Is het echt waar dat mensen die over zelfmoord praten het niet zullen doen?

Daar kan je nooit van uitgaan. Je weet niet wat er in iemands hoofd omgaat.
Dus mag je geen risico nemen als er iemand over praat en het altijd ernstig nemen.

Een veel voorkomend fabeltje is dat mensen die over zelfdoding praten, niet echt
dood willen. En inderdaad, de meeste mensen die over zelfmoord praten, zullen
het nooit doen. Maar uit onderzoek is gebleken dat iemand die zelfmoord heeft
gepleegd, vaak wel degelijk in de weken vóór de daad over zelfdoding heeft
gepraat. Soms is dat niet serieus genomen door de omgeving. Of ging het vooral
om bedekte toespelingen als "misschien ben ik er volgend jaar niet meer" of "zal
je verdrietig zijn als ik dood ben?" Iedereen die over suïcide praat, moet daarom
serieus genomen worden.

Nee, dit is niet waar. Sommige mensen praten erover om aandacht te krijgen, maar als mensen met bv. een depressie erover praten, kan dit een duidelijk signaal zijn.

Iemand die erover praat zoekt aandacht, steun of bevestiging. Iemand die er niet over praat, is een fase verder en is van zelfmoord overtuigd.

In tegendeel iemand die praat over zelfmoord heeft het op dat moment vrij moeilijk in het leven. Op dat moment zouden ze eventueel wel kunnen overgaan op zelfmoord.
Persoonlijk ken ik zelf al enkele mensen die dit wel hebben gedaan en die daar soms wel jaren over hebben gepraat dit te willen doen.

Dus ik waarschuw de mensen die te vlug denken indien iemand over zelfmoord praat dit niet zullen doen in tegendeel dit kan dus gebeuren dat deze persoon het wel eens doet.

Ook is het moment van belang op dat moment dat de drang naar zelfmoord hoog zit zouden ze dit kunnen doen soms is het dan ook van belang deze op dat moment te steunen zodat ze het niet zouden doen zo worden dus zelfmoord pogingen tegen gehouden.

Daardoor denken de mensen iemand die dit zegt niet te zullen doen, indien hij zei gene hulp had op dat moment is de drang op dat moment groot doen ze het.

Daarom is de cijfers aan mensen die het zeggen kleiner dat het gebeurt omdat ze worden geholpen tegenover iemand die er totaal over zwijgt en de drang naar zelfmoord groter wordt.

Niet vergeten dat voor beide gedachten die er over praat en die er niet over praat op dat moment even hoog zit.

Als ervaringskundige kan ik jou zeggen dat beide het zullen en kunnen doen ook die er over praten.

Hopelijk heb ik je een goede uitleg kunnen geven

Groeten Ritchie

Helaas heb ik die ervaring niet..ik heb verscheidene mensen gekend die, na er vele jaren over gepraat hebben, uiteindelijk tòch zelfmoord pleegden.

Dikwijls is het praten over zelfmoord een signaal naar buiten toe van iemand die innerlijk in grote nood verkeert.

Dus ga er nooit van uit dat zo'n persoon bijvoorbeeld aandacht zou willen trekken.

Nee, deze mens heeft gewoon hulp nodig en als je dat kunt, geef die hulp dan.

Bij sommige mensen vindt geen endorfine aanmaak in de hersenen plaats waardoor ze zeer depressief worden en dan ligt het onderwerp zelfmoord als het ware voor hun mond klaar.

Vang die mensen met liefde op en help hen waar je maar kunt..

Groet,

Ton

Hangt ervan af wat die gene heeft meegemaakt en mischien zit die wil vast in een ernstige depressie

Iemand die er over praat heeft het al een duizend keer hierover in zichzelf gehad. Het onderwerp is hem niet vreemd en hij vraagt zich werkelijk af of dit voor hem de oplossing is.

Nee, dat is niet zo. Zelfdoding komt het meeste voor bij mensen met een flinke depressie. Ze zijn ervan overtuigd dat ze nooit meer beter worden en vaak uiten ze dat ook. Als de omgeving die signalen niet serieus neemt ("kop op, morgen zie je het vast een stuk zonniger in" en "kijk eens naar buiten waar de zon schijnt en de vogeltjes fluiten") is de kans groot dat de betrokken persoon er het zwijgen verder maar toe doet qua sombere gevoelens.

