Hoe moeilijk is het voor iemand die autisme heeft om een relatie te beginnen?

Er zijn genoeg mensen van 23, die single zijn. Zo vreemd is het dus niet.

Dat je broer autistisch is, is op het relationele vlak natuurlijk wel een factor, die het moeilijker maakt, maar dit moet hij gewoon zien als een uitdaging. Niet voor niks is de uitdrukking dat op elk potje een dekseltje past. Is nu dus alleen nog een kwestie van de juiste persoon tegenkomen en dan spijkers met koppen slaan.

Het is moeilijk als hij een relatie wilt met een persoon zonder autisme oid. Wellicht kan het helpen als hij begeleidt gaat wonen bij anderen met een lichte handicap. Dan is de kans groter dat ze iemand tegenkomen waarmee het wel mee klikt. Een kennis heeft op die manier meerdere vriendinnen ontmoet en hij heeft nu een vriendin met ook een lichte vorm van autisme al 7 maanden.
Het hangt er vanaf wat hij zelf wilt en openstaat voor daten en wat iedereen heeft; omgaan met afwijzingen en elkaars gebreken en aanvullingen.

Bij ons in de straat woont een stel , hij heeft autisme en zij niet . Het leuke is dat ze over 2 weken hun eerste kindje verwachten. Het kan dus wel hoor , moet alleen de juiste persoon vinden

Heeft hij daar zelf ook een probleem mee, of is het alleen jouw zorg? In het eerste geval kan hij, als hij dat wil, professionele hulp zoeken, al lijkt me dat met 23 jaar nog wat vroeg, veel mensen kiezen ervoor, pas op latere leeftijd aan een vaste relatie te beginnen, misschien hij ook.

Wat is een deftige relatie? ;-)
Er zijn ook mensen zonder autisme die niet goed zijn in relaties. En mensen met die een relatie hebben. Relaties zijn er in allerlei vormen. Op het niveau van je broer kan hij ook een relatie hebben, met iemand die daarin en daarbij past. Dat geld voor iedereen, voor de een is dat makkelijker -en makkelijker gevonden dan de ander.

Hoewel de meeste normaal begaafde mensen met autisme verlangen naar een intieme partnerrelatie, slagen er maar heel weinig mensen met autisme om dat verlangen ook te realiseren. In de follow-up studies is het aantal volwassenen met autisme dat gehuwd is of samen woont met een partner op één hand te tellen.

De problemen met sociale relaties worden steeds duidelijker met het opgroeien. Een aantal kinderen met autisme dat nog vriendjes had in de lagere school, verliest die tijdens de puberteit en adolescentie. Het contrast met leeftijdsgenoten wordt steeds groter. Kinderen met autisme groeien lichamelijk wel mee met met hun leeftijdsgenoten, maar niet emotioneel en sociaal. Terwijl ander tieners last hebben van hun hormonen en ijverig experimenteren met romances en seksuele relaties, zitten veel jongeren met autisme nog op het niveau van ‘vriendjes hebben’ van de lagere school.

Ook jongeren met autisme raken op zekere leeftijd wel geïnteresseerd in seksualiteit, maar meestal later dan andere jongeren. Ze missen echter de nodige sociale vaardigheden voor een seksuele relatie. De spanning tussen het seksueel verlangen en het onvermogen dat verlangen ook vorm te geven kan leiden tot heel wat problemen. Daarnaast worden tieners en jongvolwassenen vaak uitgelachen, uitgestoten of zelfs gepest omwille van hun vreemde manier van contact leggen. Omwille van hun sociale naïviteit bestaat tevens het risico dat ze seksueel mibruikt worden.

Op dit moment zijn er onvoldoende onderzoeksgegevens om een idee te vormen over het aantal dat uiteindelijk slaagt in een vaste, intieme relatie. Feit is wel dat dergelijke relaties ‘anders’ zullen zijn en dat van de partner, naast liefde, vooral veel geduld, verdraagzaamheid en begrip zullen vragen.

Relaties zijn wel degelijk mogelijk als je autisme hebt. Zelf heb ik al meer dan 1 jaar een relatie en in de toekomst gaan we samenwonen. We staan al ingeschreven. En zowel de begeleiding van mij als van haar zien daar in de toekomst ook geen problemen in. Ook mijn vorige relatie heeft 7 jaar geduurd.

Mijn schoonzoon van 29 heeft ppd-nos (en nieteens "licht", zoals hier wel opgemerkt wordt). Hij is inmiddels alweer 3 jaar heel gelukkig getrouwd met mijn absoluut NIET autistische dochter. Samen hebben ze een geweldig leuk zoontje en het gaat hartstikke goed. Ik zit me enorm te ergeren hier aan mensen die zomaar dingen van internet plukken, zonder ook maar iets te weten van wat autisme in werkelijkheid inhoudt!

Mijn kids vullen mekaar geweldig goed aan. Hij geeft haar een broodnodig rustpuntje, want ze is van zichzelf heel druk. Zij stimuleert hem zodanig dat hij inmiddels een baan heeft die hem erg goed bevalt, en samen hebben ze veel sociale contacten.

Hoezo begeleid wonen, zoals ik in een antwoord las? Om een "mede-gehandicapte" tegen te komen? Kan niet zo goed verwoorden wat ik nu voel, want ik maak me echt kwaad om sommige domme, kortzichtige reacties hier, en het gecopy/paste van google wat niets met de realiteit te maken heeft!

Dus ja, je broer kan zeer zeker wel een meisje tegenkomen waar hij gelukkig mee wordt, ook al is dat meisje zelf niet autistisch! Dat is beter zelfs, want tegenpolen vullen elkaar aan. Ik zie het bewijs elke dag...

Ik denk dat jij meer moeite met zijn autisme hebt, dan hij zelf. Toch vind ik het een goede vraag, maar denk eens aan hoeveel singles die gezond zijn in Nederland wonen.

Toegevoegd na 2 minuten:
Heb je het hem gevraagd, denk je dat hij dat wel wilt, omdat iedereen dat wil, een relatie. Je kan, als hij dat graag wilt, eens kijken of je iemand kent die bij hem past. Daarvoor hoeft hij niet eens begeleid te wonen.

het kost meer moeite. de partner moet er in investeren om hem te begrijpen. veel praten

maar mogelijk is het zeker, en autisten hebben net zo goed behoefte aan liefde, aandacht, vertrouwen en geluk geven en ontvangen.

het maakt het wel makkelijker dat hij weet wat hij heeft. ik kwam er pas op mijn 36e achter, en tot die tijd liepen relaties en werk vaak stuk, zonder dat ik begreep waarom.

overigens heb ik nu een goede relatie, al 9 jaar, maar we wonen pas een half jaar samen. hebben we naar toe gewerkt.
pas toen ik het aandurfde hebben we de stap gezet.