Wat te doen met mensen die geen begrip hebben?

Misschien moet je het verdriet en de wanhoop toelaten. Je zal er doorheen moeten om het te verwerken.
In jouw geval kan het contact met lotgenoten je van grote hulp zijn. Ik zal even googlen, kijken of ik wat kan vinden.
Ik leef in ieder geval met je mee, voor wat dat waard is...

Toegevoegd na 3 minuten:
Als je de volgende link aanklikt:

http://www.google.nl/search?q=lotgenoten+suicide&hl=nl&newwindow=1&biw=1428&bih=745&source=lnms&ei=dm-qTs6_BsTn-gbDxIXSDw&sa=X&oi=mode_link&ct=mode&cd=1&ved=0CC4Q_AUoAA

krijg je een overzicht aan lotgenotencontactgroepen. Probeer dat eens, je zal zien dat je dan een gerichtere steun krijgt van mensen die eenzelfde ervaring hebben doorgemaakt. Die weten beter hoe ze moeten reageren dan de mensen uit je omgeving, omdat het voor hen natuurlijk niet voor te stellen is hoe je je nu voelt!

Heel veel sterkte!

Niet dat dit je gaat helpen maar...

Die mensen weten ook niet hoe ze hiermee om moeten gaan. Ze doen op hun manier hun best om je te helpen. En dat werkt niet, dat is duidelijk. Maar uiteindelijk hebben ze het beste met je voor. Namelijk wel die studie afmaken en daarmee ook een beetje je gedachten van de situatie afhalen.

Zoals je zegt, dat werkt niet. Niemand kan zich ook echt inleven in jou situatie, het is zo bizar.

Wat je zou kunnen proberen is te vertellen aan mensen dat hun opmerkingen niet helpen. Dat je begrijpt dat studie belangrijk is, en dat je begrijpt dat ze je willen helpen, maar dat je nog niet zover bent. En dat je graag wilt dat ze naar je luisteren ZONDER adviezen te geven (als dat is wat je wilt natuurlijk).

ik zou zeker niet met je studie stoppen maar wel accepteren dat je hierdoor vertraging oploopt. En zeg dat ook tegen je ouders en vrienden. Ga er vanuit dat dit je zeker een half jaar kost EN DAT DAT NIET ERG IS!

Sterkte

Wat een ontzettend verdriet zul je hebben. En dat verdriet mag je ook hebben. Je hoeft niet te doen alsof je sterk bent, je mag heus af en toe je verdriet aan jezelf laten zien. Als je moet huilen; gooi het eruit. Als je lief er niet meer is, ben je niet verplicht om te doen alsof je sterk bent. En wat ongelooflijk flauw dat je naasten zo tegen je doen. Maar misschien weten zij ook niet hoe ze zich moeten gedragen tegen jou. Als jij je niet kan concentreren, moet je je afvragen of het op dit moment wel de juiste keuze is om door te gaan. Misschien is het voor jezelf fijn om een jaartje te stoppen en alles op een rijtje zeggen. Het leven gaat inderdaad door, maar als het voor jou beter is om even te stoppen met je studie en meer tijd aan jezelf te besteden, dan moet je dat doen! Zeker omdat je schrijft dat het onder druk van anderen is gebeurd, de keuze dat je doorgaat met de studie. Het is nu 1,5 maand geleden dat je je lief bent kwijtgeraakt. Dat is heel kort geleden en ook al kan ik me niet voorstellen om zo'n dierbare te verliezen, ik kan me wel voorstellen dat je je dan nu nog niet goed kan concentreren.
Denk er nog eens goed overna of dit wel het juiste moment is om door te gaan met de studie. En als je besluit een poosje te stoppen; vraag je niet af hoe mensen over je denken. Want jij mag het op je eigen manier verwerken en als andere mensen dat een raar besluit vinden, laat ze dat vinden. Want er zijn genoeg mensen die om deze reden (helemaal) stoppen met studeren of werken, dus je bent zeker niet de enige.
Ik wens je echt heel veel succes!

