Hoe kan ik weer leren huilen?

Da's zo iets, als je het wilt, dan gaat het echt niet lukken!
Maar ik begrijp het wel. huilen kan inderdaad erg opluchten.
Wat je moet proberen is gewoon weer om dingen geven. Risico's durven nemen. Probeer van dingen of mensen te houden. Het huilen komt dan vanzelf wel!

Waarschijnlijk zit het gewoon tussen je horen als er dan iets gebeurd denk je; ik moet/wil huilen. Dan kan dat ook niet

Huilen wordt een beetje overschat. Die hele opluchting die sommige mensen ervaren als ze huilen, is ook maar een aangepraat gevoel waar geen onderbouwing voor bestaat, zie onderstaande bron.

Als jij je verdriet op de een of andere manier kunt en wilt uiten, hoeft dat toch niet perse met huilen te zijn? Als je er niet al te veel bij stil staat, zal het vanzelf ooit nog wel gaan gebeuren.

Toegevoegd na 1 minuut:
En daarmee geef ik eigenlijk geen antwoord op je vraag. Ik verwacht, dat als jij niet meer zo zit met het huilen bij emoties, het vanzelf terug kan komen. Of niet, en dan is het ook helemaal prima. Je hoeft het niet te leren. Er zijn zo veel volwassenen die zelden of nooit huilen en die toch een heel rijk gevoelsleven hebben.

is het niet zo dat je alleen niet kan huilen met anderen erbij?? misschien helpt het om als je alleen bent alle dingen waar je mee zit te gaan bedenken en bedenken hoe veel slechte dingen jij eigenlijk mee maakt en hoe vreselijk enzo zeg maar alsof je bij iemand je hart lucht maar dan tegen zelf, en helpt ook dat niet dan moet je ontspannen en komt het ooit wel terug hoop ik voor je! lastig zeg!

Waarschijnlijk heb je voor jezelf barricades opgebouwd, en associeer je huilen nu met iets 'slechts', of heb je het gevoel dat je 'jezelf niet wil laten kennen'.
Dit is lastig, zeker als je dit jezelf vroeger al hebt aangeleerd.
Probeer de associaties die hebt te vergeten. Huilen is geen teken van zwakte, of iets slechts.
Het is menselijk, en het kan enorm opluchten om je even te laten gaan.
Als het nu echt niet lukt (Wat ik me voor kan stellen, zeker als je het graag wilt), kun je misschien een andere uitlaatklep zoeken om van je spanning af te komen.
Dit kan voor iedereen verschillend zijn, de één gaat graag boksen, de ander maakt graag een lange wandeling.

Stel je in ieder geval open voor dingen die er om je heen, of met jezelf gebeuren, dat is niet altijd leuk, soms zelfs pijnlijk. Misschien komen de tranen dan naar verloop van tijd vanzelf.

waarschijnlijk is het niet alleen het huilen zo, maar ook met het uiten van andere emoties.

je hebt een muurtje om je heen gebouwd. prima methode hoor om invloeden van buitenaf tijdelijk te controleren, maar van achter het muurtje zit je ook opgesloten.

dus het leren uiten van je emotie. het is moeilijk om dit jezelf aan te leren maar er zijn mensen die je hierbij kunnen helpen. door gesprekken maar ook door therapie.
je zal zien dat als je eenmaal over de drempel bent dat het steeds makkelijker gaat.
soms helpt alles van je afschrijven ook.

bij de link kan je wat tips vinden.
helpt niet niet google dan onder 'emoties leren uiten' dan vind je nog meer tips of mogelijkheden hierin die waarschijnlijk jou kunnen ondersteunen hierin

heel veel sterkte en succes!!!!

ik ken het probleem geen traan gelaten om wat dan ook
er is eigenlijk weinig dat je er voor kunt doen ben ik achter gekomen behalve het toelaten maar dat is makelijker gezegd dan gedaan

mijn eerste traan heb ik pas weer gelaten toen ik een dierbare verloor maar dit is natuurlijk voor iedereen verschillend waneer die traan weer eens komt

