Hebben mensen met Asperger echt allemaal zoveel moeite met de emoties van anderen?En met daarop reageren?

Aspergers zijn inderdaad meestal boven intelligent. Onze zoon (18) heeft ook die diagnose, maar heeft normale intelligentie. Sociaal-emotioneel zijn ze erg zwak. Wat nog eens wordt versterkt door de pubertijd. Sterkte met het verwerken van het verlies!

Een vriendje van onze dochter heeft erg veel moeite met samen spelen omdat hij slecht tegen het feit kan dat onze dochter na een uur iets anders wilt doen,als ze dan ruzie krijgen of als ze dan niet doet wat hij wilt spelen kan die echt een woede uitbarsting krijgen omdat hij niet " inziet" dat een ander dat niet leuk vind, hij is verder wel heel slim praat over grote mensen dingen ( ze zijn 7 by the way) en hij heeft absoluut geen moeite op school, nu deze jongen is pas 7 en heeft nog een hele jeugd voorzich om met diverse therapieën en ondersteuning dingen te leren die hij lastig vind,jou broer heeft het waarschijnlijk al 17 jaar op deze manier zelf gedaan waardoor die ook niet beter weet dan hoe die nu reageerd op emoties. Je zou op een forum voor familieleden van mensen met asperge kunnen kijken, dan kan jezelf ook je ei kwijt.

Ja, dat hebben mensen met autisme ècht!!!!
Moeite met het uiten van de eigen emoties (die heeeeeeeeeel heftig kunnen zijn), maar ook met het omgaan met de emoties van anderen (inleven in een ander, empathie) en soms is dat zelfs onmogelijk.
Je hebt eerder geschreven over je broer, en nu begrijp ik dat helemaal!!!
Hij heeft zoooo gelijk als hij zegt er niets mee te kunnen: dat is niet een kwestie van niet willen, maar ècht niet KUNNEN!!! Daarin zij allerlei gradaties, geen enkele autist is gelijk aan een ander natuurlijk.
Mijn zoon heeft autisme, syndroom van Asperger: als je erover wilt babbelen per PB: graag!!!

Veel autisten zijn op bepaalde gebieden zeer intelligent, dat klopt. Op sociaal vlak alleen niet (EQ), en daarom valt het vaak ook niet op.

Misschien is het voor jou verstandig je meer te informeren hierin om hem beter te leren begrijpen. Andersom zal het waarschijnlijk niet gaan lukken namelijk.

Wat sites voor je:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Syndroom_van_Asperger

http://www.landelijknetwerkautisme.nl/index.php

http://www.autisme.nl/home.html?mnu=tmain100:shome&s=1&l=nl&t=1268347612

http://www.autsider.net

N.a.v. je toevoeging: hij KAN geen rekening houden met jou! Dat is voor jou heel verdrietig lees ik en misschien ben je ook wel heel boos op hem. Maar echt Karena: het is onvermogen, geen onwil van hem.
Lijkt wel of ik hem ken (denk te kennen) als ik mijn tekst overlees hahaha, maar dat is natuurlijk niet zo. Wat jij schrijft is alleen zeer herkenbaar voor me. Mail me gerust als je dat wilt.

Inderdaad, moeite hebben met emoties is een belangrijk kenmerk van Asperger. Jammer dat jij met je verdriet niet bij hem terecht kunt. Hij zou tenslotte de aangewezen persoon zijn. Maar helaas kan hij er zelf ook niets aan doen, hij begrijpt jouw emoties gewoon niet.

Het kan ook te maken hebben met niet tegen verandering kunnen. Als jij verdrietig bent of troost van hem wil, wordt zijn routine verstoord en wordt hij nerveus en raakt misschien zelfs in paniek. Daarom reageert hij zo kwaad.

Heb je niemand anders in je omgeving waar je terecht kan om te praten over je gevoelens? Dat zou voor jou beter zijn. Want door de herhaalde afwijzing van je broer wordt je nog meer verdrietig. En inderdaad, er moet met jou ook rekening gehouden worden.

Ik heb zelf ASS en heb hiervoor ook op een speciale school gezeten (nu wel zo goed als voer ;)), maar het is zo dat kinderen/mensen met asperger altijd hun gelijk willen hebben, maakt niet uit tegen wie ze het hebben, dit zul je vaak ook niet winnen, want ook al heb je een beter argument/ antwoord dan is het zo dat ze hun eigen antwoord altijd ergens wel goed vinden.

Het is ook zo dat het voor veel kinderen met ASS moeite hebben met het verplaatsen in andere mensen, en jou broer zal ook zijn emoties vaak onderdrukken.

Misschien is het beter om naar een vriendin te gaan om je te troosten.

Suc6 en Gecondoleerd!

Hoi,
Ik denk dat mensen met Asperger wél emoties hebben,maar die héél diep wegstoppen,omdat ze er niet goed mee om kunnen gaan én het héél eng vinden om hun emoties aan anderen te laten zien weet je.

Ik ken zélf iemand die dit heeft (een broer van de vriendin van een maat van me) en die kan óók niet tegen drukte (dan krijgen die mensen die Asperger hebben,téveel indrukken tegelijkertijd en dat kunnen ze niet verwerken).

