Hoe komt het dat iemand zelfmoord pleegt zomaar onder de trein springt goede leerling op school is en alles heeft en gelukkig is ? knapt er iets?

Als we dat zouden weten,zouden we heel veel trieste gevallen kunnen voorkomen! We weten niet wat er in iemand omgaat met neiging tot zelfdoding.

Ik denk dat het niet zomaar gebeurt en dat er bij die mensen al langer iets in hun hoofd speelt.
Op den duur zijn ze even echt de weg kwijt en doen ze dit.
Verder zijn het ook altijd mensen waar je het niet van verwacht omdat ze moeite hebben om over hun problemen te praten en je daarom ook denkt dat alles goed gaat met die mensen.

Misschien is wat je van buitenaf aan iemand ziet niet hoe diegene zich van binnen voelt.
Sommige mensen kunnen heel lang met nare gevoelens rondlopen zonder dat iemand anders dat kan merken.
Misschien is het wel mogelijk dat er bij sommige mensen iets knapt maar ik denk dat er meestal wel meer speelt.
Het is natuurlijk altijd verschrikkelijk als dit soort dingen gebeuren en zeker als het totaal niet verwacht wordt.

Misschien lang opgekropt, en nu kwam het eruit? Dat laatste denk ik eigenlijk, vroeger misschien iets heel ergs meegemaakt, dit kropt hij/zij op, lijkt er geen last van te hebben, komt langzaam iets bij, en opeens; ''bam'' alles komt er uit en ze springt voor de trein. Niet? Lees verder.



Puberteit?

Geen puber? Lees het volgende:

Iedereen is weleens depressief, in de puberteit meer en erger, misschien is er iemand overleden. Misschien is er iets anders ergs gebeurd?

Of.. als je depressief bent kijk je alleen maar/ veel naar het negatieve, is er toen iets gebeurd?

Ik denk dat je als je tot zoiets in staat bent sowieso ziek bent, misschien al vanaf je geboorte of van jongs af aan. Zeker als er geen heftige gebeurtenissen e.d. plaatsvinden.

Toegevoegd na 1 minuut:
Je kan je best down voelen, of zelfs depressief, dat heeft iedereen. Toch komt het extreme, i.e. zelfmoord niet vaak (wel te vaak) voor.

Dat blijft de eeuwigdurende vraag die niet voor 100% beantwoord kan worden. Ik heb twee mensen in mijn omgeving gehad die zelfmoord hebben gepleegd en jaren later praten we er nog over. Waarom, hoe zo. Niet iedereen is overigens gelukkig die zelfmoord pleegt, zelfs soms heel ongelukkig. B.v. depressief ingestelde mensen die uiteindelijk als enige uitweg de zelfmoord zien. Maar inderdaad gebeurt het ook bij ogenschijnlijk gelukkige mensen die iedere dag met hun kleinkinderen bij de zandbak zitten. En toch is ze voor de trein gesprongen. Zelfs de behandelaars zagen dit niet aankomen. Ik denk niet dat er een knop om gaat, maar dat het toch een proces is waar ze naar toe leven. Maar de vraag blijft vaak onbeantwoord.

Waarom zou er iets knappen. Ik heb een trainingsmaatje gehad, die het 6 keer heeft geprobeerd, maar steeds mislukt. De zevende keer ging het gelukkig goed.

Het meest triest is toch wel, dat je van die rare dingen moet doen om zelfmoord te plegen. Er zou in een beschaafd land een instelling moeten zijn, waar je - als je dat echt wilt - je laatste adem kan uitblazen. Sommige mensen willen gewoon niet langer. Die zijn overigens even ziek als mensen die zeggen graag 110 te willen worden.

Toegevoegd na 12 uur:
Ht voordeel van een dergelijk instelling is, dat je de probleem gevallen boven tafel haalt en dan nog kan proberen de problemen op te lossen.

