Hoe wordt bepaald welke persoonlijke stoornis je hebt?

Stoornissen worden bepaald aan de hand van DSM-IV, een heel dik boek met alle mogelijke narigheid.

Ga eerst maar eens langs de huisarts voor verwijzing naar psycholoog . En vroeg of laat komt er een moment dat je je ouders er niet buiten kunt laten.

Ik wilde eerst vragen, verandert de situatie nadat er een persoonlijk stoornis ontdekt is? Dit eerste deel van je vraag wil ik toch beantwoorden.

Er verandert in zoverre iets, dat JIJ dezelfde blijft. Alleen WEET en snap je dan waarom je je mogelijk toch altijd wat anders voelt. En dan kun je daar rekening mee houden. Dan ligt het niet aan jou waarom je je anders voelt. Maar aan datgene wat je hèbt.

Dan: zonder dat je ouders het weten.
Je ouders hebben je op de wereld gezet. Ikzelf zou als ouder dolgraag betrokken willen worden bij komende onderzoeken van mijn kind. Ongeacht of het iets is van psychiatrische aard of lichamelijke aard. Jij bent mijn kind en ik wil naast jou staan. Samen op weg! Zo zonder je ouders moet je maar alleen tobben.

Je komt alleen via je huisarts aan een doorverwijzing. Zij zijn het voorportaal van de psycholoog/therapeut. Dus dat word je eerste stap. Vanwege het (meestal) eigen risico van 175,00 euro bij de zorgverzekering zal er voor dat deel toch een rekening komen bij je ouders, denk ik.

Misschien kun je nog een vraag hier stellen dat we met je kunnen meedenken in welke richting JIJ denkt? Voor symptomen of zo. Of zijn er test op internet om alvast eens te oriënteren OF het er op lijkt dat je je terecht anders voelt?

Vergeet nooit: Je bent NOOIT meer of minder dan een ander. Jij bent uniek!!

Je hebt uitteraard verschillende soorten persoonlijke stoornissen.
De enige die dat kan vaststellen is een psycholoog of een psychiater.
Waarschijnlijk om dat te kunnen bepalen, zal je eerst moeten praten en vragen beantwoorden.
Hij of zij zal zien naargelang u gedachtengang, of je eventueel symptomen hebt ja of nee.
ze zullen ook kijken welke soort reacties je geeft en de manier waarop....(lichaamstaal)
Weet je , dan mag je eventueel symptomen hebben, wil nog niet zeggen dat je een stoornis hebt hé
Kijk verder naar onderstaande link
succes!
PS: een dokter heeft beroepsgeheim, maar je hoeft je zeker niet te schamen hoor, zeker niet tegenover je ouders.

Een persoonlijkheidsstoornis (ik neem tenminste aan dat je dat bedoelt) wordt vastgesteld aan de hand van daarvoor opgestelde normen (DSM-IV). Een psychiater of psycholoog houdt zich daarmee bezig. Heel vaak zijn er echter meerdere, dicht bij elkaar liggende, diagnoses mogelijk. Aan de hand van de diagnose kan vervolgens een behandelplan worden opgesteld.

Eigenlijk verandert de situatie niet echt nadat je een diagnose gehoord hebt. Misschien is er aan wat onzekerheid een einde gekomen omdat je nu weet dat er een naam is voor jouw, in jouw ogen 'andere', persoonlijkheid, maar met het geven van een label ben je er natuurlijk nog niet. Sterker nog: de strijd begint dan pas goed. Wil je veranderen, er mee leren omgaan, het leren accepteren?

Zeker voor persooonlijkheidsstoornissen geldt: hoe ouder je wordt, hoe moeilijker je er iets aan veranderen kan!
Als je hier echt iets mee wilt kun je gewoon naar de huisarts gaan om je te laten doorverwijzen. Hij of zij kan je dan adviseren over de juiste aanpak. Als je 16 jaar of ouder bent kan dat overigens helemaal zelfstandig buiten je ouders om. De huisarts (of wie dan ook) mag je ouders dan ook niet inlichten zonder jouw toestemming.
Misschien blijk je helemaal geen persoonlijkheidsstoornis te hebben, maar het feit alleen al dat je het gevoel hebt dat je anders bent dan anderen is een reden om er eens met een deskundige over te praten.
Sterkte!

