Is het normaal dat je bang bent voor het leven, en vaak piekert?

In jou geval is het normaal dat je je zorgen maakt, niet makkelijk als je naar je achtergronden kijkt.

Maar toch zie ik een lichtpuntje in je verhaal, omdat je wilt graag geholpen worden, zoek iemand die je kan vertrouwen, en praat er over, ga samen op zoek naar hulp, want anders blijf je er in 'hangen'.

Je stelt je niet aan, je wilt knokken, dus ga er voor en ga niet bij de pakken neer zitten...dat je verdrietig bent is heel begrijpelijk na zoveel leed.

Pak het leven met beide handen aan, en geef niet op, want je bent nog jong, veel sterkte!!

Wat vervelend dat je je zo rot voelt. Weet je, zo voel je je nu en ik begrijp het volkomen als ik lees wat je hebt meegemaakt, maar heus, het hoeft niet zo te blijven.
Je zit in een negatieve spiraal en daardoor neig je ernaar de dingen om je heen ook zo te zien.
Elk mensenleven heeft zowel goede als nare momenten maar er komt altijd een periode dat het verandert.
Probeer alles eens positief te bekijken!
Je bent niet gehandicapt en afhankelijk,
Je hebt werk dus je kunt je schulden 'afwerken',
Je bent niet alleen want je hebt vrienden,
Je moeder had kanker maar ze is er nog, ze leeft,
Je hebt nog geen leven achter je vol leed, zoals je cliënten waar je werkt en het hoeft voor jou niet net zo te worden zoals bij hen,
Je bent niet afhankelijk van drugs of alcohol, je hersenen zijn dus nog gezond.
Genoeg dus aan positieve dingen die anderen niet hebben. Er zijn nl.altijd mensen die het erger hebben.
Niemand komt het leven door zonder kleerscheuren!

Dus; count your blessings ( tel je zegeningen) en ga zo door! Er komt een periode dat je schulden afbetaald zijn, dat je ruimte hebt om een leuke cursus te volgen of opleiding en misschien wel bij de thuiszorg als je dat werk best leuk vindt. Daar kan je ook zonder school wel verder komen. Trouwens avondschool kan je dan ook doen, er is zoveel mogelijk. Met een positieve instelling en wil om verandering in je leven aan te brengen, ben je in staat uit elke put te klimmen waarin je terechtgekomen bent, hoe onmogelijk diep die ook lijkt.

Om te beginnen wil ik je zeggen dat het gras bij de buren altijd groener is, het lijkt altijd dat anderen minder of minder erge problemen hebben dan jou.....De schijn bedriegt.

Het is wat jij er van maakt, voor je schulden zijn er instanties die je kunnen helpen de boel op een rijtje te zetten, want schuld geeft een enorme druk op je, en het kan je leven heel negatief beïnvloeden. Het poetsen bij mensen thuis, dat is ws geen fulltime baan, misschien kan je proberen ergens een baan te krijgen voor 40 uur in de week. Dat is wel veel, maar je zal toch iets moeten. Je hebt daarmee veel afleiding, minder tijd om te piekeren dus, je verdient meer, en kan je schulden makkelijker afbetalen en dan blijft er ook nog wat over voor nieuwe kleren, want dat heb je dan het meest nodig. Een auto is helemaal niet nodig, ik doe ook al weer bijna 3 jaar alles op de fiets, en dat gaat prima!

Wat je ouders betreft, misschien is het handig dat je daarover eens met iemand gaat praten, want het is allemaal geen kattepis wat daar in jou gezinnetje is gebeurd en het lijkt mij dat je zulke trieste dingen al moeilijk kan verwerken als je wel uit een warm gezin komt, laat staan als je uit een gebroken gezin komt zoals jij... ( ik zeg nou heel stoer als jij, maar ik kom uit een soortgelijk gezin alleen was er een ouder aan de drank en de ander psychisch niet goed ) Ik weet zeker dat je hulp nodig zal hebben om deze ellende te verwerken en om een enigszins leuk leven te leiden. Ikzelf ben inmiddels 42 en ik ben nog bezig met verwerken. Heel erg tegen jezelf zeggen dat je niet dat wil wat je ouders hadden en je moet vechten daarvoor! Heel veel sterkte, en het kan dus best wel goedkomen met jou, als je er maar voor kiest en anders te doen!!