Iemand kan heel gelukkig zijn bij zijn/haar ouders en zussen/broers en leuke vriend(inn)en hebben en een fijne relatie hebben en goede resultaten hebben op school maar zich toch van binnen niet goed voelen. Dit kan verschillende oorzaken hebben, zich niet de persoon voelen die het had willen zijn, het gevoel in het verkeerde lichaam te zitten. Misschien is er iets gebeurd wat die persoon niet kan verkroppen.

Veel mensen beschouwen die mensen als iemand die gelukkig is en alles heeft maar betekent alles hebben dat je gelukkig moet zijn? Deze persoon heeft er niet voor gekozen op deze wereld te komen en kan het leven zo moeilijk vinden met alles wat het op zijn/haar pad tegenkomt en zoals je ziet is deze persoon zwakker dan je had kunnen denken, die stapt stilletjes uit het leven.

We kunnen er natuurlijk om rouwen maar misschien voor deze persoon blij zijn dat hij/zij zich nu gelukkiger voelt. We hoeven niet alles te weten of te begrijpen maar wel respect hebben voor iemand zijn/haar keuzes die het maakt. Deze heeft de keuze gemaakt niet langer meer hier te zijn omdat zijn/haar geluk hier niet was.

Ook ik snapte vroeger niet hoe iemand zelfmoord kan plegen. Tot vorig jaar. Toen kreeg ik zelf een depressie, burn-out en angststoornis. Vooral tijdens een paniekaanval ben je tot alles in staat. Ik zeg niet dat ik zelfmoord ga plegen,. maar ik begrijp nu wel waarom mensen het kunnen doen. En ik heb ook een superlieve man, 2 kindjes en een huis...als het gevoel dat je hebt te lang aanhoudt en geen hulp wil/vraagt/krijgt kan ik het me voorstellen.

Iemand springt niet zomaar onder de trein of maakt op een andere manier een einde aan het leven...
Er zijn al jaren van gevoel van onbegrip en het niet kunnen uiten van gevoelens aan vooraf gegaan. Niemand kan zeggen dat het goedkomt als je gevoel zegt dat dat niet zo is. Als je steeds een toneel stukje op moet voeren omdat een ander niet jou sores wil zien of omdat men vindt dat het allemaal wel meevalt! Het valt helemaal niet mee, jij zit er maar mooi mee! Net als dat op een gegeven moment een fles vol zit, zo raakt een persoon ook steeds voller tot een moment dat het genoeg is en je er echt niet meer tegen kan en maak je er een eind aan.

Er wordt van je verwacht dat je in deze kl*ten maatschappij mee draait, maar dat is niet voor iedereen weggelegd

Het toneel stukje is geweldig, gelukkig en zoals de buitenwereld het wil zien.

Materiële dingen zijn al helemaal niet van belang, je kan alles hebben maar de meest ongelukkige mens zijn die je maar bedenken kan...

Toegevoegd na 9 minuten:
Neemt natuurlijk niet weg dat de nabestaanden met heel veel vragen blijven zitten, dat is het meest vervelend eraan. Verder las i in een ander antwoord dat eigenlijk hier in ons land een instantie zou moeten zijn waar mensen als ze het echt niet meer kunnen naar toe zouden moeten gaan om daar aan de laatste levensfase te beginnen zodat het niet zo luguber hoeft door op hangen trein springen of andere verrotte methoden......

