Is het normaal dat wanneer je extreem moe bent (of burn out) je veel gevoeliger bent voor paniek en angst en andersom?

Ik slik al 10 jaar antidepressiva en lijd aan PTSS, CHV en depressie en heb vorig jaar mijn vader verloren. Misschien heeft dat ook invloed gehad op de hele situatie?

Dat lijkt me zeker invloed hebben. Mijn vader heeft heel lang een burn out gehad. Hij heeft heel veel gehad aan haptonomie. Mischien is dat iets voor je. http://tijdhof.home.xs4all.nl/praktijk_haptonomie_definitie.htm

Haptonomie heeft ook mij geholpen! Wat een verhaal zeg....ik wens je sterkte xx

Ik heb Cesar therapie gevolgd en met succes afgerond, maar ik denk dat ik toch maar eens weer ga bellen of ik nog wat sessies mag volgen. Dank je!

Pff wen.. Zit mezelf steeds gek te maken met gedachten als: als ik maar niet doordraai, als ik maar niet gek word, als ik maar niet psychotisch word etc.. maar daar moet ik dus ook vanaf stappen. Ik maak het mezelf niet gemakkelijk zo. Die paniek en angst is ook nog niet weg. Ik kan nog niet ontspannen hier thuis, word steeds met hevige schrik wakker en voel me enorm slap. Maar ja, ben ook pas sinds vannacht thuis.. Pff ik wil er vanaf en me weer zoals voor de vakantie voelen. Dat was misschien ook niet ideaal, maar toen was ik veel energieker en minder vatbaar voor Angst, HV etc. :-(

Heeft je poog je gezegd, dat je "vatbaar" bent voor psychoses? Volgens mij heb je wel es geschreven van niet, of ben ik abuis?
Een psychose is iets anders dan paniek en angst. Paniek ontstaat uit angsten, het is een heftige vorm van angst. Dat die nog niet weg is vind ik logisch: je hebt nogal niet wat doorstaan een week lang!!!!
Focus je op de dingen in je huis, concentreer je erg in het hier en nu. Dat zal moeilijk zijn nu, maar probeer het gwoon iedere keer even. Lukt het: SUPER! Wees trots op jezelf! Lukt het niet: dan strakjes wel. Eis niks van jezelf, aanvaard dat het is zoals het is. Kijk naar de dingen om je heen en ZIE ze ook. Als je zegt: "ik wil er vanaf en me weer zoals voor de vakantie voelen", dan eis je iets van jezelf, waar je duidelijk niet aan kunt voldoen nu. Dat bedoelde ik dus met "niet streng zijn". Dat komt weer!!!
Knuffel!!!!! <3

Ik bedenk nog iets: focus je op dingen die je nu wel kunt: buiten (in de tuin) zitten, GV lezen/antwoorden, tv kijken, muziek luisteren, douchen: iets wat je gedachten afleiden of juist niet. Kijk wat voor jou prettig is en doe dat. Al is het 5 minuutjes. Gun jezelf de rust binnenin je, die je nu zo nodig hebt.
Met de nadruk op "gunnen"!!!
Wees lief voor jezelf. Klinkt misschien suf, maar is zooooooo belangrijk!!!!
Mmmm... dit advies is ook wel een goeie voor mezelf ;-)))

Dikke kus, ik zal het zeker proberen. Uitrusten, met de katten knuffelen, veel praten met ma en mijn vriend, mezelf niks verplichten. Ik probeer ook te accepteren dat ik dit nu heb, maar dat is moeilijk, zeker als je je bedenkt dat wanneer ik eindelijk rustig ben, ik weer overvallen word door angst wat alles weer opwakkert. Daar kan ik me dan zo druk om maken dat ik automatisch denk: zie je wel je bent helemaal niet de baas over jezelf. ZUCHT. Dikkkke kus nogmaals...

