Wat is beter oud zeer opruimen of 'rustig' laten liggen?

helemaal mee eens, vergeten is ook zeker niet de bedoeling. mooie herinneringen koesteren daarentegen wel. en dat mag best met een brok in keel en en traan over de wangen :) +1

Bedankt voor het +je eucalypje.

+!!!
Elk verdriet mag boven komen; dat is weer een stukje verwerking (acceptatie, aanvaarding) en dient m.i. nooit "weggemaakt, opgeruimd of weggemoffeld" te worden. Het moet leefbaar zijn of worden. Net als vreugde mag verdriet er ook zijn.
Geliefden die zijn overgegaan KUNNEN niet vergeten worden, ook omdat ze jou mede hebben gevormd tot de persoon die jij nu bent.

mooi gezegd Wendy, ben het er helemaal mee eens. verwerken is en proces dat je stappen moet nemen. ieder zijn tempo en volgorde. wegstoppen maakt dus dat dit niet mogelijk is en het pijnlijk blijft. een verlies is pijnlijk, verdomd pijnlijk. als ik denk aan het verlies van mijn vader zijn de scherpe kanten er nu af. natuurlijk mis ik die ouwe maffe mopperkont, en natuurlijk heb ik mijn momenten dat ik m mis, ik denk bijna dagelijks aan hem maar het verlies belemmert me niet omdat het zo pijnlijk is. ik denk vaker aan hem terug met een glimlach op mijn gezicht en dankbaarheid voor wat hij heeft gedaan en gegeven, dan met intens verdriet van gemist, frustratie over het waarom etc. alles is heftig, sommige dingen blijven heftig. het kan om het verlies gaan, maar ook over een moeilijke jeugd, misbruik, mishandeling in al zijn aspecten, een ziekte/aandoening/beperking. alles moeten we 'facen', accepteren, er mee leven zodat we voor onszelf mogelijkheden scheppen. eerst moet je jezelf er dus mee confronteren (en dat is denk ik wel de lastigste stap, daar gaan veel koppies in het zand en gaan mensen op de automatische piloot) iets wat heftig is hoeft dus niet alleen negatief te zijn. uit onze verhalen over bijzondere dingen merken we ook dat dingen heftig zijn juist omdat het ook mooie kanten heeft.
ook dat stop je weg als het koppie in het zand gaat.
super jammer is dat! wegstoppen is dus niet goed, maar we moeten niet de pijn blijven koesteren al rolt er af en toe een traan.
mensen hebben nu eenmaal gevoel, en daar moeten we trots op zijn want het maakt ook mooie dingen mogelijk.
(maar zal de laatste zijn die roept dat het een eitje is om het zo te kunnen zien)
:)

Was het plusje vergeten; bij deze rechtgezet ;-)) Over de "koppies in het zand" en blijven koesteren: er zijn velen Euc, die niet weten hoe anders te handelen. Dat hebben ze zo geleerd en/of weten geen andere mogelijkheid. Dat hoeft geen bewust proces te zijn, ik denk JUIST geen bewust proces.
In dat geval is het niet een kwestie van koppie in het zand en struisvogelen of koesteren.
Iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen leven, maar binnen de eigen beperkingen en mogelijkheden.
Dat is de andere kant: niet iedereen is daartoe in staat, niet iedereen heeft die capaciteiten.

dat ben ik helemaal met je eens!!!
gelukkig zijn er ook middelen die dit wel mogelijk kunnen maken. (professionele hulp, therapie etc) juist als je zelf de capaciteiten niet hebt of gewoon niet weet HOE het moet als je de capaciteiten wel hebt. (als je het al op kan brengen, want dat is ook nog maar de vraag, motivatie kan je uit andere putten, iemand die wel in je geloofd bijvoorbeeld) het nadeel is dat mensen eerst vastlopen om te zien dat iets niet prettig is, niet haalbaar is, of simpelweg niet meer op te brengen is. uiteraard gaat dit onbewust want niemand kiest hiervoor.
(heb dit niet alleen van horen zegen :)) de grootste stap is inzien dat je niet lekker in je vel zit, moeite hebt met bepaalde dingen (om welke reden dan ook, en op welke manier dan ook)
pas kan kan er eventueel actie ondernomen worden om veranderingen aan te brengen, tenzij je bij de pakken neer gaat zitten (wat ik me overigens ook goed in kan denken) dingen verdwijnen niet als sneeuw voor de zon, maar het is wel mogelijk om dingen draagbaar en leefbaar te maken.
en dat is wat iets waar iedereen recht op heeft (en daarom blijf ik er ook lekker op hameren, er zijn echt wel opties, ook als je er zelf even niet in geloofd of het niet ziet zitten, of de energie er niet voor hebt.) :)

Helemaal met je eens meis. Fijn, dat we het zo eens zijn hè hahahahahahahha. Het is ook zeker niet zo, dat ik iedereen vet depri wil maken :-))
Wat ik wèl hiermee wil zeggen is, dat er óók erkenning zou moeten zijn voor mensen, die om wat voor reden dan ook vast zitten, en NIET verder kunnen. Want die mensen zijn er ook.
Dat zijn geen losers, en zo worden ze vaak even neergesabeld. Blijf zeker lekker positief hameren, want dat is de enige manier om problemen de baas te worden!!!

Bedankt Wendy, voor het +je :)

((((HAMMER!!! HAMMER !!!!HAMMER!!!!))) de mensen die vast komen te zitten zijn JUIST geen losers juist deze mensen hebben erkenning en begrip nodig, waarschijnlijk meer dan welk ander persoon ook.
het zijn de losers die dit niet willen/kunnen zien/begrijpen, hier niet mee om kunnen gaan, of erger nog... zichzelf meer vinden omdat ze een (voor)oordeel vellen. mensen die vast komen te zitten worden gezien als zwakkeren, en denk dat dit een deur dicht kan doen. dingen die je vaak hoort geloof je vanzelf wel een keer, dus weg motivatie, gezond zelfbeeld, moed, hoop. pos kijk op dingen.... want ik denk echt dat je dat iemand indirect af kan pakken met simpele woorden of daden. (stel je niet zo aan bijvoorbeeld) maar ik weet wel dat je niemand depri wil maken hoor :))
haha je bent juist een hart-onder-de-riem-steek-tjakka-ga-ervoor-typje vind ik. dus laten we een keiharde positieve mokerslag uitdelen (en een dreun voor de ECHTE losers) :)) tja.... als we het dan toch met elkaar eens lopen te zijn...!! :OP

*PROEST* !!!
Zie meteen beelden voor me van Ratelband, blaarloze (huh??) voeten, tsjakka-gillende mensen....
Sjoet, ben meteen depri.... :-)))))))))))))))))))))))))))))) Ja meid, afkeuring kan ontzettend veel kapot maken!!!

I know!!! :) maareh...kom je wel ff snel uit je depri bui? (hup, hamer in de aanslag)
ik keur het niet af hoor en begrijp het wel, maar het zo jammerrrrrrrr!!!! :))

;-))

Mooi gezegd, +1
en het is inderdaad meer een golfbeweging.

super, een hele dikke +!!!

