Waarom heb je bijna altijd een verwijzing nodig van een huisarts?
Ik vind het heel moeilijk/eng om zowizo al naar buiten te gaan, en dan voornamelijk als ik alleen ben dus in me eentje. Als er iemand mee is ook maar minder. Daar heb ik via een oude therapeut van me die ik nog via de mail spreek een goed advies voor gekregen, tenminste een soort cursus/therapie. Die heb ik benaderd wat ik ook al redelijk eng vond, en hun zeggen dat ik me ervoor kan aanmelden alleen met een verwijzing van de huisarts. Maar dat is het nou juist ik zie er heel erg tegen op/durf niet naar de huisarts. In dat programma zou je (wat ik ervan begrijp) leren je angsten overwinnen door confrontaties enzo aan te gaan, het lijkt nu een beetje uitzichtloos voor me en het liefst zou ik nu afhaken want ik durf niet. Maar aan de andere kant heb ik zoiets van ik wil zo graag niet bang zijn en niet steeds tegen die (mentalen) deur aanlopen waardoor ik (bijna) niks meer durf en steeds afhaak. En omdat het zich bij mij heel erg uit in een soort van kluizenaarsbestaan met bijna alleen maar wegvluchten in films kijken enz. Weet ik dat ik die knoop moet proberen door te hakken en stappen te zetten. Dit vond ik van mezelf al een hele grote stap om telefonisch contact op te nemen met die therapeuten.
Weet iemand waarom je bijna altijd een verwijzing nodig heb? en/of hoe je er toch mee om zou kunnen gaan zonder dat je afhaakt?
Zie verder nog even bij reactie.
Heb je meer informatie nodig om de vraag te beantwoorden? Reageer dan hier.