Mijn dochter doet vreemd de laatste tijd (lees hieronder), wat is er aan de hand?

Wat dacht je van puberteit. Perfect leeftijd heeft ze ervoor..

Alles wat je omschrijft hoort bij de puberteit. Ik zou me geen zorgen maken maar zeker niet alles pikken van haar.
Er zal ruzie door koen maar ze moet ook gecorrigeerd worden. Daar heeft ze het meeste baat bij en blijft de situatie voor jou ook houdbaar.

Word ze niet gepest? Daar lijkt 't ook op.

Hoeft niet aan de puberteit te liggen ze kan ook niet lekker in haar vel zitten , misschien ruzie , pesterij of alles zit ff tegen. Of een vriend die het uitgemaakt heeft , kan zoveel zijn . Ik zou toch proberen met haar te praten of als ze geen prater is op papier laten zetten wat er aan de hand is.

Moet ze misschien ongesteld worden? Dan kan je ook heel prikkelbaar zijn. Vriendje? Verkering uit? Pesten? T kan vanalles zijn.. Als praten niet lukt zou je misschien een briefje kunnen schrijven..

Volgens een bekend hersendeskundige begint de puberteit vanaf 10 jaar en deze kan doorgaan tot 25. De klachten die jij uit lijken perfect bij de puberteit te horen. Maak je daarom niet direct al te grote zorgen over je dochter, maar probeer wel echt contact met haar te houden. Ga eens iets met haar doen dat zij leuk vindt en probeer een vader-dochter-momentje in te lassen.
Ik weet niet of je een lezer bent, maar "Het puberbrein" is een interessant boek en een echte must-have voor ouders met puberkinderen.

Ik ben ook moeder van een puberzoon van 16 en ik herken dit gedrag net zo. Ik denk dat elke ouder dit herkent en is het niet van hun kind, dan hoef je er alleen aan terug te denken hoe jezelf was tussen, zeg maar 12- en 20 jarige leeftijd. Je wilt alles maar mag niets voor je gevoel! Jongens zijn rebels en brullen, meisjes voelen zich zielig en zwijgen!!!Zo is het in de meeste gevallen.
Vergeet ook niet dat jouw kind er nog een punt bij heeft dat toch erg veel impact op een kind heeft en dat is de scheiding van haar ouders.
Probeer toch te blijven communiceren met haar. Geef haar respect en luister ook naar haar. Doe het niet af als onzin wat ze vertelt, maar ga met haar mee in haar gedachtengang. probeer geen regels op te leggen in de vorm van;"je moet", maar "zou je willen". Wel duidelijk regels stellen en je er ook aan houden, maar meer op een manier van 'overleg samen'. Laat haar voelen dat ze belangrijk voor je is en dat jij er altijd voor haar bent.
Laat haar wel weten wanneer ze te ver gaat en accepteer geen totaal respectloos gedrag van haar tegenover jou.
Ga niet schelden of zo, maar zeg het haar rustig en duidelijk, uit je dak gaan helpt gewoon niet en dan loop je het risico dat het escaleert. Het is moeilijk, maar probeer open te staan voor haar en probeer wat je haar oplegt met goede argumenten te versterken, zodat ze ook weet 'waarom' je bepaalde dingen wilt. De tijd van;
"Jij doet wat ik zeg" heeft nu plaatsgemaakt voor "Ik zou graag willen dat...omdat.."Ze is voor jouw gevoel nog steeds jouw kind, maar ze begint zich los te maken en een jonge volwassene te worden. Het begint tijd te worden om meer volwassen te communiceren, ze moet dit echter nog leren en aan jou de taak haar hierbij te ondersteunen/helpen. Houd ook in het oog dat ze 'haar' kamer heel geliefd gaat vinden omdat ze zich hier lekker terug kan trekken, zonder bemoeienis van anderen. Laat haar lekker maar kom wel regelmatig even kijken en klop aan voor je binnenkomt! Eis ook verder dat gezette tijden ( bijv. met eten) gezamenlijk moeten plaatsvinden. Ze is onderdeel van een gezin en geen individu dat zich nergens wat van aan moet trekken. Denk maar dat hier gelukkig ook vanzelf een eind aan komt, als ze eenmaal uitgepuberd is, maar houd een vinger aan de pols!

Zuiver afgaande op de symptomen die je beschrijft, voldoet ze aan ALLE kenmerken van iemand die in de puberteit is aangeland. Dat kan geleidelijk gaan of heel plotseling (zoals bij jouw dochter), en mild verlopen of vrij heftig (zoals bij jouw dochter).
Er is vooralsnog geen enkele aanleiding te denken dat ze met rare dingen bezig is - al kan ik een leuke jongen natuurlijk niet meteen uitsluiten - of gevaarlijk bezig is.

Interesse tonen in wat haar bezig houdt, openstaan voor alles waar ze wel mee komt (en dat is in de puberteit niet veel, zeker niet bij je vader), proberen je ouderrol een beetje los te laten en haar vrijheden EN verantwoordelijkheden uit te breiden maar wel een vinger aan de pols houden.

Er is voor ouders met pubers heel veel informatie beschikbaar (boeken en internet) waar je - zeker als alleenstaande ouder - veel aan kunt hebben. Verdiep je daar in, en verdiep je ook vooral in HAAR wereld. Welke dingen doet ze, waar houdt ze zich mee bezig, wat interesseert haar, welke risico's loopt ze en welke gevaren liggen er op de loer.

Als de opvoeding tot nu toe goed en veilig is geweest, en ze ongeveer weet wat je kunt verwachten van het leven in de grote boze buitenwereld, slaat ze zich door deze periode ook wel heen. Maar de kaarten gaan wel opnieuw worden geschud en de rollen opnieuw verdeeld ; dat is niet alleen voor kinderen maar ook voor ouders soms een heftige periode.