Probeer laat baar bed te gaan zodat je "snel op je tenen getrapt bent " dan zou het misschien kunnen

Er is vast wel iets wat je trickert
een treurig liefdesverhaal
een vreselijke tranentrekkende film als lassie of old yeller of zo ;) het sentiment moet er van afdruipen
een een bepaald lied wil ook wel eens helpen
als laatste redmiddel zet je maar andre hazes op met
ik zat van de week in een discotheek ;)

als je wilt huilen kan je naar een trieste film kijken of denken aan iets ergs dat je is overkomen (hopelijk niet)
het helpt bij mij altijd heel erg als ik had ga zitten huilen en dan krijg ik mijn zin wel.
dan ga ik aan iets erg denken wat mij is overkomen (helaas wel) en dan rollen de tranen zo over mijn wangen,
als je echt niet meer kan huilen kan je wel naar een therapeut gaan

Huilen is een heel menselijke uiting van verdriet, stress of geluk. Opluchting kan er ook voor zorgen dat je gaat huilen.

Er is kennelijk ergens een blokkade in jou die ervoor zorgt dat de tranen niet willen komen. Je kunt huilen niet forceren. Denk er niet teveel over na. Als je moet huilen, gebeurt het vanzelf wel een keer spontaan. Waarschijnlijk komt dan alles eruit en heb je echt een enorme huilbui. Duurt het een week, een maand, een jaar? Geen idee. Het komt vanzelf wel.

Laat het los, maak er geen bezit van wat je zo dringend wilt hebben. Door het los te laten ben je meer ontspannen en als je ontspannen bent sta je meer open voor invloeden van buitenaf en de innerlijke gevoelens die je parten spelen. Laat het maar gaan, laat het maar komen. Met allerlei dwangmaatregelen lukt het toch niet.

Allemaal leuk die amateur psychologen hier, maar het helpt allemaal geen zak. Mijn advies is om een therapeut in te schakelen die kennis heeft van zaken. Een professional kan je helpen om je van spanning af te komen, of dat met of zonder huilen gaat lijkt me dan niet zo relevant.

Wel eens gedacht aan een training emotioneel lichaams werk? Dit kan je helpen door met behulp van lichamelijke oefeningen tot je gevoel te komen.

Juist als je telkens volhoud met het zeggen en denken, ik kan niet huilen, ik kan niet meer huilen,... Ga je automatisch doen wat je denkt of zelf zegt. Misschien moet je er gewoon niet aan denken en proberen het van je af e zeggen. Probeer niet te stressen als er iets vervelends is gebeurd en probeer je in te leven in die situatie dit kan je soms helpen om te huilen. maar als eerste Probeer niet telkens te denken, ik kan niet huilen . Dit onmoetigd en stresst je juist alleen maar weer meer!
Ik hoop dat je hier wat aan hebt!
Succes!

Vr. Gr.

Het begint bij meer van jezelf gaan houden en meditatie
vormen van meditatie, tai chi, Qi Gong... over meer van jezelf houden is hier nu wel genoeg te vinden denk ik.

door te mediteren en aandacht aan jezelf te besteden ga je blokkades verwerken. Eerst komen lichtere aan bod en daarna zwaardere. ook emoties komen dan meer los en je wordt gevoeliger. Wat je ook voelt, laat dat beetje wart er komt komen, ongeacht wie bij je is of waar je bent. Desnoods excuseer je je en ga je naar het toilet of je legt een kussen op je mond om even te gillen.

Weet wel dat huilen niet de enige manier van verwerken is. Praten en gillen qua lichaamstaal ook. Het is niet zozeer de behoefte om te huilen die je hebt volgens mij, maar meer je behoefte om je te uiten. Je houdt dat te krampachtig vast omdat je waarschijnlijk vroeger ook flink moest zijn en emoties uiten niet "hoorde". Begin met te accepteren dat dat wel mag. Je mag je even klein voelen en huilen.

