Is er een manier hoe ik mijzelf deze vakantie nog kan helpen?

Hoe oud ben je?>18
Ben je minderjarig kun je in een pleeggezin wonen.
Ben je meerder jarig 18+kan je misschien bij familie logeren

probeer deze dagen zo veel mogelijk weg te zijn, zoveel mogelijk buiten (je voelt je sowieso vrolijker als je dat doet), of ga lekker met vriendinnen weg. probeer die mail alsnog te versturen want een vertrouwingspersoon hoort altijd beschikbaar te zijn. je kan ook de hele dag op je kamer blijven maar dat is ook geen pretje. of misschien familie waar je een nachtje mag blijven logeren?

Ga praten met je ouders op een rustig moment, doe het niet na een dikke ruzie want dan kan je snel weer boos worden. Probeer zo te klinken dat je het beste voor de hele familie wil zoals: `het wordt niet gezelliger zo.` En blijf rustig, als je je echt dood gaat irriteren tel dan even tot tien ga verder met het gesprek. maar ga niet schreeuwen en met deuren slaan. Als de ander dat wel doet, loop dan rustig weg. En laat je niet verlagen. veel succes!!

Wat erg!

Je verteld vaak dat je familie niet weet wat ze je aan doen. Probeer het ze te vertellen. Op een neutrale toon. Niet woedend/boos of dat je bijna in huilen uitbarst. Dan zullen ze niet echt luisteren.
Wat Noortje1234 zei vind ik een goede suggestie, maar ik zou proberen een 'positievere' toon aan te slaan. Ze kunnen 'boos' worden als je bijvoorbeeld zegt: 'het wordt niet gezelliger zo.'
Maar als je bijvoorbeeld zegt: 'alsjeblieft, ik voel me zo echt niet goed en prettig. Willen jullie me helpen en het alsjeblieft gezellig maken?'
En dan op een redelijk neutrale toon.

Als ze hier niet goed op reageren, dan moet je inderdaad actie ondernemen. Probeer voor jezelf goed op een rijtje te zetten wat er niet goed is en wat ze doen.
Bel dan iets als de kindertelefoon.

Als dat werkelijk onmogelijk is, en je kan ook echt niet chatten, mailen, en op geen enkele andere manier contact leggen, dan zal je het inderdaad moeten uithouden zoals je vraag al zegt. Dan moet je proberen het uit te houden tot de herfstvakantie om is. Dat is nog maar een paar dagen.

Maak een lijstje met dingen die je zielsgelukkig maken. Wat je echte grote passies zijn waarbij je je werkelijk geweldig voelt.
Ik voel me bijvoorbeeld supergelukkig als ik de vrede van het bos zie en zie hoe mooi het is. Ook klimmen vind ik leuk (al kan ik er niks van...).
Maar bijvoorbeeld ook wat je later wilt worden.
Zoek iets uit wat jou een geweldig gevoel geeft. Dat kan ook een gewone gedachte zijn. Als je bijvoorbeeld vaak ziek bent, denk er dan aan dat je nooit meer ziek bent (dus dat je gezond bent. Ziek zijn mag je niet gebruiken).

Als er dan iets naars gebeurt, of je hebt het gevoel dat het gaat gebeuren, ontwijk dit dan en denk aan dat ene geweldige.


Ik weet dat dit niet helemaal een goed antwoord is, maar als je dit een paar dagen nog vol houd, dan kan je op school actie ondernemen. En dat moet je ook zeker doen.
Denk dan hoe erg deze vakantie was, en stap naar iemand toe. Overtuig je mentor, misschien een andere leraar, een vriendin of vriend, de vertrouwenspersoon, enz.
Onderneem ook zelf actie. Bel op. Dat is helaas niet één, twee, drie geregeld. Je zal vaak moeten bellen en gesprekken voeren. Zet voor je belt een lijstje op met wat je wilt zeggen en waar rekening mee gehouden moet worden.

Voor nu: heel veel succes en sterkte!
Probeer deze dagen leuke dingen te doen waar je van houd. Ook al kunnen ze niet buiten zijn.

Heel veel STERKTE en SUCCES,
groetjes Ilthi

Je kan het beste rustig zitten en de tijd nemen voor jezelf. Gewoon relaxen en bob marley opzetten. ( Niet sarcastisch) Ik meen dit.

Ben jij trouwens Marjolein VB?

Christiaan

Zeer herkenbaar.

Duidelijk de problemen van een 17jarige puber.

Ik geloof direct dat iedereen tegen jou aanloopt te schoppen en dat je niets meer goed kunt doen.

Ik geloof ook direct dat je weg wilt en het liefst nooit meer thuis komen.

Maar het lost niets op.

Je gaat dingen doen waar je later spijt van krijgt en mogelijk zelfs van schaamte niet meer bij je ouders durft te komen.

Hier moet hulp van buiten komen, hulp voor jou en jou ouders.

1 ding weet ik namelijk zeker, je ouders doen dit niet uit onwil maar eerder uit onmacht, het niet begrijpen van jou wensen en wil.

Zou toch die mail naar je vertrouwenspersoon sturen en vragen welke instantie jullie het beste kan helpen.

Heel duidelijk zijn, dat helpt.
Ik kan mijn familie in de vakantie niet uitstaan, zo egoïstisch zijn ze soms. Bij jou is het natuurlijk erger dan bij mij, maar bij mij helpt het om naar de paarden toe te gaan vanaf 8 uur ochtend tot 6 uur avond. Of naar een film toe, of in de stad gaan shoppen. Met de hond lopen, naar vriendinnen toegaan.
Gewoon alles om ze te ontlopen.
Je moet ook heel duidelijk tegen die vertrouwenspersoon zijn. Je moet zeggen dat je niet wilt dat ze iets door verteld of anders kom je niet meer bij haar. Jij moet haar kunnen vertrouwen, daarvoor is een vertrouwenspersoon. Maar ik zou eerst even een stuk fruit en een zak drop eten, dan zie je de wereld een stuk neutraler voor je. Dan kan je echt beslissen wat je wilt. Een boswandeling kan ook helpen, anders ga je in een emotie stomme dingen doen. Goed nadenken en veel weg zijn.