Zoals hierboven ook al wel gezegd: Misschien is het slim om die studie even te laten voor wat het is. Dat is, gezien je situatie, zeker geen schande!
Dat mensen tegen je zeggen dat je gewoon door moet komt omdat ze hopen dat je dat gaat doen, niet omdat ze in dat geval meedenken met jou en met je gevoelens. Dat is in deze heftige situatie ook erg lastig, omdat ze niet echt kunnen voorstellen wat je meemaakt, aangezien ze het zelf hoogstwaarschijnlijk nooit meegemaakt hebben.

Oftewel, jij moet doen wat voor jou het beste is. Als dat een tijdelijk pauze in je studie is, dan moet je dat doen. Ga dan alleen niet de hele dag in je eentje thuiszitten, daar wordt je ook niet beter van.

aanvaarden dat mensen geen begrip hebben is mijn ervaring.

jij kent je persoonlijke grenzen, je kan ze aangeven aan anderen waar deze liggen. je mogelijkheden en onmogelijkheden.

je kan wel willen en dat is heel goed, maar vergeet niet dat je geen robot bent die de knop 'emotie' even om kan zetten zodat je de lesstof kan opnemen.

dit is een heftig proces waar je door moet en dat heeft tijd nodig OOK met hulp! (mijn complimenten hiervoor!!)
neem die tijd, en leg voor jezelf de lat niet zo hoog.
je kan niet meer dan proberen.

het nadeel en het pijnlijke van onbegrip is dat het in feite een oordeel is dat puur persoonlijk is en je raakt.

en ja, je moet verder maar wel op een moment dat het MOGELIJK is en voor jou haalbaar is zonder jezelf voorbij te lopen.
en ja, het IS ook je keuze om te studeren maar dit geeft nog geen garantie dat het ook gaat lukken vanwege de omstandigheden die op elk aspect invloed hebben.
en NEE, je verschuilt je niet achter de zelfmoord, het is iets wat je grijpt en impact op je heeft.

probeer het los te laten wat anderen verwachten van je en wat je moet doen. ga hier niet tegen in de verdediging want het zal enkel frustrerender kunnen worden.
loop jezelf niet voorbij en luister naar je eigen persoonlijke grenzen.

gun jezelf de tijd en de ruimte. claim deze desnoods als de omgeving met hun onbegrip druk hierop uitoefend.


je bent er keihard mee aan het werk dus je kan trots zijn op jezelf! ook als dingen niet tegelijk lukken. je gooit de handdoek niet in de ring, maar je bent op zoek naar mogelijkheden en je zit midden in een proces.

je bent geen robotje......

Allereerst een virtuele knuffel: {{Girlesque}}
Het is hartstikke goed dat jij aan je omgeving laat weten dat het eigenlijk helemaal niet goed gaat nu. Dat je stuit op onbegrip of her en der vervelende reacties moet je daarin niet beletten. Blijf dat gerust zeggen, je hebt het nu gewoon echt even heel moeilijk en dat hoeft geen geheim te zijn.
Over de reactie van je moeder: met name haar slotzin van jullie telefoongesprek "Ik heb hier geen zin in, ik ga ophangen" is nogal pijnlijk en gevoelloos. Ik ben je moeder niet dus ik kan haar niet verklaren maar ik kan me het volgende voorstellen: ze ziet je pijn wel maar voelt zich machteloos, ze kan je niet helpen en sluit zich af om zichzelf te beschermen. Dat deze reactie van haar onwenselijk is voor jou lijdt geen twijfel, maar je kunt haar nu niet dwingen om voor jouw pijn open te staan, de steun die je zoekt kun je nu dus niet van haar krijgen, dat is pijnlijk maar je zult je er bij neer moeten leggen. Waarschijnlijk hebben jullie al eerder een moeilijke relatie onderling gehad, klopt dat?