JIJ bent de enige, die de baas is over jezelf!!!!!!!!!!!!!
Absoluut niemand anders en weet je wat daar zo super aan is? JIJ bent ook de enige die de situatie en jezelf kan veranderen!!! Maar: je moet jezelf wel de tijd geven.
Accepteren betekent ook, dat je de angst accepteert!!! Dat hoef je niet leuk te vinden, accepteren betekent niet "leuk vinden". Ondergaan, het is nou eenmaal zo.
Bedenk, dat die angst tot nu toe ALTIJD is weggegaan!!!!!!! ALTIJD!!!!!!!!!!
Dat is een gegeven, dat is je ervaring. Dus als je overvallen wordt, dan zit je dat gewoon uit, in de wetenschap: het gaat over!!! Dat weet je zeker!!!
Je kunt het hè, dit is niet de eerste keer!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
KNUFFFFFFFFFFFFFF

Ik weet het meid, er is een verschil tussen erkennen en accepteren.. ik probeer het ook wel, maar ergens ben ik zo hard op zoek naar bevestiging dat ik niet helemaal knetter aan het worden ben. Waarom heb ik die steeds nodig? Is het omdat ik die anders altijd kreeg van pa, en nu niet meer omdat hij er niet meer is? Is het omdat ik niet op mezelf vertrouw, of of.. meid ik ben soms gewoon zo bang dat ik ook een breekpunt heb, waarop ik niet meer overeind zal kunnen krabbelen, snap je? Maar ik blijf proberen echt waar, anders heb ik sowieso niets.. Dank je wel, ik heb heel veel aan jouw antwoord, heel erg veel!

Niet proberen, accepteren ;-)
Oja, dat van dat breekpunt snap ik helemaal!!!! En dat is dus eeen irreële angst, want waarom heb je dat breekpunt in je verleden tot nu dan niet gehad al?
Simpel: omdat je sterk bent en dat niet in je zit! Anders was het allang gebeurd gezien je verleden!!!!
Ik PB je ;-))

Ik wil ook heel graag weer naar de psycholoog. Ik krijg echter steeds een nieuwe toegewezen binnen de instelling waar ik normaal therapie volg, omdat de 1 na de ander weggaat, voor zichzelf begint of elders gaat werken. Dit werkt ook niet echt motiverend en geeft me niet echt het gevoel dat ik vooruit kan gaan. Ik heb nu ook alweer 2 keer gemaild of ik eindelijk een afspraak kan krijgen met mijn nieuwe therapeut, maar niks gehoord. Ik voel me machteloos, bah. En ja, ik heb ook veel verdriet van vroeger. En ook van recent (mis mijn vader erg). Maar ik weet soms gewoon niet hoe en waar ik die emoties allemaal kan laten. Het is net of de vakantie alles getriggerd heeft waardoor ik nu in 1 klap last krijg van alles. Ik heb inderdaad veel weggedrukt, want ik dacht dat dat niet zoveel kwaad kon (deed het niet bewust), omdat ik anders alleen maar bezig was met overleven. Maar blijkbaar is dit toch niet goed geweest..

Wees niet boos op jezelf. Je doet wat velen doen en je weet niet beter. Zie het als jezelf leren kennen en daar is het nooit te laat voor.
Het lijkt me dat je zelf een therapie kunt zoeken. Je kunt ook wachten totdat je eindelijk een klik hebt gevonden met iemand.
Zelf heb ik veel baat gehad met hypnotherapie. Ook met TaiChi, QiGong en meditatie heb ik veel rust gekregen in mijn hoofd.
Misschien wil je het boek 'The Secret' eens lezen? Het gaat niet om de schuld ergens in te vinden. Het gaat om de innerlijk rust te vinden in je hoofd en de juist therapie die bij jou past.

mooi gezegd GD,
en lieve Annepanne, misschien zijn het seintjes (die therapeuten die iedere keer weer weg gaan) dat je er zelf één zou kunnen gaan vinden, ik weet niet of dat kan, maar die instelling lijkt me niet aan te sluiten bij jouw behoefte, al heel lang niet trouwens.
En die vermoeidheid: op vakantie gaan schijnt een zeer stressvolle activiteit te zijn voor velen, voor mij ook trouwens. Ik ga liever gewoon eens een dag weg, daarna 1 maar liever 2 of 3 dagen weer thuis en dan weer eens weg. Minder vermoeiend. Dus het is heel gewoon dat je nu supervermoeid bent. Omhels jezelf en rust lekker uit nu je weer thuis bent.

