Hoe komt het dat ik bij heel heftige gebeurtenissen meestal totaal geen emotie lijk te voelen en bij hele kleine dingen juist heel veel?

Question

Voorbeeld: om veel dingen die heel dichtbij mij staan voel ik nu weinig tot geen emotie. Althans, ik kan die emotie niet kwijt. Maar 2 weken geleden sneed ik mijn duim aan een heel scherp apparaat in de winkel en kwamen er zomaar tranen en zat de schrik er goed in. Dat is toch raar? Normaal ben ik niet zo gevoelig voor pijntjes of kleine ongelukjes als deze. Zeker niet omdat ik al een ziekenhuisverleden heb.

 · Accepted Answer

Dat zou kunnen komen, denk ik, omdat je al heel veel ellende hebt meegemaakt (gelezen op GV ;-)) en nu nog in een rouwfase zit (je vader). Je hebt heel veel op je schouders om te verwerken momenteel! 
Dan vind ik het logisch, dat je jezelf probeert te beschermen door emoties even niet te willen voelen. Dat hoeft niet eens bewust te zijn, dat kan een onbewust proces zijn.
Dat snijden in je duim was plotseling, het deed pijn en dat triggerde kennelijk heel veel in jou. Er kwam opeens heel veel bij je boven waar jij je op dat moment even niet tegen kon beschermen. Er werd, zeg maar, een laatje in je onbewuste opengetrokken. Misschien ook voelde je even je kinddeel: pijn, angst, behoefte aan troost.
Hoezo raar? Vind ik helemaal niet, zeer herkenbaar zelfs!

 · Answer

Is voor mij heel herkenbaar. Ik heb hetzelfde.
En heel toevallig heb ik ook een ziekenhuis verleden en persoonlijk denk ik dat dit bij mij er veel mee te maken heeft. Ik kan bij de grootste rampen geen enkele emotie hebben (ik vind het wel erg) maar je zult mij niet zien huilen.
Vriendschappen kunnen kapot gaan, jammer dan, krijg wel weer andere vrienden.......

Maar luister ik naar mooie muziek, dan kunnen er gerust tranen komen.

Ik weet natuurlijk niet hoe dat zit met jou, maar iedereen heeft zijn eigen gevoelige plekje, en de een is natuurlijk veel harder dan de ander. Dat heeft zeker met het verleden te maken, je weet bepaalde zaken goed te relativeren. Als ik bijvoorbeeld morgen mijn been moet kwijt raken, dan denk ik, ach dan heb ik tenminste mijn andere been nog. Dat heeft te maken met het ziekenhuis verleden, je hebt ergere dingen meegemaakt.
Je kijkt andere tegen het leven/ bepaalde zaken aan.
Niets om je zorgen over te maken, mensen hun emoties worden gevormd door hun verleden.

 · Answer

In jouw voorbeeld doel je op fysieke pijn als kleine gebeurtenis, terwijl je bij grote gebeurtenissen over emotionele pijn spreekt. Dit zijn dus twee verschillende dingen. Jouw pijn receptoren in de zenuwen van de huid kunnen sensitiever zijn waardoor fysieke pijn harder aankomt dan emotionele pijn.

Toegevoegd na 2 minuten:
Daarnaast ben ik het eens met het antwoord hierboven. Waar je gevoelig voor bent is een kwestie van ervaring. Mensen die veel leed hebben meegemaakt en hiermee goed hebben leren omgaan kunnen minder geschrokken reageren wanneer hen iets erg overkomt dan mensen die een gelukkig veilig leven hebben geleid.

 · Answer

Ik ken je geschiedenis niet maar het zou natuurlijk kunnen zijn dat je door ziekte of een andere oorzaak niet op tijd een goede band met je moeder hebt kunnen maken in het eerste deel van je leven.
Zoiets kan maken dat je niet goed met grote emoties om kan gaan en je jezelf hebt geleerd om je daar voor af te sluiten om te kunnen overleven. Op kleinere dingen kun je dan sterker reageren omdat je een natuurlijke balans ontbeert.
Als je hier iets in herkent (ik hoop van niet) dan zou je er misschien goed aan doen om er eens met een goede psycholoog over te praten.

 · Answer

komt het misschienomdat je al heel veel hebt meegemaakt en daardoor niet meer kan huilen bv>

 · Answer

Als je je bezeerd is de pijn veel concreter dan wanneer je psychisch door iets wordt geraakt. Je kunt lichamelijke pijn ook niet "weg redeneren", wat bij psychische pijn weer wel kan.
Tot slot ben je tegen de psychische pijn misschien al wat verhardt. Tegen lichamelijke pijn kun je je niet harden.

 · Answer

emotionele pijn is wat anders dan lichamelijke pijn.
lichamelijk kan je hard worden, maar emotioneel gezien kan dit niet. dan heet het opkroppen en blokeren (al dan niet door een muurtje)

misschien staat de boog wel zo gespannen dat het emotionele zich toch kan uiten door lichamelijke pijntjes? je emotie zoekt een manier om je lichaam uit te kunnen. bovendien is het voor andere ook veel logischer, ze wat er er pijn kan doen de emotie in dat geval is veel meer geaccepteerd in het algemeen.

denk je wel aan jezelf, en aan je vingertjes? :)

 · Answer

Een verschijnsel wat herkenbaar is. Op het moment dat iets heftigs gebeurt, je snijdt je, je ziet een ongeluk gebeuren of iemand die begint te vechten, dan wordt jouw lichaam volgepompt met adrenaline. De eerste behoefte is vaak het hervertellen wat je hebt gezien en meegemaakt. Of een tijdje na het gebeuren begin je ineens te trillen in in bepaalde situaties ga je slechter slapen en droom je zelfs van wat je hebt gezien. Op dat moment is de adrenaline uitgewerkt. De emoties komen later als de adrenaline is uitgewerkt. In de traumaopvang komen we daarom pas na een week terug op een indrukwekkende gebeurtenis om juist die emotie ook de ruimte te geven.

 · Answer

Dat herken ik wel bij sommige mensen.

Je zegt het goed, lijk te voelen..
Waarschijnlijk is de gebeurtenis te heftig of te persoonlijk en ben je bang dat je gekwetst wordt, in de steek gelaten wordt of iemand om je heen veel pijn heeft.
Je sluit je af. Want je wil dat helemaal niet voelen. Je laat de emoties en gevoelens niet toe. Maar ze zitten er echt wel.

En dat merk je dus, zodra je dus bijvoorbeeld in je vinger snijdt.
Dan komt die opgekropte verborgen emotie eruit, zonder gevoel te hebben bij die gebeurtenis.

Vaak komt de emotie bij een heftige gebeurtenis ook later eruit. Als er meer besef komt bij wat er is voorgevallen.

Heb je er last van?

Hoe komt het dat ik bij heel heftige gebeurtenissen meestal totaal geen emotie lijk te voelen en bij hele kleine dingen juist heel veel?

Het beste antwoord

Andere antwoorden (8)

Bekijk alle vragen in deze categorieën: