij een fout hoort straf, zo heb je het geleerd. Dat er na die straf ook vergeving moet komen is heel moeilijk als het over jezelf gaat, omdat je de bewuste fout vaak niet kunt vergeten.

Wat je vraagt, herken ik.
Een ander gemakkelijker kunnen vergeven is vaak gelegen in een nog te ontwikkelen zelfacceptatie.
Je mag echter voor jezelf net zo zachtmoedig worden als voor de ander.
Heb uw naaste lief als uzelf.
Daarmee wordt ook aangegeven dat je van je zelf mag houden en je afstand zou mogen nemen van een vertekend zelfbeeld door (jeugd) trauma's.
Trauma's (de onderliggende oorzaak) ontstaan door een gebrek in de ontvangen liefde en/of de aard waarop deze liefde aan jou gegeven is.
Ook met liefde gegeven dingen kunnen schadelijk voor je zijn omdat dat te weinig rekening is gehouden met jouw eigenheid.

Wat je niet ontvangen hebt kun je jezelf niet geven, dar hoort ook vergeving toe.
Blijkbaar heb je wel zoveel liefde in jezelf dat je de ander wel vergeving kunt schenken.
Je hart is dan niet verhard, stel hem nu dan ook open voor jezelf.

Het heeft mij ook 50 jaar(!) gekost om dit te ontdekken.
Ik hoop en denk dat je slimmer bent dan ik.....
Deze vraag bewijst dat eigenlijk al.

De meeste mensen houden niet genoeg van zichzelf. Daarom is jezelf vergeven moeilijk.

De persoonlijkheid van de mens wordt voor een belangrijk deel gevormd door onze genen ( lees hier karakter)
Een klein deel door onze opvoeding en een ander klein deel door omstandigheden en oh ja, een piep klein deeltje door onze eigen wil!!!

En juist daar gaat het fout!
Juist daar voelen we vaak de onmacht.
We kunnen het vaak niet uitstaan, dat we zo zijn.
Waarom we niet meer geduld hebben.
Beter inzicht in de ander.
Meer begrip voor de situatie.
Met onze ratio, kunnen we alles prima uitleggen en er na handelen, zolang het maar over een ander gaat.
Fouten van de ander vergeven is een fluitje van een cent, we begrijpen het immers wel, waarom de ander zo heeft gehandeld,
We begrijpen het goed, dat het zo ook niet echt bedoelt was.
En de ander moet ook verder, dus een vriendelijk woord, een aai over de bol en kijk, twee blije mensen.
De een omdat hun fouten vergeven zijn en de ander om dit te mogen doen.
Want het is toch soms wel heerlijk de ander te mogen helpen/ vergeven.

Maar maken we zelf die fouten, dan is dat vaak onvergeeflijk, immers je wist toch hoe het wel moest, terwijl je de ander het kan vergeven en er ook nog een persoonlijke uitleg bij kan geven, loop je bij je zelf helemaal vast.
Je kunt het niet uitstaan!
Hoe had je zo stom kunnen wezen!
En dat dit juist jou moest overkomen, jij die anderen graag wilt vertellen hoe het wel of niet moet.

Je karakter vertelt je nu, dat je erg stom bezig bent.
Je opvoeding vertelt je nu, zo hebben we het je niet geleerd!
Door je ervaringen in je leven, weet je, dat je er schijnbaar niet veel van geleerd heb.
Je eigen wil voelt de onmacht dat het zo gelopen is, zo lijkt het of je alles tegen hebt.

Dus zo maar voor je zelf , alles even vergeten en vergeven, is daardoor vrijwel onmogelijk geworden, of op zijn minst erg moeilijk.
We zijn te veel 'geprogrammeerd" door het leven zelf.
Het is net een soort van computerprogramma, als je te gek doet, loopt alles vast, terwijl dat dan wel het laatste is wat je eigenlijk wil.
Alleen maar je best doen, is niet altijd de oplossing.

Door het schuldgevoel natuurlijk!

Als we een fout begaan voelen we ons eigen schuldig, dat voelen we niet wanneer iemand anders een fout maakt.