Mensen hebben vaak geen begrip, dat klopt. Vooral als het om zaken als dood, zelfmoord en rouw gaat kun je nog weleens op een muur van onbegrip stuiten. De dood is onlosmakelijk met het leven verbonden maar is nog steeds een taboe. De pijn en het verdriet die erbij hoort eveneens. Mensen vinden het vaak te confronterend om ermee om te kunnen gaan. Dan heb je nog de mensen die zoiets nog nooit van dichtbij hebben meegemaakt, zij kunnen zich vaak geen voorstelling maken van hoe het echt voelt.
Vrienden van jou proberen je met positiviteit een hart onder de riem te steken dmv opmerkingen als 'je kunt het!'en 'gewoon je verstand op nul zetten' maar dat komt nu niet goed aan. Probeer in te zien dat ze je proberen te helpen op de manier die hun goed lijkt, het is misschien niet afdoende maar ze proberen het wel. Tegen de dood en zoveel verdriet zijn we allemaal een nogal machteloos. Als je vrienden en familie een toverstokje hadden om jou te helpen zouden ze geen moment aarzelen. Maar het toverstokje bestaat helaas niet. Je zult hierdoor heen moeten. Je loopt zelf door het dal, ze kunnen je aanmoedigen en er voor je zijn maar jij bent degene die deze weg moet afleggen. Onthou dat ze er in ieder geval zijn en hun intenties zijn belangrijker dan hun woorden.

(van Vasalis voor jou)
Zoveel soorten van verdriet,
ik noem ze niet.
Maar één, het afstand doen en scheiden.
En niet het snijden doet zo'n pijn,
maar het afgesneden zijn.

Je zit - terecht - nog helemaal vast in het rouwproces / verwerkingsproces. En niets ter wereld gaat er voor zorgen dat je een dergelijke ervaring even 'aan de kant' schuift en doorgaat met je leven.

Je zult eerst door de pijn heen moeten, die moeten ervaren en erkennen om verder te kunnen, wat betekent dat de rest van je leven wellicht even op een laag pitje moet. En als je je daar even helemaal aan overgeeft, hoeft dat ook helemaal niet jaren of maanden ze duren. Juist door het proberen weg te drukken duurt het lang.

Je moet eerst heel goed realiseren wat er gebeurt is, dat het definitief is, dat het niet je schuld is, door je verdriet moet je heen, maar ook je boosheid - die nog wel eens wordt ontkend maar zeker een rol speelt als iemand je ZO heeft laten zitten.

Voor sommige mensen helpt inderdaad gedragstherapie ; er niet meer over praten en het leven structureel weer oppakken tot het een gewoonte is. De meesten echter moeten eerst de ergste 'stoom' afblazen, en na nog geen twee maanden ben je daar eigenlijk nog maar nauwelijks mee begonnen. Je omgeving kan het daar heel moeilijk mee hebben, niet omdat ze je problemen 'zat' zijn, maar ze ook niet op kunnen lossen en zich machteloos voelen. Daarom is het een goed idee dat je een psycholoog hebt, die je als het goed is WEL de ruimte geeft om keer op keer op keer je verhaal te vertellen.

Uiteindelijk kun je inderdaad één gebeurtenis, hoe ernstig ook, niet je hele leven als excuus gebruiken om niet verder te komen, maar op dit moment is de boel natuurlijk nog totaal ontwricht. Hert leven gaat echter hoe dan ook door, dus blijf er voor waken niet in een slachtofferrol te kruipen waar je vroeg of laat inderdaad in vast kunt komen te zitten. Geef dit heel even - een maand of wat - tijd om AL je energie in te stoppen, inderdaad desnoods in afzondering, want pas als de eerste emoties 'er uit zijn' kun je weer lichtpuntjes gaan zien.

Toegevoegd na 1 minuut:
Wat mínder je best doen dus, en eerst je gevoel toelaten, ALLE gevoelens, ook de minder fraaie. Zoek desnoods contact met lotgenoten ; zie zijn er zeker.

