Persoonlijke vraag. Hoe moet je reageren en omgaan met een 'mismaakt' iemand?
Via de sport van mijn dochter kwam ik een kindje tegen die verschrikkelijk mismaakt is (sorry ik weet geen goed ander woord daarvoor...). Ik was en ben totaal van de kaart. Zoveel leed in 1 kind, het raakt me in het diepst van mijn ziel. Toen het kindje daar binnen kwam verstomde ook alles en iedereen. Mijn dochtertje liep meteen nieuwsgierig naar het kindje toe. Ik wist me echt geen raad en siste dat ze dat niet moest doen en zei dat iedereen anders was en dat het niks zegt over hoe zo'n lief meisje het wel zou zijn. Maar ik vind het een slap antwoord. Min oudste dochter wil nu nooit meer mee naar die sportclub omdat ze zo is geschrokken. Ikzelf ben ook echt heel erg geschrokken en moet er steeds om huilen.Zelfs mijn nieuwe baby-wens is weg. Dat is toch niet normaal? Ik leef zo mee met haar en haar moeder die er ook bij was. Ik zag zo'n lege en ontwijkende blik...
Iedereen is anders en iedereen is een mooie parel van binnen. Maar ik ben nu gewoon zo van de kaart en weet dat ik het kindje regelmatig zal zien. Zal het wennen? Zal ik de moeder aanspreken gaan? En waarom dan eigenlijk? Wat zeg je? Ik weet dat je gewoon 'moet' doen maar dit raakt me zo, dat ik me gedraag als een paniekerige onbenul...wie heeft tips?
Toegevoegd na 9 uur:
Heb zelf oók ervaring met (meerv)gehandicapten.En nee, ik schrik niet snel en ben heel wat gewend. Dit was echter een kind die geen gezicht meer had. En ja, daar schrik ik erg van, net als mijn kids van 5-7. Ik ben een mens! Met fouten. Maar spiritueel in de groei!
Een voorbeeld is het Treacher-Collins syndroom. Wat goed kan helpen is erover lezen op internet (op wikipedia vind je zeker uitleg, maar blogs van ouders of patiëntjes zelf kunnen ook verhelderend zijn). Door daarna eens te googlen op afbeeldingen, raak je gewoon aan het uitzicht en zal je minder overweldigd worden. Kindjes met Down syndroom hebben bv. amandelvormige oogjes die aan de oorzijde naar boven draaien, ze hebben een oogplooi aan de neuszijde, een vrij vlak gezichtje, een tong die wat te groot is voor hun mond waardoor deze vaak wat uit de mond steekt en een handje met maar één handplooi waardoor de hand wat robuuster kan lijken.
Door zo naar de afbeeldingen te kijken, wordt het veel "normaler". Probeer al eens te achterhalen waaraan het kindje lijdt, zo kom je al een stap verder in de verwerking voor jezelf.
Buitengesloten worden, want dat is vaak het resultaat, heeft een grote invloed op het psychische lijden.
Heb je meer informatie nodig om de vraag te beantwoorden? Reageer dan hier.