Je moet maar denken...aan alles komt een einde,dus ook aan de ellende die jij momenteel meemaakt.Als eerste zou je eens een gesprek aan kunnen gaan met je dokter.Misschien dat hij je kan doorsturen naat iemand die je problemen écht kan aanpakken.Je werkt in de thuiszorg,dus met ziekelijke mensen,en je hoort van deze mensen natuurlijk ook het één en ander.(de ellende die die mensen meemaken dus.)
Jij trekt je dit misschien ook (te) erg aan.Ik zou zeggen,ga naar je huisarts voor een goed gesprek.

Er zijn heel veel mensen die op een 1 of andere wijze bang zijn voor het leven. In dat opzichte ben je zeker niet abnormaal.
Dat het dan automatisch normaal is, kan ik niet zeggen, want je vind het niet prettig om zo te leven. Gelukkig kan je daar ZELF wat aan veranderen. Gezien je verhaal over je huidige situatie en je verleden. Denk ik dat je erg het voorbeeld van je ouders hebt overgenomen en je daardoor zelf ook in financieel zwaar weer zit. Gelukkig kan je invloeden van het verleden ombuigen negatieve en zwaktes naar positief en sterktes.

Wel raad ik je aan om hiervoor iemand te vinden die je hiermee kan helpen. Een coach, therapie, psycholoog.

ten eerste complimenten voor het lef en de eerlijkheid van je verhaal. ten 2de mogen het duidelijk zijn dat er genoeg mensen van 20 zijn die nog nooit iets hebben meegemaakt. het leven kan wel degenlijk heel oneerlijk zijn.

je moet er niet in blijven hangen, word geen slachtoffer etc zijn altijd texten waarvoor ik huiver, en ook zeker niet zal doen. simpelweg omdat je weldegenlijk een slachtoffer bent als je nog zo jong bent en beide ouders zo grote problemen hebben.

ik mag graag een tegenhanger zijn van de "
dr phil gedachte" dat alles maakbaar is als je het maar graag genoeg wil. als iets k*t is moet je dat mogen erkennen. zonder dat mensen die nog nooit aan het leven hebben hoeven lijden je gaan vertellen dat dat zielig doen is.

plus dat je de vrijheid moet hebben om op jou manier je problemen om te gaan.

wat ik positief vind is dat je alles duidelijk kan benoemen, dit vind ik lef betonen. laat mensen niet vertellen wie jij bent of wie je zou moeten zijn. maarneem de tijd voor de dingen die je zijn overkomen. de erkenning van jezelf van alles wat je al heb moeten meemaken is het belangrijkste. als je alles nu wegstopt onder het mom: ik ga niet bij de pakken neerzitten komt het ooit als een boomerang terug. misschien moet je juist even bij die pakken gaan zitten en jezelf de ruimte gunnen te rouwen.

als je er aan toe bent kan je is naar de huisarts om te kijken wat de opties zijn voor gesprekken met bijv. een psycholoog. uit je verhaal lijkt me dat je een persoon bent die erg met mensen mee kan leven, opzich een goede eigenschap. maar als je teveel meeleeft kosthet je meer dan het de ander opleverd. hierin grenzen stellen kan je misschien helpen.

wat betreft het financiele aspect. heb ik wel een sterk advies: zoek contact met schuldhulpverlening. geestelijke klachten worder een heel stuk verergerd als je je ook zorgen moet maken over je financien.

veel sterkte en geluk toegewenst

Vervelend voor je dat je niet echt happy bent. Ik raad je aan om bij je huisarts langs te gaan en hem/haar dit te vertellen. Ik denk dat je een psycholoog je hierbij prima kan helpen.

Je stelt je zeker niet aan. Onthoud dat het zorgen maken over jouw of andermans problemen de situatie er zeker niet beter op maakt. Hoe moeilijk het soms ook lijkt is loslaten het beste.

Je hebt zeker geen makkelijk leven (gehad) als ik het zo hoor, maar je komt hier sterker uit als je de moed niet opgeeft. Je bent pas 20, hebt nog een mooi en lang leven voor je en alle ervaringen, goed of slecht, neem je mee.

Heel veel succes.

