Kan je werken met borderline?

Dat is per persoon verschillend. Ik ken mensen met borderline die een betaalde baan hebben, ik ken ook mensen die vrijwilligerswerk doen zodat ze altijd thuis kunnen blijven als het even niet gaat, ik ken ook mensen die niet kunnen werken erdoor.

Het zal dus afhangen van jou zelf. Je heb in ieder geval de motivatie om te gaan werken, dus kijk of je een kleine baan (niet zo veel uren ) kan vinden in de richting die je aanspreekt, en dan merk je vanzelf of het lukt of niet.

Je kunt zeker werken met borderline. Ik heb het ook, beb 23 jaar en ze hebben me gewoon aangenomen terwijl ze op de hoogte waren van mijn bps. Maar ik heb het aardig in de hand met bepaalde medicatie. Ik weet niet hoe erg jouw woede aanvallen zijn, maar als je het een beetje in de hand hebt kun je wel aan het werk. Anders kun je aan je (toekomstige) baas vragen om time-outs.

Je kunt het overleggen met je behandelaar /Psychiater ,als je eenmaal goed ingesteld bent op medicatie dan kun je zeker als een volwaardig persoon mee draaien in deze maatschappij.
Verder zijn er natuurlijk ook talloze manieren om begeleid te werken zodat je langzaam weer kunt wennen in het arbeidsproces zonder dat de lat meteen erg hoog gelegt word.

Je kan zeker werken met borderline.

Ik ken iemand van boven de 50, met erge borderline. Ze weet het niet van zichzelf; wel dat ze allerlei klachten heeft, ook dissociatie.

Ze heeft een HBO-studie met succes afgerond. En ze heeft geleerd hoe ze zich tussen de mensen moet bewegen. Dat gaat dan wel in de Volwassenen-modus, maar 'de mensen' merken daar nauwelijks wat van. En dit is alleen herkenbaar voor nauwe collega's en vrienden.

Je zou kunnen zeggen dat de klachten verdwenen zijn.
Ze heeft er gewoon mee leren leven, de leegheid zit er nog, en het manipuleren, de stemmingswisselingen en de onvrede blijven aanwezig.
Maar ze kent ook gelukkige momenten. Het leven blijft het leven waard.

Zij heeft dus geen VERS-training gehad, wat haar wel geholpen zou hebben.

Joh, bedenk dat jij geen grijze muis bent. Met inzet kom je heel ver.

Hoi Daphne,

Mijn antwoord is gebaseerd op persoonlijke ervaring. Zelf ben ik toen ik 15 getest en was er vermoeden van een borderline persoonlijkheidsstoornis. Later op mijn 19e is dit ook gediagnosticeerd (zelf ben ik absoluut niet van de etiketjes trouwens). Voor de duidelijkheid: ik heb nu echt alleen nog maar last van die heftige emoties, die ronduit irritante stemmingswisselingen en het laatste overblijfsel van de eetstoornis die ik had. Daarnaast ook nog een dysthyme stoornis (langdurige somberheid) Waarom ik dit vertel? Zodat je jouw situatie misschien een beetje kan vergelijken met die van mij.

--> Antwoord
Ik ben helemaal pro werken/studeren en meedoen in de maatschappij. Het is niet alleen erg praktisch om je eigen geld te verdienen, maar het heeft (voor mij) nog vele andere voordelen. Het kan bijdrage aan een positief zelfbeeld (je werkt, dus je bent nuttig bezig, het is een bevestiging dat je daadwerkelijk iets kan, zorgt zelf voor een inkomen en betekent eventueel nog voor iemand anders). Daarnaast zorgt het hebben van een baan en/of het volgen van een studie ook voor (welkome) afleidingen. Het is soms erg zwaar en het vraagt extra veel van je, maar als je bezig bent met iets anders, zet je soms je zorgen die je hebt opzij. Tenslotte is het niet minder vervelend om niet afhankelijk te zijn van een overheidsinstantie.

Voor iemand zoals jij zal het waarschijnlijk zwaarder zijn, dan voor een gemiddeld mens. Ook als je erg slecht in je vel zit, zal je moeten doorzetten. Toch denk ik dat bijna ieder mens in staat is om te werken, al is het misschien geen fulltime baan.

Begin met desnoods een paar halve dagen per week. Als dat goed gaat, kan je de lat eventueel wat hoger leggen. Het zal met vallen en opstaan gaan, maar het zal je zoveel goed doen, dat weet ik zeker. Bovendien geeft het hebben van een baan je ook structuur en dat is voor de meeste mensen met een bps geen overbodige luxe ;-)

Toegevoegd na 6 minuten:
Wat mij trouwens op de been houdt is heel streng voor mezelf zijn en mezelf niet zomaar toestaan om op te geven als ik bijvoorbeeld in een depressieve periode heb. Het klinkt makkelijker dan het is, maar het is soms echt heel belangrijk om jezelf een schop onder je kont te geven. Daarnaast moet je je zeker ook bewust zijn van de successen die je hebt geboekt.

Laat je ook niet zomaar verleiden tot het slikken van antidepressiva of andere medicatie. Uit ervaring blijkt (bij mij) dat het verdooft en versuft.

Ja, veel borderliners kunnen gewoon bij een baas werken. Bespreek met je arts of het in jouw geval, mits medicijnen, mogelijk is. Borderline komt voor in verschillende gradaties, de één heeft een lichte vorm, de andere een zware. Voor (naaste) collega's van een borderliner is het belangrijk te weten wat borderline is, en hoe ze het best met borderliners om kunnen gaan, dit is per persoon uiteraard verschillend.

Toch kan het af en toe lastig zijn voor een borderliner om goed mee te komen op het werk. Vaak is het voor borderliners lastig, omdat ze meer conflicten hebben of omdat collega's hen toch niet begrijpen. Ook is op veel werkplekken het werk belangrijker dan de gemoedstoestand van de werknemers, wat ook verklaart waarom mensen vaak moe en verslagen van hun werk komen.