Hoe verwerk je schuldgevoel en twijfels (zie uitleg)?

je zult misschien nooit weten of je de juiste beslissing hebt gemaakt of niet. Dit kan je als een last zien, maar het is in feite meer een opluchting. Je kunt als mens niet altijd alles weten maar we kunnen genieten van wat we weten.

Wat ons rust en wat we altijd kunnen blijven doen is je eigen zegeningen te tellen, want ik neem aan dat de kat die je in huis haalde niet de eerste de beste was, en dat je zelf ook doorhebt dat je een goede daad hebt verricht!

natuurlijk is angst schuldgevoel iets onzettend vervelends, maar in jouw geval lijkt het afkomstig van verdriet. En verdriet hoe cliché het ook klinkt is een uiting van liefde, je kunt namelijk niet verdrietig zijn om iets waar je niks om geeft. En ik ben er van overtuigd dat door jouw liefde je kat een stuk mooier leven heeft gehad dan zonder dat hij jouw was tegengekomen.

ik wens je in elk geval sterkte

maar wil je ook nog op het hart drukken je medemens niet uit het oog te verliezen door katten, mensen zal je namelijk nodig hebben om je door moeilijke tijden heen te helpen.

Het is normaal dat je je schuldig voelt. Maar je heeft alles gedaan om je katje te helpen. Je heeft juist gehandeld.
Mijn kater had de zelfde ziekte ik heb gewacht en hij is in mijn armen overleden. Ik wou dat ik zo moedig zou zijn geweest om hem te laten inslapen. Het had hem veel pijn kunnen besparen. Misschien kun je op de kattenforum mensen met hetzelfde probleem ontmoeten?
Ik wens je sterkte toe en geloof dat je het juiste heeft gedaan

Tijd draai je niet terug.. je deed toen het beste dat je kon na wel honderd keer wikken en wegen. Hoe het ook zij, hij is qua lichaam dood, maar zijn ziel leeft voort... wellicht nu al in een ander lichaam, dus stop met je zorgen maken. Zou hij hebben gewild dat jij je zo druk liep te maken?

Schuldgevoel en twijfels verwerk je doot je vooral bezig te gaan houden met dingen die jou happy maken, en af en toe een rustmoment voor jezelf te nemen. Vanzelf komt een voor jou passende oplossing dan boven... Hoe meer je piekert, hoe verwarrender het wordt, en daar schiet niemand wat mee op.

veel sterkte ermee en succes

Inderdaad heb je juist gehandeld.
Ik heb ook ongeveer zoiets mijn poes gehad, vond het vreselijk toen ik hem in heb laten slapen.
Maar ik dacht ook van wat zou ik blij zijn als ik ernstig ziek was dat iemand mij uit mijn lijden zou verlossen.
Daarom is het dus juist wat je hebt gedaan, misschien had je bij een andere keuze hem nog veel langer onnodig laten lijden.
Je bent een goed mens!

het klotige is dat fip pas 100% vastgesteld kan worden na overlijden van je kat.
zeker droge fip wordt wel eens verward met cholangitis.
jouw katje had echter natte fip, en als er geel dradentrekkend vocht in de buik zit, dan is dat toch wel een heel duidelijke indicatie.
ook de rest van de symptomen passen in dit beeld.
er is helemaal niets wat je nog had kunnen doen.
dit katje was ten dode opgeschreven, en je hebt het enig juiste gedaan.
juist omdat het vaak jonge dieren betreft is het moeilijk om te accepteren, maar nogmaals, jij had geen keus en je hebt voor je ventje gedaan wat maar mogelijk was.
sterkte!

Ik begrijp je gevoelens,maar jij hoeft je echt niet schuldig te voelen want er was niets meer aan te doen.

Je hebt alleen maar de juiste beslissing genomen,hoe moeilijk dit soort beslissingen ook zijn,je kat lijdt niet meer en dat is het allerbelangrijkst.

Ik wens je sterkte!!!

Jouw zin :

-maar zo ben ik niet, ik luister nooit naar anderen, ik haal altijd het onderste uit de kan voor mijn katten, waarom nu dan niet?-

blijft me bij en geeft meteen het antwoord.
Je bent in de mening van anderen meegegaan omdat je diep van binnen, intuitief, WIST dat het juist was en het katje enorm zou gaan lijden en het niet zou halen.
Dat is de enige reden.
Maar toen hij tegenstribbelde begon het bij jouw te malen want je andere katten bleven rustig toen ze insliepen. Maar elke kat is verschillend en ook elke dierenarts, misschien deed het even een seconde zeer. Door het tegenstribbelen begonnen je schuldgevoelens op te komen en daar zit je nu nog mee terwijl je zóveel voor het diertje gedaan hebt en hem een geweldig leven bezord hebt.
Letterlijk. Want zonder jou zou hij het al die jaren niet overleefd hebben en heel jong overleden zijn.
Wanneer iemand zoals jij met dieren omgaat vertrouw ik 100% op diens intuitie, maar dat kan jij nu niet meer voelen want je emoties van angst en schuld vertroebelen dat gevoel.
Misschien is het een idee om een kleine ceremonie voor je katje te houden. Bedenk van tevoren wat je wilt doen, maak een plekje in de tuin of als je die niet hebt een klein kattenhoekje in je huis en vertel en doe tijdens die ceremonie wat je wilt. Neem je voor dat je dan ook afscheid neemt van je schuldgevoel en angst.
Want het beroerde is dat je door die emoties je eigen intuitie niet meer vertrouwt en dat heb je nodig bij het verzorgen van je andere dieren.
Jij hebt het katje een prachtig leventje bezorgd met alle liefde en aandacht die het nodig had.
Je bent een dierenliefhebber én een goed mens.

hoever gaat jou verantwoordelijkheid naar een huisdier? Je zorgt ervoor, bij ziekte ga je naar een dierenarts.. dat is alles wat je kan doen.
Verder kun je de natuur niet beïnvloeden. In de natuur sterven dieren immers ook.. zonder invloed van mensen..
Vanuit respect voor de natuur, laat je het geliefde dier los.
Omdat deze nou eenmaal korter leven dan jij als mens.
Dat hoort bij verantwoordelijkheid kunnen dragen voor een huisdier.
En het hoort bij een volwassen kijk op de vergankelijkheid, bie bij het leven hoort.
Verdriet hoort daar zeker bij.. maar schuldgevoel niet.
Misschien goed om een therapeut te raadplegen, om uit te zoeken en kunnen verwerken waarom je zo lang in schuldgevoelens blijft hangen.

veel succes, sterkte

Alle specialisten/deskundigen, op 1 na, waren het erover eens: je katje was erg ziek en er was niets meer aan te doen. Dat is het onomstotelijke bewijs dat je hebt gekregen, waarna je, SAMEN met de deskundigen, de beslissing genomen hebt om hem niet langer te laten lijden.
Je hebt alles wat in je vermogen lag voor hem gedaan, meer dan menigeen!!!

Dan je vraag: Hoe verwerk je schuldgevoel en twijfels?
Ik denk, dat het voor jou belangrijk is je te realiseren, dat je schuldgevoel onterecht en zinloos is. Zodra jij je dat ècht bewust bent, dat ècht gelooft, dan ben je al halverwege.
Accepteer en aanvaardt, dat jij hebt gedaan wat je op dat moment kon en laat het los.