Naast alle fantastische antwoorden en reacties die je al hebt gehad: probeer de reacties en het gedrag van de mensen om je heen, die je pijn doen, los te laten.
Wees blij met alle hulp en ondersteuning die je krijgt, waar je wèl iets mee kunt. Maak er gebruik van.

En alles, waar je niks mee kunt: laat het van je afglijden. Dat kan je bijvoorbeeld doen, door een laagje om jezelf heen te fantaseren, waar alles wat je niet wilt langs af glijdt. Maak dat zo beeldend mogelijk voor jezelf: doorzichtig of juist gekleurd, slijmerig, glad, of met een heerlijke geur, wat dan ook. Alle nare dingen glijden langs je heen, komen niet bij je binnen en zinken in de grond.

Andere mogelijkheid: maak in je gedachten of in het echt een grote prop van alle pijnlijke reacties en gedragingen (benoem ze), druk het goed stevig in elkaar en donder het met een enorme knal naar d zon of de maan. Gooi al je gevoel van teleurstelling, boosheid, wrok etcetc. erbij, roep er desnoods vanalles bij, maakt niet uit. Wat voor jou goed voelt.

Dat kan je steeds herhalen, totdat je voelt dat het oplucht. Kan zijn, dat je een heel leeg gevoel krijgt. Prima!

Je hebt meeeeer dan genoeg aan jezelf en dat mag je ook opeisen!

KNUFFEL!

Ik heb nog een andere tip om met die mensen om te gaan: vertel ze wat je WEL van ze wil op dit moment.
Mormel zei het al met andere woorden: ze hebben het beste met je voor, het komt er alleen 'verrekte lullig' uit. Ze HOPEN dat het jou lukt om door te gaan met je studie en ze HOPEN dat je leven 'gewoon door moet'. Ze weten dat bij de pakken neerzitten niet helpt, en dat weet je zelf ook wel, want dat DOE je ook helemaal niet.

Als je verder een goede band met je moeder hebt, kun je haar ook gewoon vertellen dat je nu meer behoefte hebt aan troost dan aan 'sterke' woorden. Dat je eigenlijk gewoon een knuffel of een arm om je schouder wil, en of ze die nog wil geven?
Als ze je afkapt aan de telefoon, denk ik dat het voor haar ook heel pijnlijk is. Misschien kun je dit soort gesprekken ook beter niet door de telefoon met haar voeren, omdat je dan nooit ziet wat ze er bij voelt.

Vragen om wat jij nodig hebt, kun je doen bij alle mensen waar je echt een goede band mee hebt. De mensen die wat verder van je af staan, daar hoef je niks aan uit te leggen en al helemaal niks aan te vragen. Je zult het van je af moeten laten glijden. Als ze je vragen hoe het met je is, antwoord je gewoon met een vaag 'het gaat'.

Ik vind je echt heel moedig, en ook als de moed je vergaat: vertrouw op jezelf. Uiteindelijk komt de kracht wel weer.

Helaas kan je niets doen aan mensen die geen begrip hebben. Ik heb het ook meegemaakt en ook bij naaste familie. Ik heb ook gevoeld hoe vlijmend scherp de pijn is, als je die holle woorden te horen krijgt van mensen waar je de meeste steun van verwacht.

Mensen beseffen ook niet hoe moeilijk het is om überhaupt over je hartzeer te praten. En dan krijg je zo'n antwoord als: "Het leven moet verder gaan". Daar kon ik ook niets mee, want voor mij stond het leven op dat moment stil! En ik wist niet hoe ik het terug in gang moest krijgen.....

Maar vaak is het zo dat mensen 'bang' zijn van dood en verdriet, omdat ze zo op hun eigen sterfelijkheid gewezen worden. Ze weten niet hoe ze ermee moeten omgaan. Men wil de broosheid van het eigen bestaan niet in vraag stellen. Daarom willen ze ook dat je het zo vlug mogelijk 'verwerkt', zodat alles terug zijn normale gang kan gaan.

