Hoe kan je, wanneer je hypochonder bent, bepaalde gesprekken voorkomen?

Mee eens dat dit soort gesprekken helaas niet te voorkomen zijn. De enige oplossing is denk ik assertiviteit, waarbij je duidelijk zegt dat je dit soort gesprekken niet fijn vindt en vraagt om het over iets anders te hebben. Je kunt uitleggen waarom, maar dat hoeft natuurlijk niet.
Bijvoorbeeld:

"Wat een naar verhaal, ik kan me voorstellen dat je het wilt vertellen. Maar zou je dat een andere keer willen doen? Ik kan er namelijk niet zo goed tegen."

Als iemand er op staat om verder te vertellen, dan kan je even weggaan. Dat hoeft niet onbeschoft over te komen, het kan ook heel netjes.

"Joh, ik krijg hier de kriebels van hoor, ik ga even een rondje lopen."

Ook als er geen stilte valt en iemand maar door blijft gaan met het verhaal, kan je wat zeggen.

"Sorry, ik ga je even onderbreken. Ik vind dit soort onderwerpen heel moeilijk om over te praten. Kunnen we het over iets anders hebben?"

De truc is dat je jezelf toestemming geeft om er iets van te zeggen en de ander te vragen om rekening met je te houden. Oefen vooral van tevoren (hardop, voor de spiegel!) met formuleringen die bij jou passen. Je kunt ook alvast alternatieve onderwerpen bedenken, zodat je die er gelijk bij kunt zeggen ("Zeg, hoe is het eigenlijk met je kinderen?") . Zeker aan het begin zal je je er ongemakkelijk bij voelen, maar vast niet zo ongemakkelijk als wanneer je het hele verhaal moet aanhoren....

Succes!