Heel herkenbaar en vooral je eerste zin, soms heb je er gewoon genoeg van... Zo voelt het ook een beetje bij mij, heb al veel geworsteld en ben al veel in mijn jeugd bezig geweest om ervaringen uit mijn kind zijn/ jeugd een plek te geven. In ieder geval zijn mijn ervaringen goed of slecht onderdeel van mijn leven en hebben deze ervaringen mij gemaakt/ gevormd wie ik ben en daarmee ook weer mooie momenten, ervaringen opgeleverd...Maar tijdens verschillende fase in mijn leven komt het toch weer even wat aandacht vragen (zoals bij geboorte eerste kind, ik wist heel goed hoe het niet moest en wat ik niet wilde... Maar help wat dan wel. Dat bracht vooral oude herinneringen en angsten/onzekerheden/onveiligheid omhoog.)...dat dit nu komt opborrelen na zo'n lange tijd, komt onverwachts voor mij, maar bij nader inzien kan ik het wel plaatsen. Het is ergens ook wel grappig want het voelt,misschien ook herkenbaar, als ziek zijn in je vakantie. Ik heb best zware jaren achter de rug met verschillende hobbels (na lange moeizame relatie een scheiding met alle bekende ellende die daarbij komt, schuld gevoelens naar de kinderen, verhuizen, opnieuw beginnen, afscheid etc. Maar geen moment spijt,alleen dat ik soms denk 't had eerder gekund, maar alles heeft en neemt zijn tijd;-).Ziekte waar veel onduidelijk/ onzekerheid is over het verloop, maar (lichte)fysieke beperkingen en medische molen heb ik moeten accepteren,is grotendeels gelukt hobbel genomen etc) toen was ik happy, ontspanning in mijn leven (vakantie gevoel)en weer mij zelf gevonden en dan tádá komt dat weer om de hoek maar kennelijk omdat er nu ruimte is in mijn leven en ook deels trigger omdat het moeilijk is om te accepteren dat je,zo jammer,je kinderen niet kan beschermen hoe graag ik ook zou willen..Het komt intenser binnen, cliche natuurlijk maar het leven is niet maakbaar,er komt wel heel veel geluk bij kijken en soms heb je vette pech..maar als het om je kinderen gaat..is anders.
Natuurlijk is het noodzakelijk om zaken waar je last van hebt aan te pakken en aan te gaan, dus tegen beter weten in stelde ik mijn vraag..het had zo makkelijk geweest als het antwoord was nee joh, lekker laten sudderen ;-).Maar het 'oude zeer' heeft weer aandacht nodig..ook al dacht ik toch echt dat ik met dit deel van mijn leven klaar was of althans geaccepteerd en dat het een plek,een rustige plek had in mijn leven waar ik soms op terug blik. Maar ik ga er maar weer voor..Dank je (en andere) voor jullie adviezen/ reacties;-)

Volgens mij ken jij een ommekeer in je leven en een moment van 1e teken van bevrijding (je scheiding). Dat loskomen (van je omgeving) die je kennelijk enorm in de greep heeft gehad is erg moeilijk. Het duurt nog jaren voordat je met kleine stapje jezelf van je angsten hebt bevrijdt en je die stappen hebt gezet waarmee je je ware zelf kan ontdekken. Die weg is lang en zwaar en zit vol met angsten.
Maar het uitzicht is zo verdomde mooi. Wat is er nu mooier in het leven om je ware en diepe zelf te ontdekken. Die vol met liefde zit naar zichzelf toe en naar anderen.
Elk stukje wat je oplost is een bevrijding. Elk stukje wat een ander niet meer in jou heeft achtergelaten is in het begin misschien een leegte, maar het geeft je iets meer rust. En die leegte wordt weer gevuld met een stukje van je ware zelf. Iets waar jij en anderen verliefd op worden. Succes, ik lees dat je weg nog lang is. Maar het is zo de moeite waard om je ware zelf te vinden.

@Katrin: dank je wel voor je prachtige en eerlijke beschrijving. Dat vind ik echt heel erg moedig.
Ik denk, dat EMDR een enorme hulp voor je zou kunnen zijn.
Je kunt het ook lekker laten sudderen, natuurlijk kan dat. Er zijn vele mensen die zo door het leven heen ploeteren. Maar dat is voor jou kennelijk niet de manier ;-) @Gdan: Mooi weer, wat je schrijft!

GD, wat heb je dat weer mooi verwoord, helemaal met Wendy eens. Katryn, soms denk je inderdaad: nou ben ik er nou nog niet vanaf! Maar vaak gebeurt het dat je steeds een laagje verder komt, dieper, met verwerken. Vooral bij mensen zoals jij, die het durven aan te gaan. De heling zal dus ook steeds dieper gaan. Weet je, je kinderen, dat is het meest kwetsbare... maar dan vooral in jezelf. Je wilt ze behoeden voor leed, en soms kán het gewoon niet, je kan ze alleen laten zien hoe je met leed omgaat en dus proberen niet vanuit schuldgevoel te reageren naar je kinderen. Blijf zuiver handelen als je kan en vergeef jezelf vlug als je het even niet kan, als je ze toch even verwend alleen uit schuldgevoel :-) Je bent volgens mij een moedig mens.

Dank jullie wel voor jullie mooie reactie. Mooi hoe je de zorg en kwetsbaarheid omschrijft als het om je kinderen gaat en de wens om ze voor leed te behoeden (kristal)Ik ben met EMDR begonnen al een aantal weken geleden, het gaf wel in eerste instantie een bevrijdend gevoel, hoewel dood eng om weer zo in contact te komen met de verschillende trauma en het zo te visualiseren en eigenlijk een soort van met open ogen toe te laten in mijn leven, te ontvangen. Heel duidelijk werden een paar patronen of copingsmechanismes die ik hanteerde of nog hanteer soms. De beelden kwamen vroeger zo nu en dan in mijn leven wel terug maar ik liet ze niet echt toe (hoewel ik dacht van wel) tijdens EMDR zag ik wel hoe bevrijdend het is en werkt als je dat wel doet, alles zowel de beelden als de gedachten daarover of deze nou positief of negatief zijn. Het verdriet te laten stromen. Daaraan gekoppeld wat ik dus kennelijk over mijzelf ben gaan denken, nou ja het verschil tussen ratio en gevoel. Ik weet dat ik geen schuld heb aan bepaalde gebeurtenissen, maar toch had ik een soort schuldgevoel en vervolgens weer een gedachte dat ik verantwoordelijk was voor het 'oplossen' van problemen die mijn ouders creëerden. Kortom door EMDR ben ik nu wel in staat om naar de gehele ervaringen te kijken, het te beschouwen...zonder dat de alarmbellen gaan rinkelen, omdat ik nu voel dat die situatie niet meer is wat ik eerder wel rationeel wist maar nu ook voel. Tussen de laatste sessie en de volgende was echter een x aantal weken. In deze weken ging het niet zo goed met mij, somber neerslachtig, angstig. Gejaagd op straat...PTSS heeft een aantal fysieke kenmerken en deze begon ik weer te voelen. Hierdoor begon ik te twijfelen of ik eigenlijk wel goed bezig was..haal ik niet heel veel overhoop wat ik niet meer zou kunnen herstellen (tuurlijk wel maar dat was de angst) op eens vielen mijn klachten, waardoor ik aanvankelijk dacht ik moet hier (weer) iets mee, toch niet zo heel zwaar ;-) (vermijden..vermijden..vluchten). Ik wilde niets meer doen, merkte dat ik sociale situaties vaker afketste, slecht of nauwelijks sliep, en het liefst niet werken. Ik ben mezelf wel blijven verplichten om de structuur in mijn leven:werken,sporten etc door te laten gaan,schop onder kont om niet te verzuipen..en niet mijn hopeloze gevoel te volgen. Vlak voor de volgende EMDR behandeling stelde ik de vraag hier...en kreeg al jullie goede reacties, tja het is een moeizame weg energie slopend maar dan heb je ook wat ;-)

@katrin, wat super flink!
het is eng om dingen weer opnieuw te facen. daarom had je zo ook weggestopt en is het een eigen leven gaan leiden wat niet helemaal meer opgaat zoals je hebt gemerkt, maar wat je wel hebt vastgehouden dóór het weg te stoppen en er niet mee aan de slag te gaan.
het vereist moed, doorzettingsvermogen, energie en kost emotie.
je bent weer even terug bij af, maar hierdoor kan je wel een nieuwe weg in slaan. het is goed dat je er niet aan toegeeft om je terug te trekken. klasse dat je jezelf een schop onder je kon geeft en je eigen stok achter de deur kan zijn!
het is mens eigen om loyaal te zijn, dingen bij zichzelf neer te leggen, ook al WEET én VOELT je dat je dat niet hoeft.
als je dit ook zo kan voelen denk ik dat je pas kan spreken van acceptatie. (het gaat wat verder dan.... ja zo was het nu eenmaal) en het gaat met ups en downs, maar de downs heb je weer nodig op UP te gaan, dus persoonlijk denk ik dat je super bezig bent om de draad zo op te pakken.
ik heb hier heel veel respect voor want het is wel degelijk een strijd, en daarom wil ik je ff een denkbeeldige knuffel geven. ik wens je heel veel kracht, moed en steun toe op de weg die je bewandeld! good job!!!