Lieve Girlesque, je zal nog tijd nodig hebben, veel tijd. Het is nog maar 7 weken geleden! Er zal terug een tijd komen dat je weer kan lachen en geconcentreerd kan studeren. Je zal aan je vriendin kunnen denken met minder pijn en warme herinneringen. Die tijd komt, maar nu nog even niet.....

Sterkte.

ik voeg me bij de gegeven antwoorden .

Ik weet het nog dat je het schreef hier op gv.
Je bent inmiddels al heel goed bezig meid ,vindt ik een compliment waard!

het is zeer frustrerend dat je niet begrepen wordt .
Terwijl je juist om bemoediging vraagt omdat je die nu nodig hebt ,ter ondersteuning
krijg je voor jou onbruikbare ontmoedigende reacties .

Ga die mensen opzoeken waarvan je weet dat ze wel begrip hebben voor jou rouw en verdriet .
Neem wat afstand van diegene waarbij je niet terecht kunt .
Omdat ze nu niet goed voor jezijn en zelfs pijn kunnen doen.

En blijf geloven inje zelf je hebt de kracht ende moed opgepakt om verder met je studie tegaan .

Dit zijn positieve punten voor jezelf ,probeer hier ook steun voor jezelf uittehalen .

veel sterkte en liefs .

Mensen die begrip hebben/ tonen laten voor wat ze zijn.
Waarom probeer jij hun te begrijpen meid?

Je ziet de mensen die je lief zijn, misschien als te belangrijk als ondersteuning, zoals je merkt is er weinig of zelfs geen begrip en geen tolerantie voor jouw gevoel waar je nogal recht op hebt!

Misschien is een aanrader je bij b.v. maatschappelijk werk aan te melden, dit als ingang naar b.v. een groep met lotgenoten, mensen die ook een geliefde zijn verloren op een vreselijke manier.
Deze mensen zullen je vast wel begrijpen en daar heb je wat aan, keer je naar mensen toe die je verder helpen.

Je zult spijt krijgen als je je studie niet voort zet.
Grote kans wanneer je nu stopt, je niet meer zal beginnen.
Ook dat wordt later een rouwproces, want je zal iets missen in je leven.

Veel succes met je verdriet en koester wat je had op je weg naar een mooie toekomst :)

Die vriendin van jou had een speciaal plekje in je hart, niemand zal dus weten hoe groot die gevoelens voor haar waren juist omdat jij hebt laten zien dat je je leven weer opgepakt hebt. Mensen hebben hiermee de indruk dat je het verlies geaccepteerd hebt en het een plekje hebt gegeven maar diep van binnen is dat natuurlijk niet zo. Je bent voor jezelf te streng geweest en hebt de rouwperiode overgeslagen of niet afgemaakt (misschien omdat je nog steeds boos op haar bent dat ze je verlaten heeft en je dus haar jouw verdriet niet gunt). Mijn advies, neem even een adempauze, neem de tijd om te rouwen, denk aan jullie mooie momenten samen en jullie verdriet, probeer begrip te krijgen voor haar keus en stop met boos zijn. Neem bloemen mee naar haar graf en probeer daar tegen haar te praten, misschien geeft dat rust. Pas als het voor je gevoel met haar uitgepraat is kan je weer verder met je leven en je studie. Sterkte ermee.

Jouw vraag is: "Wat te doen met mensen die geen begrip hebben?"

De antwoorden hier spreken wèl het nodige begrip voor jou uit, maar geven je niet het antwoord dat je feitelijk wilt horen.

Omdat jij kennelijk) nog in de verwerkingstijd zit van de dood van je lief, ben je nog erg kwetsbaar. Dat is ook heel normaal.

Het is daarom beter dat jij de mensen zonder enig begrip voor jouw verdriet een beetje links laat liggen.

Zoek daarentegen één.. of liefst meer mensen waar je wat aan hebt..

