Bedoelt mijn familie dit goed?

je familie bedoelt het goed denk ik, zoals je het beschrijft.
bestaat er info of een brochure over jouw specifieke ziektebeeld?
laat die dan lezen aan je familie.
ben je onder behandeling, laat ze eens meegaan naar de arts.
zelf werkte ik in de psychiatrie en wij gaven als afdeling voorlichtingsavonden aan ouders, familie en geinteresseerden.
dit nam een hoop onwetendheid weg.

iets laten lezen erover werkt misschien ook goed als eerste aanzet.
sterkte!

Toegevoegd na 2 minuten:
hier vindt je wat uitgebreider info:
http://www.health-psychology.com/depressie/index.html

Natuurlijk bedoelen ze het goed! Ze hebben het beste met je voor.

Het is heel erg moeilijk om met depressieve mensen om te gaan. Je wilt ze helpen, je wilt laten zien dat het leven ook leuk kan zijn, je wilt ze bij wijze van spreke "een trap onder hun gat geven".

Maar....... als je depressief bent wil je dit niet horen, en kun je dat niet aan. En wellicht wordt je er boos of verdrietig van.

Hoe denk je dat ze je wel kunnen helpen? Met je meepraten? zo van "ja je hebt gelijk, het is ook allemaal vervelend en erg". Daar heb je ook niets aan.

Heb je al hulp voor je depressie? Misschien is het een idee om daar eens met bv je ouders/familie naar toe te gaan, zodat zij een beter beeld hebben wat jij ervaart, en hoe ze je kunnen steunen.

Sterkte!

Ja, een schop onder de kont hoort zeker bij dat type depressie.

Je hebt ze namelijk in soorten en maten : je hebt de echte klinische depressie , waarvoor alleen goede medicatie (soms) helpt, en die constant is.

Jij schrijft 'vaak depressief' wat al een heel duidelijke aanwijzing is dat het niet gaat om en echte klinische depressie, maar vermoedelijk eerder om een zeer negatieve levenshouding en pessimisme. Waarom je dat gedrag vertoont weet ik natuurlijk niet, daar zijn legio redenen voor te bedenken, maar inderdaad kun je dat voor een groot deel zelf ombuigen door gewoon te leren anders tegen dingen aan te kijken, je anders te uiten en jezelf andere manieren van denken aan te leren.

En dat is wat je familie vermoedelijk haarfijn aanvoelt en waar ze je graag een steuntje in de rug danwel een schop onder de kont willen geven. Negatieve mensen verpreiden namelijk ook een heleboel negatieve energie om zich heen, waardoor ze niet alleen zichzelf steeds dieper in de put trekken, maar ook de mensen om zich heen mee neigen te trekken. En natuurlijk willen zij zichzelf daar tegen beschermen, omdat de negatieve gedachten voor hen niet opleveren wat ze blijkbaar voor jouw opleveren.

De kunst / opdracht voor jou is dus, naast het veranderen van je denkgedrag (en daarvoor kun je prima hulp krijgen van een psycholoog) er achter zien te komen waaróm je het nodig hebt altijd dingen in het negatieve te trekken. Is het aandacht vragen ? Faalangst ? Onzekerheid ? Gemakzucht ? Vluchtgedrag ? Vermoedelijk kan een psycholoog je ook daar mee helpen. Want als je weet waaróm je het doet, is het vaak ook makkelijker om te buigen.

En ombuigen moet je het zeker, anders heb je vroeg of laat een échte depressie, en dat is wel wat anders dan een beetje negatief lopen doen en de sfeer verzieken ; dat kan je hele leven - en dat van de mensen om je heen - gaan beheersen. Je moet dus echt letterlijk leren anders te denken, en je over dingen heen te zetten. Maar op eigen houtje zal dat vermoedelijk niet gaan lukken. (Mensen die zo negatief denken zijn ook vaak heel erg slecht gemotiveerd om ook maar iets te verbeteren). Zoek daarom zo snel mogelijk hulp. Je huisarts is de aangewezen persoon om je verder te helpen / door te verwijzen.

Uiteraard bedoelen ze het goed. Voor hun is het ook pijnlijk (net als voor jezelf) dat je zo negatief denkt. Hun willen een gelukkig kind zien en het doet zeer als hun kind nergens van kan genieten of alles somber inziet. Alleen hebben ze zelf misschien nooit een depressie gehad dus is het voor hun moeilijk te begrijpen hoe jij je voelt (of althans...ze denken dat ze - door dit te zeggen - jouw een beetje oppeppen). Ik begrijp heel goed hoe jij je voelt...heb een dergelijk probleem en zou willen dat je door die woorden een knop kon omdraaien en ineens veel positiever kon denken maar dat kan helaas niet. Anderszijds is het ook zo dat je er niet aan toe moet geven onder het motto: "Het hoort nu eenmaal bij het ziektebeeld dus ik kan er niets aan doen". Tuurlijk kan je er wel iets aan doen....je kan het misschien niet alleen maar met hulp en oefeningen kan je heus wel leren positiever te staan in het leven...door die positieve gedachten niet te accepteren bijvoorbeeld. Iemand die een ongeluk heeft gehad en tijdelijk verlamd is geeft er ook niet aan toe maar blijft ook vechten en oefenen om weer te kunnen lopen (als die mogelijkheid er is), zo moet jij dat ook doen.