Dank je wel eucalypje! Een knuffel terug ;-)

Katrin: je tekst is voor mij zoooooooooooooooooooo herkenbaar!!!! Ben ook bezig met EMDR en herken echt heel veel wat je schrijft.
Knap, echt ontzettend knap, dat je door kunt gaan met structuur aanbrengen!!!
Waanzinnig moedig ook van je, dat je dit allemaal wilt delen; ik heb er ook heel veel aan. Al was het "alleen maar" de herkenning. Maar het is veel meer.....
Thanx!!!!

Nou Wendy dan zijn we vast op de goede weg als er herkenning is over de weg die we begaan..al valt de weg niet mee ;-) ik moet proberen het vertrouwen te voelen dat het wel weer goed komt... Ik weet dat dat voor mij het verschil maakt, ik kan best tot de bodem gaan als ik maar weet dat het lachen en vrolijkheid en plezier hebben en dat echt ervaren weer terug komt...dat is een beetje de angst bij mij. Heb lang onder een kaasstolp geleefd ;-) en de wereld aanschouwt ipv onderdeel zijn van de wereld, er zat heel lang een laagje tussen mij en de wereld. Een beschermlaagje zeg maar, hield veel tegen maar ook veel mooie dingen die prijs was te hoog. Dat gevoel van niet in contact staan met de wereld om je heen, dat wil ik nooit meer.
Sinds ik niet meer de automatische piloot aan heb staan, heb ik natuurlijk veel beter en echter contact met vrienden en de mensen om mij heen. Maar om hulp te vragen omdat je er even doorheen zit, blijf ik moeilijk vinden ook bij vrienden. Niet tot last willen zijn (onzin natuurlijk, ik help mijn vrienden ook dag en nacht als het nodig is met alle liefde en zonder enige reserves) door geen hulp te vragen geef ik hun eigenlijk ook geen kans om er voor mij te zijn... Het is ook wel dubbel omdat zij mij altijd bestempelen als sterk, doorzetter, overlever. Zal allemaal zo zijn maar het is duizend keer makkelijker om de sterke kant te laten zien dan de zwakke of kwetsbare kant. Bijvoorbeeld ook met de structuur aanhouden, heel belangrijk natuurlijk, maar ik blijf steevast werken maar of dat nou altijd het beste is? Zou het niet een vlucht zijn? Denk ik dan wel eens. Als ik alleen thuis ben ben ik soms bang om te verzuipen, maar misschien is het juist goed om die angst aan te gaan. Koppie onder en weer naar boven... Misschien dat dit proces juist vereist om er totaal in te duiken. Maar goed dat zijn soms mijn overpeinzingen en weet nog niet het antwoord, maar heb het volste vertrouwen dat dat wel komt. Sterkte Wendy ik hoop dat de EMDR ook voor jou een positieve bijdrage heeft 

Jaja, dat kaasstolp-effect ken ik ook. Ik noem het "leven achter een matglazen wand"...
Structuur kan vermijden zijn, als je steeds aan het rennen bent.
Zwak en kwetsbaar opstellen is ook voor mij heel moeilijk, alleen privé. Verstandelijk gezien vind ik dat heel raar, want ik vind het juist sterk als iemand zich kwetsbaar opstelt....jaaaaaaaaaaaaaaa, anderen ja, niet ik hahahahahaha.
Meten met 2 maten heet dat!!
Vooral de vuile was niet buiten hangen ;-))
Heel veel sterkte en vooral: heeeeeeeeel veel succes!!!

Een matglazen wand?
Die van mij is/was nog doorzichtig ;-) hoewel hij geregeld besloeg en tja ik kon alleen kringetjes lopen in zo'n kaasstolp ;-) Ben het met je eens...dat het voor een ander een heel goed advies is, maar zelf doen? Uh...
Jij ook veel succes! ;-)

Dikke plus Lotte, moedig mens ben je!

wauw, respect hoor! het doet er niet toe of mensen ergere of minder erge dingen mee hebben gemaakt. het is belangrijk om de emotie te uiten zodat je kan ontladen. anders krop je het op, word je een gefrustreerd persoon, of het komt er op een andere manier uit (lichamelijke klachten door stress) beleef de dingen idd op jouw manier, of je nu weer hebt gehuild of dat het lang geleden was maakt niets uit. ik vind je erg flink en sterk, petje af hoor!
wens je heel veel moed en sterkte toe, GO GIRL!!!!

Dank jullie wel beide!
Weet je, ik ben soms zo blij dat ik nu door dat moeilijke proces heen ga en niet pas over twintig jaar.
Want ik heb soms ook wel verdriet over mijn 'verloren jaren', maar dan ben ik blij dat ik nu 18 ben en nog een heel leven voor me heb! En inderdaad eucalypje, het is zo dat opgekropte emoties er vrijwel altijd op een andere manier uitkomen. Bij mij is dat dan jarenlang anorexia geweest. En dan denk ik maar van ik kan beter al die emoties nu uithuilen, dan dat ik mijn lichaam weer zoveel schade aanricht. En weet je volgens mij denken heel veel mensen dat als ze dat verdriet toelaten dat ze dan voor altijd en eeuwig een aansteller zijn. Maar dat geloof ik niet. Want zoals ik al zei huil ik nu veel en kan ik heel weinig hebben, maar ik weet gewoon dat dat overgaat. Er komt een tijd dat je er echt overheen bent. En dan kun je alles pas echt relativeren. Want relativeren vanaf het begin af aan is meestal niks anders dan wegdrukken.

Lotte: je hebt zoooooooooooooooo gelijk: ga NU door dat proces, want hoe langer de tijd voortschrijdt, hoe moeilijker het wordt. Dat is gewoon echt een feit, omdat je dan je leven bouwt op een ruïne....je kunt beter restaureren zodra je daartoe in staat bent, en hoe eerder hoe beter dus!
Verdriet toelaten/uiten is nooit aanstellen als het vanuit je diepste diepten komt. Dat is iets geheel anders dan koesteren!
Er komt een tijd, dat het leefbaar is, dat het acceptabel is. En dat zal niet een dag zijn, dat je opeens denkt: hé: het is OVER..... Dat gaat in vlagen en met ups en downs. Er zijn altijd momenten, dat je denkt: hé, ik ben een stap verder ;-)
Relativeren kan je altijd, ook nu. OVER-relativeren is wegdrukken ;-)
Hartstikke knap van je!!!

wauw, respect hoor Lotte!!! ik vind juist dat je heel goed kan relativeren (dingen heel juist kan zien dus :)
jij kijkt van een afstandje naar jezelf, je weet dat het zwaar is maar je blijft er niet in hangen want je weet dat het beter zal gaan en het niet altijd zo zal blijven en ondanks het feit dat een dal heftig is knok je toch om eruit te komen. wauw, wat een klasse!!
sommigen kijken van de top naar het dal, maar jij doet het andersom, heel knap! zo blijf je niet hangen in de ups en downs. wie weet huil je er nu alles uit van al die jaren. ik ben ook een tijdje de greep op mijn emotie kwijt geweest en kon ook weinig hebben. mijn ervaring is dat als je je emoties niet opsluit het evenwicht vanzelf weer komt en het in de hand is te houden. tot die tijd..... het komt zoals het komt dus laat het ook maar gewoon gebeuren. het is de meest gezonde weg om emoties te uiten :) je 'verloren' jaren moeten vreselijk zwaar zijn geweest voor jou en je omgeving. maar je deed het niet met opzet, je hebt geknokt en geroeid met de riemen en het inzicht dat je TOEN had.
eigenlijk zijn die jaren dus niet helemaal 'verloren' of voor niets geweest.
ze hebben er grote bijdrage geleverd aan het feit dat je NU (en niet over tig jaar :) op DIT punt staat en alles zo goed aanpakt. je hebt er dus wat van opgestoken en een ander inzicht gekregen.
en idd, je bent nog jong en je hebt nog een heeeeeeel leven voor je, maar toevallig wel met de wijsheid en ervaring die sommige mensen van 80 nog niet bezitten! dus doe er je voordeel mee zodat de 'verloren' jaren of welke moeilijke periode die je tegenkomt, een zinvolle investering worden voor je toekomst :) en als iemand je tranen ziet besef dan dat het tranen zijn om rete trots op te zijn. intussen ben je gewoon veel krachtiger en wijzer geworden. met vallen en opstaan leer je, maar opkrabbelen dat is de kunst. ik denk dat jij dit trucje heel behoorlijk onder de knie hebt, al zien/beseffen anderen niet misschien niet altijd. blijf door timmeren aan weg, met af en toe een pauze als je dit nodig hebt om uit te puffen, te kijken hoever je bent en weer moed te verzamelen om verder te gaan. ik heb veel bewondering voor je! echt toppie hoor!!!!
:))