Mensen die je opvangen op je moeilijke ogenblikken..Mensen die er gewoon voor jou zijn..Mensen die veel liefde in zich dragen..En mensen die geestelijk sterk genoeg zijn om jou te helpen je verdriet te dragen.

Je studie is op zich een goede afleiding..maar ze is niet het belangrijkste. Het belangrijkste, namelijk ben jij..onthoud dat goed.

Probeer dus je studie wèl vol te houden..maar heb er niet teveel last van als je het even niet kunt.

Accepteer dat feit..in de wetenschap dat je wellicht het volgend jaar wèl sterk genoeg zult zijn en je je dan dus beter zult kunnen concentreren op je studie.

Besef voortdurend dat jij jezelf tijd moet gunnen om je gigantische verlies te verwerken en vraag je niet continu af of jij méér had kunnen doen voor hem..of..waarom jij destijds niets aan hem gemerkt hebt.

En al helemaal nie.. màg jij jezelf de schuld voor zijn daad geven.

Het antwoord op jouw vraag is dus: Mijd een beetje de mensen die geen begrip voor jou en je verdriet hebben ..

Ik wens je heel veel kracht toe...en hoop van harte dat je iemand vindt die jou met veel liefde en begrip kan èn wil bijstaan.

Wellicht wil je mij mailen.. Daar heb ik zeker geen bezwaar tegen. Zie maar..

Groetjes en heel veel sterkte,

Ton

Allereerst gecondoleerd, Girlesque. Vreselijk voor je!
Rouwen is in Nederland nogal taboe. Onze calvinistische inslag van gewoon doorgaan en geen emoties tonen.
Dat is niet handig, want bij het verlies van een geliefde moet een mens rouwen.
Rouwen is iets wat je zelf kan doen. Plan er tijd voor. Speel liedjes af waardoor je de pijn beter voelt en laat je tranen de vrije loop. Doe dit regelmatig, en na enkele weken al wordt het leven weer leefbaar.

Wat andere ervan vinden, doet er niet zo toe: ze laten eigenlijk alleen maar hun culturele achtergrond zien, en jij hebt daar niets aan. Leg het terzijde.

Deel je ook je verdriet met diegenen die dat tegen je zeggen? of 'klaag' je alleen over je opleiding? Dit is wel een verschil namelijk.
'Klagen' over je verdriet is ook iets anders dan verdrietig 'Zijn'. De mensen om je heen zien ook dit verschil, en zolang jij niet echt verdriet kunt be-leven, blijft dit een moeilijk in contact te brengen iets. En dus voor de ander een moeilijk mee om te gaan iets.
Breng dus je verdriet in contact met hen, en niet je 'klagen'. Het eerste brengt het hart tot het hart (contact), het tweede een verhaal waar jij, en de ander niet mee in contact met elkaar komen (en waardoor je eenzaamheid ervaart).

sterkte!

Toegevoegd na 11 minuten:
p.s natuurlijk zullen er dan ook mensen zijn die moeilijk met verdriet kunnen omgaan. Maar als jij dit helemaal kunt laten zijn, kan dit ook juist heel erg meevallen, zelfs verrassend zijn hoe een ander reageert.

de meeste mensen zeggen dat alleen maar omdat ze er zelf ook geen raad mee weten. Dit is niet iets wat je kunt begrijpen als je het niet letterlijk aan den lijve hebt ondervonden. Ze hebben het beste met je voor, maar je hebt er geen fluit aan. Misschien heb je er iets aan om te doen wat je kan momenteel, en wat niet lukt, gewoon niet doen. Het is nog zo recent! Geef jezelf de ruimte en leg aan anderen uit waar je behoefte aan hebt.
Misschien is een lotgenotengroep iets voor je?
sterkte !

Wat een gruwelijk verhaal en wat een domme reacties.
In plaats van begrip krijg je verpakte verwijten, die wellicht als goede raad bedoeld zijn.
Dit ernstige gebeuren ligt pas achter je.
Het -zeker op deze wijze- verlezen van een geliefde is uitermate traumatiserend.

