Bestaat HSP ( high sensitive person), of is de ene mens gewoon gevoeliger dan de ander?

HSP is een #hoog#gevoelig persoon.
hoe kan het dan nauwelijks waarneembaar zijn? voor een #echte# HSP-er is het zelf overduidelijk. nauwelijks waarneembaar bestaat in die zin van het woord niet bij een HSP. onderling verschillen ze idd, maar bij ieder met de eigen heftigheiden die overduidelijk zijn.
en ja, daar moet je mee leren leven, ook al kan dit heel erg moeilijk lijken voor sommigen. de hokjes zijn niet altijd negatief, de huidige kennis (?) is niet bezig met hokjes.
men doet onderzoek, men ziet verbanden, men ontdekt nieuwe dingen en geeft hier een naam aan want men kan een diagnose stellen. het is een naam voor een kenmerk, een eigenschap waardoor je iemand beter kan leren begrijpen. het is geen hokje van 'jij bent zo, dus jij hoort daar' het is een hokje van 'ik heb deze eigenschappen en kan dit niet veranderen' mijn hebben mijn hokjes heel veel handvaten gegeven. hokjes hebben een kadertje, maar enkel voor mensen die er niet mee om willen en kunnen gaan. als ik NU kijk met mijn ADD en dyscalculie naar mijn school en jeugd..? (zal het je besparen) kijk ik naar mijn dochter met ADD en dyslexie zie ik veeeeel meer handvaten en begrip voor haar, maar wel dankzij de hokjes (of labeltjes) hokje of label....het is wat iemand maakt als persoon dus ik draag ze in ieder geval zonder gêne. het heeft mij stukken verder gebracht dan de tijd dat ik nog niet in een hokje geplaatst werd door de 'huidige kennis van dit soort zaken' en vele anderen met mij.

Eucalypje@ Jij hebt je duidelijk verdiept en gaat er goed mee om en hebt er vast heel veel tijd in geïnvesteerd om te weten in welk kader je moest zoeken! Ik zie het dan ook niet direct in hokjes, maar in kaders.Zelf heb ik een kind wat in elk kader wel iets heeft staan, alleen geen dyslectie want hij las al op zijn derde. daarvoor heeft hij wel een vorm van dyscalculie, want hoe intelligent hij ook is, de tafels dat gaat er niet in en de simpelste sommen daarmee heeft hij moeite. Wiskunde daarentegen, geen probleem. Hij werd op zijn 9 de gediagnostiseerd met Tourette , ADHD, iets van PDD nos en Asperger. Om het zuiver te bepalen ontbraken enkele symptomen die hij had moeten hebben. Zo was hij voor het ene te zachtaardig en te gevoelig, Nooit brutaal of agressief, maar gewoon een goudeerlijk, lief joch dat zelfs in de klas geliefd was en als eerste klaar stond om te helpen als iemand viel ofzo. Maar ja, zijn hoge IQ, zijn kennis over heel veel, zijn enorm goede geheugen, zijn afkeer van harde muziek/herrie, zijn hekel aan lichamelijk contact, hij was duidelijk anders. We hebben samen veel gepraat erover en ik behandel hem alsof er niets aan de hand is.
Ik wijs hem niet op zijn tics en laat hem leven zoals hij graag wil. Hij is net geslaagd. heeft zijn diploma en is aangenomen voor hoger onderwijs. Hij wil leren, heeft helemaal nog geen zin om te werken, want hij wil nog zo veel weten! Voor mij is het alsof hij normaal als elk ander kind is, alleen veel makkelijker en wijzer. Zijn ADHD daar is hij overheen gegroeid, zijn tics zijn veel minder en de typische Tourette geluiden heeft hij nooit gehad. Hij voelt ook alles feilloos aan en weet vaak al van tevoren wat er gaat gebeuren. Hij is dus in geen enkel hokje te plaatsen, maar heeft van alles iets gehad. Veel is verdwenen en ik trek mijn eigen plan. Het was goed dat er veel over te lezen viel en dat heb ik zeker gedaan. Ik heb me echter niet gek laten maken en ook niet de raad van zijn psychologe opgevolgt ( speciale school, lotgenoten bijeenkomsten enz) Hij is gewoon behandeld en ik ben blij dat ik het zo gedaan heb, want hij zit goed in zijn vel en dat is belangrijk!

