Hoe kan ik het beste omgaan met verwarrende emoties ten opzichte van mijn ouders?

Je hebt een haat/liefde verhouding met je ouders. Ergens houd je van ze en zij van jou, maar kunnen jullie dat niet uiten. Doordat je nooit de echte liefde hebt ervaren, heb je je er ook voor afgesloten. Dat is ook waarom je ze niet echt mist.

Ik denk dat jullie samen aan het herstel moeten werken. Liefde geven begint bij je gevoelens naar elkaar kunnen en mogen uiten. Verder is het echt heel belangrijk dat jullie lichamelijk contact maken. Elkaar voelen, knuffelen en gewoon vasthouden. Vooral moeders en dochters kunnen zo veel meer oplossen dan met woorden.

Het gaat erom dat jij je ouders moet leren 'voelen' en dat jouw ouders jou hun liefde geven.

Hiervoor kun je in therapie gaan, maar je kunt het ook gewoon zelf doen. Het kost tijd en denk niet dat alles dan weer koek en ei is, maar je kunt er in ieder geval voor zorgen dat het weer prettig is om bij ze te zijn.

Heel veel sterkte en een knuffel van mij ;-)

O dat is vrij normaal hoor kritiek op je ouders hebben, maar ze verdedigen tegen de "buitenwereld". Ik zeg ook wel eens iets over mn familie wat niet zo aardig is, maar als iemand van buiten de familie hetzelfde zou zeggen, dan ga ik ook in de verdediging.
En probeer wat minder aan jezelf te twijfelen, en steeds na te denken over waarom je bepaalde dingen denkt en doet. Misschien verandert er nooit iets ten opzichte van je ouders, misschien wel maar gaat het dan zo langzaam dat je pas volgend jaar verschil merkt als je je post van nu nog eens naleest.

Heel herkenbaar! Ik heb zelf een jaar lang geen contact gehad en daarom heen heel moeizaam contact met mijn ouders. Ik kon het nooit hebben als anderen (therapeuten/ vrienden of famlilie) slecht over ze spraken terwijl ik zelf geen goed woord voor ze over had.

Ik kan je alleen maar vertellen dat het over gaat. Ik ben nu 10 a 14 jaar verder en ik kan het mijn ouders vergeven. Vergeten niet maar ik kan het een plekje geven. Mijn relatie met hen en mezelf is nu stukken beter. Soms ben ik nog wel eens onzeker maar gelukkig heb ik een fijne man die mij erdoor heen helpt. Praten helpt ook enorm. Praat er veel over en probeer niet in jezelf te keren. Je bent niet de enige en je bent het waard om voor te vechten!

Ik hoop voor jou ook dat je het je ouders kan vergeven en dat je iemand tegen komt waarbij je jezelf kan zijn en die van je houd om wie jij bent. Heel veel succes!

Hoi Lotte,

Of 19 nou een moeilijke leeftijd is of niet, je bent duidelijk toch al heel volwassen in een boel dingen. Dat je het gevoel hebt emotioneel constant op de wip te zitten, is absoluut niet leeftijd-gebonden! Dat kent iedereen, van welke leeftijd dan ook.
Wat ik je echter aan wil raden, is te proberen om de situaties waar je mee zit anders te gaan bekijken. Het kost je wat oefening, maar kan je een hoop opleveren. (zie bron 1, het artikel 'moeten')
Verder wil ik nog even iets kwijt over je vaders opmerking 'dat jij wel de aanleiding was'. STOP HIER!!!
Het was de uiting van je vader, die depressief was. En een kenmerk van depressiviteit is, dat je anderen mee wilt trekken in jouw neerslachtigheid om je eenzaamheid te verlichten. Helaas spreek ik nu uit eigen ervaring, en ik schaam me nog steeds om dingen die ik toen heb gezegd en gedaan. Iemand die depressief is, is niet echt te bereiken door de buitenwereld, en 'slaat om zich heen' - vooral naar hen die ze emotioneel kunnen raken. Een ander kenmerk is dat je geen verantwoording wilt dragen voor wat er gebeurt; dingen overkomen je, iedereen is tegen je, de wereld deugt niet, enz. enz.
Probeer dus alsjeblieft om dit soort opmerkingen naast je neer te leggen.

Het is geen makkelijke opgave om wijs te worden uit je eigen verwarring. Een knoop in een bol wol bijvoorbeeld is tastbaar en kun je letterlijk ontwarren door hem stukje bij beetje uit elkaar te trekken. Met een emotionele warboel is dat eigenlijk hetzelfde, maar vaak heb je daar iemand anders bij nodig die je vertelt aan welk draadje je nu even moet trekken.

Verder kan ik je nog verwijzen naar bron 2, waar je gratis een paar dingen kunt downloaden die je misschien kunnen helpen.

je vraagt hoe je NU met je ouders om moet gaan.
maar soms zijn er zoveel dingen gebeurt dat nu te vroeg is.
sommige dingen hebben tijd nodig, en rust.
als je nu wilt, dan ga je dingen forceren, en dat is niet goed. probeer het per keer te bekijken.

vertrouwen in elkaar moet weer groeien, en pas dan zal /kan het weer soepeler gaan verlopen.
Stel je verwachtingen bij, accepteer dat niet alles gegaan is hoe het hoort.
verwacht niets en kijk wat er nu gebeurt,en probeer daar naar te handelen.

wie heeft de schuld? kan ik vergeven?dat moet losgelaten worden als je weer een goed contact wilt hebben.
soms doen mensen dingen die niet horen maar door bepaalde omstandigheden, toen DE manier leken.
als je daar in blijft hangen kan je daar over in gesprek gaan, je hoeft het niet met elkaar eens te worden. soms kun je gewoon begrijpen/ snappen waarom dingen gegaan zijn als ze gegaan zijn. en dan kun je het loslaten.

ik begrijp dat de wil er is, van beide kanten, dat is positief.

tijd tijd tijd, succes meisje!
misschien kun je de wijze raad van iedereen aan je ouders laten lezen.................

Je vraagt hoe je het beste kunt omgaan met deze gevoelens. Dat is de hoofdvraag. Ik heb de indruk dat je boos bent om dingen, op je ouders. De woede zet zich snel om in teleurstelling, frustratie, ergernis... die kloof van negatieve gevoelens gaapt tussen jou en je ouders in als je bij ze bent. Mogelijk breken die gevoelens je al heel snel op als je bij ze bent, of bij een van hen, en mogelijk heb je ook de ervaring dat de problemen (ook van vroeger) niet uit te praten zijn omdat het dan toch weer in ruzie en verwijten eindigt. Misschien zeg je: nou, daar herken ik helemaal niks van... dan kan je mijn antwoord verder gewoon negeren. Maar als je het wel herkenbaar vindt, probeer dan eens eerst voor jezelf op te schrijven waar je je aan ergert, wat je boos heeft gemaakt en wat jij graag anders zou zien. Dat opschrijven kan enorm opluchten. Een klein deel van je wensen kan je misschien realiseren door met een van je ouders zo nu en dan een uurtje iets te gaan doen, bijvoorbeeld koffie drinken op een terras. Iets kleins, iets kortdurend, iets wat je kunt overzien en iets wat echt alleen voor gezelligheid is, niet om over problemen te praten. Liever een kortgoed moment, dan een middag vol stress.
Dwing jezelf niet tot lange bezoek maar probeer het eerst kort en positief te houden, waarbij je het verleden laat rusten (bij wijze van training). Ik weet niet wat je ouders voor fouten hebben gemaakt, maar uit je verhaal maak ik op dat er veel gebeurd is. Je staat er nu al jong 'alleen' voor, wat ook niet altijd makkelijk zal zijn. Mogelijk ben je boos, en moet j eerst uitpluizen waarom je boos bent, en je kunt daarmee leren omgaan met of zonder hulp. Aan je intelligentie zal het in elk geval niet liggen, want je komt heel pienter over. IK schrijf je dit trouwens met op de achtergrond mijn eigen ervaringen, die toen ik zo jong was als jij, net zo verwarrend waren. Ook helaas door een zeer moeilijke thuissituatie. Accepteer in elk geval dat je ook boos mag zijn op je ouders en dat je tegelijkertijd ook om ze mag geven.Als je je hart lucht tegen vrienden en je vrienden zeggen dan iets negatiefs over je ouders terug, dan kan dat laatste schuldgevoel oproepen bij jou. Je wilt je hart misschien wel luchten maar je wilt misschien niet dat anderen je ouders te negatief afschilderen. IN elk geval hoop ik voor jou dat het contact met je ouders in een soort rustfase en balans zal komen. Soms moet je kijken naar wat er WEL is, en minder naar wat er NIET kan zijn.