De keren dat je wél huilde, wat deed je toen? stond er treurige jankmuziek op, of had je een arm om je heen? Probeer eens vast te leggen waar je het meest emotioneel bent en hoe. Ook daarmee kun je dat dan versterken misschien.

huil ze :) Over van jezelf houden zijn momenteel wat vragen gaande... mocht je het niet kunnen vinden, pm me dan maar, dan help ik je graag een eindje op weg

T klinkt misschien raar maar probeer je te laten gaan bij een mooie/droevige film, alle tranen die dan vloeien zijn ook jouw "eigen" tranen en emoties die naar buiten komen kan geen kwaad om het te proberen dus.

misschien moet je een uitje snijden!

maar het kan ook het zijn dat je je buwust word van de dingen om je heen meditatie is een goede methode

schrijf maar eens drie dingen op waar je vandaag vreugde aan hebt beleeft vaak ondekken mensen dan dat we heel veel dingen als vanzelfsprekend beschouwen

maar zo kan ook het kijken naar nieuws of bepaalde films kan ervoor zorgen dat we ongevoelig worden voor het leed van anderen door dat we het zo vaak zien en het dus gewoon gaan vinden.

gevoel tonen heeft alles te maken met hoe je zelf in het leven staat je moet dus jezelf misschien herondekken en de manier waarop je sommige dingen bekijkt

succes met je ondekkingstocht

Het vermogen om te huilen is HEEL belangrijk.
Het is geen goede zaak als je niet kunt huilen.
"flink zijn" heeft al heel wat schade aan mensen berokkend, ze vergeten hun grenzen aan te geven.
Waarom is het eerste wat een pasgeborenen doet: HUILEN?
Huilen heeft veel functies en zorgt voor ontspanning doordat adrenaline via traanvocht versneld wordt afgevoerd.
Daarnaast toon je je kwetsbaarheid.
Dat het nut en de functie van huilen onderschat wordt beschouw ik als een ernstige wetenschappelijke dwaling!
Zelf heb ik ook een opvoeding gehad: niet huilen en altijd flink zijn.
Dat is lekker gemakkelijk voor de ouders maar je raakt een stuk eigenheid kwijt waarvan het veel moeite kost dit later te herwinnen.
Het is HEEL GOED van je weer te willen kunnen huilen.
Sommige dingen in het leven zijn ook om te huilen.
Ik ben inwendig boos op adviezen als 'snij een ui "en huilen wordt in functie overschat.
Jij hebt het recht dat je vraag serieus wordt genomen, sommige antwoorden zijn om te huilen, letterlijk!Ik raad je aan een (via arts) een verwijzing te vragen naar een psychotherapeut en dit probleem (er liggen vele problemen onder , zal blijken)bespreekbaar te maken.
Alle goeds en sterkte.

Probeer te denken ik hoef niet te huilen, of als er iemand huilt je jezelf in die omstandigheden probeert te zetten dat je misschien vanzelf mee gaat huilen. Succes

Niet gefrustreerd zijn en er mee bezig zijn.. je kunt ook met iemand er over praten over hoe diep het je zit. Met een vertrouwd persoon ( Familie ) en dan vertellen wat je hebt doorgemaakt...

Normaal zorgt dat wel voor een brok in je keel en ook voor enige tranen die komen.

Om je problemen op te lossen zou je denk ik het beste denken in oplossingen en actief zijn. Wanneer je je gestresst voelt gewoon laten komen ;)

Iets wat je jezelf heb afgeleerd, kan je jezelf ook weer aanleren. Blijkbaar heb je iets meegemaakt in je leven waarbij je niet mocht huilen want anders gebeurde er iets (ergs? dat maak ik op uit je opmerking "door omstandigheden).