Wat mooi, dat dit met jouw zoon kon Amc en dat jullie door praten samen een weg voor hem hebben kunnen vinden! Ik ben het met Euc eens: de ontwikkeling in "labeltjes" hebben mijn zoon enorm geholpen. Wil niet zeggen, dat we altijd de "goede" keuzes voor hem hebben genomen, maar we hebben de hulp gekregen die nodig was en is. Dat was vroeger niet mogelijk.

@amc
wat super dat je je zoon gewoon zichzelf laat zijn. hij weet ook wel dat hij anders is, dus hier hoeft niet continu op gewezen te worden (dat doet de maatschappij zonder begrip al meer dan voldoende waarschijnlijk) kadertjes zijn een soort grenzen. het gaat immers over een 'beperking' dus iets wat niet haalbaar is, of wel haalbaar is maar waarbij iemand zichzelf niet meer mag/kan zijn. je kan het zien als een gouden ei. hierbinnen zit de persoon, de schaal is de beperking, de grens. de grens bepaal je niet voor een ander, tegen het gouden ei trap je niet aan, je trekt iemand niet uit zijn ei, je beschadigd de schaal niet. in het ei zit de persoon goed, hier is hij zichzelf en voelt zich veilig. neem je de regels in acht, dan kan je in het ei komen (begrip, respect, steun) maar de persoon kan niet uit zijn ei komen, anders was er geen beperking (met welke naam dan ook)
de wetenschap is al een heel eind, maar autisme spectrum stoornissen overlappen op vele gebeiden dat ze er nog niet helemaal uit zijn. verschillende vormen en gradaties zijn er. en heb je het juiste label of kader te pakken dan zit er onderling nog steeds een verschil in :) je zoon kan zichzelf zijn dankzij jou, en dat is ook iets om heel erg trots op te zijn!!
bedankt voor je verhaal, mooi om te lezen! en welk kadertje dan ook wel of niet, je zoon is zichzelf en daarom speciaal. door hem niet met fluwelen handschoentjes aan te pakken (speciaal onderwijs etc) heeft hij zich weten te redden in de maatschappij.
ADHD gaat niet over zegt men, maar hij heeft ermee leren omgaan. helemaal super allemaal!! petje af voor jullie allebei hoor. @wendy
ik ben ook blij met de hulp en wetenschap die er een tijd geleden nog niet was. er zijn zoveel meer mogelijkheden en opties, dat je KEUZES hebt om voor jou/een kind het beste te kiezen.
en natuurlijk is het even uitdokteren wat het beste is. bij de geboorte krijg je immers geen draaiboek en gebruiksaanwijzing.
begrip en kennis over het 'label' maakt al een wereld van verschil, en dan ben je al een heel eind op de goede weg :)

Wij hebben onze zoon "met fluwelen handschoentjes" aangepakt, aan MOETEN pakken, in de zin van speciaal onderwijs, medicatie etc.
Hij heeft de reguliere basisschool doorlopen, startend als een open, (veel te) lieve, behulpzame, bloedeerlijke knul, maar wel "vreemd". Gedacht werd aan hoogbegaafdheid en sociaal wat onaangepast. Dat bleek rond 7 jaar autisme te zijn, Asperger Syndroom. Naderhand misschien ook AHDH of een vorm en misschien ook Tourette, lichte vorm. Hij kreeg een rugzakje. Door het vele gepest en onbegrepen worden raakte hij geregeld gefrustreerd ("moeilijk" gedrag). Hierna is hij gestart in het reguliere vervolgonderwijs met rugzakje. De leerkrachten konden het niet aan en hij werd vreselijk gepest. We zijn overgegaan op medicatie en hebben hem, vanwege ontstane gedragsproblemen, van het ene op andere moment van school moeten halen. Het was rechtstreekse hel voor hem daar. Ruim 2 maanden is hij thuis geweest, waarna we een plek hebben gevonden voor hem in het speciale onderwijs. In die 2 maanden hebben we niemand gezien van bijvoorbeeld de inspectie of wat dan ook!!!!!
Ik zeg niet, dat speciaal onderwijs of medicatie "je van het" is, maar soms heb je gewoon geen alternatief. Hij ging kapot. Het verhaal van Amc vind ik zoooooo mooi, het KAN dus wèl!

