Hoe kom ik van mijn 'deurbel- en telefoonangst' af?

Allereerst: super, dat je je angsten kent en weet waar ze vandaan komen. Dan ben je al een heel eind op weg om ze te overwinnen!

Wat je kunt doen: iedere keer als de deurbel of de telefoon gaat heel bewust te voelen wat er met je gebeurt (ook voelen wat er in je lichaam gebeurt: waar voel je wat) en daarbij ook heel bewust tegen jezelf te zeggen (vanbinnen of hardop): wat ik voel is angst uit mijn verleden, dat is okee, maar niet meer nodig.
Dus het gevoel te benoemen.
Niet meteen opstaan en rennen naar de deur of de telefoon, omdat je daarmee het voelen en realiseren wat er gebeurt vermijdt.
Hierdoor leer je, dat het iets uit het verleden is en niet iets van nu en kan je het gaan loslaten.
Je kunt dit ook gaan oefenen met iemand die je vertrouwt en die bekend is met je angst. Hij/zij kan je onverwacht opbellen bijvoorbeeld.
Misschien klinkt dit raar, maar proberen kan altijd: je hebt niets te verliezen :-)

Om je angst te overwinnnen denk ik dat je de deurbel gewoon moet aanhoren. Anders ben je en blijf je je hele leven bang voor de deurbel. Dus vraag aan iemand om er op te drukken als je eens thuis bent!

Ik heb 'm al bij reacties gezet, maar was bedoeld als antwoord, dus vandaar hier nog een keer ;)

Neem van zowel de deurbel als de telefoon een ander ‘deuntje’, die kun je zo kopen! Je associeert die nare ervaring met waarschijnlijk die welbekende ‘tring’, dus misschien gaat je angst over als je een deurbel met melodietje koopt. In ieder geval het proberen waard. Daarnaast zou ik vooral de confrontatie niet uit de weg gaan. Je zegt zelf al dat de angst irrationeel is en het is goed dat je dat beseft! Dwing jezelf iedere keer om toch naar de deur te lopen en toch de telefoon op te nemen. Na een tijd merk je dan dat het zo eng niet is. Succes!

Spreek met een bekend iemand af, iemand die je leuk vind en waar je geen negatieve gevoelens bij hebt, dat hij of zij jou gaat bellen of gaat aanbellen. Zorg er dus voor dat je weet dat het die persoon is. En herhaal dit vaak. Al heel snel moet je dan in plaats van één bepaalde tijd eens proberen af te spreken dat die persoon een uur lang zou kunnen gaan bellen of aanbellen.
Niet dat ik weet dat dit werkt ofzo, maar ik vermoed dat je dan de negatieve gevoelens langzaam maar zeker kwijtraakt. En dan nog iemand vinden die dat voor je wil gaan doen.

Je kunt er een 'grapje' van gaan maken. En dus elke keer als de bel gaat, alvast voor jezelf het absolute ergste gebeurtenis gaan verzinnen.
Zo van: nu komen er 3 mannen met een tweetie masker naar binnen en die zullen me helemaal vermoorden.

Het moet dus enigszins komisch zijn en aan de andere kant zo overtrokken dat zelfs jij het zult inzien dat het absoluut niet waar kan zijn!

Zo heb je elke keer toch weer een lolletje...

Toegevoegd na 51 seconden:
Anderszijds zul je toch die oude gebeurtenissen moeten gaan verwerken, aangezien ze je nog steeds 'pijn' doen. Dit kan eventueel samen met een therapeut.

Dat soort denkpatronen zijn zó vastgeroest en ingesleten dat je ze niet makkelijk kunt veranderen: ze zijn in de loop der jaren een automatisme geworden. Er zijn verschillende manieren om er vanaf te komen. Het zou natuurlijk het mooiste zijn als je die bel zou gaan associëren met iets leuks en positiefs, maar dat is een proces van jaren en het is maar zeer de vraag of je die angst ooit helemaal kwijtraakt. Je schrijft dat je nogal een 'loner' bent, dus waarschijnlijk zal er ook niet dagelijks worden (aan- en op)gebeld. Als dat wél het geval zou zijn, dan zou je waarschijnlijk veel sneller over die angst heen groeien.

De psycholoog René Diekstra schreef het boekje "Ik kan denken wat ik wil, ik kan voelen wat ik wil". Hij gaat er in zijn verhaal vanuit dat aan ieder gevoel uiteindelijk een gedachte ten grondslag ligt. Dat je die bel als iets negatiefs ervaart, was het gevolg van de (destijds!) rationele gedachte dat je betrapt zou kunnen worden. Je reactie daarop (angst, hartkloppingen) was toen ook functioneel. In zijn boekje laat Diekstra je de (nu irreële) gedachte die je toen had (oh jeetje, nou komt er controle) vervangen door een gedachte die wél reëel is ("De bel gaat. Dat is vast weer iemand die me een abonnement wil aansmeren").
Door dat in de praktijk telkens te herhalen, verander je die (automatische) gedachten in iets positiefs en daarmee ook de gevoelens die erbij horen.
Het is echt een "oefenboek" en een lang proces, maar als je er echt last van ondervindt en ermee aan de slag wilt, zou het weleens de moeite waard kunnen zijn.

