Wat moet je doen als je het niet eens bent met een psycholoog?

een tweede opinie vragen bij iemand anders

tja aangezien je 17 ben bijna 18 dan zullen je ouders toch rekening moeten houden met je zeker met medicijn gebruik
een tweede opinie is wel nodig denk ik
je mag zeker na je 18de je eigen 2de opinie hebben

Even iets duidelijk maken.
In het ziekenhuiswezen (DUS OOK BIJ JE PSYCHOLOOG) ben je vanaf je 16e jaar volwassen. In tegenstelling tot andere zaken waarbij je dus 18 moet zijn. JIJ mag dus bepalen wat je wilt en niet wilt, en je ouders hebben daar niets over te zeggen.

Ik zat een tijd geleden (toen was ik 17) in een soort opvanghuis en er werd gezegd dat ik Autisme had en dat ik langer daar moest blijven (was permanente bewoning op een groep..niet fijn dus) Ik heb mijn psycholoog uitgelachen en ben naar huis gegaan..

Probeer eerst eens inzicht te krijgen in waar je ouders naar op zoek zijn. Waarom wil iedereen zo graag dat jij iets hebt? Vertoon je afwijkend gedrag? Heb je ergens hulp bij nodig die je alleen kunt krijgen als je een stempeltje hebt? Willen ze dat je een WAJONG aan gaat vragen? Ben je heel opstandig en moeilijk opvoedbaar? Of heb je een stel overbezorgde ouders die bij het minste geringste denken dat het helemaal mis loopt met jou? Wat is voor hen de meerwaarde van die diagnose?

Voor het gemak ga ik er even van uit dat ze vanuit de beste bedoelingen handelen. Zou het mogelijk zijn om ze te laten zien dat er niks aan de hand is? Dat je eens een goed gesprek met ze aangaat over wat ze nou precies aan jou zien dat zo 'anders' is dat ze vinden dat er een stempeltje op moet, en dat je dan zelf (of met hulp) probeert dat te veranderen? Dus dat je samen met je ouders zelf een 'handelingsplan' opstelt en je eigen gedrag aan gaat pakken? Dat kan natuurlijk alleen maar als je er zelf achter staat.

Over dat vertellen aan iedereen: Je bent 17, als jouw ouders in de omgeving rondstrooien dat jij ADHD hebt en jij bent het daar niet mee eens, kun je dat er ook gewoon bij zeggen (op een rustige manier). Mensen van 17 worden over het algemeen best serieus genomen, als ze zichzelf serieus gedragen. Op school het zelfde verhaal: als jij geen rugzak aan gaat vragen en geen heel raar gedrag vertoont, hoeft niemand te weten van die nieuwe diagnose, tenzij school er bij betrokken was.

En wat hierboven ook al gezegd is: vanaf je 16e heb je er zelf wat over te zeggen. Zorg dat onder geen enkel papier jouw krabbel komt te staan. Maak zelf een afspraak met de psycholoog die de diagnose heeft gesteld en vraag hem op welke gronden, en vertel hem dat je bezwaar hebt tegen de diagnose. Het is heel typisch dat de diagnose zo snel gesteld wordt, je moest eens weten door welke molens mensen soms heen moeten om een diagnose te krijgen voor een kind waarbij het WEL echt aan de orde is. En snel medicijnen voorschrijven is ook heel typisch, meestal wordt toch echt eerst gekeken of er iets met meer structuur gedaan kan worden. Sowieso is het discutabel of een psycholoog een diagnose mag schrijven, dat hoort eigenlijk door een psychiater te gebeuren.

Als er nou echt niet valt te praten met je ouders en psycholoog, kun je altijd nog zelf naar je huisarts gaan en hem/haar om hulp vragen. Die heeft geheimhoudingsplicht en zal zeker serieus op jouw verhaal in gaan.

zoek eens wat informatie op want ADHD is zooooveel meer dan alleen druk zijn.
je vrienden en leerkrachten zijn vaak mensen die hier geen kaas van hebben gegeten en die zich niet helemaal beseffen wat ADHD precies in kan houden.

overigens hoef je niet eens druk te zijn bij ADHD. dan spreek je over ADHD met overwegend ADD.

vraag eens waarom de psych het denkt. mijn kinderen hebben ook ADHD/ADD en op school vinden ze ook dat er niets aan de hand is. maar thuis ze anders dan op school. (wat je niet ziet hoeft dus niet te zeggen dat het er niet is)

dat er iets aan de hand is in het autistische spectrum zal geen verassing zijn (gezien je en daar is het nu eenmaal lastig een diagnose te krijgen die klopt.

hard nee roepen is 1 ding, verder kijken/zoeken/vragen waarom men dit denkt is een ander ding.