Oja, HSP, want daar gaat de vraag over ;-)
Dat vind ik een moeilijke, omdat allerlei "labels" elkaar overlappen. Maar voor zover bekend nu, is dat ook een mogelijkheid bij hem. Wat ik nog effe kwijt wil over "speciaal" zijn....ieder mens is op zijn/haar manier speciaal.
Voor mij is hij zeer zéér speciaal: hij is mijn zoon en ik hou zielsveel van hem. Maar hij is niet speciaal, omdat hij "labeltjes" heeft. Hooguit "anders"... en ook daar heb ik moeite mee, want: anders dan WAT? De "normaal"? Wat is DAT dan???
Hij is gewoon hij, net als jij jij bent, ik ik ben en zij zij zijn.

en toch speciaal, want het is je zoon :) met als mijn kids speciaal zijn, en alle kids speciaal zijn. en toch vind ik mijn kinderen ook weer heel gewoon, en vind hun gedrag heel normaal. (volg je het nog?) :)) zit voor mijn dochter ook heel hard te denken over speciaal onderwijs. hier zijn ook weer zulke verschillen onderling.
de reden hier van (stt.. ff off topic) is de ADD icm faalangst.
ze kan het wel hoor, maar moet continu alles van zichzelf vergen, en op haar tenen lopen. en nog is ze geen uitblinker wat ze van zichzelf verwacht (ze heeft een hoger IQ dan gemiddeld)
met speciaal onderwijs bedoel ik hier een school met kleinere groepjes, waar je bv geen uur leest achter elkaar, maar 2 x een half uur zodat je tussendoor even de focus los kan laten, en waar geen een kindje anders is omdat ieder op zijn eigen niveau werkt. op deze school geven ze ook cursussen faalangst reductie, komt de logopedist aan school dus hoef ik haar dag niet te breken om haar uit school te halen (want dan valt ze weer op) etc. kleine dingetjes die een groot verschil kunnen maken.
wat lesmateriaal betreft is er geen enkel verschil.
regulier onderwijs moet een kind aankunnen, sneeuwen ze finaal onder doet het meer kwaad dan goed. fluwelen handschoentjes heb ik niet (jij ook niet zo te lezen :) want hiermee los je geen probleem op. ze weet dat ze anders is dan veel kinderen zodat ze zichzelf ook kan begrijpen en moeite heeft met bepaalde dingen, maar benadruk ook zekerrrrr de dingen waar ze beter in is dan de meeste kinderen.
hoop dat ze zichzelf beter leert accepteren zodat ze voor zichzelf de lat niet zo hoog legt en de faalangst niet in stand houdt op die manier. met fluwelen handschoentjes bedoel ik je kind zo beschermen dat het geen kans krijgt om zich te redden in de maatschappij. dus daarom zijn de huidige kennis en de verschillende opties hierin zo mooi omdat je het op je kind af kan stemmen als opstapje naar de maatschappij waarin het zelfredzaam wordt. en zoals ik al zei... ieder zijn manier, het is tenslotte maatwerk :) goed dat je je niet gek hebt laten maken en je zoon tussen je vingers door laten glippen, maar gewoon in hebt gegrepen. voor hem was dit de juiste manier om een 'herstart' te maken.
nice job mom, well done!!!! :))

Ik volg je, dat is ook wat ik schreef ;-))) Met dit verschil, dat ik hem niet "gewoon" vind, evenmin als bepaald gedrag. Er is nog veel bijsturing nodig. Als ik je iets mag aanraden met je dochter: doen!!! De verandering is heel lastig natuurlijk voor haar, maar op de tenen lopen en niet de juiste hulp krijgen kan hele nare gevolgen hebben (mijn ervaring met zoonlief!). Ik weet niet, of hij zich zelfstandig zal kunnen redden in de maatschappij straks.... en ook niet of ik hem teveel bescherm. Zijn hele wereld (ook door de school) is beschermd en dat is ook nodig. Maar: de tijd zal dat leren ;-)

