Hoe raak ik sombere gedachten kwijt

Verdriet hoort bij rouwverwerking. Het siert je dat je zoveel gevoelens hebt voor je vader. Je moet je verdriet gewoon laten komen zoals het komt. Je lichaam en geest helen zichzelf hierdoor. Daarnaast kun je door dit soort gedachten de dingen een plek geven. Tijd heelt alle wonden, is misschien een open deur, maar het is wél waar. Huil maar om je vader. Op een dag gaan heus de scherpe kantjes er van af, maar er is niets mis met het hebben van verdriet voor een geliefde

Wat vervelend voor je. Een rouwproces is niet iets wat zomaar overgaat. Het gaat er wel om hoe je er mee omgaat. Wanneer je je gevoel wil onderdrukken zal je merken dat het steeds weer in alle heftigheid naar boven komt. Huilen is goed, dit ontlaad en zal je emotioneel reinigen. Maar pas echter op dat het huilen niet teveel wordt waardoor je in een depressie belandt. een tip die ik je kan geven is schrijven. Schrijf alles op wat er in je op komt. (van je af schrijven) Het zal je helpen, en waarom ... nou omdat je met dit stukje schrijven allemaal emoties los maakt dus het ontlaadt. Wanneer je echt geen uitweg meer weet kan ik je EMDR aanraden. Dit helpt je d.m.v. oogbewegingen een traumatische gebeurtenis te verwerken. Het is heftig maar bij mij heeft het geholpen. Je kan dit googlen en kijk wel uit dat je niet bij een kwakzalver terecht komt. Je kan jezelf ondersteunen met St janskruid maar laat je wel goed informeren voor jehet gebruikt. Want hierbij geldt een maximum.

Succes met alles! Sterkte!

Juist huilen is een goede methode. Het verdriet krijgt maar geen plaats bij jou. De angst voor het overstuur raken is te groot. Maar overstuur raakt je ook doordat je eigen emoties in de weg zitten.
Begin maar met je rouwproces en ga eens flink huilen. Na een tijdje zal je merken dat het een stuk beter met je gaat. Het is ook een enorm verdriet voor je!

Het begint al met vragen te stellen op GV. Daar kan je mee doorgaan om steun te krijgen van wildvreemden die het goede met je hebben!

Het is nog geen jaar geleden, het is heel normaal dat je nog aan het rouwen bent! Twee hechte vrienden van mij hebben onlangs hun moeders verloren, en die hebben het er ook nog steeds heel erg moeilijk mee! Je hoeft voor jezelf geen doelen te gaan stellen om te 'moeten' stoppen met rouwen.
Natuurlijk mag je gevoelens uiten, sterker nog je MOET. En dat je dat hier doet geeft voor mij wel aan dat je het niet genoeg doet bij jouw vrienden/familie. Na een jaar lijkt het de dood van jouw vader voor mensen die jouw vader minder goed kenden al heel ver weg. Daarom kan het zijn dat die mensen je nu niet meer vragen hoe het met je gaat. Maar dat betekent niet dat je er ook maar klaar mee moet zijn! Probeer er met mensen waarbij je je veilig voelt over te praten.
Praten is het medicijn! Lucht je hart!

Je schrijft je vraag heel genuanceerd. Misschien kan het helpen om jouw hele verhaal, over je vader, je oom(s) en je gevoelens daarover eens uitgebreid en in detail op te schrijven. Koop er een speciaal leeg boekje voor, of verwerk je getypte verhaal in een document met een mooie opmaak. Neem hier alle tijd voor en vul alles toe en tussen waarvan je de behoefte voelt om hierover te schrijven.
Begin bijvoorbeeld met jouw geboorte, of met alle verhalen die je van je vader ooit hebt gehoord over zijn achtergrond.
Accepteer dat huilen, zoals hiervoor uitgebreid is beschreven, bij dit proces van afscheid nemen hoort.
Maar probeer er iets tastbaars mee te doen.