Ik ben verbaasd dat een psycholoog die diagnose stelt. Mag hij of zij dat eigenlijk wel? Van www.adhd.nl :

Let op: de diagnose ADHD moet gesteld worden door een deskundige en ervaren arts, bij voorkeur een kinderarts of kinder- en jeugdpsychiater, c.q. een volwassenen psychiater. Dit om andere lichamelijke of psychische oorzaken uit te sluiten.

Toegevoegd na 4 minuten:
Je schrijft dat je nu ook medicijnen moet slikken, maar die mag een psycholoog helemaal niet voorschrijven. Ben je niet bij een psychiater geweest? Die mag de diagnose stellen èn medicijnen voorschrijven.

Wat bij kinderen in de regel ADHD heet, wordt bij het volwassen worden vaak inderdaad ADD ; het hyperactieve gaat er met de jaren een beetje af ; de overige symptomen echter blijven. Soms in hevige mate, soms in mindere mate. En inderdaad, aangezien mensen bij ADHD altijd meteen denken dat je dus wel heel druk zult zijn, hebben ze makkelijk twijfels bij een 'ziektebeeld' waarbij de H niet meer zo in het spotlicht staat.

Zelf ben ik er altijd voorstander geweest AD(h)D meer als een ' persoonlijkheidstype' / karaktertrek te zien dan als een ' ziekte' die je met medicijnen moet behandelen, maar in enkele gevallen kan het wel helpen als je een vrij extreme vorm hebt die je in het dagelijks functioneren in de weg staat. Maar ritalin doodt ook een deel van de creativiteit en spontaniteit die mensen met ADD juist vaak zo typeert.

Diagnose of geen diagnose, je zult zelf de weg in je leven moeten vinden, en gaandeweg moeten merken of je je leven kunt aanpassen aan je aard, of dat je je maar moet aanpassen aan het leven dat (anderen willen dat je) leidt. Ik heb gekozen voor het eerste, en hoewel dat inderdaad niet altijd even handig, gewenst, maatschappelijk geaccepteerd of sociaal slim is, voel ik me daar uiteindelijk (meestal) het lekkerst bij. Ik heb het nu eenmaal, en zal er op bepaalde punten in mijn leven tegenaan blijven lopen ; aan mij de schone taak daar een beetje elegant omheen te werken.

Bovendien ben je bijna 18, en op die leeftijd mag je zeer beslist beschikken over je eigen lichaam, in dit opzicht dat je zelf medezeggenschap krijgt over je medicatie. Maar dat zou ik niet afwachten, en sowieso in overleg met een huisarts of psycholoog eens kijken wat de mogelijkheden zijn te pogen zelf je leven in te richten. Als je vastloopt merk je dat snel genoeg (je bent nu nog ' veilig' in huis), en als het wel goed gaat : des te beter. En als jij zeker weet dat je het niet hebt, dan zou ik ZEKER op zoek gaan naar een onafhankelijk oordeel van een deskundige die je zelf uitzoekt.

Als jij zelf zeker weet dat je "normaal"bent, en ik moet eerlijk zeggen, welk mens is echt normaal en wie bepaalt dat, dan moet je niet luisteren naar allerlei diagnoses die men stelt. Het valt mij op, ik ben nu bijna 60 jaar, dat er steeds meer kinderen, en jong volwassenen zijn waar een etiketje op geplakt wordt. Die heeft dit, en die heeft dat. Als jij prima kan leven zonder medicatie en ook goed kan functioneren, ga dan lekker je eigen leven aan, en zorg dat je gelukkig wordt. Heel veel sterkte, en je bent zelf ervaringsdeskundige over je eigen leven. Liefs Gea.