Sterkte en succes!

Ik denk dat je het antwoord moeten zoeken in je grote onzekerheid. Die onzekerheid stamt van je puber jaren..dus de link naar vroeger is er wel degelijk..

Angst heb je..om wat er plotseling zou kunnen gebeuren..èn hoe daarop te reageren.

Onverwachte gebeurtenissen zijn het dus, waarvoor je zo'n grote angst/onzekerheid hebt.

Deze angst voedt je onzekerheid weer en door je onzekerheid worden je angsten weer groter.

Je zit dus gevangen in een vicieuze cirkel..en deze cirkel MOET doorbroken worden.

Wellicht moet je eens gaan praten met een goede psycholoog..of misschien beter een psychologe.

Als ik je zou mogen adviseren, denk ik dat je misschien een tijdje zelf het initiatief zou kunnen nemen waarbij JIJ anderen belt en JIJ anderen vraagt jou heel dikwijls te bellen èn bij jou op bezoek te komen.

Je kweekt aldus, naar mijn mening dan, een beetje 'eelt' op je angstcomplex..waardoor je angsten langzaam zullen gaan afnemen om tenslotte helemaal te verdwijnen.

Sterkte en hopelijk gaat het snel veel beter met je..

Groet,

Ton

O wat bekent is dit,een angststoornis weet ik "helaas"alles van,ik heb PTSS.
Want kun je doen als die vervelende en enge bel gaat?
Niet wegkruipen ( dat doen mensen met angst namelijk )
Open doen,dat kost zoveel kracht en inspanning maar het gaat lukken hoor,steeds stap voor stap naar die deur toe gaan,en als je wil wegrennen,ren dan weg!Forceer je jezelf nooit en te nimmer,anders krijg je die deur nooit open.
Zo ook met de telefoon,trek de stekker eruit ,ren weg.
Totdat je beseft dat de angst je overheerst en dat wil je niet ( kost heel veel tijd en energie )maar het gaat je lukken als je de stekker van de telefoon er weer instopt.
Gaat die tel.spring je weg.Trek die stekker er gewoon weer uit,totdat jezelf erachter komt dat het niet aan de telefoon legt,maar aan jouw angst en zeg wel duizend x,ik ben de baas en ben niet bang.
geluk en hoop dat je de angst zal overwinnen!

Ik denk dat je je ooit "overvallen" voelde door die deurwaarder die daarmee "inbrak" (toen terrecht) op je privacy van je huis.

Ik heb het, op een wat andere manier ook. Ik heb wel eens (in mijn beleving, de "daders" weten van niks) heel naar onaangekondigd bezoek gehad van bekenden. Die stonden "zomaar" op mijn stoep en stonden al binnen voordat ik kon roepen dat het me niet uitkwam. Ik kon ze niet zomaar de deur uitsmijten maar vond het vreselijk dat ze er waren, Ik was hormonaal (net bevallen) toen wat uit balans en die gebeurtenis speelt me nu nog parten!!!!

Zit ik op zondagmiddag rustig thuis en gaat "opeens" de bel schrik ik me ook nu nog te pletter en denk altijd, O nee hé geen onverwacht bezoek.

Ik leg me er maar bij neer dat ik dus gewoon geen fan meer ben van mensen die zomaar langskomen.

Ik vond dat idee van een andere beltoon wel een goede maar mij helpt het niet.

Wat ik doe is, NA de eerste paniek gedachte, gewoon denken: je weet het niks aan de hand.... gewoon opendoen. Ik neem me nl wel HEILIG voor dat ik gasten die niet even laten weten dat ze komen er gewoon niet inlaat als het me niet uitkomt, mogelijk erg ongastvrij maar mensen moeten maar even bellen van te voren

sterkte hiermee.

EMDR therapie, kan heel snel resultaat geven.

nee is niet raar! mensen die onaangekondigd langskomen zijn ook gewoon irritant ronduit irritant.

ik zelf herken dit probleem wel een beetje al heeft het bij mij een wat andere oorzaak.

ik haat het namelijk om ''afspraken'' te hebben. echt ik vind ik het verschrikkelijk. ook met vrienden spreek ik vaak expres niet een week van te voren af maar gewoon op de dag zelf omdat ik het haat om ergens ''aan vast'' te zitten. het voelt beperkend om een of andere reden.
ik kan dus wel herkennen wat jij hebt. ik krijg echt de kriebels van mensen die te needy zijn en te vaak af willen spreken ik krijg dan echt een soort fight or flight reaktie.