Je kunt niet door studeren of andere afleiding dit verdriet verdringen.

Je moeder zal door haar onbedoelde onhandigheid het probleem bij je terug leggen.
Dat is heel bitter, ze is waarschijnlijk zelf nog niet klaar met het verwerken en kan -in jouw belang- niet even afstand nemen van haar eigen verdriet.

Haar harde koude reacties komen mogelijk voort uit
haar onvermogen de juiste woorden te vinden om je te troosten en ze schakelt dan over op verstandelijk reageren.
Daar zit jij echter bepaald NIET op te wachten.
Heb wat meer geduld met jezelf, je bent geen gevoelloze machine maar een gevoelig mens die zo een beetje het ergste wat je kan overkomen hebt meegemaakt.

Neem de tijd om te rouwen, uit te huilen en je verdriet een plek te geven.
Vermijd mensen die "onhandig " reageren.
Veel mensen weten geen raad met jouw verdriet en zeggen dingen die zacht gezegd, niet op zijn plaats zijn.


Het is bij hen vrijwel nooit onwil of opzet , alleen wel een (grof) tekort aan empathie en pogen te verbloemen dat ze er ook pijn van ondervinden.

Zelf hebben we zo een geliefde pleegdochter verloren.
Tien jaar na dato heeft dat diepe groeven in ons gevoel achtergelaten.
De biologische moeder reageerde enigszins zoals jouw moeder en dat komt dan HEEL hard aan.

Het gaat je tijd en moeite kosten je gemis, ambivalente gevoelens en wat onhandige betrokkenen er bovenop gooien te verwerken, gun jezelf die tijd, als je je poogt te haasten werkt dat averechts, zulke diepe wonden helen langzaam, je zult hier zeker de komende jaren gevolgen van in je functioneren ondervinden.
Door dat van je zelf te accepteren, ga je verwerken ipv. verdringen, waarvan ik vermoed dat je moeder dat doet en dat is een heilloze aanpak.

Probeer je af te schermen voor domheid van anderen en wees zachtmoedig tegenover jezelf. Dat zal je meer geven dan "the show must go on " of " keeping up appearance".

Blijf bij jezelf en zoek begripvolle mensen die tact bezitten.
Het helpt om er met deze mensen over te praten, gedeelde smart is halve smart.
Ik wens je heel veel sterkte

Je hoeft je niet eenzaam te voelen en onbegrepen, want dat ben je absoluut niet. Helaas heb jij iemand verloren en dus een heftige ervaring opgelopen. De meeste mensen hebben dat niet en kunnen zich niet goed in jou inleven.

School is belangrijk, maar het belangrijkste is psychisch goed in je vel zitten dat gaat voor alles. Mensen moeten begrip hebben voor jou situatie en jij hoeft je zelf niet zo te pushen. Gewoon je rust pakken, proberen te verwerken en te ontspannen. De rest probeer je er naast te doen ( school ) maar als dat niet lukt wees niet gefrustreerd, je kunt ook op school erover praten met een vertrouwenspersoon als je dat makkelijk vindt. DIe kan je dan eventueel ook helpen op schools gebied.

Goed dat je naar een psycholoog en coaching gaat, als jij denkt dat dat je gaat helpen dan gaat het ook helpen als je maar vertrouwt in jezelf.

Afzonderen is normaal als het even wat minder gaat. Mijn advies is probeer niet te veel na te denken in de omgang met mensen maar ga er gewoon bij zitten verstand op 0 en probeer je niet af te zonderen. Als je negatief gaat denken is dat normaal, maar aan jou de uitdaging om dat te veranderen in iets positiefs. En ja alle gebeurtenissen die je in het leven hebt kun je positief of negatief vertalen, het zijn niet de gebeurtenissen die je dit gevoel bezorgen maar JOUW INTERPETATIE daarvan. Onthou dat en probeer het positief te maken, want de negatieve gedachten komen voort uit angst en verdriet en vertellen 0,00x de waarheid ookal denk je dat vaak wel.