WendyH@ Ik heb altijd op mijn instinkt vertrouwd.
De psycholoog verwees door naar een psychiater omdat hij medicatie nodig zou hebben zoals het beroemde Ritalin ed. Dit zou beter zijn voor zijn concentratie enzo. Zijn hele leven misschien wel medicijnen terwijl hij een gezond lijf had, stond mij zo tegen dat ik het niet eens overwoog. Ik ben dus op mijn manier aan zijn concentratie gaan werken d.m.v. veel spelletjes doen waarvoor hij zich wel moest concentreren.
Ik heb ook nooit voor hem beslist maar liet hem altijd kiezen. Dat vergt ook concentratie en het heeft allemaal geholpen!Ondanks zijn HAVO-VWO advies, had hij moeite in de brugklas vanwege het feit dat zijn klas enorm chaotisch was en de regels niet werden gehandhaaft. Hij had er moeite mee dat er niet werd ingegrepen bij sommige leerlingen die de les verpestten. Hij zorgde er dus voor dat hij vlak voor de overgang ineens onvoldoendes op ziijn rapport had, zodat hij van deze school af moest. Hij heeft nu heel relaxt VMBO-t gedaan en op grond van zijn hoge eindcijferlijst is hij aangenomen op een gerenommeerde HAVO die bekend staat als streng en de ' yuppenmavo'.
Hij staat nu ook een stuk sterker in zijn schoenen en ik weet dat het nu wel goed zal gaan. Hij heeft er nl. veel zin in en is nu uit zichzelf al bezig op het HAVO wiskunde niveau te komen, want hij mist natuurlijk iets. Maar hij kan het en weet dit ook. Ik heb er nl. veel aan gewerkt om hem een enorm zelfvertrouwen te geven, door hem ervan doordrongen te laten zijn, dat hij speciaal is in de vorm van enorm talent, erg intelligent en alle eigenschappen die bij hem horen als bijzondere gaven te laten zijn, die hij vóór heeft op anderen. Klasgenoten heeft hij nog steeds niet als vrienden, hij zegt zelf geen behoefte aan hen te hebben omdat ze blowen, zuipen enz. en hij ze dom vindt.
Hij is niet zo'n puber als de meesten, maar een eerder volwassen puber. Zo zie ik het en ik ben eigenlijk blij dat hij op zijn manier 'gezegend' is met zoveel meer talenten en minder puberperikelen. Ik denk dat je als ouder niet moet proberen jouw kind net zoals de andere kinderen te laten functioneren, maar moet laten zijn zoals hij is, tenzij hij niet functioneert en agressief of onhandelbaar is en helaas komt dat ook voor. Als ouder kan je dan ook vaak niet anders dan hem medicatie geven omdat dit iets aanvult dat hij tekortkomt in zijn systeem. Het is complex, ik weet het, maar ze blijven zo'n onmisbare kostbaarheid in je leven, no matter what! ;)

corr; yuppen HAVO ;)
Euca@ Ik voel je precies aan, ik vind mijn zoon nl. ook heel normaal. Je went ook aan de andere kant van je kind. het hoort bij hem/haar en het valt je ook niet meer op, omdat jouw kind voor jouw voorspelbaar is. Vooral omdat je je zoveel met hem hebt beziggehouden, ken je hem ook als je broekzak. Zo voel ik het ook en soms vergeet ik gewoon dat hij toch anders is en denk ik dat hij net zo is als ieder ander kind. Ja, ik twijfel soms of hij wel überhaupt een handicap heeft!
Ik denk dat je ook steeds meer relativeert en dan wordt alles steeds minder heftig en kan soms zelfs verdwijnen in je opvatting.

Trouwens, in de pubertijd kan je over ADHD heengroeien en mijn zoon is daarvan het levende bewijs. Hij is gewoon rustig, beheerst en kan zich heel goed concentreren.
Vroeger zat hij geen 2 tellen stil, had enorme energie, was altijd bezig! Dit is helemaal verdwenen sinds een jaar of twee. Je kunt er dus wel van af komen. Wij hebben dus geluk gehad.

@Amc: ik heb ook op mijzelf vertrouwd en doe dat nog steeds ;-) Hij is nu 2 weken met de Ritalin gestopt, en dat is niet prettig.... vindt hij zelf ook niet. Hij heeft het (helaas) nodig. Wat jij schrijft over spelletjes etc: heb ik ook gedaan met hem. Ook hij heeft vmbo-tl net positief afgerond en gaat nu Havo doen (speciaal onderwijs). Ook ik stimuleer zijn fijne kanten en zijn Zijn. Maar hij heeft vele puberperikelen (pfffff....), op zich heel gezond trouwens. Ik ken hem ook als mijn broekzak, maar twijfel geen seconde aan zijn beperking(en), zeker nu niet, omdat die hem ook, voor hemzelf merkbaar, in de weg zitten.
Hij heeft een heftig pestverleden, zowel geestelijk als lichamelijk en dat speelt een grote rol in zijn ontwikkeling. Dat geeft o.a. problemen met het zelfvertrouwen. Bovenstaand schrijf ik niet uit zelfverdediging, zo zou het kunnen overkomen..... ik herken heel veel, en bij ons is het iets anders gegaan. Wat ik meeneem uit jouw tekst is, dat ik me NOG meer wil focussen op zijn kunnen, en niet op zijn niet kunnen. Deze zin: "ik denk dat je als ouder niet moet proberen jouw kind net zoals de andere kinderen te laten functioneren, maar moet laten zijn zoals hij is".