Juist @Kristal, bij vakantie ben je eindelijk vrij en eindelijk toe aan rust. Maar dan 'moet' je vakantie 'vieren' en moet je 'plezier' maken. Die stress is dan eigenlijk nog groter, want de vakantietijd is korter dan de werktijd. De 'werkdruk' ligt dus nog hoger. Zeker als je er doorheen zit en helemaal geen 'plezier' meer kunt hebben.

Helemaal mee eens. Eigenlijk is vakantie in eigen omgeving het aller fijnst. Ik heb met mijn vriend afgesproken dat we de volgende keer weer gewoon een korte stedentrip gaan doen, nu iets dichter bij huis om te kijken hoe dat gaat. En ik heb ook afgesproken dat mocht ik voor vrijdag geen bericht krijgen van de psycholoog, mijn moeder of vriend even gaat bellen voor een afspraak voor mij. En als het niet goed voelt laat ik de boel de boel daar en ga ik op zoek naar een ander. Maar het is toch niet raar dat ik zo bang word van mijn eigen gedachten? Kan het zo zijn dat een mens in staat is om zichzelf paniekaanvallen aan te praten, ook al doe je nog zo je best om niet te geforceerd bezig te zijn met je stress?

Er zijn vele mensen die bang zijn voor zichzelf. Maar dat zou helemaal niet hoeven. Het is vaak alleen maar een teken dat men zichzelf helemaal niet kent. Bang zijn voor iets is vaak alleen maar aangeleerd vanuit een periode dat men klein is. En toen men klein was, was men nog niet goed in staat om dat op de juiste manier te relativeren.
Al die tijd zijn de angsten zich gaan opstapen en vergroten en uiteindelijk zijn ze zo groot dat we het daarover helemaal niet meer willen hebben, omdat we zelfs daarvoor 'bang' zijn geworden. Bang om opgesloten te worden in een inrichting, bang dat we onze geliefden verliezen.
Die angst zit vast in ons zelf en onze eigen denken. We hebben geen referentie kader meer en weten helemaal niet meer goed te relativeren. We moeten juist leren om die angsten bespreekbaar te maken, hoe groot die angsten ook zijn, moeten we open staan voor suggesties. Uiteraard moeten we daarvoor wel mensen in absolute vertrouwen nemen, en moeten we kwetsbaar 'durven' te zijn. De angsten in ons, zijn onrealistisch groot. En wij maken ze zelf oncontroleerbaar groot. Je kunt uren blijven doormalen over een angst, zonder dat het stopt of verminderd. Uiteindelijk worden we vaak vermoord door anderen of verliezen we onze baan en glijden we in de afgrond. Dat gebeurd allemaal in ons eigen hoofd. Omdat we de controle kwijt zijn geraakt.
Het doemdenken heeft ons leven overgenomen en wij laten ons leven door de angst leiden.
Hoe heerlijk zou het zijn dat wij zelf ons leven kunnen gaan leiden? Dan moeten we wel weer de 'leiding' gaan overnemen en dus ook de leiding over onze angsten. Ik spreek van wij, omdat jij niet alleen bent en velen met dit probleem kampen. Ook ik was iemand die geleidt werd door de angsten. En naast mij ook mijn moeder en mijn vader.