Als een suïcidaal iemand eenmaal de beslissing genomen heeft om uit het leven te stappen, geeft dat een relatieve rust. Daardoor denkt de omgeving dat het beter gaat, totdat tot ieders verrassing de betrokkene het toch doet.

Neem altijd iemand die zich suïcidaal uit serieus. Of het om een schreeuw om aandacht gaat of iemand is daadwerkelijk van plan eruit te stappen, die persoon heeft het moeilijk. Door zich tegenover jou te uitenmaakt zo iemand kenbaar jou te vertrouwen. Beschaam dat niet en zet je eigen angsten opzij door er open en eerlijk over te praten.

Het is misschien raar dat ik het schrijf, maar ik heb het er regelmatig over. Ook omdat ik een extravert persoon ben. Vaak uit ik gewoon dat ik dood wil, er vrede mee zou hebben als ik niet wakker zou worden. Ook zit ik regelmatig in de auto te denken of ik tegen die middenblokken aan zou rijden. Alleen ik heb nog nooit een poging gedaan. Iets in mij durft het niet en hoopt op verbetering van de situatie en gelukkig worden. Toen ik 20 was zei ik dat als het leven me nog steeds zou naaien als ik 30 was, ik ermee zou kappen. Ik heb het niet gedaan omdat ik 2 honden had toen ( nu 3). Eigenlijk willen mensen niet dood die het er wel of niet over hebben, maar het eeuwige gevoel van ongeluk breekt op een keer op. Ik heb het ook al met de dokter besproken en ben weer eens doorverwezen naar GGZ. Ik heb er het gevoel dat als ik het wel zou doen, mensen gewoon zoiets hebben : ach ze was toch al moeilijk, het is beter zo... Voor mij is het nog steeds een dilemma of ik wel oud wil worden. En echt geen aanstellerij maar een serieuze overweging wat iedereen zijn mening ook is..

Dat kan je nooit weten, vroeger werd dat gezegd, maar in het verleden heb ik iemand gekend die erover sprak, en niemand wou hem geloven, en toch heeft hij het gedaan.
Die mensen die erover praten, moeten ernstig worden genomen, ook al doen ze het niet.

Ik denk dat een zelfmoord niets te maken heeft met het wel of niet erover praten.

Het is niet voor niets zo dat veel familie en kennissen aangeven die keuze van die persoon totaal onverwachts te vinden, gewoon puur om het feit dat ze helemaal niets van zijn/haar ongelukkigheid en de wens van de dood afwisten. Er zijn er ook bij die het vaak vertellen, onder het mom als ik het er maar genoeg over heb hoor ik misschien nog een keer iets positiefs over mij of misschien kom ik zo te weten of ik echt zo rot ben als ik denk….in dat geval kan ik maar beter gaan!

Ikzelf was een persoon die nogal in zichzelf gekeerd was en dus sprak ik sowieso weinig over mijn problemen. Mijn wens eruit te stappen was mijn grootste probleem en dus sprak ik daarover juist het minste….juist om de angst niet serieus genomen te worden en beoordeeld te worden als aansteller.

Ik denk dus dat iemand die die plannen écht heeft er zo weinig mogelijk over praat, puur uit angst net op tijd gered te worden, of gedwongen wordt om opgenomen te worden…..

NEE dat is niet waar.
het feit dat degene het erover heeft is wel een schreeuw om aandacht. niet perse negatief, maar meer van ZIE MIJ STAAN.

een vriendin van mij heeft het mij een week van te voren vertelt.. ik wuifde dat weg, als zijnde 'dat doet ze toch niet'
wel dus.

nee dat is niet waar.

kende iemand die het altijd riep en na jaren ook echt heeft gedaan

kende iemand die het nooit zei en het heeft gedaan

en ik ken iemand die het regelmatig roept maar tot de dag van vandaag niet heeft gedaan.


als iemand dit soort dingen zegt is het altijd een signaal. sommigen doen het om aandacht te vragen, maar het zal altijd een teken zijn dat iemand zich niet begrepen voelt.

Hoi!

