Wat is nou 'acceptatie' als het gaat over persoonlijke issue's?

Dat betekent dat je moet beginnen met te stoppen om je te verzetten tegen die problemen en moet denken: het zij zo. Ik kan er nu niks aan veranderen. Ik moet stoppen om hier moeilijk over te doen en ik ga nu mijn aandacht op andere dingen richten.

Zolang je dat kunt denken en elke dag baalt van die problemen, kun je niet genieten van de goede dingen die er ongetwijfeld ook zijn.

In het algemeen kan je pas beginnen met een probleem op te lossen als je weet dat je een bepaald probleem hebt.

Veel mensen zitten namelijk in een ontkenningsfase en negeren/ontkennen dat ze een probleem hebben.

En als je geen problemen hebt, kan je ze ook niet oplossen.

Nu zeg je zelf dat je toegeeft dat je problemen hebt, maar zie je de noodzaak niet in om ze op te lossen?

Als je de noodzaak niet ziet om een probleem op te lossen, heb je in je eigen ogen eigenlijk niet echt een probleem.

De vraag die je je eigenlijk zou moeten stellen is:
Wat ga ik doen aan mijn probleem, of hoe los ik mijn probleem op.

Toegevoegd na 2 minuten:
En als je bepaalde problemen niet kunt oplossen, is het dan een groot probleem als je hem niet oplost?

Zo nee, accepteer het en ga dan verder met je leven.

je er bij neerleggen dat #iets# er is en dat je het daar mee moet doen.
je hier niet meer kwaad over kan worden, je jezelf niet meer afvraagt waarom, en er klaar voor bent om hiermee aan de slag te gaan zodat het je je niet meer belemmeren kan in je doen en laten.

je kan dus zeggen ik heb dit of dat probleem, maar dit zegt helemaal niets over het accepteren wat je zelf doet. dit is namelijk een heel proces.

overigens is het wel een goede start aangezien mensen rekening met je kunnen houden (nadruk op kunnen)
voor jezelf ligt de druk dan wat lager om aan welke verwachting dan ook te voldoen.

succes!

Ik zal proberen je met een voorbeeld duidelijk te maken op welke wijze dat doorgaans bedoeld wordt.

Toen ik, jaren geleden, geconfronteerd werd met het feit dat ik diabetes had, was dat voor mij een compleet nieuwe situatie.

Maar aangezien ik niet iemand ben die in een hoekje gaat zitten huilen, besloot ik het feit meteen maar te aanvaarden.

Mijn acceptatie duurde derhalve niet meer dan c.a. tien seconden.

Okay, dacht ik, als ik dan toch diabeet ben..dan maar de beste en ik begon er meteen in te studeren.

Binnen een jaar nadien gaf ik voorlichting aan hen die tegelijk met mij of zelfs jaren voor mij de 'ziekte' hadden gekregen.

Tijdens mijn studie vernam ik en passant nog even dat de acceptatie van diabetes als regel ongeveer twee jaar in beslag neemt.

Accepteren is dus aanvaarden dat het feit op je bord ligt èn er op een positieve wijze mee om weten te gaan..door bijvoorbeeld anderen ermee te helpen..

Ik zeg weleens gekscherend tegen mensen: ik heb van mijn diabetes gewoon mijn hobby gemaakt..

Dit om hen duidelijk te maken dat je levensgeluk niet afhangt van het feit of je al dan niet diabetes hebt..

Ik hoop dat je nu een beetje aanvoelt wat acceptatie precies inhoudt.

Groet,

Ton

Acceptatie van een probleem is, denk ik, niet dat je je er lijdelijk bij neerlegt, en er niets aan wilt doen:
'want het is nu eenmaal zo'.

Ik denk dat het accepteren van iets is, dat je het probleem erkent als probleem zijnde. Je wordt er niet meer overstuur van als je eraan denkt, en je probeert niet meer te ontkennen dat er iets aan de hand is. Je zoekt rustig naar oplossingen of manieren om het probleem te hanteren.
Wanneer een probleem 'simpelweg' niet op te lossen is kun je het accepteren door je leven met het probleem zo comfortabel mogelijk te maken en er verder niet te streven dat het probleem verdwijnt.

Acceptatie is iets eerlijk onder ogen durven zien, zonder je er (langer) door te laten beheersen.