Heel goed verwoord GD. Aanvullend Annepanne,
als je dan dus die angst herkent en weet dat het van vroeger is kijk dan naar binnen en zie in een hoekje verscholen de kleine Anne. Ze zal zo'n behoefte hebben aan troost, en dan ineens kan je dat, haar troosten, want jij bent de volwassen Anne. Dus neem dat kleine meisje in je armen, praat met haar en vertel haar dat jij er nu bent, dat jij nu voor haar zorgt en dat ze niet meer bang hoeft te zijn omdat dingen verandert zijn met vroeger. Vraag wat ze nodig heeft om niet meer zo bang te hoeven zijn. En je zal zien dat ze antwoord geeft.

Moooooooooooiiiiiiiii!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Anne: dat kan je NU doen om jezelf te helpen! Je eigen kleine meid dat geven, wat ze zooooooo nodig heeft. Klinkt misschien ontzettend zweverig, raar, irrationeel (sorry Kristal, maar er zijn mensen die er zo over denken ;-))), maar het werkt!!! Het helpt je NU, en je voelt dan ook dat je zelf de controle terugkrijgt.

@Kristal, Wendy, ik vermoed dat de stap naar het kleine kind nog iets te groot is.
Zelf schat ik in dat @Annepanne eerst beter haar angsten moet gaan bekijken en kijken of die wat beter controleerbaar kan zijn. Dan kan ze die wat meer gaan loslaten en kan ze beter bij haar eigen verleden gaan komen. Uiteindelijk komt het kindje vanzelf in beeld. Maar daar zijn wel al vele stappen aan vooraf gegaan. @Wendy, hoe is dat 'proces' bij jou gegaan. Ik vermoed dat jij in het begin nog niet 'kon' werken met het kindje. Dat dit pas later is gegroeid, toen je meer 'klaar' was om met je kindje aan de slag te gaan.

@Gdan: ik denk dat het JUIST te doen is voor Anne, het beeld van troosten van haar kinddeel. Dat kan NU, dan voel je rust, dan krijg je het controlegevoel terug, omdat je iets DOET wat helpend is. Ik vond dat zeer beeldend destijds, en was een start om op een later moment de angsten te kunnen gaan bekijken. Eerst dat kinddeel op een goede manier aanpakken, daar rust in krijgen.
Maar ik denk ook, dat dit persoonlijk is, niemand is gelijk aan een ander.
Het lijkt me raadzaam voor Anne om dit uit te proberen.

GD, ik begrijp wat je bedoelt maar Annepanne kan dat zelf voelen. Als het haar tegenstaat, of het haat niets zegt, weet ze dat het (nog) niet voor haar is. Als ze voelt dat het haar goed doet is het een goede manier om te troosten. En heb je een zachte manier die je troost als je door je processen gaat van rouwverwerking etc.
Het is zó belangrijk dat je in staat bent je (kleine bange) zelfje te troosten in angstige periodes tijden.
Het heeft voor mij niet met volgorde te maken, iedereen en elk proces is anders. Het heeft met de mogelijkheid te maken dat je jezelf kan troosten "onderweg". Vooral dat je het zélf ook kan, de meeste angsten en paniekaanvallen worden gestimuleerd doordat je denkt dat je "het"/"iets" niet kan.
Nou, dit kan je wel degelijk, je eigen kleine meisje troosten.
Maar het is aan Anne om te voelen of het haar aanspreekt. En als je het niets vindt Annepanne....
vind ik je nog steeds lief ;-)))

Wat kan jij dat toch goed verwoorden Kristal....!!!

Ik weet het niet helemáál zeker, maar volgens mij zijn we het eens Wen, lol Als ik het goed kan verwoorden dan jij ook Wen, want we zeggen echt hetzelfde ;-))

Bij jou komt het naar mijn idee met meer gevoel over.
Maareh: waarom herhaal je mijn ideeën dan???
HAHAHAHAHAHAHA.

Ja, nou ja, ik kies gewoon altijd de beste reacties uit op antwoorden en die herhaal ik dan met mijn woorden LooooL
Je was net ff eerder he! ;-))))))))

;-)))
Ik denk, dat het beeld, dat gebruikt wordt in de psychologie(jezelf "opdelen" in klein kind, volwassene, ouder -er zijn meer modellen) een mooi beeld is om te gebruiken. Ik ben het ook met je eens, dat je dit altijd kunt gebruiken gaande welk proces dan ook. Wat ik zelf in het verleden zo fijn vond was, dat dit beeld meteen toe te passen en ook helpend was. Misschien in het begin een beetje vreemd, maar al doende zie/voel je resultaat.