En weer een WAUW voor je tekst Eucje! Prachtvol verwoord!!!
Luister naar haar Lotte ;-))))
Oja, en naar mij natuurlijk hahahahaa.

haha, ja mama Wendy! dat is goed mama Wendy! :) we luisteren allemaal naar jou. niet alleen vanwege je subtiele verzoekje (gniffel gniffel) maar voorál omdat ik je antwoorden mooi en waardevol vindt. voor jouwwww dus ook een WAUWWWW :)

Oeps.... mijn subtiele verzoekje is zó subtiel, dat ik het zelf niet eens door heb ;-)))

jáááá!!!!
dat dacht ik al!! ik zie namelijk dingen die anderen niet altijd kunnen zien. ((((sssst....ff kijken of er iemand is die nog een labeltje wil plakken op me, pas daarna ga ik vertellen dat ik volgens mijn dokter goeie ogen heb))))

Met je GEESTESoog Heksje???
Ssssssssssssssssst.... stóppen nou, dit is geen tsjetsait hoor!!

ik moet toch eens naar de arts terug met die ogen van me, duurt zo lang voor je taal kan ontcijferen! tsjetsait schijf je met 2 A's, anders klopt er geen hol van.
(echt waar, alles moet je ze voorpruimen hier....) :OP

:-)))
Ik ben net weer op deze vraag aanbeland en geniet weer van jullie gekkigheid Wendy en Eucje, maffe en mooie vrouwen :-)) En: wat ik ook zie: Lotte, ik wilde dat ik al zo jong had gewéten dat het over zou gaan als ik er maar doorheen durfde gaan. Wát een helderheid, wat een wijsheid...
en
er bestaan geen verloren jaren,
maar zou je ze toch zo voelen kan het misschien helpen om te bedenken dat er mest nodig is om tot de mooiste bloei te komen. Eucje, je reactie getuigt van een inzicht... tja dat is liefdevol meeleven, ervaring, aanmoediging en wijsheid en zelfs poezie:citaat: ...sommigen kijken van de top naar het dal, maar jij doet het andersom...
Mooi en roerend en zooo waar... En oja lieve Wendy, we luisteren ook naar jou, heel graag zelfs :-)

((gekkigheid? huh? waar?)) dank je wel voor je lieve reactie Kristal (bloos!!) ff lekker 'roddelen' hoor (dikke knipoog)
ik vind Lotte ook een hele wijze en krachtige meid, met deze instelling komt ze er wel!

Eucalypje; ik werd haast emotioneel van je lange reactie.
Ik geloof dat iedereen er komt op zijn of haar manier!
En weet je, wat je zegt daar zit echt een punt in, in dat geen enkel jaar echt verloren is. Maar ondanks dat ik dat ook zo zie en weet wat voor inzichten het me gebracht heeft, kan het heel erg pijn doen. Want anorexie vlakt alles af, je leeft in een roes, moet steeds van instantie naar instantie naar dokter en je hebt nergens energie voor. En dat zijn nou niet echt onbezorgde tienerjaren! Nu ben ik 18 en soms dan stiekem wil ik die pyamafeestjes en dat soort dingen wel inhalen.. (niet dat ik dat nooit gehad heb, maar ik was er niet echt 'bij')
Dus ik wil heel vaak stiekem nog kind zijn. En nu soms als ik wakker word en ik sta voor mijn kast, dan weet ik niet wat ik moet aantrekken, en dat voelt als een gigantisch probleem dan. Of ik voel me rot omdat die ene leuke jongen mij maar niet terugmailt. En dan, hoe paradoxaal dat ook mag klinken, voel ik me gelukkig, gelukkig omdat ik me nu eindelijk eens druk kan maken om onbenullige dingetjes. En zo heeft iedereen zijn dingen... We zijn allemaal mensen. Als mensen nou eens zouden leren om van echt van elkaar te HOUDEN in plaats van elkaar te veroordelen. Kristal, je bent een mooi mens, dat kan ik uit je reactie wel lezen.

Dat is lief van je, Lotte,
en ik snap precies wat je bedoelt dat het gek genoeg zo heerlijk kan zijn om je druk te maken over onbenullige dingetjes... Het is niet helemaal hetzelfde maar ik heb het in een pijnlijke tijd wel eens heerlijk gevonden om naar de tandarts te gaan (ik kijk nu even scheel...).
Kon ik me dáár tenminste even zorgen om maken :-)

Haha, ik snap je helemaal!
Gek genoeg vind ik dat soort afspraakjes altijd wel leuk, beetje in de wachtkamer door de story of de privé bladeren en wachten tot je aan de beurt bent. Haha, maar ja ik heb ook nog nooit een gaatje gehad.

dat ziet eruit als volop in het leven staan, ook met de kleine zorgen en onbenulligheiden :)) het zijn ook idd geen onbezorgde tienerjaren geweest, ik zal de laatste zijn die dat zal beweren! als dingen niet meer op zijn te brengen gaat men waarschijnlijk op de automatische piloot, een roes, de knop van het gevoel uit of op een heel laag level. puur als strategie om te overleven. van uur tot uur van dag tot dag. en nu kan je je weer op andere dingen focussen, weer voelen, huilen maar ook genieten. je waardeert het dus beter kan je het niet benutten denk ik :) soms zijn dingen niet in te halen, maar je kan jezelf wel toestaan om in een gekke bui wat vriendinnen uit te nodigen, een filmmarathon te houden in pyjama en vervolgens melige giechelend de luchtbedden op te zoeken om nog meer onzin te delen en onbenulligheden te bespreken. en idd, we zijn allemaal mensen met elk ons eigenaardigheden en gebruiksaanwijzing. so what? dat maakt ons juist mens! helaas zijn er nog steeds mensen die liever veroordelen dan dat ze van elkaar houden en om elkaar geven. en dát zijn weer eigenaardigheden waar ik echt helemaal niets mee heb :)