Dus ook kunnen ze dan plotselinge veranderingen niet aan.

Deze mensen hebben héél veel psychische ruimte (ze vinden het eng dus om hun gevoel te tonen aan anderen) én ook lichamelijke ruimte nodig ( fysiek contact vinden ze ook vaak eng en voelen ze zich erg ongemakkelijk).

Je zou b.v. in een zo ongedwongen moment als maar mogelijk,b.v. een fotoalbum kunnen openen (b.v. op je pc of laptop of een gewoon,ouderwets fotoalbum-boek ofzo) en samen met hem naar foto's van je moeder kunnen kijken,k?

Overigens héél erg van je moeder trouwens....héél veel sterkte,joh...

Ik hoop dat m'n antwoord een heel klein beetje helpt,k?

Groetjes...

Ja. De meesten wel. Ik heb zelf ook familieleden met autisme en heb me erin verdiept. Herken je verhaal erg goed!
Je broer heeft wel emoties, en ziet die van jou misschien ook wel, maar ' kan daar niks mee' (zoals hij zelf al zegt). Herken het wel uit mijn omgeving.
De reactie van een autist op de emoties/het verhaal van iemand is dan vaak: wat verwacht je nu van mij? Je broer en andere autisten denken dat jij een oplossing verwacht, of dat ze iets moeten doen. Ze zijn verward en weten dan niet hoe ze moeten reageren. Dat is moeilijk: voor jullie allebei!! Het is moeilijk, maar je kunt van een autist niet een spontane omhelzing of arm om je heen o.i.d verwachten. Terwijl jij dat wel wil!

Stel je verwachtingen ten opzichte van hem bij. Hij zal je niet zomaar kunnen troosten. Wat je wel kunt doen is aangeven wat je graag zou willen. Je kunt bijvoorbeeld zeggen: " Je hoeft niets te doen, luisteren is genoeg" of " Ik zou graag met je willen praten over mama, begrijp je dat? wil jij dat ook?" of "Als ik verdriet heb wil ik graag bij jou zijn om er met je te praten." Zeg duidelijk wat je voelt, ook al lijkt dat nog zo logisch. Spreek een moment met hem af om te praten in plaats van zomaar binnen te vallen bijvoorbeeld. Dring niet aan als je merkt dat hij zich afsluit.

De meeste autisten vinden het moeilijk om hun emoties te laten zien en beleven die ook anders, vandaar dat hij niet huilt.

Hij kan zijn diagnose inderdaad als een soort schild gebruiken, dat is niet goed, probeer te kijken wat erachter zit en zeg het ook als je denkt dat hij zijn diagnose misbruikt.

In je laatste regel noem je nu net zijn zwakte: hij kan geen rekening houden met anderen. Hij kan sommige dingen wel aanleren, andere dingen weer niet. Concrete wensen/dingen kun je duidelijk tegen hem zeggen.
Wel concrete dingen vragen, hij kan niets met bijvoorbeeld: " Ik wil graag dat je me in het vervolg troost als ik verdrietig ben". Zeg dan liever "Ik mis mama erg, en zou er in het vervolg af en toe met je over willen praten." Of liever " Ik zou er een keer in de maand met je over willen praten". Duidelijkheid, structuur.

Ook aan die dwanghandelingen etc. zul je moeten wennen, hoe naar ook, dit hoort bij een autist, het gaat nooit meer over. Probeer er niet op te letten dan erger je je het minst eraan. Lees boeken over autisme, dan begrijp je er meer van.
Vind het erg goed dat je je in je broer verdiept, snap dat je het moeilijk hebt, het ligt niet aan jou!

Toegevoegd na 1 minuut:
heel veel sterkte!!

Ik had een relatie met iemand met Asperger en ik heb met hem samen een dochter die ook asperger heeft. Hem op een liefdevolle geduldige manier benaderen is heel belangrijk. Zo gauw een van hen ook maar het gevoel krijgt dat je hem/haar "uithoort" zal hij/zij zwijgen als het graf. Via tekst krijg ik meer contact met hem/haar dan een gesprek onder vier ogen, als ik het echt op een discussie zou gooien. Een autist denkt heel letterlijk.

Als je zegt ga NIET op de tafel staan dan gaat hij op de tafel staan, bijvoorbeeld :P
Je kunt dat soort woorden dus beter achterwege laten, en beter niet zeggen hoe je het niet wilt hebben. focus je aandacht op hoe je het wel wilt hebben.

Mijn dochter werkt met schema’s, dat voelt veilig voor haar. Bepaalde tijden moeten er bepaalde dingen gebeuren en dat wordt volgens een lijstje afgewerkt ( als het om nieuwe dingen gaat) tot het erin zit, dan loopt het daarna prima. Daarbuiten is er alle vrijheid voor haar zich te ontwikkelen.

Op zijn manier houdt hij wel rekening met jou door te zwijgen en zijn zaakjes zelf op te lossen, in zichzelf. Hoe meer je hem uit zijn wereld haalt omdat het voor jou belangrijk is, hoe meer hij zich van je af zal duwen. Oh hij voelt wel hoor, veel meer dan mensen die dit niet hebben, alleen bij hem merk je dat niet.