@wendy, ik snap ook wat jij bedoeld. maar omdat ik snap hoe mijn kids denken (we delen labeltjes) is haar doen en laten voor mij gewoon in de zin van 'ik weet waar het vandaan komt' ze is zichzelf en dus normaal/gewoon zichzelf.
met de meetlat van de doorsnee mensen die vaak 'normaal' worden genoemd zit er natuurlijk een wereld van verschil in. met zichzelf kunnen redden kan je ook 2 kanten op.
'vrede hebben met jezelf, jezelf accepteren en dit okay vinden zodat je er mee om kan gaan waardoor je niet meer kwetsbaar bent in de maatschappij.
en de andere kant de vaardigheden die bv nodig hebt om op jezelf te wonen, een baan vinden en hierin functioneren etc. zelf denk ik dat het eerste de basis is. en daar heb je sturing voor nodig, en kan het nodig zijn om een baan vrij te maken voor iemand. dat is niet overbeschermen denk ik zelf, maar dat is iemand de ruimte en de kans geven zich zo te ontwikkelen dat mogelijkheden #die# er zijn benut kunnen worden. soms moet je die ruimte claimen voor een kind (het thuishouden zoals jij deed) een kind moet met zichzelf overweg kunnen, en dat kan ook als het later begeleidt moet gaan wonen of wat dan ook. ook dat is redden in de maatschappij. maar op een eigen manier die passend is bij de persoon, en dus ook prettig is :) en ik vraag me af waar de grens ligt tussen beschermen en je kind de ruimte geven/mogelijkheden scheppen om zichtzelf te ontwikkelen tot iemand op een manier die voor deze persoon wél haalbaar is.
is beschermen gelijk aan acceptatie van iemand persoonlijke grenzen bepaald door een 'beperking/label/hokje/kader zodat de persoon binnen de grens van zijn eigen mogelijkheden (gouden ei verhaal) zich kan ontwikkelen.
m.i. maakt het niet uit of iemand dit bereikt met begrip, een cursus, je een kind van school moet houden, speciaal onderwijs moet zoeken, therapie, psycholoog, medicatie. het gaat om mogelijkheden en ruimte bieden en niet zelden vaak moet claimen...
maakt niet uit, ALS het kind de ruimte maar krijgt. maar idd, de tijd zal het leren. geen een mens heeft deze zekerheid, het allernormaalste kind ter wereld kan bv aan de drugs gaan en redt zich ook niet in de maatschappij. (snappie wat ik bedoel, want ben het echt helemaal met je eens)

Ja, ik snap je volkomen....denk ik, want tsja, zéker weten...??? :-))
Ik twijfel wat aan mezelf, of ik hem wel voldoende zichzelf laat zijn.... anderen in mijn omgeving zeggen van wel hoor. Maar dat angeltje diep vanbinnen bij mij...

herken hier de verhalen over Ritalin,
gebruik het zelf wanneer ik merk overdonderd te worden door alles om me heen, maar weet daarbij ook wat het doet (klotsende oksels, hartslag schiet omhoog, en een vette rebound)
met ritalin voel ik me rustig, ook in mijn hoofd, heb engelengeduld, niets is me teveel, hoe me niet meer even terug te trekken en kan me enorm concentreren.
wat #dat# betreft is het een perfect middel. kortwerkend dus makkelijk te doseren, rebound zijn op te lossen als je je maar strak aan je schema houdt (eerst een halve, half uur later een hele 2 uur later 2, en weer afbouwen (hoe kan je het in godsnaam voorschrijven aan de meest vergeetachtige personen ever!!!!!!!!) voor mijn dochter (net 9 jaar, ADD, faalangst, HSP, dyslexie en waarschijnlijk ook dyscalculie) vonden ze op school ritalin wel een strak plan. WHAT THE F#CK!??? dus stelde een paar vragen. weten jullie wat er het op langer termijn doet en mij verzekeren dat het niet schadelijk is op deze jonge leeftijd?
weten jullie wat de bijwerkingen zijn van ritalin voor zover bekend?
denken jullie dat het makkelijk is voor jullie (reguliere basisschool) of zijn er hier of elder nog steeds factoren die beter op MIJN kind afgestemd kunnen worden. antwoorden.
-nee
-nee
-ja DUSSSS voor mijn kind geen ritalin. het is een uitkomst als opstapje. even rust in je kop en het leven oppakken als het ware, maar niet omdat het makkelijker is ouder of school of de omgeving zolang er nog andere opties zijn.
het gaat m.i. om de bestwil van het kind namelijk. en natuurlijk begrijp ik ouders die hun kind wel ritalin geven, ik ken deze kinderen en ik ken deze ouders. natuurlijk snap ik dat er soms simpelweg geen andere uitkomst is omdat je kind er onderdoor piept. het is goed dat deze medicatie er is. ik denk ook dat een moeder haar kind het beste kent. dat geen een school, boekje, psycholoog beter uit kan leggen wat een moeder nog niet weet. laat staan dat ze kunnen bepalen wat het beste is voor een kind. de wetenschap is heel ver hierin, maar nog lang niet all the way. en ik denk echt dat de 'echte' kennis niet uit boekjes komt, maar bij de ouders zelf te vinden is (als men hier maar naar wil luisteren tenminste!!!) medicatie (heb het over ritalin, met het andere ben ik niet bekend) is alleen een onderdeel van een oplossing, een opstapje of ondersteuning maar zeker geen wondermiddel of probleem-laten-verdwijnend-pilletje. :)

@wendy
lieverd, vertrouw op jezelf. twijfel is menselijk, elke ouder kent het. zo te lezen (niet alleen hier op GV zelf :) heb je enorme vooruitgangen weten te boeken.
twijfel houdt de mens scherp (je blijft open staan voor andere opties/manier die je kan bekijken, af kan wegen etc) het voorkomt oogkleppen. niemand weet vooraf of een keuze de juiste is. als je nu kijkt naar je zoon, en de weg die jullie hebben afgelegd heb je toch goede keuzes gemaakt?! herken het angeltje. vraag mezelf ook vaak af waar mijn kids nu staan. hoever zijn ze gegroeid, moet ik bij mezelf mijn 'fine-tuning' naar hun bij stellen, zit ik nog op het goede pad. als andere mensen zeggen dat je het goed doet en weten hoe de situatie is kan je toch vragen waarom ze dit denken. soms zien ze dingen die jij niet ziet en waarvan je zegt... oh dat is ook eigenlijk zo.
het is intens en je bent er op zoveel manieren mee bezig, (kijken, observeren, reacties, gedrag) dat een ander het helicopterview (zonder navel!!) kan laten zien. klim anders zelf in de heli en laat het vliegen. vanaf het slechte moment waar jullie vastliepen, naar vandaag de dag. niet de ups en downs uitvergroten want deze horen in een lijn thuis, welke zoals ik het lees, toch naar boven piekt hoor :) twijfels.... daar zijn we mensen en moeders voor. het voorkomt dat we indutten :)

Het is zeker oplossend voor bepaald gedrag hier hoor, dat merk ik nu maar weer al te duidelijk (ook Ritalin)!
Is altijd met welk medicijn dan ook: alles heeft bijwerkingen, ook op de lange duur.
Maar als het nodig is, dan..... en doe je daar op de lange termijn goed aan??? Blijft altijd voor mij de vraag en ook dat zal de toekomst leren.....
Ben er zeker geen voorstander van.