Hallo allemaal, heel erg bedankt voor jullie reacties ( mijn reactie daarop duurde even zoals een paar van de mensen opmerkte, mijn excuus ik kon niet eerder reageren) ik heb zo hier en daar nu gereageerd. Uiteindelijk is denk ik iedereen het er wel over eens dat 'oud zeer' opruimen beter is als je er last van hebt.. In een van mijn reacties heb ik nu ook wel aangegeven dat ik eigenlijk tegen beter weten in de vraag stelde.. om het te laten sudderen. Maar het zou zo makkelijk zijn (schone schijn weliswaar, onderdrukken kost bakken energie)
En Lotte heel dapper en sterk dat je het proces aangaat en je zelf durft te laten voelen, zo belangrijk, petje af! ..Ik ben op mijn 17e ook het proces aangegaan, dat heeft mij heel veel geholpen en opgeleverd...en soms is er een soort onderhoudsbeurt nodig.. Mijn aandacht de afgelopen jaren lag meer bij het overleven in een moeizame relatie en ben ik ongemerkt mijzelf heel erg kwijt geraakt dat was een heel gevecht om mijzelf te hervinden en om te kiezen voor mijn eigen leven, hoe moeilijk ik dat ook vond voor mijn kinderen. Het was het beste wat ik kon doen, heb mezelf weer gevonden;-) ben gelukkig en mijn kinderen zien dat het goed is en het verdriet om dat wat niet meer is (of nooit echt is geweest) mag er zijn voor de kinderen, maar ook voor mezelf. Een enorme opluchting om uit die situatie weg te zijn met een totale ontspanning en weer happy ;-) Maar als slagroom toefje kwamen mijn nare ervaringen uit mijn jeugd omhoog.. Het laatste waar ik zin in had... Maar wist natuurlijk wel dat weglopen geen zin heeft dan blijft het als schaduw je achtervolgen hoe hard je ook rent. Maar ik vind het ook wel een beetje eng, omdat ik eigenlijk net het geluk en mijzelf weer hervonden heb en bang ben dit te verliezen. Ook al weet ik dat dat onzin is en dat ik het wel weer overleef en het geluksgevoel en mijzelf niet zomaar meer loslaat. Dus ik zit nu in de psychologische molen en ga er maar dwars doorheen. Allemaal bedankt en succes! En Lotte sterkte en wees trots op jezelf ;-) O ja, heeft iemand ervaring met EMDR,
mindfullnes (is nu een beetje een hype volgens mij..)
Of is dat weer een hele nieuwe vraag? ;-)

@Lotte, het ergste wat er is is dat andere mensen het veel erger hebben. Dit is een spontane afbreuk voor JOU en je wordt per direct aan de kant gezet alsof je er helemaal niet toe doet. Dit is kennelijk de wijze waarop men tegen jou aankijkt (keek). En waarop jij dan je leven voor hebt ingedeeld.
Deze invloeden zijn in jezelf gebracht die absoluut niet jezelf zijn. Maar nemen wel de ruimte in beslag ten koste van dat stukje van jezelf.
Het hele doel is om je ware zelf te vinden en alle invloeden van anderen buiten de deur te zetten. Alle invloeden van anderen die ze IN jou hebben gestopt.
Heb je jezelf gevonden en kan je diegene met al je hart lief hebben dan is het gekke dat je al die anderen ook vanuit de diepte van je hart lief kan hebben. En ben je er ook achter dat je dat leven nooit anders zou willen hebben gehad!!! Je bent erdoor geworden wie je dan bent en je zit vol liefde. Zelf heb ik veel gehad aan Hypnotherapie. Maar ook aan QiGong en TaiChi. Daarmee ben ik enorm spiritueel geworden en heb ik heel veel zelf kunnen oplossen. Na 9 jaar na mijn ommekeer begin ik in langere perioden van rustig vaarwater te komen en meer innerlijke rust, tevredenheid, geluk en liefde.
Ik ben blij dat ik ermee begonnen ben geweest toen. Want elk jaar wachten is een jaar die je laten bent om van te genieten. Ik heb (gelukkig) een voorbeeld van mijn moeder die haar leven lang heeft verdrukt en afgehouden. Dat deed mij altijd veel pijn maar heeft me wel gestimuleerd om zelf niet weg te lopen maar het aan te pakken. Ook is de pijn enorm groot en was ik enorm bang.

Ik loop enorm achter zie ik hahahaha. Dus effies een inhaalslagje: @Kristal.... je ontroerde me. Dank je wel :-) @Lotte: Je schreef "Dus ik wil heel vaak stiekem nog kind zijn." en "En dat zijn nou niet echt onbezorgde tienerjaren!"
Ik denk, dat je heel veel zult hebben aan het accepteren en aanvaarden, dat alles is gegaan zoals het is gegaan, en dat alles nu is zoals het is en dat dit okee is.
Dat is een enorme klus en daar moet je zelf doorheen, maar waarom alleen? Er zijn hulpmiddelen, om zover te komen. Vele cursussen en therapieën.
Ikzelf heb veel baat gehad en nog van mindfulness en emdr.
PB me gerust, als je meer wilt weten. @Katrin: goed dat je het hebt aangedurft, om weer de molen in te gaan. Geluk is een momentopname, net als verdriet en pijn. Het zijn fases waar je doorheen gaat hè, heel herkenbaar. Ook jij mag heel erg trots zijn op jezelf!!!!

euca leest met bewondering de verhalen verhalen.
respect hoor dames! wat een moed :))

jaja, Kristal leest met Euca mee, en wil nog even aan deze dappere vrouwen zeggen dat, als je de moed hebt om (weer) met jezelf aan de slag te gaan mag je er ook op vertrouwen dat je niet méér op je bordje krijgt dan je aan kan. Daarom doen we het ook vaak in stapjes, elke keer een beetje verder, dieper het proces in.

zo zie ik het ook kristal.
ik stel me dit altijd voor als een (niet lachen hoor!) een....UI! :-}
een laagje eraf pellen, en alle tijd nemen om je goed leren voelen met het nieuwe 'velletje'. voelt dit goed en heb je moed, rust en vertrouwen dan word dit als het ware een nieuw herstelpunt. (zoals bij een computer) dan weer een laagje eraf enz zo verder.
bij een misser hoef je niet al the way back, maar naar het laatste herstelpunt.
schepen achter je verbranden hoeft niet, het geeft aan waar je stond, dus een vooruitgang. elk nieuw velletje is weer even wennen maar je leert erop te vertrouwen dat het gaat wennen wat het makkelijker maakt.
soms is er velletje wat moeilijker los laat, en daar kan je hulp bij vragen.
maar....... altijd alles met beleid :)

Mooi beschreven eucalypje (e.à) ;-) dat geeft wel moed jullie woorden dat je niet meer op je bordje krijgt dan je aan kan....dat geeft wel een soort geruststelling. Mooi ook de ui metafoor, ook wel jakkes als ik denk aan de ui: komt er nog een laagje dan ?!?! ;-) maar ik weet dat je gelijk hebt, zo werkt het. Laagje voor laagje dan kom je er wel ;-)

dank je wel Katrin, de ui verklaart misschien ook tranende ogen nu en dan :) niet naar het volgende laagje kijken hoor, dan vergeet je het herstelpunt :)
pas als het ene laagje weg is en het nieuwe daar is. stapje voor stapje met de focus op het eerst volgende af te pellen laagje.
niet kijken wat je nog moet doen, maar naar de waardeloze verstikkende oude schillen die overwonnen je achter je hebt gelaten.
dat is iets om trots op te zijn en daar kan je de motivatie vinden om verder te gaan. en ja het is hard pezen, maar wel richting een super goed doel! zelf ervaar ik dat de schilletjes elkaar versterker. soms is er een schilletje dat zijn impact verliest zonder een ander schilletje en dan dacht ik... hey.....!dit is een fantoom schilletje die ik zelf heb gevoed tot dikke schil. als je het afpellen eenmaal eigen is kost het steeds minder energie :)

Raak gezegd Eucje.
ook die tranende ogen ;-) En Katrin, je ziet jezelf en wat je aan het doen bent heel helder, daar kan ik met respect naar kijken want niets is zo aantrekkelijk om jezelf voor de gek te houden als het een moeilijke tijd is.
Echt, je komt er.

Ik had geen ui nodig hier om een traantje te voelen ;-) De ui is een bekende metafoor; een arts heeft me die jaren geleden verteld en ik heb er ook heel veel aan.
Goed omschreven Euc!
Ik wil er nog iets aan toevoegen: die schilletjes hebben allemaal onderling verbanden. Ze plakken aan elkaar, de sapjes stromen door elkaar heen, zoals ook de "draden" van trauma's overal doorheen gaan, door alle levensfasen, van verleden naar heden.
Als je een schil hebt afgelegd, dan is de ui niet minder ui. Die schil, dat jasje, heb je niet meer nodig.
En zo ga je steeds meer werken naar de kern toe, naar begrip, acceptatie en aanvaarden van jouw kern. Respect voor je, Katrin! En zo heerlijk om alle begrip te lezen hier!!!
Het zijn "maar" woorden meiden, maar oooooow wat doen ze me goed en wat zijn ze heel veelbetekenend!!!!!!