het kan zo zijn dat een persoon voor de omstaanders vrij normaal of zelfs goed functioneerd terwijl er achter dat masker een heleboel fout gaat dan lijkt het voor mensen als of iemand zomaar zelfmoord pleegd.Of zoals bij veel mensen die depresief zijn&of angststoornisen hebben bv en er jaren hun best voor doen om er uit te komen en als dat ondanks alles gewoon niet lukt ondanks medicijnen en alle hulp iedere dag maar weer een gevecht is om maar een klein beetje te leven dan kan zefmoord en snele oplossing zijn/lijken.ook kan het zijn dat iemand die zoals jij in je vraag schrijft alles mee lijkt te hebben in materieel opzicht, intern een grote bende zijn dan kan het zijn dat niemand daar iets van gemerkt heeft omdat die persoon simpelweg gewoon niet heeft kunnen praten over wat er dwars zat en dat kan natuurlijk echt van alles zijn.voor zo iemand lijken/zijn de problemen zo groot dat er geen andere weg mogelijk is dan de dood en blijven de nabestaanden soms totaal verbijsterd achter en soms gaat het dan om problemen die echt niet onoverkomelijk zijn wat het verdriet dan nog eens extra groot maakt

Toegevoegd na 11 minuten:
ik denk niet dat er veel gevallen zijn(als ze er al zijn) waarin een persoon zomaar ineens zelfmoord pleegt zoals jij schrijft iets zoals knapt, iemand moet in mijn beleving echt geen andere uitweg zien om tot een dergelijke daad te komen

Toegevoegd na 13 minuten:
2e zoals is alsof er iets

Toegevoegd na 15 minuten:
ik hoop niet dat je het van nabij meegemaakt hebt.

Iemand springt nooit zomaar voor een trein..er is altijd iets dat hem/haar vreselijk veel pijn doet.

Je stelt dat zo'n persoon gelukkig zou zijn..maar dat is enkel de indruk die de buitenwereld van hem/haar heeft.

Nochtans zijn er tientallen oorzaken te bedenken voor zo'n wanhoopsdaad.

In studentensteden zoals b.v. Nijmegen neemt het aantal zelfdodingen schrikbarende vormen aan en heel dikwijls is zo'n zelfdoding een gevolg van de druk die de omgeving van de student op hem/haar legt.

Een tweede oorzaak kan zijn dat iemand zelf geen endorfine meer aanmaakt en hij/zij daardoor in een voortdurend loodzware depressie belandt.

Liefdesverdriet kan een derde oorzaak zijn..of een grote teleurstelling..of een sterfgeval van een dierbare..ziekte..ook de crisis enz.enz.

Maar nogmaals..niemand springt zomaar voor een trein..Dat is en blijft een..wanhoopsdaad..

Groet,

Ton

Zo moeilijk om daar een eenduidig antwoord op te geven omdat elke suicide weer een aanleiding heeft die het slachtoffer vaak voor zichzelf houdt. Is het de wereld niet meer aan kunnen, wanhoop, geen uitweg zien, paniek, geen regie hebben over het leven. De gelukkige uitstraling kan een masker zijn en ten koste waarvan was de leerling een student met goede resultaten? Wilde dit jonge mens iets compenseren? Iemand die zelfmoord pleegt, doet dat vaak bewust en dat gaat niet vanzelf. Daar is bij die persoon al heel wat aan vooraf gegaan. Het ene slachtoffer deelt dat meer met mensen in hun omgeving dan de andere. Het is een trauma voor de achterblijvers en de bovenstaande vraag zou een onderdeel kunnen zijn van het verwerken van zo'n trauma. Het lastige blijft dan dat het antwoord nooit komt omdat het niet meer kan worden naverteld. Voorkom een oordeel in het antwoord om dit overleden jonge mens een etiket te geven.
Het is een drama voor iedereen die verder moet met de herinnering.

Heftig en vreselijk, een jongere met een veelbelovende toekomst die zo aan zijn einde komt. Dan is die persoon niet zo gelukkig als hij heeft doen voorkomen. Zo zie je, veel is niet wat het lijkt....

Zelfmoord, dat is de uiteerste uitweg. Vaak wel met signalen vooraf. Want als je met zelfmoordplannen rondloopt is er wel iets goed mis in je hoofd, in je denkwijze. Want als het lukt ben jij er wel van af, maar de mensen die je achterlaat hebben levenslang de pijn van jouw daad. Plus een knagend schuldgevoel: had ik echt niet iets kunnen doen?