Ja voor mij werkt(e) dat ook zo,
je kan dan ook wat meer waarnemer zijn als je bijv. je innerlijke kindje troost. Je hoeft je dan niet zo totaal overweldigd te voelen en overgenomen door angsten en paniek. Alsof JIJ de paniek en angst bent, maar dat ben je niet, die heb je.

Yeps!!!

Ik vind jullie wijs en lief. Zo lief zelfs dat ik best al mijn angst aan jullie wil geven. Met veel liefde. Omdat jullie er vast veel beter mee kunnen omgaan dan ik. Ik zit mezelf hier op te fokken, ook al wil ik het niet.. :-(

Zomaar weggeven zal helaas niet gaan. Maar het helpt wel al veel als je precies weet WAT je weg wilt geven. Ik nodig je dan ook uit om over je angst te gaan vertellen, zodat je zelf ook eens 'bewust' kennis kunt gaan maken met je eigen angsten. Alleen zeggen dat je angstig bent is nog niet voldoende, alleen voelen dat je angstig bent is ook nog niet voldoende. Je zult nog dieper jezelf met die angsten moeten confronteren. En daarom nodig ik je uit om erover te gaan praten. Echt praten. Er begint NU een programma op NED1: Over de streep. Ga dit eens kijken en kijk hoeveel mensen het moeilijk vinden om over hun diepste geheimen te praten. En zie aan het einde van het programma hoe dit geholpen heeft. Dus 'voelt' het verschil tussen het begin en het einde. Wees iemand die wil leren om te openen en ook over zichzelf wilt praten. Echt praten.

Indrukwekkend weer, Challenge Day!

Lieve Annepanne, ik leef met je mee, ik weet het, als je erin zit kan iedereen nog zo mooi praten maar het voelt nu eenmaal anders voor jou. Een ding lieve Annepanne; het gaat voorbij.
En als je iets kwijt wilt, je weet mijn email adres.
Knuffel voor je meis. GD. Ben ogenblikkelijk naar het programma gaan kijken, Over de streep. Wat een mooi en roerend programme, dank je voor het doorgeven.

Ik weet niet eens of ik wel echt een burn out heb, wel dat ik totaal opgebrand ben. Ik ben doodmoe, kan bijna niet meer helder denken, heb last van vervreemding en derealisatie (het lijkt of de dingen die ik doe niet echt gebeuren en toch weer wel en als ma tegen mij praat is het of ze heel ver weg is), ik sta continu in brand en heb zoveel angst voor een volgende aanval en om gek te worden dat ik dan bij voorbaat al ga stuiteren omdat er een nieuwe aanval komt. Ik heb in de vakantie afstand moeten doen van mijn veilige omgeving en gevoel, heb nogal last van heimwee zeker nu ik vorig jaar mijn vader heb verloren. En daarnaast lijd ik aan PTSS, CHV en heb ik een hartaandoening. Een hele rits dingen dus die het wss zouden kunnen veroorzaken.. Dank je wel, ik heb zeker wat aan jouw antwoord!

Dank je wel! Vreselijk dat je er zo aan hebt moeten lijden. Ik heb echter juist wel zin in dingen, maar ik heb er de kracht niet voor en lijd zo erg aan nervositeit en moeheid en angst dat ik gewoon niet de fut heb om iets te ondernemen. Ik heb vorige week de hele week onder hoogspanning gestaan, korte nachten gemaakt, de dagen tot ik naar huis ging zitten aftellen (slecht he), ik was continu alert op elke scheet en elke hartoverslag, en nu ben ik nog geen 24 uur geleden geland op Schiphol en is het net of ik keihard teruggeroepen word door mijn lichaam (en geest, die daar op reageert met angst alsof ik gek aan het worden ben). Ik ga morgen zeker even biken op de hometrainer, dat deed me altijd zo goed en dat was ook het advies van mijn psychiater: sport. Goed voor de chemische processen in mijn koppie. Dank je wel!