Zoals boven al meerdere keren is aangegeven, kan 'veel weg zijn' of iets ondernemen helpen, maar zie ook in dat het een tijdelijk oplossing is.
Zeker, het helpt je rustig worden waardoor je de gelegenheid krijgt met minder emotie de situatie opnieuw te bekijken en het in de juiste proporties te zien. Maar het 'probleem' blijft.

Elke moeilijkheid vraagt om een oplossing. En in deze levensfase lijkt het wel of we erdoor overspoeld worden en er weinig begrip is voor datgene wat we voelen (en laten zien en weten). Dat tussenhaakjes doen we meestal niet. "Ze zien toch dat ik het moeilijk heb?"

Niets is minder waar. Leven is leren.
Deze situatie vraagt jou om een manier te vinden dit op te lossen, om in het verdere leven hier makkelijker mee om te gaan.

En, je hoeft het niet alleen te doen hoor. Het is geen zwakte om er hulp bij te vragen. Hier komen jouw ouders weer in beeld. Vergeet niet dat zij van je houden! Ze weten even niet hoe zij jou kunnen helpen. Dat zul je zelf aan moeten geven.
Wanneer nodig kan dit ook in samenwerking met je vertrouwenspersoon.

Heel veel lering wijsheid gewenst.

Je schrijft dat je met je vertrouwenspersoon hebt afgesproken dat je hulp zou gaan zoeken. Op school lukte dat niet bij de mentor. Zoek verder. Heb je het al eens gevraagd aan je huisarts? Het zou fijn zijn als je regelmatig naar een psycholoog of maatschappelijk werker zou kunnen die er helemaal alleen voor jou is. Als diegene adviezen geeft luisteren je ouders hopelijk wel. Je zegt dat je niet weg mag. Het lijkt mij juist goed als je iets vindt om wat energie kwijt te kunnen en meer te ontspannen. Sporten, wandelen, fietsen etc.

Kijk ook naar de toekomst. Dan ben je eigen baas. Dan bepaal jij wat je wel en niet doet. Geef niet op. Sterkte.

Kom op, je bent 17! Nog heel even en je mag al je beslissingen zelf nemen! Hoezo mag je niet weg? Heb je huisarrest omdat je je misdragen hebt of word je gewoon heel klein gehouden?

Laat je niet te erg op de kop zitten door je familie, ga nu vast nadenken over hoe je je eigen leven wil inrichten. Zoek een baantje zodat je je eigen geld hebt, vraag geen toestemming om in de vakantie leuke dingen te gaan doen maar doe ze gewoon (ma, ik ga vandaag shoppen met vriendinnen, ik zorg dat ik voor het avondeten thuis ben, aju!) Tenzij je natuurlijk huisarrest hebt, dan moet je het nu maar even uitzitten en daarna je eigen plan trekken.

Zorg dat je een betrouwbare huisgenoot wordt, ruim je eigen zooi op en houd je aan je eigen afspraken (voor het eten thuis bijvoorbeeld, of anders ruim van tevoren laten weten dat je er niet bij bent).

Laat zien dat je verantwoordelijk bent en verantwoordelijkheid aankunt. Dit kun je b.v. doen door al vast eens te kijken wat je allemaal zelf moet gaan regelen als je 18 wordt, en dit lijstje met je ouders door te spreken.

Even dit lastige verhaal in perspectief proberen te plaatsen - want dat valt niet mee.

Wat ik lees is een puber die onenigheid heeft met haar ouders : tot zo ver niks vreemds. Ja, ik lees wel vreemde dingen over de ouders (in deze en andere vragen) maar weet dat dat maar één kant van het verhaal is.

Dan lees ik over een vertrouwenspersoon met wie je afspraken hebt gemaakt waaraan JIJ je niet gehouden hebt. Je wilt je probleem dus wel voorleggen en ter oplossing aanbieden, maar zelf niet meewerken aan de oplossing. Daar begint natuurlijk eigenlijk het echte probleem pas.

Het beste kun je denk ik jouw deel van de afspraak weer oppakken (hulp gaan zoeken dus !! Maatschappelijk werk, het JIP, bureau Jeugdzorg, huisarts, whatever). Die zijn beter uitgerust om je daadwerkelijk te helpen (jezelf te helpen) dan een leerkracht die al eens een aanvaring met je moeder heeft gehad.

Je kunt niet van de volwassenen om je heen verwachten dat zij je problemen gaan oplossen, als je zelf daar geen rol in speelt en geen aanzet in geeft. Vanuit school heb je wel backup, maar hebben ze niet de middelen je buiten jezelf om te helpen. De bal ligt dus duidelijk bij jou, en dat kan deze week nog ; heck, morgen al.

Je hoeft niet meteen je koffers te gaan pakken, maar ga in elk geval morgen naar het JIP, stel je ultimatum en pak aan wat zij je kunnen bieden. Al kan ik je uit ervaring vertellen dat opvanghuizen en pleeggezinnen niet altijd meteen de hemel zijn die ze even lijken : het probleem zit vermoedelijk voor een groot deel ook in jezelf, en neem je dus overal mee naar toe. Pas als je dat erkent en daarmee aan de slag gaat, gaat het goed komen. Maar niet vanzelf : het kost hoe dan ook energie.