Een einde maken aan je leven, dan ben je ziek. In je hoofd. Dan kun je niet meer rationeel denken. Zonder hulp red je het dan niet.

Meestal is het niet impulsief dat iemand er een eind aan maakt. Spring je voor de trein, dan moet je toch eerst naar een overweg toe. Spring je van een flat? Moet je toch eerst met de lift naar de hoogste verdieping. Slik je een overdosis? Moet je toch eerst pillen verzamelen. Snij je je polsen door? Eerst op zoek naar iets scherps.

Triest, heel triest.

Niet alles is wat 't lijkt. Iemand die schijnbaar alles heeft wat 'n mens gelukkig maakt, kan als binnenvetter zich volkomen ongelukkig voelen. Vaak gaat het om intelligente personen die zich diep in hun hart onbegrepen voelen, waar ze juist zoveel waarde aan hechten. Met humor en daardoor de lachers op hun hand peppen ze zichzelf tijdelijk op maar... dan komt de nacht. Het besluit op er uit te stappen staat reeds langer vast. Wat ze innerlijk door moeten maken om de moed en het juiste moment daarvoor te kiezen, zal voor ons altijd een onbegrijpelijk gegeven blijven.

Mensen lopen er heel lang mee te kampen, dat komt en dat gaat! Ook de daad zelf overkomt ze echt niet zomaar, laatst heeft een bekende van ons zich verhangen, en hij heeft er echt wel over nagedacht waar hij het touw kon kopen, wat een goede plek was, of de deurpost zijn gewicht wel hield, enz. Ik geloof dus niet dat er iets knapt, het is, bij de meeste mensen, een weloverwogen beslissing.

Vraag het de heren in Den Haag maar, die steeds meer graaicultuur en bureaucratie invoeren. Sommige mensen zijn, hoe getalenteerd ook, misschien wel juist vanwege de vele talenten, heel gevoelig en trekken dit niet meer.
Iemand kan uiterlijk heel gelukkig zijn, om het de buitenwereld niet te laten merken. Ik ken een vrouw die overdag een geweldig masker draagt van gelukkig zijn. ze straalt, helpt anderen, doet van alles. Snachts in bed huilt ze, maar dat ziet niemand.
En ja soms knapt er wat. En dan is het gebeurd.
Steeds meer papiertjes in moeten vullen, steeds meer werkdruk, steeds minder geld, steeds aggressievere mensen, minder mogelijkheden om je leven te leven zoals je zou willen. ga zo maar door. Veel mensen zijn sterk en verleggen hun grenzen en vinden manieren om gelukkig te zijn, of op zijn minst, redelijk gelukkig te zijn. Sommigen slaan de plank mis en trekken het niet meer. En dan heb je "mazzel"als het een overdosis was aan medicatie, in plaats van voor de trein springen... Dat laatste overleef je echt niet.
En helaas gebeurt het ook maar al te vaak dat in medicijnen een stof zit die aanzet tot suicidale gedachten. Fenatoine, Valdoxan, remeron, zijn daar voorbeelden van. En dat wordt gewoon verkocht hier, bij je apotheek.
Hij zal het echte geluk wel niet gevonden hebben... Of juist wel het inzicht, maar er niet bij kunnen komen naar zijn mening... Je kan helaas niet meer in zijn koppie kijken...

Misschien ziet die persoon er van buiten gelukkig uit, maar dit wil niet zeggen dat hij/zij dit werkelijk is. Zoals hierboven al aangegeven komt het meestal voort uit een depressie. Bij ons springt er maandelijks wel iemand voor de trein, echt begrijpen doe ik het nog steeds niet.

Het zou heel goed kunnen dat diegene ernstig depressief is, medicijnen gebruikt of deze aan het afbouwen is. Dit zijn allemaal zaken die iemd kan ervaren en waarschijnlijk in een neergaande spiraal zit, waar geen uitkomen aan is. Het leven is op dat moment uitzichtloos en voelt pijn;lijk. De enige manier om er van af te komen, is te stoppen met leven...zelfmoord dus.

Een persoon is heel goed in het verbergen van zijn gevoelens en emoties. Dit kan je ook bij jezelf controleren, laat jij je diepste van jezelf zien aan iedereen?
Als je je enkel hebt geblesseerd, dan probeer je nog 'zo gewoon' mogelijk te bewegen. Als iemand vraagt: alles goed? dan zeg je veel vaker 'ja' dan 'nee'.

Dus hoe goed iemand eruit ziet van buiten zegt niets over hoe hij zich van binnen voelt.
En er is een gezegd: stille wateren hebben diepe gronden.

Ik zou dus zeggen dat die persoon helemaal niet gelukkig was. En zelfmoord plegen doe je niet van de ene op andere dag. Dat plan je en speelt al heel lang in je hoofd.

Het verbaast me ook altijd als in Nederland een poll wordt gehouden over gelukkig zijn. Hieruit komt altijd steenvast een gemiddelde 8. Maar als ik om me heen kijk (bijvoorbeeld een drukke winkelstraat) dat zie ik maar verdomd weinig mensen het geluk uitstralen en een glimlach op hun gezicht hebben.
Ik denk dat die 8 komt omdat men zichzelf niet een 4 of een 2 willen geven, want dan wordt je nog depressiever. Een 8 is tenminste positief.

Jij "denkt" dat deze persoon gelukkig was....niemand kan "in" iemand kijken. De meeste mensen die zelfmoord plegen, vallen bij de familie als donderslagen bij heldere hemel....omdat niemand weet wat er binnen in een persoon zich afspeelt.

Op het moment dat je zelfmoord pleegt, denk je alleen aan je eigen ellende, niet aan de familie die je achterlaat en wat je ze eigenlijk allemaal aandoet. Daarvoor is de persoon al te ver heen. De meesten lopen ook al veel langer met dit probleem rond, voor ze het daadwerkelijk doen.

Kijk naar Anthonie Kamerling. Hij "leek" zo gelukkig, scheen alles vóór zich te hebben, leuk gezin, leuk werk, het complete plaatje. Maar niemand weet wat zijn last was die hij droeg.

Dus het antwoord op je vraag is, nee er knapt niks. Ze zien het gewoon echt niet meer zitten, en zijn te ver heen om nog aan anderen te denken.

Sommigen zeggen zelfs dat zelfmoord een laffe daad is, en "the easy way out".

Het is niet mogelijk om daar met deze informatie antwoord op te geven. Het is wel waarschijnlijk dat de betreffende persoon niet gelukkig was, anders doe je zoiets niet. Maar ik wil er niet over speculeren natuurlijk, dit is al erg genoeg. Ik denk dat zulke daden voor mensen die geen mentale problemen hebben moeilijk te begrijpen zijn.

Op de achtergrond - oftewel in het hoofd van het slachtoffer - is er vanalles mis, maar vaak merk je er niks van. Precies het tegenovergestelde is vaak aan de orde.

Vaak zijn de nabestaande dan ook erg verbaasd na een "succesvolle" poging. "Al die tijd zo close met hem / haar en nooit iets van gemerkt" is dan ook eigenlijk altijd het verwijt.

Maar persoonlijk denk ik dat die mensen het zelf nodig hebben voor zichzelf, om de pijn te verzachten. Ze wekken de illusie dat alles "koek en ei" is en zijn vaak erg vaak en graag tussen de mensen. Op een of andere manier hebben ze houvast aan een bepaald iets, maar als het plotseling wegvalt - of het persoonlijk drama verergert drastisch - dan ontstaat de "drive" voor dit soort vreselijke dingen. Het is vaak een proces van vele tegenslagen en vooral een laag zelfbeeld: wie zal mij missen?