Dank voor alle liefs en alle lettertjes die mooie woorden vormen... De tranen en de ui hahaha ja ik heb me wel afgevraagd waar toch al dat water, traanvocht, vandaan komt... Tuurlijk traanbuisjes etc en we bestaan tenslotte voor 70% uit water dus tranenaanvoer genoeg zou je zeggen. Maar het blijft toch fascinerend dat er zoveel kan stromen ;-) maar gelukkig lucht het ook heel erg op om het gewoon te laten stromen en heerlijk te snotteren bij films en allerlei andere onverklaarbare tranen opwekkers. Voel me soms wel een labiele trien, maar kan inmiddels er om lachen en er voor uitkomen dat ik over mijn ogen totaal geen controle meer heb... De kleinste dingen (mooie dingen, zielige dingen) kunnen me tot tranen toe ontroeren, wat ook heerlijk is natuurlijk om zoveel te kunnen en weer te mogen voelen 
Heel waardevol al deze verhalen te lezen, de bemoedigende woorden en ook de herkenbaarheid doet veel met en voor mij..thanx en liefs voor jullie allemaal! 

Niemand ondermijnt je fundering, maar wat nou, als je fundering niet goed is geweest? Dus in je hele vroege jeugd? Dan wordt het een heel ander verhaal ;-)
Wel een +!

dan moet je afbreken, en kijken waar de steentjes scheef liggen. ik heb vroeger ook nooit durven praten over mijn emoties. gewoon gedaan wat er van me verwacht werd en wat ik mezelf oplegde. dat gaat niet lang goed. het is ook wel moeilijk om te doorbreken en je moet terug naar af.
durven om jezelf kwetsbaar op te stellen, ontdekken wie je eigenlijk wel bent zonder een masker. maar onmogelijk is het niet. pas na die tijd zie je dat je jezelf zo voor de gek hebt gehouden. je kop in het zand en een muur om je heen is logisch en makkelijk. maar ook verstikkend. je wordt niet geraakt, maar achter het muurtje kan er ook niets naar buiten. dat bedoel ik met je eigen fundering ondermijnen. terug naar af dus en opnieuw bouwen. als het scheef staat helt het over, het zakt in je moet kunstgrepen uithalen om niet om te vallen maar jezelf staande te houden maar ondertussen is het niet meer puur.

Duidelijke uitleg eucalypje +

Ja, en soms de hellende fundering ff stutten met hulp van buitenaf, dan kan het evengoed weer heel stevig worden/zijn.
als je ervoor kiest. +1 Euc.

Dat kán, maar geldt helaas niet voor iedereen, ook niet als je ervoor kiest.

ik heb dat stutten geprobeerd maar het werkte bij mij niet omdat het oude bleef zitten wat eigenlijk het probleem was (heb er zoveel omheen gebouwd dat ik het in had gebouwd) door te zoeken en accepteren heb ik het kunnen veranderen maar moest weer terug naar af. zonder acceptatie denk ik persoonlijk niet dat het mogelijk is om hier op een gezonde manier zonder kunstgrepen.
sterker nog, van de kunstgrepen had ik er steeds meer nodig, en deze kosten veel meer energie dan het aanpakken van het probleem zelf.
bij mij werkt het niet op langer termijn maar ben daar vrij laat achter gekomen (burn out dus :) was inmiddels zo gewend geraakt aan het stutten dat ik het zag als normaal en enige optie. voor anderen kan dat natuurlijk anders zijn, en hoop dat het voor hen wel werkt op langer termijn.
bij mij is de oorzaak van de scheve fundering er ook nog wel hoor, maar de impact is veel minder heftig. kan ermee omgaan dus er zit niets meer scheef. aan hulp van anderen heb ik veel gehad, maar dat was eigenlijk simpele hulp met veel effect. begrip, steun (geen stut om wat scheef is recht te houden :) en de mogelijkheid om dingen te kunnen, mogen en durven uiten. (op zich ook een leerproces)
de wetenschap dat je een beroep op iemand kan doen en het niet in je uppie te doen is ook al een steun. (ook als je er geen gebruik van maakt) eigenlijk vraag ik me dan ook af in welke situaties dit niet #kan# werken (ben hier dus zelf niet bekend mee, vandaar) :)

Je kunt niet bouwen op een instabiele fundering.
Alles wat je er bovenop zet is een bouwval en stort op een gegeven moment (deels) in.
Stutten, steunen, opnieuw muurtjes zetten, afbreken en weer opbouwen, liefst met hulp van mensen die je vertrouwt en met deskundige hulp: ik denk dat dit een levenswerk is en blijft als die fundering niet deugt. Die is niet meer te repareren namelijk.
Het leven leefbaar maken en houden: accepteren, aanvaarden en proberen zoveel mogelijk in het nu te leven. Klinkt dit heel negatief? Ik denk het niet, ik denk, dat dit voor enorm veel mensen, bewust danwel onbewust opgaat. C'est la vie ;-) "eigenlijk vraag ik me dan ook af in welke situaties dit niet #kan# werken (ben hier dus zelf niet bekend mee, vandaar) :) " Dit werkt niet in de vele situatis, waarbij mensen het leven niet meer zien zitten en eruit stappen.
En dat zijn er helaas heel erg veel, ik ben geschrokken laatst van de cijfers: meer dan verkeersdoden in ieder geval.

ben het helemaal met je eens , en zo zijn er meer schoolvoorbeelden (ik zei de gek, geef me de vijfff!!!) :) het is idd triest als mensen uit het leven stappen. ze lopen tegen onbegrip op, maken het zichzelf erg moeilijk (onbewust)
soms is het ook niet te voorkomen (tijdje terug een docu gezien over een jongen die al op hele jonge leeftijd depressief was en een mega gevecht leverde die voor anderen onzichtbaar was. zijn ouders deden er alles aan maar hij glipte tussen hun vingers door, vreselijk gewoon...!) er zijn ook mensen die in een depressie zitten en dan de keuze maken, terwijl ze bijvoorbeeld met de juiste hulp een half jaar later wel weer zouden kunnen genieten van het leven. of kinderen die zo gepest worden op school dat ze er een eind aan maken, mensen die nooit hun ding uitspreken uit angst om op weerstand te stuiten en nog meer onbegrip. ze hebben te lang lopen stutten, het heeft alle energie al opgevreten zodat ze het ook echt niet meer zien zitten.
sommige dingen zijn te voorkomen, als je op tijd ingrijpt, het probleem ziet, aan de bel trekt, hulp vind en aanvaart, de situatie erkent, niet alleen jezelf maar ook je omgeving. het is idd een vicieuze cirkel, en ieder heeft zijn verantwoording hierin, maar sommigen steken hun hand niet uit en hebben juist de hulp zoveel meer nodig. en dat is zo vreselijk jammer. als het leven daardoor zo zwaar wordt dat je nog maar 1 uitweg ziet. hulp, begrip, handvaten, steun, acceptatie enz enz. het kan gewoon echt een mega verschil uitmaken.

GATVER!!! Ben je het nou ALWEER met me eens????
hahahaha. "hulp, begrip, handvaten, steun, acceptatie enz enz. het kan gewoon echt een mega verschil uitmaken."
En in heel veel levenssituaties van mensen, ENG veel, is dat bij lange na niet voldoende.

in TEveel levenssituaties idd (ben ik het toch niet helemaal met je eens) :OP begrip, hulp, steun etc kan een mens maken, onbegrip en afkeuring kan een mens breken, en helaas ook finaal afbreken incl. de laatste steen die eerder nog overeind stond. dus....we keuren niemand af omdat ze zijn zoals ze zijn. we pakken de positivo hamer er weer bij en rammen nog een keer flink van ons af ermee :))

Ja, met mijn woord stutten bedoelde ik eigenlijk de hulp van vrienden, of van buitenaf maar jullie hebben gelijk, het is geen goed woord. Zelf heb ik ook de ervaring van een aantal keren dan maar weer overnieuw beginnen, compleet en in allerlei situaties. En het is waar Wendy, sommige mensen redden het niet. Ik ken ook een aantal mensen die er liever uitstappen. Ze vinden het wel genoeg, al dat lijden.Ik denk dat jullie Wendy, Eucje, Katryn, Lotte en velen met ons genoeg hebben meegemaakt om anderen daar nog op te kunnen veroordelen.
We kunnen alleen proberen hen die het leven (te) moeilijk vinden te ondersteunen en dankbaar zijn voor wat wij hebben (verworven).

misschien was het woord wel goed maar het idee wat ik erbij had niet :) bedankt voor de uitleg. ik ken 2 mensen die er uitgestapt zijn. de ene speelde (achteraf gezien) een 'mooi weer toneelspel' en was er verdraaid goed in ook. ze leek écht vrolijk en kwam vaak bij ons, we konden zo met elkaar lachen! haar zoon was kind aan huis. wat moet ze ondanks dit vreselijk eenzaam zijn geweest. (ik zie haar zoon nog in blinde paniek toen zijn moeder zoek was, na het nieuws een mega woede aanval)
ik had graag gezien dat ze haar hand uitstak zodat wij het vast konden pakken om haar te helpen uit die beklemmende duisternis te komen, of een signaal dat ze het zwaar had. dit heeft ze niet gedaan helaas. ze koos voor de trein om de pijn van het leven te stoppen. de andere persoon dreigde er altijd mee. had al een paar halve pogingen gedaan (dan moest ze met een verbrand hoofd van de straat gehaald worden en weet nog dat ze mij de schuld gaf) ze was manisch depressief, voor ons maar ook voor haarzelf mega zwaar. van niets aan de hand en super actief en zonnig, naar paranoia waar niets tegenin te brengen was en je echt leeg kon zuigen tot je echt op was. (hoe leg je iemand uit dat je niemand binnen hebt gelaten om afluisterapparatuur te kunnen plaatsen en dat niet de hele wereld tegen haar is) man wat ongelofelijk heftig. echt de logica finaal kwijt. hoe meer je best deed hoe meer je gesloopt werd en tegen je in te brengen was, heel apart. ze snapte het leven niet, kon hier niets mee, was de grip kwijt, en kon het op een gegeven moment niet meer.
je kan dus ook iemand willen helpen maar geen ingang vinden. niemand vond een ingang bij haar.
ze koos voor een hoge flat in haar wanhoop om de pijn te stoppen. dit was mijn stiefmoeder en de andere persoon haar zus.

ik heb er dus ervaring mee als iemand uit het leven stapt. maar heb er geen ervaring mee om een verschil voor iemand te kunnen zijn want vond beide keren geen ingang. de eerste keer heeft niemand de kans gehad want er is geen signaal geweest, en de 2e keer maakte het niet uit wat je ook probeerde want er was geen probleem (ja, wij of de rest van de wereld, maar niet bij mijn stiefmoeder in ieder geval.)
ik begrijp hun keuze, maar had graag gewild dat ze simpelweg konden genieten van de kleine dingen en het leven zelf. iemand moet ook willen en de energie nog op kunnen brengen. soms sudderen dingen TE lang en is het niet meer haalbaar. daarom is afkeuring zo fout. dus nee, ik zal nooit iemand veroordelen of afkeuren om wie of wat hij/zij is, om welke reden of op welke manier dan ook.
ik doe liever een positieve duit in het zakje dus steek zelf mijn hand maar uit die iemand vast kan pakken die het nodig heeft. :))

@Kristal: je schreef: "Ik denk dat jullie Wendy, Eucje, Katryn, Lotte en velen met ons genoeg hebben meegemaakt om anderen daar nog op te kunnen veroordelen."
Wat bedoel je daarmee?

zou jij domweg iemand veroordelen die 'anders' is omdat je het lastig, moeilijk, niet te begrijpen vind?
of kijk je verder dan dit?
(ik déééénk het laatste, en zonder (voor)oordelen) :))

Wendy, ik bedoel dat, wanneer je nog niet zo veel levenservaring hebt opgedaan, je dan eerder geneigd kan zijn iemand te veroordelen. Vooral wanneer iemand buiten de algemene heersende normen en waarden een actie onderneemt. Bijvoorbeeld: destijds, toen ik gescheiden ben voor de 1e keer (ik ben 2 keer gescheiden) heb ik mijn jonge kinderen (5 en 7 jaar) bij hun vader achtergelaten omdat ik niet in staat was om voor ze te zorgen door verschillende oorzaken. Dat was bijna 30 jaar geleden, en dat gebeurde eigenlijk nauwelijks dat kinderen bij hun vader bleven, en ik werd door veel mensen, met name vrouwen, totaal veroordeeld. Er werd mij regelmatig duidelijk gemaakt dat dat wel één van de ergste dingen was wat een moeder kan doen.
Dat heeft mij geleerd anderen niet te veroordelen wanneer zij iets doen wat buiten de maatschappijlijke normen valt.
Ik vermoed door jullie verhalen dat jullie allemaal die ervaring hebben van (tijdelijk) buiten de boot vallen doordat je bent wie je bent. Omdat je anders bent, dingen anders doet, denkt. Dus dat je verguisd wordt door je omgeving doordat je doet wat je moet doen ook al schaadt je daar de veroordelende mensen zelf daar niet mee.
of:
Wanneer mensen tegen mij zeggen: -dat doet tegenwoordig maar zo makkelijk, dat gaat maar scheiden-, vraag ik ze altijd vriendelijk of zij zelf ook gescheiden zijn. Waarop zij altijd met nee antwoorden en ik zeg dat ik dat wel wist omdat ik nog nooit iemand ben tegengekomen die maar even makkelijk gaat scheiden. Daar gaat vrijwel altijd een pijnlijk proces aan voor af. Uitzonderingen daargelaten. Nou ja, dat bedoel ik dus: heb je veel meegemaakt wordt meestal het veroordelen steeds minder. Je weet inmiddels dat je niet kan oordelen zonder dat je in de ander zijn/haar schoenen hebt gelopen. Eucje, ik vind dat jij het iets korter en bondiger vertelde,
dat bedoelde ik dus ;-)))

@wendy
respect voor je verhaal om het zo op te schrijven terwijl je weet wat de klappen van de zweep zijn (de snelle simpele keiharde afkeuring door onbegrip)
alsof een fatsoenlijk moeder haarzelf ooit boven haar kinderen zal verkiezen. simpele mensen denken te zien dat je dit deed, anderen zien dat je er pas voor je kinderen kan zijn als je zelf de draad weer hebt weten op te pakken en het ook weer aankan, er in alle op zichten voor de kinderen kan zijn (ohw? gaat het verder dan en bord eten en schone kleren dan? voelen kinderen spanning aan van een ouder? joh!!!) jij hebt die tijd durven nemen zodat je er ECHT helemaal voor je kinderen kan zijn. voor jou moet het ook een moeilijke beslissing zijn geweest, maar je hebt geroeid met de riemen die je toen had én mogelijkheden weten te scheppen voor de toekomst, investeren dus.
daarbij heb jij je kinderen niet weggeschoven maar voor hen en jezelf de beste oplossing gezocht. ik vind het persoonlijk een hele moedige beslissing en een juiste beslissing. DAN kan je zeggen dat je een goede moeder bent want je bent niet alleen een goede moeder als je kinderen WEL bij je wonen. een vader kan ook een goede vader zijn als kinderen NIET bij hem wonen? blijbaar gaat de logica naar geslacht bij persoonlijke keuzes, en HUP daar hebben we een oordeel door onbegrip.
en #dat# is maar zo makkelijk gaat.