De situatie.
Je hebt je school niet kunnen afmaken, je hebt wat schulden en bent gezakt voor je rijbewijs. En je huilt als je aan verdrietige dingen denkt.

Wat gebeurt ermee.
Je werkt, je betaalt je schulden af en je doet waarschijnlijk binnenkort gewoon wéér dat rij examen.
Je vraagt je af of het nog goed komt en je voelt je uitgeput.

Je doet het fantastisch!
Let niet op anderen met omstandigheden waar jij niks aan kon of kan doen (ouders met hun problemen, vrienden die het beter hebben, cliënten en hun sores) maar let vooral op j e z e l f.
Concentreer je op hoofdzaken. First things first.
Schuld aflossen, gezellig praten met je cliënten tijdens het werk (en over iets anders beginnen als ze weer gaan klagen), je ouders hun eigen problemen laten oplossen (idem), rijbewijs halen.
Laat je niet gebruiken als vuilnisbak waarin iedereen zijn klaagzang of ellende kan storten. Die mensen zijn het ´lekker kwijt´ maar jij voelt je er bezwaard door.
Niet doen. Zeg dat je hebt besloten om de klaagzangen niet meer mee te zingen, maar dat je liever over positieve dingen praat. En weet men dan niets te zeggen, dan zwijg je een tijdje. Nogal confronterend voor de mensen die hun klaaglied altijd om jouw schouders hangen.

Je lijkt me een geweldig leuk mens. Sterk ! Je doet het toch maar, op je 20e. Super hoor.
Laat je niet gekmaken, concentreer je op wat Jij wilt, en laat anderen hun eigen ding doen. Je kunt het probleem van een ander nooit oplossen. Dat moet iedereen echt zelf aanpakken. En jij bent daar uitstekend mee bezig.
Compliment.

erg als je op 20jaar al zoveel ellende onder ogen ziet .
je zeg je ouders kunnen geen school betalen ,en je werk bij thuiszorg ,waarom neem je daar de kans niet om te leren voor de verzorging dat word betaald ,je verdient meer ,en mischien goed voor je zelf vertrouwen ,je kan met die papieren ook in het ziekenhuis,als je daar een beetje opricht is het mischien een afleiding om niet zo te piekeren, succes

Je hebt hierboven al aardig wat goede tips gekregen. Als je dit soort dingen hebt meegemaakt en nog meemaakt is het best normaal dat je piekert en tegen het leven opziet. Je hebt misschien het idee dat je het niet meer in de hand hebt. Je hebt dan ook nauwelijks een goed voorbeeld van thuis gehad.

Wat ik je nog wil meegeven is dat je een KEUZE hebt.

Of je blijft in de slachtofferrol "ach en wee" roepen en laat alles maar over je heen komen. Je verdringt je pijn en verdriet en het leven laat je maar gebeuren. Dat lijkt de tactiek die je ouders hebben gehanteerd. In plaats van het heft in eigen handen te nemen verdronken ze hun problemen. Je hebt gezien dat dat niet werkt.

Of je zegt tegen jezelf: WAT WIL IK IN HET LEVEN?. Ik wil geen schulden, ik wil plezier in het leven, ik wil.....vul zelf maar in. Zeg vooral wat je WEL wilt. Dat zet namelijk aan tot actie. Zet op papier wat je moet doen om dat wat je wilt ook te bereiken. Zoek daarbij eventueel de hulp van een coach. Stel haalbare en concrete doelen. Hoe meer (kleine) doelen je behaalt hoe zelfverzekerder je zult gaan worden en beseffen dat je je leven in eigen hand kunt nemen. Dan zul je ook goed met de onvermijdelijke tegenslagen kunnen omgaan. Die zullen je niet klein krijgen.

Een doel kan ook zijn dat je je pijn uit het verleden verwerkt om goed verder te kunnen. Zoals eerder gezegd, zoek daarbij hulp van een coach of andere hulpverlener. Dat kan je mentaal sterker maken.

Sterkte, en JE KAN HET!

Toegevoegd na 1 minuut:
Bedenk: het verleden kun je niet meer veranderen, de toekomst wel.

