Wat kun je het beste doen als iemand een woede-aanval krijgt en met dingen gaat smijten?

Goed en real-life antwoord!! De meeste andere antwoorden hier zijn maar wat knutselwerk zonder enige ervaring.
Ik heb het ook wel eens aan de hand gehad, en op dat soort momenten moet je heel alert zijn. Het is ook een eyeopener om iemand's woede er zo zien uitkomen. En toch is het niet juist om het maar uit de weg te gaan, dat is zwak. Confronteren met de oorzaak is de enige manier in mijn ogen.
Oveigens is het me in het verleden zelf ook wel eens overkomen, ik ga niet vrijuit... zou je niet zeggen he, voor zo'n lieve jongen.... (slijmerdeslijm) ;-) (als ik het fototje van je zoontje zie zou ik goed kunnen voorstellen dat hij kort daarna iets door de lucht liet vliegen ;) maar dat is natuurlijk niet gebeurd - hij ziet er weliswaar uit als een bengel, volgens mij kan hij ook een engel zijn)

thanx, slijmerd! haha.
het is idd een eyeopener! (mijn ogen worden dan zo groot als schoteltjes en mijn kin zakt richting grond, hoe kan dit??waarom is dit?? wat beleeft iemand?? waarom??)
op het moment zelf doe ik niets, laat het razen want kom niet door die muur. als de druk van de ketel is is er vaak wel een ingang, en daar vind ik meestal wel ruimte. mijn zoontje is een engeltje, maar ook engeltjes zijn weleens kwaad. (zijn moeder eveneens engeltje WHOAHAHA heeft dit ook weleens) truuk is om te weten te komen of te vertellen welke triggende oorzaken deze ontploffing veroorzaken. er zit altijd een verhaal achter. je kan dus helpen dit te voorkomen. overigens werkt het met woede zo, maar ook met alle andere emotie dat tot een breekpunt komt.
en ach....engel of bengel, we blijven mensen. mijn zoontje heeft hier idd last van gehad. nu weten we dat het komt door ADHD dus ik had ik ook een aandeel in. nu snap ik hem en nu kan hij er wel over praten want we zijn samen veranderd en hebben bij elkaar een ingang mogelijk gemaakt om het bespreekbaar te maken. begrip en kunnen (desnoods LEREN) omgaan met is het startpunt van verandering, maar niet iedereen snapt dit geloof ik. het scheelt een hoop om iemand niet te veroordelen op wat ie doet en dus hoe deze persoon is (snap je m, het is het uiten van iets, niets meer en niets minder, het maakt een persoon niet slechter of vreemder dan elk ander, iedereen heeft zijn bijdrage hierin) #samen# een oplossing te vinden door er niet voor te gaan staan met een oordeel en een wijzende vinger, maar om ernaast en erachter te gaan staan met hulp en begrip.
euhm....heet dit niet groeien als mens? :)

Mooi gezegd! Begrip- en respectvol! Ja, als het gooi en smijt geweld een een notoire actie wordt die zich keer op keer herhaald met veel geweld en dreiging, dan kan ik me voorstellen dat er rigoureuze maatregelen nodig zijn. Immer degene die zonodig zijn woede moet laten escaleren zit er ook maar mee... er veranderd geen klap voor die persoon, die ook maar een mens is, met kleine of grote problemen. Die al dan niet kunnen worden opgelost.
Het is niet van te voren in te schatten of je wel in staat bent om die persoon te helpen, maar het een kans geven is nooit weg.
En uiteindelijk heelt liefde, inclusief in het geval van je ex man - vergeving, alle wonden.

vergeving is idd belangrijk, helaas was deze persoon niet bereidt het probleem te zien dus ik kon er ook geen ingang vinden om te helpen. heb voor mezelf gekozen want kon niet omgaan met dit structurele geweld of de onzekerheid dat ik nooit wist wat er boven mijn hoofd hing. maar de wonden zijn geheeld, en kunnen normaal met elkaar omgaan vanwege de kids. ben dan ook nog steeds blij met mijn eigen veilige basis hier :)

Dat is je gegund deze betere oplossing. En ik ben blij voor je dat het zo dan zo goed mogelijk heeft uitgepakt voor jou en vooral voor de kinderen. Dikke knuffel, Bas

that's sweet! thanx :) heb niet alleen de keuze gemaakt voor mezelf, maar idd ook voor de kids. genoeg is genoeg, en ik ben nog steeds erg blij dat het zo heeft uitgepakt! :)

top antwoord +
vooral dat stukje over die volwassenen.
echt NIET aan meewerken en geen medelijden hebben, gewoon wegwezen en pas terugkomen na VEEL excuses van de smijter

+ helemaal mee eens.

mijn zoontje had het ook. niet ernstig en niet vaak, maar vond het wel een signaal van iets wat ik niet kon plaatsen en waar ik niet mee om kon gaan en hem dus niet in kon begeleiden.
hij heeft zeker geen stapje gemist, maar IK had een stapje gemist. met negeren negeer je iemand als persoon wat juist de woede in de hand kan werken. het stapje begrip en erkenning dus. ik heb (met hulp!) gekeken wat mijn eigen bijdrage hierin was. door te begeleiden, begrip te tonen en van HIERuit verder te gaan is het op te lossen.
nu voorkomen we het dat het zover komt en dit is mijn rol hierin. eerst begrip dus anders kom je niet verder. zo is het met kinderen en zo is het met volwassenen net zo. begrip is overigens heel wat anders dan ermee om weten te gaan.

hij zegt ook niet dat je de oorzaak moet negeren

Ik heb lange ervaring met hysterische peutertjes, mijn aspergertje deed het toen hij 3 jaar was gemiddeld 20 x per dag. Niks hielp. Achteraf gezien lag dat aan ons, omdat wij niet duidelijk genoeg waren. Dus Eucalypje, je hebt gelijk: bij kinderen moet je zeker ook kijken wat je er aan kunt doen. Maar dit gedrag zou bij volwassenen zonder stoornis niet voor moeten komen en daar hoeft een ander zichzelf ook niet verantwoordelijk voor te voelen.

natuurlijk is ieder verantwoordelijk voor zijn eigen gedrag, maar het is mogelijk om iemand hierbij te helpen om te voorkomen dat het tot een ontploffing komt.
je kan tenslotte niet meer doen dan je best, maar de uiteindelijke verantwoording ligt bij de ontploffende persoon zelf.

+1!

het is geen aandacht, je hebt hiervoor iets niet gezien waardoor het zover kon komen. met onbegrip kom je er niet maar je zal het erger maken. aandacht is het niet, het is een ontploffing, een resultaat van, een uiten van dingen die niet eerder zijn opgepakt. moeilijk om te snappen he?