Toen mijn dochter hoorde dat mijn moeder was overleden was haar eerste reactie "Oh mag ik dan die pop?"( Een babypop die mijn moeder nog had, die ooit van mijn zus was gweest). Toen we mijn moeder bij het rouwcentrum opzochten en zij haar daadwerkelijk dood zag liggen in de kist, kwamen bij haar tranen. Ze werd ermee geconfronteerd, en op dat moment kwamen de emoties en ook alleen toen. Verder liet ze niets meer merken.
Dus op het moment van confrontatie is het er zichtbaar voor jou en mij. Verder kun je het beter laten rusten, want meer komt er niet uit dan. blijf leuke dingen doen en bespreek je dingen met iemand anders als het nodig is. Accepteer dat dat op jouw manier niet met hem zal gaan, zeker niet als er ook nog narcisme bij komt kijken.
(thnx wendy)

Veel gelijkenissen hier:
Man, geen Asperger maar wel veel trekjes ervan, hoog IQ ,alleen met ADD. ADD dus i.p.v Asperger.
(iemand in de familie heeft wel Asperger, hoewel het niet in een zeer sterke vorm, maar ik ken het een beetje)

Ik sluit me niet af, dus geen Asperger.
Veel emoties zijn er grotendeels gewoon niet, of heel ver weg. Ik heb mijn ouders nog, maar ik denk dat ik ook niet zou huilen bij hun dood. Ik kan me zelfs irriteren aan sterke emoties van andere in dit soort situaties. (verdriet enzo)
Liefde is er bij mij zeker wel, hoewel ook meer beredeneerd dan "normaal".
Ergens las ik iets over "door het vuur voor je zusje gaan": zeker weten, letterlijk als het moet. En als ik dit opschrijf is dat ineens wel emotioneel. Maar waar dat precies vandaan komt..?? (mijn psychotherapeut was ook niet ver gekomen)
Ik kan emoties goed beredeneren. Ik denk ook dat daarom een deel er niet is: waarom verdriet voelen als dat niet hoeft..?

Altijd gelijk hebben is een vervelend trekje: daar hebben mensen bij mij ook last van: sorry, kan er weinig aan doen :-) Gelukkig weet ik ondertussen dat ik ook wel eens fout zit.

Over jou:
Als je emotioneel bent zal het lastig contact maken zijn.
Als je zelf rustig bent zal het beter gaan. Waarschijnlijk kan je dan wel een gesprek hebben over Anorexia in het algemeen en dat dan langzaam op jou laten betrekken. Jij weet waarschijnlijk beter dan ik waar zijn grenzen liggen.
Als jij dingen graag wilt, en je vraagt het hem te doen, met als reden gewoon omdat jij het erg fijn vindt, dan kom je misschien ook een eind.

Heeft hij hulp, therapie? Misschien mag je (af en toe) een keer meegaan.

Voeding. (dit hoef je niet perse te lezen)
Persoonlijk ben ik van mening dat voeding voor een groot deel de veroorzaker is, aanleg speelt ook een belangrijke rol. (van adhd, add, autisme, asperger, enz)
Ik merk het gebruik van magnesium goed: Ik onderneem meer, slaap beter en ik droom leuker.
http://www.autisme-asperger.com/vitamine-b6/
(als je hier meer over wil weten dan zeg je het maar, vooral met magnesium is het belangrijk dat je de goeie neemt, de helft van wat te koop is, is niet opneembaar en doet dus niks)

En dan moet hier nog iets liefs als afsluiting. ;-)

Toegevoegd na 19 minuten:
Sorry dat ik de druk bij jouw leg. Hij is jouw grote broer en je wilt juist bij hem steun hebben.

ik heb zelf asperger en ODD, en ben 14 jaar. ik ben zelf ook erg narcistisch en herken heel je verhaal... mensen met asperger hebben heel veel moeite met het begrijpen van emoties van andere mensen. hoewel dit bij ieder mens/kind met asperger anders is. ik zelf heb ook veel moeite met andere mensen die huilen, mijn moeder was vaak radeloos en begon dan te huilen. ik weet dan eerlijk gezegt niet hoe ik ermee om moet gaan... ik wil dat het liefste weglopen omdat ik niet weet wat ik moet doen op dat moment. dan wil ik het liefste alleen zijn. het is niet zo dat we nooit huilen, want (hoewel mensen me vaak als emotie loos bestempelen) ik kan s'avonds in mijn bed ergens vreselijk om huilen. maar dan wil ik wel dat niemand het ziet. we zonderen ons vaak en het liefste af. mijn ouders en psychologen zijn nog bezig met een behandel plan, daarom weet ik niet precies wat je er tegen kan doen. maar ik wil je met dit verhaal wel zorgen dat je je een beetje kan inleven (ik weet dat dat heel moeilijk is, vinden mijn ouders ook) dan weetje waarom, we dingen doen. oja, en over dat IQ is waar. ik heb zelf ook een IQ hoger dan het gemiddelde...
ik hoop dat dit verhaal je helpt, succes