mijn ervaring en persoonlijke gedachte....
soms is het nodig (helaas) en dan heb je geen keus.
je leeft nu op dit moment, is het niet vol te houden zonder ritalin, dan is er geen toekomst in die zin van het woord, dan sneeuw je in, raak je jezelf kwijt (getuige mijn burn out waarvan ik herstellende ben) dan is er niets meer op te pakken want je kan simpelweg niet meer. ik heb dat ondervonden, jij hebt het gezien bij je zoon en gaat hier zelf onder gebukt. ik geef gelijk toe...ik heb ritalin nodig om de kar te trekken, die van mezelf (met al mijn 'labeltjes') maar zeker ook die van de kids hier (met al hun 'labeltjes') doe ik het niet struggle ik mezelf weer in de knoop. loop weer muurvast, en het nadeel hiervan, ik kan er niet meer zijn voor mijn kids die mijn hulp hard nodig hebben.
zo heeft jou zoon het ook nodig om zijn hoofd boven water te houden, dat heb je helaas ondervonden. niemand weet wat het met een mens doet op lang termijn. men weet wat het kan doen als het medicijn misbruikt wordt (dus als drugs) men weet ook dat ratten ervan veranderen (maar een rat is nog steeds geen mens)
helaas, de toekomst wijst het uit, maar soms is er vandaag de dag simpelweg geen andere mogelijkheid dan het nemen van ritalin. zelf neem ik het als ik allen als ik het nodig heb, maar
continu kijk ik of het minder of zonder kan, blijf zoeken naar een balans, andere manieren/foefjes dan de ritalin. ik hoop dat als ik hier balans in heb gevonden (door de ritalin) ik op een gegeven moment zonder kan.
sommige dingen zijn echter structureel, maar het verhaal hierboven, waaruit blijkt dat ad(h)d kan verdwijnen, is voor mij een oppepper (onderzoekers zijn het hier ook nog niet over eens onderling) maar feit is dat je hier geen last meer van hoeft te hebben op een gegeven moment (boeit dan niet zo wat de reden is en wat onderzoekers beweren) en natuurlijk blijf het een vraag voor de toekomst, maar soms moet je omdat er geen andere oplossing voor handen ligt.
we timmeren aan de weg en kiezen bij alles wat de kids (en onszelf) aangaat het beste en het meest passende van wat op 'dat' moment voor handen ligt. meer kunnen we niet doen. we maken keuzes en we zijn afhankelijk van de wetenschap die hele goede dingen brengt, maar ook nog lang niet alles weet.
hun vragen zijn onze twijfels, tot we allemaal een antwoord krijgen hierop.

Euca je zegt.....HSP is een #hoog#gevoelig persoon.
hoe kan het dan nauwelijks waarneembaar zijn?.......
Ik bedoel hiermee nauwelijks waarneembaar voor de omgeving.

@Euc: precies meis: roeien met de riemen die we op dit moment hebben!
Fijn te lezen, dat je nog steeds op de voor jou goeie weg bent ;-)

@Ed
ah, op die manier :) dan snap ik weer niet 'bijna niet mee te leven'
met 'know how' empathie en acceptatie is het voor de omgeving er wel degelijk mee te leven (gezien de verhalen van de moeders of HSP's hier) voor de omgeving in de zin van de #maatschappij# is het een heel ander verhaal. maar in deze gevallen draai het m.i. enkel om iemands eigen denkbeelden en is 'know how' al bijzonder lastig/onmogelijk. laat staan empathie en acceptatie. en dán kan iets ineens een beperking zijn voor de persoon zelf, en dat is gewoon doodzonde, want het hoeft niet zo te zijn...het is zoveel meer dan dat. dat is wat ik heb ervaren (en nog), en wat mijn kinderen ervaren. en ook hier weer waarschijnlijk velen met mij. @wendy
dank je :)
tja, we blijven roeien, de riemen worden steeds geschikter :)

De buitenwereld is inderdaad een heeeeeeel groot punt, ook mijn ervaring!

euca. ik ken HSPers die bijna helaal gek worden van hun eigen, die er bijna niet mee kunnen leven.
dat bedoelde ik.

@ed
aha, op die manier én op die manier :) ik las:
Maar ook iedere HSP er is weer anders, van nauwelijks waarneembaar, tot bijna niet mee te leven. maar je bedoeld:
Maar ook iedere HSP er is weer anders, voor de omgeving soms nauwelijks waarneembaar, tot bijna niet met zichzelf kunnen leven. (....toch?) ik herken het laatste, maar was blij met mijn hokje. het bood handvaten, know how, en dus leren omgaan 'met', juist dánkzij de huidige kennis en opties/mogelijkheden die er zijn. voor jezelf kan je het wel weten wat HSP is, maar de omgeving blijft als het ware roepen. 'ja, maar zo moet je het niet zien' 'ja, maar zo moet je er niet over denken' 'ja, maar je moet het gewoon van je af zetten'. 'ja, maar je moet er gewoon niet op letten'je hebt dus de (naaste) omgeving nodig om jezelf te kunnen en vooral ook mógen zijn, maar dat is niet mogelijk met dit soort reacties. de impact van HSP op jezelf, en de reacties uit de omgeving kunnen elkaar versterken. voor ieder met een hokje (welke dan ook) is het ook van belang om je grens te (her)kennen en deze veilig te stellen door te blijven aangeven waar deze ligt.
wat de mogelijkheden en onmogelijkheden zijn dus. en bij het laatste stuiten heel veel mensen door het aangeven van de onmogelijkheden op hun 'beperking'. geef je de grens niet aan, dan stuit je op je beperking.
puur door onbegrip (waar een ander zich niet eens van bewust is in de meeste gevallen) tenminste.... dit is mijn ervaring dus.....

