Is de gedachten 'Leefde ik maar niet meer' een veel voorkomende gedachten?

Als iemand dat regelmatig denkt, kun je uitgaan van een depressie en zal hulp niet overbodig zijn.

Het komt regelmatig voor dat mensen het leven niet meer zien zitten.
Dat kan komen door chronische pijn, ziekte, verdriet of geestelijk lijden.

De bewuste persoon kan inderdaad beter vlug hulp zoeken.

Het is, onder depressieve mensen, een veel voorkomende gedachte. Dit wil niet noodzakelijkerwijs zeggen, dat ze dit ook daadwerkelijk doen. De wil om te leven is gewoon absent.

Depressieve mensen zijn vaak onder behandeling van een arts, krijgen anti-depressieva en hebben meestal een psycholoog of therapeut. Als iemand deze gedachtes dus regelmatig heeft, en de levenslust ontbreekt, is dit geestelijk gezien niet gezond en is het verstandig een arts te raadplegen.

Hier vind je een lijst met symptomen van mensen met een depressie, misschien heb je er wat aan.

http://www.therapiehulp.nl/klacht/depressiviteit/depressie/symptomen-depressief/

Alles wijst in de richting van een depressie.
Tijd is dan aangebroken om hulp te zoeken.

Maar als je af en toe die gedachte hebt, bedenk dan dat iedereen wel momenten in zijn leven heeft waarop ie het (even) niet meer ziet zitten, Dat is heel normaal en gaat ook weer over.
Maar als je dit heel vaak denkt zou ik inderdaad maar hulp gaan zoeken.
Onderschat het dan niet.

Het zou, ben ik met de andere antwoorders eens, een depressie kunnen zijn, en dan is professionele hulp aan te raden.
Daarnaast kan het ook horen bij bijvoorbeeld de puberteit.
Vanwege de hormonen en alle veranderingen en onzekerheden die met deze periode gepaard gaan, kan je dit soort gedachten hebben.
Maar ook dan: als het langdurig is en vaak voorkomend: professionele hulp vragen, te beginnen bij de huisarts.

Aan je naam te zien gok ik erop dat je 20 jaar bent. Op die leeftijd had ik ook regelmatig die gedachte. Vaak zijn zulke gedachten meer signalen van hoe je je voelt als dat je wérkelijk niet meer wilt leven. Ik vond het leven zwaar, er wordt door anderen nogal wat van je verwacht omdat je "al" 20 bent terwijl je voor je eigen gevoel nog "maar" 20 bent. Misschien zijn er ook wel dingen gebeurd die je niet goed kon (kan) verwerken waardoor je het gevoel hebt dat het leven er alleen maar moeilijker op wordt hoe ouder je wordt.
Ik kan je niet zeggen dat het niet zo is want ik weet niet wat de toekomst voor je in petto heeft, wel weet ik dat je steeds sterker en wijzer kan worden hoe meer je meemaakt maar dat kost wat tijd en de wil om die uitdagingen niet als iets negatiefs te zien maar als een uitdagend avontuur.
Intussen zou je eens kunnen kijken of je hierbij ondersteund kan worden door iets dat je aanspreekt (yoga? meditatie? gesprekstherapie?) of iemand die je vertrouwt, die van je houdt en toch objectief naar je kan luisteren. Ik zou dat nu ook doen, gewoon om je zelf te helpen wat soepeler door deze fase heen te komen.
Je zal zien: door ervaringen, ook al zijn ze moeilijk, word je uiteindelijk sterker, en dat werkt vaak nog beter door hulp te accepteren.
Omdat je je lichamelijk fit voelt denk ik dat dit voorlopig voldoende is maar zorg goed voor jezelf en als je merkt dat je langzaam maar zeker toch achteruit gaat, depressief wortd, aarzel dan niet en ga naar je huisarts, of een andere ter zaken kundige, voor advies.
Ik hoop dat je gauw weer genieten kan, zodat je ziet dat het leven uit golfbewegingen bestaat, net als jouw stemmingen. Dan weet je ook dat een stemming waarin je levensmoe bent weer overgaat.
Ik stuur je een lichtje :-))

_i_ (=kaarsje...;-)

Iemand die dit vaak denkt, wil in de meeste gevallen helemaal niet dood zijn, maar wel een verandering in zijn/haar leven...