Waarom ben ik zo bang dat als ik een paar dagen niet zo aanwezig ben bij anderen, dat ik dan faal ten opzichte van mijn omgeving?

Ik denk dat jij een groot verantwoordelijkheidsgevoel hebt en altijd bereid bent daarom anderen te helpen. Waarschijnlijk doen ook veel mensen daarom een beroep op jou. Onbewust geef je energie, maar van dat geven word je ook ontzettend moe. Het is ook helemaal niet erg om ook een keer aan jezelf te denken en niet altijd over problemen te hoeven praten. Ontspannen hoort hier ook bij. Plan regelmatig ook leuke dingen voor jezelf en ook kun je gerust ook een keer nee zeggen als je er geen zin in hebt. Gaat je vast wel lukken, succes!

Het klinkt misschien onvriendelijk en zo is het niet bedoelt: Ik denk dat je jezelf te belangrijk maakt.

Vraag jezelf eens af: waarom zou die ander, of anderen op jou zitten te wachten?
Waarom juist jij, wat heb jij speciaal te bieden, wat ook niet een ander zou kunnen geven?

Je trekt veel te veel naar je toe en/of vind jezelf veel te belangrijk, bent perfectionistisch of je bent te onzeker. Misschien zelfs wel een -ongelukkige- combinatie van allemaal.

De wereld draait echter ook door zonder jou, en al gaan dingen misschien niet helemaal zoals jij wilt dat ze gaan, het lukt allemaal best. Je mag je dus best concentreren op de dingen die voor jou zelf belangrijk zijn, waar jij plezier in hebt, en waar je je ei in kwijt kunt.

Nee zeggen is een kunst, maar wel eentje die je moet leren beheersen. Anders gaan die mensen waar je je nu zo krampachtig voor opoffert, gewoon misbruik van je maken. Voortdurend anderen willen helpen heeft niets met naastenliefde of behulpzaamheid te maken, maar is vaak een ontkenning van je eigen problemen, een manier om te laten zien dat jij het allemaal nog prima op een rijtje hebt, en verbergen dat het bij jou ook niet allemaal van een leien dakje gaat. Het geeft je ook een excuus de dingen die je voor jezelf moet doen steeds maar uit te stellen, maar in combinatie met je perfectionisme en je onzekerheid, ontkom je daar ook niet aan, en werk je jezelf dus uiteindelijk klem.

Het is echter het woordje 'het is mijn roeping/taak' dat bij mij alarmbellen doet rinkelen. Dat indiceert dat het meer is dan perfectionisme, onzekerheid en zelfoverschatting, maar wel eens een psychopathologisch tintje zou kunnen hebben, dat verder gaat dan het 'vrijwilligerssyndroom'. Vind je misschien dat je nog te weinig van je leven gemaakt hebt (trouwen, kinderen, carriere oid) en probeer je zo net iets te krampachtig een rol in de maatschappij te vinden ?

Hoewel het aantal vragen dat je op GV beantwoord zo te zien nog wel meevalt (ik vind mezelf al op een laag pitje staan :lol:), en ik niet kan zien hoe druk je sociale leven is door de onrealistische verplichtingen die je jezelf oplegt is het belangrijkste natuurlijk dat je aangeeft er zelf last van te hebben. Bovendien loop je het risico dat vrienden die je vrijwel dagelijks ziet of belt op een gegeven moment gaan denken : oh, nee he daar heb je Annepanne weer.....
En ik denk dat het zeker niet overbodig is om daarbij hulp te zoeken / vragen.

Toegevoegd na 5 minuten:
Wellicht kom je herkenbare dingen tegen in de bron.

Misschien help je een ander zodat je een excuus hebt om niet aan jezelf te hoeven werken.
Dat je geen energie hebt zou dan komen doordat je je eigen ontwikkeling in de weg zit.

zorg voorlopig voor 30 minutjes tijd voor je zelf, dit kan alles zijn! beste is iets ontspannends maar doe je iets anders ook goed. als je dit een tijd doet voel je je vast een stuk beter.