Je kan je aanmelden bij een GGZ of bij PsyQ. Deze laatste heeft op hun site een goede test staan. Dan kun je alvast kijken of er eigenlijk een vermoeden bestaat.
Een persoonlijkheidsstoornis ontstaat door verschillende factoren. Ten eerste je eigen gevoeligheid. Dan de omgeving waar je bent opgegroeid. Dit bestaat allereerst uit je ouders en je gezinsleden, en later ook uit de school en de straat.
Verder kan ook voeding en leefstijl invloed hebben.
Sommige aandoeningen zijn erfelijk. De ergste is ADHD met zo'n 75% kans op erven. Maar bij zelfs eeneiige tweelingen, waarvan de ene ADHD heeft, heeft de andere niet altijd ook ADHD.
Het is dus een kansspel.

Als een diagnose is gesteld en medegedeeld, dan zal de een dat als een opluchting ervaren, en de ander als een teleurstelling. Dat is heel persoonlijk dus.

Het kan zijn, dat je een stoornis hebt ontwikkeld, waarop jouw ouders een grote invloed hebben gehad. Bijvoorbeeld een borderlinestoornis in een streng oud-gereformeerd gezin. De aanleg had je dan al, maar die kwam tot uiting doordat je in zo'n gezin als meisje geen mening mocht hebben.
De diagnose BPS is dan voor jou een opluchting, maar voor je ouders misschien wel een aanval.
Dat kan voor jou dan weer betekenen, dat een aanslag wordt gedaan op jouw loyaliteitsgevoel. Dit zou jouw angst kunnen verklaren.

Over een paar jaar komt de nieuwe versie van de DSM, versie 5. Die wordt heel anders. Het verschil tussen gestoord en normaal vervalt. Dus dan is iedereen een beetje of erger gestoord.

Veel politici zijn narcistisch. En zonder die stoornis zouden ze niet kunnen werken. Veel artiesten zijn theatraal, veel dyslectici zijn heel beroemd. En ADHD'ers zijn vaak heel creatief.

Vandaar dat het hebben van een stoornis niet zo veel voorstelt.

Dat je anders bent dan anderen, dat is eigenlijk normaal. Iedereen heeft karakteristieke eigenschappen, de combinatie daarvan vormt iemands persoonlijkheid.

Maar soms is er sprake van een persoonlijkheidsstoornis. Bij een persoonlijkheidsstoornis is het gehele gedrag, en niet een enkele karaktertrek, zo uitgesproken, dat iemands functioneren er danig door beïnvloed wordt. Problemen doen zich op allerlei terreinen voor: mislukkingen in het werk, stuklopende relaties, het moeilijk kunnen opbouwen van een vriendenkring en zich moeilijk kunnen aanpassen. Vaak vinden anderen de gedragingen, gedachten en gevoelens extreem en ondervindt de omgeving hinder van het gedrag.

Een persoonlijkheidsstoornis omvat dus niet één aspect van het gedrag, maar het totale gedrag. De karaktertrekken hebben zich bij iemand al vanaf de jeugd ontwikkeld. En het is egosyntoon. Dat betekent, dat het eigen gedrag wordt beleeft als normaal en bij zichzelf horend. Dit leidt ertoe dat veel mensen de persoonlijkheidsstoornis niet bij zichzelf opmerken.

Hebben je ouders nog niets opgemerkt aan je gedrag? Je kan je natuurlijk laten onderzoeken zonder dat je ouders het weten, als je oud genoeg bent. Maar ik zou het toch met hen bespreken. Als je behandeling krijgt dan gaan ze het toch te weten komen.

Ga eerst naar je huisarts. Hij zal je doorverwijzen voor een juiste diagnose.
Op deze site vind je alle informatie over diagnose en behandelingen:

http://www.moeilijkemensen.nl/index.php?option=com_content&view=article&id=124&Itemid=188