Hoe krijg ik mijn zoon zover dat hij hulpverlening accepteert?

Een van de moeilijkste dingen is om kinderen te motiveren voor iets wat niet direct of merkbaar voor hen iets oplevert, laat staan als het kind mcdd heeft (en PDD-NOS) medicatie kan soms een zetje geven als al het andere niet of onvoldoende heeft gewerkt...je hoort veel kritiek daarover naar ouders, helaas want geen enkele weldenkende ouder wil zijn kind aan de medicijnen..hoewel als de arts zegt dat anti-biotica nodig is, of pijnstillers vanwege operatie of ijzerpillen ivm bloedarmoede dan zijn we een stuk minder kritisch. Vaak is het nauwelijks een keuze te noemen, eerder een kwestie van overleven. Als het niet voor het kind zelf al een noodzaak is dan vaak wel voor het gehele gezin om 'het' vol te kunnen houden dag in dag uit om de boel 'draaiende' te houden...een hele verantwoordelijkheid..'schuld' is het laatste wat je daar dan nog bij kunt hebben. Dus met andere woorden laat je geen schuldgevoel aan praten!
Is er iemand in de familie met wie uw kind een goed contact heeft? Het liefst iemand dichtbij, maar met voldoende emotionele afstand. Kan ook buiten familie om of een docent. Aangezien het goed gaat op school lijkt mij dat er geen sprake is van een rugzakje / LGF, anders zou je wellicht iemand van de ambulante begeleiding kunnen inschakelen. Ook de schoolarts zou een rol kunnen spelen hierin.
Nummer 1 voor hulpverlenen of motivatie gesprekken is de band met de ander (en helaas ouders vaak niet meegerekend) er moet een 'klik' zijn er moet vertrouwen zijn. Dan is het misschien mogelijk dat uw kind het wil proberen, is het niet voor zichzelf dan is het wellicht voor de ander. De keuze voor therapeut is dus ook van groot belang, zoek de klik! Is die er niet dan is het bijna onbegonnen werk...veel kinderen met PDD of MCDD hebben baat bij enige grip op de situatie maak uw kind medeverantwoordelijk..stel voor om 4 gesprekken/sessies te doen en dat hij dan mag vertellen wat hij vindt, wat er anders zou moeten en of hij verder zou willen. Zeg er wel bij dat ten alle tijden jij bepaald als het echt moet, omdat jij als ouder moet zorgen voor je kind en hem moet beschermen. Praat met hem over zijn beperkingen en mogelijkheden, maar ook wat er kan gebeuren als het niet beter gaat met hem. Als hij straks naar de middelbare school gaat dan is de kans groot dat dit een grote impact op hem gaat hebben, de vele wisselende docenten, de drukte etc. Vergeet niet dat de puberteit natuurlijk ook gaat spelen, wat je nu voor elkaar krijgt heb je gewonnen voor straks