Lieve Annepanne, je roeping is Jij.
Er is maar 1 Annepanne op de wereld en dat ben jij, dus er kan er maar één jouw leven leiden. Help jezélf dus zo goed mogelijk.
Die roeping bedoelt in eerste instantie jezélf!
Zorg voor jezelf als een moeder voor haar kind. Doe als de ouders in een vliegtuig: als er een noodsituatie ontstaat dan zijn de ouders verplicht (!) éérst zich ZELF een masker op te doen vóór ze hun kind helpen het masker voor te doen. Dat is niet egoistisch maar een onderdeel van goed helpen want als de ouder geen zuurstof meer kan krijgen kan hij/zij haar kind niet helpen.
Als Annepanne geen energie voor haarzelf over heeft, (en zich ook niet oplaadt door iets leuks te doen), valt er niets meer te helpen, is ze óp...
Ooit zei iemand tegen mij : Denk je dat je Jezus bent of zo? Je hebt besloten alle lasten van iedereen mee te dragen? Nou, ik heb nieuws: Jezus heeft het al gedaan en verder heeft iedereen eigen schouders meegekregen...
LOSlaten is een sleutelwoord.
Terwijl je iemand helpt is het goed om je er onmiddellijk van bewust te zijn dat het niet jóuw probleem is, niet jouw leven, niet jouw verantwoordelijkheid, ook niet om een oplossing te vinden.
Ná iemand "geholpen" (meestal is luisteren al voldoende) te hebben de ander in gedachten weer loslaten, niet blijven piekeren, iets leuks of iets anders gaan doen.
Het idee LOSlaten dat een ander het niet kan zonder jou,
ook al zijn ze op het moment heel kwetsbaar... dat ben jezelf ook wel eens maar wil niet zeggen dat je het zelf niet kan.
Het idee LOSlaten dat het je taak is, daarmee verkramp je en dat kóst dus energie.
Nog een sleutel is:
In jezélf geloven!!! Wanneer je eenmaal in jezelf gelooft, weet je dat je met het leven kan (leren) om gaan ondanks alles wat al gebeurd is. Want als je niet gelooft dat jij het zelf kan, projecteer je dat op anderen en geloof je ook niet dat zij het kunnen. Dan neem je zelfs hun kracht weg om het henzelf niet te laten doen maar om het voor hen te (willen) doen.
Heerlijk dat je met je éigen ontwikkeling zo goed bezig bent!! EERST Annepanne,.... en dan..... ergens verderop: de rest.
En weet je, er zullen altijd mensen zijn die iets op je aan te merken hebben: of je nu wel of niet helpt. En wat dan nog? Iemand mag je niet, jammer dan, lóslaten, dat is toch die ander zijn mening?
Eérst Annepanne. Niks egocentrisch. Dat heet goede zelfzorg. Eerst zelf sterk worden en stevig op je eigen benen staan voor je een ander ondersteunt...
logisch toch?

annepanne toch....! :)

je legt voor jezelf de lat te hoog, vind anderen waarschijnlijk belangrijker dan jezelf en daarmee veroorzaak je je eigen onrust. je doet een ander niet tekort, maar jezelf!

je faalt niet, dat is je eigen gevoel omdat je zoveel van jezelf #moet#.
juist omdat jij weet hoe belangrijk hulp is, hoe het voelt om in een nare situatie te zitten, graag en hart onder de riem te willen steken, een oplossing voor iemand te vinden, enz enz....

EERST jezelf annepanne, en dán pas iemand anders!
als jij lekkerder in je vel zit heb je meer energie en dan is het veel makkelijker op te brengen om anderen te helpen bij hun probleem.

overigens is het ook mogelijk om hulp te #vragen# aan anderen, en niet alleen maar hulp te #geven#
zoals jij gedreven bent om hulp te bieden, ..... zo zijn er nog meer meer mensen (ook op GV) :-))

dikke knuf
'euca'

Je lijkt een spons die werkelijk alles wil absorberen en niets wil missen en ik vraag me af of jij weet wat de functie voor jou is. Weet je hoe een volle spons aanvoelt. Net zo zwaar als jouw hoofd.
Het lijkt of er alleen maar signalen van jou van buiten naar binnen gaan die erg veel onrust in jezelf veroorzaken. Het zijn zoveel prikkels dat je er niet toe komt om goed weer te reageren naar jouw omgeving terwijl je je overal verantwoordelijk voor lijkt te zijn. Ik vraag me af als je nu met de lente in de tuin gaat zitten of je in stilte kunt kijken naar bloemen die tevoorschijn komen, het geluid horen van insecten, kleuren ziet. Het gaat om die stilte in je hoofd waardoor je echt kunt verwerken en tot rust kan komen. (Lees over mindfullness oftewel "Ben bewust in het nu").
Jij vindt iets jouw roeping of taak. Daar ben je dus zelf ook verantwoordelijk voor. Je hebt er teveel last van en jij bent ook degene die kan kijken of je ook aan energiebesparing kan doen. Dat betekent filters inbouwen die voor een enegiezuinige prikkelverwerking zorgen. Onderzoek met iemand wat jouw onderliggende behoefte is van het altijd bezig zijn voor anderen of iets anders. Nu ben jij aan de beurt en besteedt aandacht aan jou zelf. Als je goed voor jezelf kunt zorgen, dan komt het goed zorgen voor anderen ook wel weer meer in balans terug. Heel veel wijsheid hierin.

probeer het los te laten,laat je gevoel gewoon gaan.
zijn geen dingen die je vast hoeft te houden of druk om hoeft te maken.

pobeer je gewoon bezig te houden met wat jij wilt doen.
concentreren heb je waarschijnlijk geen moeite mee als je weet waarvoor je het doet, leer dingen voor jezelf te doen.
vergeet de wereld om j heen,die zal er echt niet altijd voor jou zijn of omgekeerd heeft dat ook geen nut.

sterker nog, veel mense willen juist zo iemand als jou tegen kome om gebruik van te maken, raar maarwaar.

probeer gewoon bepaalde doeln voor jezelf te stellen,
probeer deze te berijken zonder je focus los te laten,
dan ga je vanzelf meer "schijt" hebbn aan de omgeving enzo