uiteraard zal het goed bedoeld zijn maar het is niet de juiste aanpak naar mijn idee.

tegen iemand met een psychose zeg je ook niet doe eens normaal, tegen iemand met faalangst zeg je ook niet weet niet zo bang en tegen iemand iemand die zenuwachtig is zeg je ook niet dat ie niet zo moet zitten beven en wiebelen.

je kan nu even niet positief denken en je ergens overheen zetten, anders had je geen depressie gehad, dat lijkt mij duidelijk. het anders omschrijven van goed bedoelde adviezen kan al een goed begin zijn.
bv niet zo negatief denken kan worden... ik weet dat je het nu negatief ziet, maar belicht het ook eens van de andere kant. dus niet meegaan in de depressie door begrip, maar ook niet als positivo hele dagen dingen van de zonnige kant te gaan belichten.

probeer je je erover heen te zetten, goh, dat je daar zelf nog niet op was gekomen :) ze kunnen ook zeggen dat je weet dat je worstelt met deze gevoelens maar ook hier kan een zetje in de goed richting een beetje helpen.

bij de link tips voor de naasten van iemand die een depressie heeft.
waarschijnlijk kan voorlichting een hele hoop ergernissen van beiden kanten kunnen voorkomen

Mensen kunnen in hun betrokkenheid naar jou goedbedoelde dingen met je willen delen. Toch merk je dat je er niets aan hebt. De afstemming van de ander naar jouw is dan niet goed. Je merkt dat de opmerking jou geen steun geeft. Zelf hebben ze vaak geen betere suggesties voor handen al zouden ze dat graag willen. Daarom kan het ooit zo onhandig klinken. Mogelijk zouden ze in plaats van de genoemde zinnen beter kunnen vragen hoe ze jou op dat moment zouden kunnen steunen. Dat geeft jouw meer ruimte en jij voelt je mogelijk meer gezien in jouw situatie. Je zou daarover jouw ideeën met hen kunnen delen hoe ze jou goed kunnen helpen.

Mn moeder zegt dat soort antwoorden ook altijd, ik kan me daar ook behoorlijk aan irriteren, maar ze bedoelen het in eerste plaats wel goed, al kan dat anders aankomen, alsof ze jou problemen niet echte problemen vinden, je kunt er wat van zeggen hoe het bij jou overkomt, en zeggen dat als je het zo makkelijk van je af kon zetten je het er niet steeds over had, misschien is het een idee om met een andere persoon over je problemen te praten als je familie dan nog steeds zo blijft reageren zou ik ze er wat serieuzer op confronteren, blijven zeggen hoe je je voelt.

Je BENT niet vaak depressief, je DOET vaak depressief. Depressief doen kost heel veel energie en heeft de nodige voorbereiding en werk nodig. Dat wil niet zeggen dat het niet heel vervelend voor je is, maar dat je het vanuit een verkeerd perspectief bekijkt. Depressief doen kan je afleren. Misschien wel eenvoudiger dan je denkt ;)

Het is ook belangrijk om te weten dat het vinden van een oorzaak kleine kans geeft op een oplossing in de vorm van positief leven. Mensen snappen het verschil tussen oorzaak en gevolg niet als het om gevoelsleven gaat. Die twee worden door onze hersenen automatisch omgedraaid. Dus daar zou ik niet te zwaar aan trekken. Ik zou me vooral afvragen hoelang je al met de behandeling bezig bent en of het werk? Als je al een half jaar bezig bent en je voelt nog je niet positief ZONDER medicatie, dan zou ik andere dingen gaan uitproberen.

Als je vrolijk wilt leven en uit jezelf wilt halen wat in je zit is de oplossing simpel. Ga naar een goede NLP coach. De behandelingen kosten in totaal een paar honderd euro. Als je een goede coach uitzoekt werkt hij volgens een No Cure No Pay systeem. Dat wil zeggen dat je niet hoeft te betalen als de behandeling niet werkt, daarmee heb je dus niets te verliezen.
Ik kan je garanderen dat je na 1 tot 4 behandelingen totaal anders in het leven zal staan. Werkt het niet dan kunnen ze jou doorverwijzen naar iemand die je wel kan helpen en heeft het je geen cent gekost ;)
Het enige dat jij jezelf moet afvragen is of je het echt zat bent vaak depressief te doen.

Wat betreft je familie: ze bedoelen het heel goed, maar weten niet hoe ze met de situatie om moeten gaan.