Een en een is twee in mijn ogen. Ik vind dat je niet moet zoeken naar "hoe je moet huilen", maar naar de oorzaak van het "niet willen huilen", of zoals je het zelf noemt "niet kunnen huilen". Ik denk dat je naar je huisarts moet stappen, je verhaal vertellen en hopelijk wordt je dan doorgestuurd naar een specialist die jouw kam helpen je verleden te verwerken.

Grote kans dat de tranen dan bijna als vanzelf (je moet er wel wat voor doen) weer terugkomen, omdat je dan je herinneringen weer ophaalt.

ik denk dat je als helemaal niks werky je een hele ingrijpende gebeurtenis moet meemaken.. niet dat ik je dat toewens of dat dat moet gebeurenn

Als ik in jou situatie zou zitten zou ik naar een psycholoog gaan.

Ik heb zelf ook last van het niet kunnen huilen. Ik heb hier veel over nagedacht en ook veel over gepraat. Ook ik worstel er best wel mee dat ik geen traan kan laten, vooral omdat mensen je gauw als ongevoelig bestempelen als je niet huilt. Maar ik voel juist te veel, waardoor ik mijzelf ook aangeleerd heb flink te zijn en niet te uiten, uit angst dat als ik eenmaal los kom, ik niet meer kan stoppen en niet meer de kracht kan vinden om mijzelf op te rapen en opnieuw te beginnen.

Ik heb mijn heil in sport ontdekt. Nu kan het nog even niet omdat ik nog niet zo lang geleden aan de knie ben geopereerd, maar het is anders echt mijn uitlaatklep. Je zweet een hoop frustraties eruit en je voelt dat je leeft. Anders voel ik me altijd geleefd, dof, alsof ik in een roes zit, alsof ik alleen maar bezig ben met overleven in plaats van het leven ook echt te beleven.

Verder ga ik binnenkort weer beginnen met psychotherapie na een paar maanden uit de roulatie geweest te zijn. Het hoeft niet noodzakelijk te zijn om naar een psycholoog te gaan om je gevoelens en gedachten op een rijtje te krijgen, maar het kan je wel een behoorlijke duw in de goede richting geven.

Misschien "lijd" jij ook wel aan PTSS als ik je zo hoor. In dat geval raad ik je wel aan om er met een deskundige over te praten. Het gevaar is namelijk dat je nu steeds geleefd wordt door je verleden en angsten en daardoor niet echt bewust bent van het heden en daardoor ook niet echt geniet.

Triggeren dmv films heeft niet echt zin denk ik, al verschilt dat natuurlijk per persoon. Het moet er wel op een natuurlijke manier uitkomen, forceren werkt bijna altijd averechts.

Wees niet bang dat je móet huilen omdat men anders denkt dat je niets voelt. Dat is zo'n groot vooroordeel waar je je los van moet willen maken. Jij weet uiteindelijk wel beter, anderen kunnen niet in jouw koppie kijken.

Misschien helpt het om van je af te schrijven, tekenen, schilderen o.i.d.? Misschien is Toneel ook wel een manier om je te uiten, of Creatieve therapie. Ik noem maar wat.

Je mag me altijd een pm sturen als je daar behoefte aan hebt!

Liefs.

En natuurlijk, sterkte!!

Door in te zien dat ook jij mag huilen en jouw huilbuien ook terecht zijn ipv misschien te denken dat jouw redenden tot eventueel huilen geen reden zouden zijn met als gevolg het huilen tegenhouden, wegslikken tot je op een gegeven moment niet meer kan huilen.
Zie in dat jouw verdriet ook terecht is en jij ook waardevol bent.

Ik denk dat je weer gaat huilen als je oma BV in het gips gaat.