euca. juist!

ik bedoelde hierboven....
'geef je de grens niet aan dan #knál# (dus niet stuit) je op je beperking' (iets frustrerender dus :) ik hoop dat de HSP's die jij kent (en alle anderen) hier hun weg in kunnen vinden, want anders is het echt heel zwaar....

Jij ziet dingen vaak uit je eigen ervaringen en dat is prima hoor, maar ik zie de ervaringen van veel anderen die totaal vastgelopen zijn in hun toch al eenzame leven en waar toch de omgeving tegen hun zegt, ah stel je niet zo aan joh!!
maar dat zal jij ook wel meemaken.

Lieve mensen, wat interessant allemaal om te lezen!
Dit soort vragen daar doe je het voor hè? Een verademing tussen al die IPhone problemen en dergellijke ongein.
Ik vind het zo interessant en leerzaam om al die verschillende bevindingen te lezen!!! Heerlijk dat ieder mens weer 'anders'is.

Niet altijd heerlijk hoor, maar van de weerstand leer je het meest.

Mensen met HSP, autisme, ADHD of vormen ervan, of welke beperking of combi dan ook die niet DUIDELIJK zichtbaar is.... allemaal lopen ze tegen de buitenwereld aan die zegt: stel je niet aan.... en dat is dan nog netjes gezegd!!!!!!!!!!!!!!!! Want er wordt veeeeeeeeeel meer gezegd......
Met als gevolg, dat je als "beperkte" extra hard tegen je eigen binnenwereld aanknalt....dus tegen je eigen beperking...met als gevolg: NOG grotere problemen, zowel in de binnen- alsook in de buitenwereld.... En dan is het gevolg: vastlopen.... als je niet geholpen wordt om daar dwars tegenin danwel doorheen te gaan.
Eigen ervaringen zijn belangrijk om hier te vermelden vind ik, omdat anderen er misschien iets aan hebben. Als was het "alleen maar:" de her- en erkenning. Maar ook de ervaringen van anderen die jij wel eens vertelt. Mooi hè Amc? Dit soort discussies zijn interessant, vind ik ook :-)

@ed
ieder ziet dingen uit zijn eigen standpunt door ervaringen. dit is ook wat ik aangeef voor of na ik mijn standpunt kenbaar maakt. wat jij zegt maak ik idd ook mee. bij mijn kids, bij mij maar ook bij anderen. ik heb er zelf namelijk ook gestaan. omgeving blijft het roepen. ik snap het wel.... maar. of ze denken het te snappen omdat ze wat info van het net hebben gehaald. allemaal goed bedoeld, maar niet echt handig natuurlijk :)
daarom moet je ook je eigen grenzen leren kennen en keuzes maken in het leven. als je als persoon niet veranderd veranderd er niets aangezien de maatschappij het niet doet voor je :) maar de start ligt dus bij jezelf en steun en #echt# begrip of herkenbaarheid is heel waardevol als dingen je leven teveel gaan bepalen. @amc
ben het met je eens. gelukkig is elk mens anders, nu moeten we het nog accepteren en rekening houden met elkaar. als is het alleen maar in het kringetje waarin je je het meest beweegt.
dan is het echt niet per definitie een probleem. zoals Ed zeg, van weerstand leer je want je leer jezelf kennen. tenzij het boven je hoofd uitgroeit natuurlijk en dingen van jezelf verwacht die niet haalbaar zijn (jezelf ook accepteren zoals je bent!!)
waar je niet kapot aan gaat, daar wordt je sterker van. neus vooruit, leermomenten met je meedragen en de onzin en neg dingen achter je laten voorkomt dat je niet stil blijft staan in het leven :) klinkt makkelijk, je doet het niet op 1 middagje, maar het is zeker haalbaar. (waar een wil is, daar is ook een weg!)

Welterusten.........................

koet nait!!