@Kristal, dank voor je uitleg.
Ik begreep geen ene moer van die zin namelijk: ik las het tegenovergestelde daarin en ik vermoedde al dat het anders was dan ik las.
Jou "kennende" (waahahahahhaa, dit op zich is een giller natuurlijk ;-))) was deze zin dus voor mij even een raadsel.
Pfffffff..... je leventje heeft dus ook niet over doornloze roosjes gelopen, maar over puntige kristalletjes.....
Moedig dat je dit hebt willen delen! Ik heb inderdaad ook erg veel meegemaakt (en nog trouwens, want ik leef nog) en zal mensen zeker niet snel veroordelen nee. Heb ook erg veel moeite met onrecht en ver-/vooroordelen.
Ben daar ook hard mee aan het werk ;-) @Eucje: je hebt @Wendy boven je vorige tekst gezet, maar die betreft Kristal ;-)

Ik dacht al....
Wendy ook? ;-))) Maar lieve Eucje dank je voor je altijd weer zo mooie en inlevende reactie.. Wendy, fijn dat je even doorvroeg toen je het niet begreep
:-)

Knuf!

haha was geen vooroordeel in dit geval dames :) ben af en toe een beetje wazig :) excuus hiervoor

als de kinderen de ogen van jou hebben snap ik het wazige wel :-))) ben je gek, geen excuus hoor Eucje!!!

haha, wat een brillekes he? dank je wel lieve Kristal :))

Over je laatste zin, wat bedoel je daarmee?

Ik hoop, dat je reageert, ben ECHT geïnteresseerd!
Was een + vergeten; bij deze :-)

Bij Post Traumatisch Stress Syndroom, is het zo, dat de klachten meestal vanzelf overgaan. Maar zijn ze niet binnen een week na het betreffende voorval (zoals het zien van een moord, of andere schokkende gebeurtenis) verdwenen, dan is professionele hulp geboden. Vroeger dacht men, dat PTSS op dezelfde manier als oud zeer behandeld kon worden, maar dat blijkt niet het geval; het overhoop halen van die traumatische gebeurtenis blijkt niet bevrijdend te werken. Dus in het geval van PTSS moet je een daarin getrainde professional nemen.

Okee, zo bedoelde je het.
Ben ik met je eens. PTSS heeft trouwens niet alleen met ongevallen en moorden te maken, maar ook met allerlei andere nare ervaringen in het verleden.
EMDR is nu een zeer goede therapie daarvoor.
Dank voor je antwoord.

...dus bij PTSS dat gerelateerd is aan een enkelvoudig incident (zoals moord, overval, verkrachting, ongeluk, etc) zou het niet goed zijn? EMDR is de nummer 1 wat betreft behandeling van traumatische ervaringen. Ben benieuwd naar de achtergrond waarom het bij het ene wel en bij het andere trauma niet goed zou zijn. Wat kunnen de (negatieve) gevolgen zijn van EMDR? dank je wel voor je reactie trouwens, helemaal waar wat je schrijft over de emoties die los komen gekoppeld is aan toen en niet aan nu. Zo heb ik het ook in de EMDR ervaren wat heel bevrijdend was...maar bij een ander 'plaatje' was de EMDR niet zo bevrijdend... Ben dus erg benieuwd of en wat het verschil dan is tussen EMDR bij ene trauma en bij het andere en of er wel verschil is... 

Ik lees nu eigenlijk pas goed dat je aangeeft om dan een goed getrainde professional in te schakelen, die kan natuurlijk ook EMDR inzetten. Heel stom, maar ik ging er niet van uit dat iemand die EMDR methode toepast geen prof. is ;-)

EMDR werkt net zo goed bij enkelvoudige trauma's als bij meervoudige.
Het verschil is, dat bij een enkelvoudig trauma de behandeling meestal korter is, eerder effect heeft.
EMDR kan door iedereen gegeven worden, het is een vrij beroep.... en dat is meteen het grote punt denk ik.
Helemaal eens met jullie, dat die emoties horen bij het verleden, maar zeer heftig voelen in het nu.
Ik heb het ook ervaren als zeer bevrijdend, om dat te kunnen constateren.

...dat zou toch eigenlijk niet moeten mogen dat iedereen met zo'n gevoelige materie als trauma's aan de slag mag gaan... Brrrrr vandaar ook sommige horor verhalen. Het is dus geen beschermd beroep of methode.. Heel gek..

Ik begrijp wat je bedoelt Marjolein, maar zelf zou ik moeite hebben met het woord beerput. Ik zou er al tegenop zien het te openen alleen al door die symboliek :-)
Ik ga liever aan de slag met mijn rugzak onverwerkt verdriet :-)

...klopt grotendeels wat mij betreft... En die beerput ja soms voelde het wel zo...grappig om het over 'rugzak' of 'beerput' te hebben, opeens besef ik dat ik het vroeger beerput noemde en de afgelopen jaren heb ik het over de potjes met de dekseltjes...elk potje met wat naars en soms wankelt een dekseltje er bijna af en heel soms schudden ze allemaal en vliegen de dekseltjes eraf tegelijkertijd. Zoals nu. Wat hier goed aanvoelt is dat de boel integreert, alle verhalen/ervaringen langzaam één verhaal wordt, mijn levensverhaal zeg maar ipv op zichzelf staande verhaaltjes...ik word weer één en heel ;-) nou dat is wel het streven natuurlijk hoe moeilijk ook. Het is niet makkelijk maar het levert vast een nog beter leven op ;-) Ik heb inderdaad een gespecialiseerde en ervaren therapeut die dit begeleid en ook bereikbaar is mocht het mis gaan, dat idee is veilig. Of het te veel wordt dat is niet te voorspellen en gelukkig zijn mijn kinderen op een leeftijd dat ze kunnen begrijpen dat het niet altijd roze geur en mannenschijn is en dat mijn verdriet of irritatie die er soms is, niets met hen te maken heeft, door dat te zeggen tegen hen merk ik dat het hen in ieder geval niet uit balans lijkt te brengen, en zij het kunnen plaatsen...neemt niet weg dat ik het ook naar voor hen vind en mij daar niet altijd happy bij voel. Gelukkig praten we veel over van alles en nog wat, mooie dingen maar ook nare dingen die zij helaas ook ervaren...en kunnen heel veel lachen met z'n allen.. Dank je wel voor je reactie!

Hoi Kristal! Je hebt natuurlijk gelijk: als het voor jou als een rugzak voelt en dus wat meer behapbaar: fijn!
Hoi Katrin! Wat klinkt het mooi en eerlijk zoals je het beschrijft. Dat beeld van die potjes ga ik onthouden. Blijkbaar heb je heel veel bereikt, al is er nog veel pijn. Ik wens je van harte toe dat je kunt blijven genieten van de mooie dingen die je gegeven zijn!

.....zucht..... mooi weer om te lezen allemaal!
"Grappig" ook: ik noemde het geheel ook beerput vroeger: en laat die deksel vooral heeeeeeeeel goed vastgeroest dichtzitten!!!!
Sinds een paar jaar is het bij mij "innerlijke rugzak" geworden. Ik vind de potjes met dekseltjes ook een mooie en het integreren waard.

Ja Wendy , dat heb ik ook, die potjes en dekseltje vind ik ook een leuke, het heeft iets humoristisch als alle dekseltjes ineens de lucht in vliegen, en dat humoristische heb je dan ook hard nodig als die dekseltjes om je oren vliegen :-)) Ben het helemaal met Marjolein eens, Je hebt het mooi en eerlijk beschreven Katryn :-)

Dank jullie..Ja Kristal ik denk ook regelmatig: verrek weer een deksel de lucht in...en dat maakt het dan ook inderdaad gelijk iets humoristischer..en behapbaarder. Het doet mij wel eens denken aan een spelletje dat een vriendin als kind had (en ik heel stiekem toch een beetje jaloers op was) je hebt het nu geloof ik ook nog.
Het zijn van die figuurtjes die je heel snel precies in het juiste plaatsje moet stoppen, ondertussen tikt er een klok..ben je te laat dan springen ze er weer allemaal uit...elke keer schrok ik me rot... maar zo zie ik ook de dekseltjes...soms zie je het aankomen en toch schrik ik er weer van dat het zover is als de deksel rondvliegen........en ja...laten we vooral blijven kijken naar de mooie dingen.... ;-)