Die vraag houdt mij ook wel eens bezig, woon zelf in een huis waar ik (omdat ik destijds van zelfmoord van mijn vriend die de volgende dag zichzelf van het leven beroofd heeft, terwijl hij mij aan de andere kant van NL zou bezoeken een dag later, waar ik nu achter ben dat ik in zijn voormalige vertrek woon waar ik niks van wist) geen pasklaar antwoord op heb. "mensen die het zeggen doen het niet" zeggen ze.. Ik twijfel .... een jaar later ongeveer (zie bron) iemand die het nooit er over gehad heeft, ook een goede kennis van me, en eigenaar van de kroeg om de hoek hier... Mijn opinie is dat het aan de geestelijke gesteldheid van de persoon in kwestie ligt. "schizofrenie, doemdenken, verslavingsproblematiek, borderline etc." Spelen hierin een grote rol, en ik spreek uit ervaring inmiddels ook al ben ik geen arts. Gekwetstheid, aandachtstekort en misbruik of gebrek aan sociale contacten kunnen allemaal een "schreeuw om aandacht" veroorzaken, waardoor zulke mensen zo'n uitspraak doen. Kijk eens op hersenstorm punt com, daar kun je véél vinden omtrent je vraag denk ik. Ik zelf heb ADHD, en een zware tijd achter de rug. Mijn menig is: * De ene persoon zegt dat ie het doet, en doet niks maar heeft hulp nodig. * De andere 2 waar ik het nooit van verwacht had hebben het onaangekondigd gedaan. Ik hoop dat je er wat mee kunt. Grtz Moi.

Was het maar zo simpel en zo zwart-wit als jij vraagt. Helaas is het niet mogelijk in de hoofden van mensen te kijken en alleen zij zelf beslissen om het wel of niet te doen, ongeacht wat ze zeggen tegen anderen.

Mensen plegen zelfmoord doordat ze ondraaglijk lijden en dat soms al heel lang. Iemands draagkracht kan dan niet meer toereikend zijn. Vaak helpt het wel als je er over praat, simpel omdat je je uit, maar belangrijker is hoe de reacties zijn op zijn of haar gepraat. Als dat de kop in wordt gedrukt of hij krijgt een ander (oeverloos) zeurverhaal ertegen over te horen, kan dat wel eens het laatste zetje zijn.

Ik heb lang nagedacht of ik deze vraag wel moest beantwoorden. Maar als ik jou er mee kan helpen, of iemand anders, dan heb ik het er voor over.

Ik heb zelf een aantal jaar geleden een poging tot zelfmoord gedaan. Ik zat in een zeer depressieve en ingewikkelde situatie en zag het leven absoluut niet meer zitten. Mijn poging was echter heel impulsief, ik had er nooit eerder zo serieus over nagedacht, laat staan overwogen.

Echter, als mensen zich zo slecht voelen dat ze geen uitweg meer zien, kunnen ze tot wanhoopsdaden gedreven worden.

Bij mij was het feit dat ik die poging deed niet echt een teken dat ik dood wilde, maar eerder een teken dat ik wilde leven (hoe tegenstrijdig dat ook klinkt), een roep om hulp, om vrijheid. Ik heb voor die dag nooit aan iemand verteld dat ik dood wilde, omdat ik het ook niet wou.

Echter, de laatste jaren heb ik het er wel eens over met mijn naaste omgeving en mijn psycholoog, dat ik het leven soms niet meer zie zitten. Het feit dat ik hier zo gemakkelijk over praat is omdat ik nou eenmaal zo in elkaar steek. Sommige mensen verzwijgen het jaren en dan ondernemen ze actie, of dat nou hulp is, of een daadwerkelijke zelfmoordpoging. Anderen praten erover en zodoende verdwijnt soms hun behoefte om uit het leven te stappen en bij anderen versterkt het praten er over de behoefte alleen maar.

Wat ik wil zeggen: iedereen steekt anders in elkaar wat communiceren betreft, ook als het over zulke ernstige onderwerpen als zelfdoding gaat. Er rust toch nog steeds min of meer een taboe op.

Maar zoals mijn voorgangers al zeiden: neem het onderwerp áltijd serieus. Je kan er beter 10 keer te vroeg bij zijn, dan 1 keer te laat...

Toegevoegd na 2 minuten:
Overigens zou ik nu niet weer een poging tot zelfmoord gaan doen. Ik heb er destijds veel mensen pijn mee gedaan en het lost eigenlijk niets op. In plaats daarvan ben ik hulp gaan zoeken en heb ik manieren gezocht en gevonden om mij te uiten. En, bovenal ben ik het leven meer gaan waarderen. Al zijn er nog veel momenten dat ik depressief ben en het niet meer zie zitten. Die neem ik dan voor lief en daarbij bedenk ik me dat het menselijk is om je soms zo slecht te voelen. Alles heeft 2 kanten...

integendeel mensen die over zelfmoord praten hebben er al vaker over nagedacht en moeten serieus worden genomen