Beste Mips,
Wat ik zo gelezen heb heb je alle redenen gehad vroeger om ervoor te kiezen je emoties niet te uiten, ook al ben je erg gevoelig. Misschien was dit de beste manier voor jou om te overleven, want je hebt veel meegemaakt geloof ik. Bij mij werkte het in ieder geval zo. Ik ben heel gevoelig maar heb me als kind door allerlei redenen niet veilig gevoeld om me te uiten dus ben ik gaan dissocieren en mijn gevoelens gaan binnenhouden. Ik kon ook niet meer huilen. En niet meer boos worden. En soms voelde ik me net een zombie. En ben ook in traumatherapie gegaan een tijd geleden (nu nog) en had in het begin die enorme muur en het was zwaar en vooral heel moeilijk om de mensen te gaan vertrouwen en veel angst, maar nu voel ik weer en soms teveel en overspoelt het me dus ik moet nog een midden vinden, maar goed het is een weg die je moet gaan met uiteraard goede begeleiding (inclusief evt medicatie en crisisplan) want het is een zware weg om je gevoelens weer echt te voelen en te leren uiten, maar het is het wel waard. Het is altijd beter dan daarvoor, al lijkt het soms of je alle hoop kwijt bent. Ik denk dat je bij een traumatherapie (dat schreef je toch?) goed op je plek bent, mits het klikt met de therapeut natuurlijk en hoop voor je dat het je gaat lukken. Het alleen doen gaat soms echt niet, dan heb je echt deskundige begeleiding nodig, en ik lees dat je al heel wat geprobeerd hebt, dus huis- tuin- en keukentips hebben hier weinig zin. Wat ik je wil meegeven is: Wees eerlijk naar je therapeut toe (dus vertel van je probleem van emoties uiten, hoe meer de therapeut weet, hoe beter hij/zij kan helpen) en blijf doorzetten! En, blijf je uitspreken! Ik ben nu zo'n dik jaar bezig en met vallen en opstaan groei ik steeds iets meer, en voel, dus verwerk ik steeds wat meer. Hiernaast doe ik ook nog individuele creatieve therapie omdat ik niet altijd even goed ben in het me uiten in woorden en wel met kwast, potlood of krijt. Dit helpt me ook erg goed.
Ik hoop dat dit ondanks dat het niet echt tips zijn, je toch wat helpt, omdat ik me een beetje 'herken', maar misschien sla ik ook de plank wel geheel mis ;)
Groetjes en sterkte ermee!

dromen, probeer in een gecontroleerde droom slechte ervaringen op te roepen.

doe je zelf pijn, dan huil je wel

Hele goeie vraag. Huilen is een zeer goede manier om je (emoties) te ontladen.

Films kijken o.i.d., dat heeft geen zin volgens mij. Je kunt het beste naar 'binnen' gaan en het e.e.a. uitzoeken voor jezelf. Waarschijnlijk zit je met erg veel dingen in je hoofd, waardoor je het zo druk hebt in je bovenkamer dat je van de ene in de andere gedachte / emotie hopt.

De meeste mensen reageren op een minder prettige gedachte door snel weer te vluchten in een andere gedachte. Logisch op zich, want wie wil er nu met minder prettige zaken bezig zijn? Misschien ben jij zo'n persoon die dit altijd op een extreme manier heeft gedaan, waardoor je op een bepaalde manier van jezelf wegrent.

Wat je kunt doen is dit: als je merkt dat er een gedachte binnenkomt die je als minder prettig ervaart, hou je aandacht dan bij die gedachte, hoe vervelend en lastig dat ook is. Diep die gedachte uit, dus ga na waarom die gedachte bij je binnenkomt. Kijk hem recht in de ogen (figuurlijk gesproken dan uiteraard). Het is een mogelijkheid dat je met wat onverwerkt leed te maken hebt, iets dat je onbewust hebt weggestopt. Als je daar niet mee 'afrekent' blijft zoiets toch hangen.

Het bovenstaande is iets wat bij mij erg heeft geholpen, dus hopelijk kun jij er ook wat mee. Ik wens je heel veel succes en geluk toe.