Verwerking mag de ruimte hebben en heb je tot nu toe echt de ruimte gehad om echt te verwerken. De duur van verwerking is niet aan tijd gekoppeld. Wel is het zo dat de emotie bij rouwverwerking als het goed is, langzaam steeds minder wordt. Een herinnering kan emoties blijven oproepen en geef dit de ruimte. Je bent dierbaren kwijt en dat vraagt om aandacht. Deze gedachten zijn herinneringen aan iets en de rede is somber dus op dat moment mag je best even verdriet hebben. Er staat geen tijd voor rouwverwerking maar de heftigheid van de emotie neemt normaal wel steeds verder af. Deel je zorgen met anderen die echt bij en met jou zijn. Een digitale reactie is verder zo afstandelijk.
Warme groet en inspiratie voor jouw verwerking gewenst.

Beste Theemuts,

Ik voel je...
Logica gaat je niet helpen, en alle redenering gebaseerd erop ook niet.... LEES het boek
'De kracht van het Nu' van Eckhart Tolle.

Ajb ajb ajb blijf van alle soort medicijnen af, die verdwijnen alleen maar de symptomen, en helpen de oorzaak helemaal niet.

Ten laatste, mensen overlijden niet, zij worden alleen maar vergeten. Alles gaat goed komen... Je gaat je vader niet vergeten maar met een glimlach altijd herdenken...

Wat een heftig verhaal van je! Er staat geen vaste tijd voor het verwerken van je verlies, het rouwen. Geef toe aan je gedachten en vlucht vooral niet, alhoewel je dat op dat moment het liefst zou doen. Take your time, zou ik zeggen. STERKTE

mijn vader is deze week een jaar geleden overleden.

ik probeer de beelden niet terug te halen die me kwetsen, maar ipv het ziekenhuis zie ik hem in zijn tuin,
bij het sluiten van de kist aan mijn 2 sterke kids die ook hun schroefje dichtdraaide,
het kleine handje en mijn linkerhand, de handvat van de kist van mijn pa in mijn rechterhand. (wat een contrast, maarrrrr.... wat een power geeft zo'n klein handje)

de dood hoort bij het leven helaas en toch praten we er liever niet over. nog liever denken we er niet eens aan, dus de angst van je vader is begrijpelijk.
wees eigenwijs en praat wel met iemand als je er behoefte aan hebt.
mensen vinden het moeilijk, maar een luisterend oor kan al meer dan genoeg zijn (beter dan de cliché's... je kent ze vast wel)
rouwen kan jaren duren, maar of het gezond is... dat lijkt me niet het geval.

misschien is het een goed idee om een boek met foto's en uitspraken te maken en bewuster te worden van de mooie en goede herinneringen aan je vader.
je zou het dan in kunnen kijken op het moment dat je in een dal zit. je vader heeft belangrijkere herinneringen achtergelaten dan pijn en verdriet!
zelf schrijf ik een keer in de zoveel tijd een brief die ik aan mijn vader richt. dat kan ook opluchten.

ik heb hem aan de kist beloofd dat ie trots op me kon blijven en zolang het mijn tijd nog niet is zal ik deze belofte in blijven lossen en er het beste van maken.
mijn vader heeft nu zijn rust en is verlost van een lichaam met gebreken. deze gedachte geeft mij heel veel rust.
hij zou ook willen dat ik stikte van verdriet, maar vond altijd dat ik zoveel mogelijk uit het leven moest halen.

er zijn praatgroepen om verlies te verwerken, maar zou het zeker niet onderdrukken met medicatie (oorzaak neem je niet weg!!!)

gedachten kan je ook niet onderdrukken (gaat niet lang goed) de kunst is om het een plaatsje te geven waarbij je een gevoel krijgt van.... het is goed zo papa, het is okay en ik pak de draad weer op, en mijn gedachten aan jou geven mij hier de kracht voor.
wachten tot het overgaat is dus geen optie!



heel veel sterkte!