“The hero and the coward both feel the same thing, but the hero uses his fear, projects it onto his opponent, while the coward runs. It’s the same thing, fear, but it’s what you do with it that matters.”
- Cus D’Amato

Je hebt al heel veel tips gehad om op diverse gebieden hulp in te schakelen: doe dat, daar zijn die mensen/instanties voor, en ze kunnen je helpen meer grip op je leven te krijgen, wat een geweldige opluchting is, kan ik je uit eigen ervaring vertellen.

Als de rust dan een beetje teruggekeerd is, kun je ophouden met OVERLEVEN en weer gaan LEVEN, en dan kun je altijd weer vooruit kijken, en misschien zie je dan nieuwe perspectieven en andere mogelijkheden.

Dat een opleiding nu niet lukt, betekent niet dat het nooit zal lukken, dus zit daar voorlopig even niet over in. Als jij weer stevig in je schoenen staat, kun je altijd gaan kijken wat je graag zou willen doen en hoe je dat kunt bereiken - en ook daarbij kun je hulp krijgen.

Succes en zet 'm op!

Het is normaal dat je je zorge4n maakt, maar vertrouw erop dat het goed komt, want dan komt het ook goed. Jij bent je ouders niet, jij hebt een eigen wil om hieruit te komen.
Stap naar de stadsbank voor je schulden en ga daar eens een babbeltje maken. Das vast een begin. Wat je nu meemaakt is slechts een les, en geld is slechts materie. Ok, het is niet leuk dat je niet veel hebt, of helemaal niets. Toch kun je het met helemaal niets ook gezellig maken. De natuur om je heen bevat zat. gratis spullen winkels zat tegenwoordig. Ga, in plaats van bezig zijn met hoe slecht je het wel niet hebt, kijken naar wat wel goed en ok is in je leven. Concentreer je daarop... Mens durf te leven!!! Wat vind je mooi aan je lichaam? wat vind je wél leuk aan hje ouders? je vriend? welke spullen vind je mooi? welke dingen in de natuur hou je van? wat wil je graag doen? wat is realiseerbaar? ga dat DOEN! niet suffen maar doen. Steeds in deze dingen kleine stapjes zetten. het kost tijd, maar zo ga je weer naar boven klimmen, en ga je je leven weer de moeite waard vinden.
Dingen niet hebben is geen ramp. met wat creativiteit kun je heus wel wat bewerkstelligen. Dat je het NU niet hebt wil niet zeggen dat je het nooit hebt... Ga "The Secret"van Rhonda Byrne eens lenen bij de bieb. Ik weet zeker dat jij een heel stuk vrolijker wordt daarvan.

Toegevoegd na 3 minuten:
Tot slot: Alles komt altijd weer goed, aan alles komt een eind. geen enkel probleem duurt je leven lang, tenzij je er zelf voor kiest neerslachtig te blijven je leven lang. Jij bent zelf de meester van je eigen gedachten. Jij kunt die keuze maken daar niet langer voor te kiezen, en lekker je eigen weg te gaan, en te roeien met de riemen die je hebt.

jouw verhaal herken ik helemaal ik heb ok een verschrikkelijke jeugd gehad, zware armoede geleden etc. Een boek dat me helemaal op de rails heeft geholpen is "Je kan je leven helen" van Louise Hay. Het kwam toevallig in mijn leven, maar het is bijna een geschenk uit de hemel
Ik moet wel zeggen dat ik toen iemand me dat boek bracht kwaad werd : hoe kon een boek mijn leed nu verzachten, wat dacht-ie wel etc..

Hetzelfde gebeurde bij aanvang van het lezen van die boek : razend kwaad,ik voelde me erg onbegrepen . Maar omdat ik geen andere uitweg zag heb ik de principes en oefeningen toch toegepast. Niet dat er spectaculaire dingen gebeurd zijn (ik bedoel : ik ben geen miljonair of zoiets), maar ik ben uit een diepe put gekropen en mijn leven is voor een groot stuk "geheeld".

Gedeelde smart is halve smart. Praat erover, dat lucht op. Daarnaast zoek je ondersteuning bij zaken waar je zelf geen oplossing voor ziet. Onder de angst kan een gegeneraliseerde angststoornis schuilen. Bezoek een keer een psycholoog of psychiater. Vaak kunnen medicijnen heel goed de angst wegnemen, waardoor je door de bomen het bos beter ziet.