+!!!

heel goed advies Welkom! +1 en weet, als je het kan toelaten, dat het ook weer vertrekt Annepanne.
Blij dat je er weer bent trouwens :-)

Ik vind het vreselijk moeilijk om de paniek toe te laten en mezelf niet te laten meeslepen in mijn eigen "gekte". Om op Wendy's vraag terug te komen: ik heb de psycholoog nog nooit horen zeggen dat ik psychosegevoelig ben. Ik heb er ook nog nooit 1 gehad. Wel ben ik gevoelig voor paniek en heb ik dus die PTSS en nu ook de rouw, wat het allemaal misschien met het verlaten van mijn vertrouwde omgeving, wat erger gemaakt heeft. Denken jullie dat het mogelijk is dat een mens in staat is zichzelf gek te denken, of paniek aan te praten? Dat ik er misschien toch teveel mee bezig ben en me laat leven door de angst voor psychotisch worden of de controle verliezen, in plaats van het gewoon te voelen en te denken: ook dit gaat voorbij, hoe moeilijk het ook is? En hoe kan ik deze angst het best "omarmen" en dus ook loslaten? Dikke kus voor jullie! Heb jullie gemist!

Door: je angsten, je PTSS, de rouw, je verleden, de genen, de omstandigheden in je vroege en latere jeugd, hoe je met je ervaringen bent omgegaan, je vakantie (weg uit je veilige omgeving) etcetc: ben je in het NU in deze situatie.
Zijn dat alleen je gedachten? Nee, maar ze zijn er wel een onderdeel van.
Je gedachten kunnen je in het NU wèl helpen! En ze kunnen je ook NIET helpen, aan jou de keus. Want dát is het: een keus, een bewuste keus.
Accepteer je de situatie, onderga je hem, zeg je tegen jezelf: ik kom hier weer uit, het gaat over, dat is mijn ervaring.
Of vecht je, zeg je steeds dat je dit niet wilt, zeg je dat je een stomme weetikveelwat bent, dat het jouw fout is etcetc.

Anepanne, eigenlijk kan je niet anders dan de paniek toelaten. Alle pogingen om dit tegen te gaan en te voorkomen, dat is juist de paniek -.
Hoe je het t best kan toelaten (omarmen) is door de paniek-aanval puur als een fysiek iets te ervaren. Bijv. ga op bed liggen als het komt en ervaar wat er gebeurt.
Het is enkel een ervaring die in jou plaats vind. Meer niet. Het komt op en daarna ebt het weer weg. Loslaten kun jij niet doen, dat gebeurt vanzelf. 'het' laat los zou je kunnen zeggen.. pogingen van ''ik moet dit nu loslaten'' gaan eerder juist werken als verkrampend. ( het tegenovergestelde van loslaten) Jezelf gek 'denken' bestaat niet, alleen wel overmatig piekeren. Maar dat is geen 'gekte'. Psychoses komen ook niet alleen door denken. Dit kan ook niet. sterkte!

+!!!!!!!!!!!!

Waar maak jij dat uit op Chef? Dat Annepanne aan werkverslaving lijdt bedoel ik.

Misschien maakt hij dat op uit het feit dat Burn out vaak voortkomt uit te hard en teveel werken. Maar Chef, ik ben arbeidsongeschikt, dus daar zal het niet van komen. Het is toch ook mogelijk om Burn out te raken zonder te (veel ) werken? Dat de dingen in je hoofd en leven zich opstapelen keer op keer, en dat je probeert die een plek te geven maar ook te verdringen. Totdat er een keer iets gebeurt wat de druppel is, zoals mijn vakantie. Zo voelt het nu iig wel.