Hoe weet ik of ik wel de goeie diagnose heb gekregen?

vraag aan mensen die je goed kennen, om zich in borderline te verdiepen. En vraag of ze dat in jou herkennen.

Als je al geen vertrouwen in je behandelaars hebt kan je beter stoppen met je behandeling en je zelf gaan behandelen.
Voor genezing is vertrouwen in de mensen die je willen helpen een eerste vereiste.

Heb je hiervoor testen moeten doen? Er zijn testen d.m.v. vragenlijsten die een psycholoog of psychiater kan afnemen die een behoorlijke betrouwbare uitslag geven.

Als je het niet vertrouwt, vraag dan om een second opinion! Een psycholoog waar jij geen vertrouwen in hebt, zal je niet kunnen helpen! Een goede vertrouwensband is 1 van de eerste belangrijkste stappen in een behandeling en op je weg naar beterschap.
Het is vaak moeilijk om aan te geven dat je liever naar een ander gaat, maar het gaat hier om jou, dus doe het maar!

Als je werkelijk borderline hebt dat behoor je te worden door verwezen naar een gespecialiseerd instituut. Een halfjaar behandeling slaat nergens op en een jaar ook niet. Een borderliner heeft meestal de rest van zijn leven medicijnen en begeleiding nodig. Hiermee kan hij of zij de kwaliteit van zijn leven heelveel verbeteren. Het maken en houden van vrienden en relaties wordt hierdoor weer iets aangenamer. naast alle andere vervelende dingen waar een borderliner tegen aanloopt

Een borderliner vraagt niet zo makkelijk om hulp. Jij doet het wel en stelt de vraag. Ik persoonlijk heb altijd wat moeite met een etiket zoals bv Borderline. Ik heb meer aan de verschijnselen die je laat zien waaruit blijkt dat het lijkt op iets wat ooit in de literatuur omschreven is als borderline. Je kunt een second opinion vragen

Volgens de DSM IV heeft borderline de volgende 9 kenmerken. De diagnose kan gesteld worden als je aan minstens 5 ervan voldoet.

1. De persoon probeert verwoed werkelijke of ingebeelde verlating te voorkomen.
2. De persoon vertoont een patroon van instabiele en intense persoonlijke relaties, waarbij idealisatie en minachting elkaar afwisselen.
3. De persoon heeft een identiteitsprobleem: een aanhoudend sterk instabiel zelfbeeld of een sterk negatieve eigenwaarde.
4. De persoon is impulsief op minimaal twee terreinen die mogelijk zelfbeschadigend zijn (bijvoorbeeld met geld smijten, seks, drugs- of alcoholmisbruik, gevaarlijk rijden, te veel of te weinig eten).
5. De persoon vertoont regelmatig suïcidaal of automutilerend gedrag of dreigt hiermee.
6. De persoon is affectief instabiel door wisselende stemmingen (bijvoorbeeld intense episoden van woede, irritatie of stress, die meestal enkele uren duren en zelden langer dan een paar dagen).
7. De persoon heeft chronische gevoelens van leegheid.
8. De persoon heeft intense woedeaanvallen of problemen om de woede te beheersen.
9. De persoon heeft door stress veroorzaakte paranoïde ideeën of ernstige dissociatieve verschijnselen.

Kijk eens of je jezelf hierin voldoende herkent (5 ervan dus).

Verder is het belachelijk dat je psycholoog zegt dat je er nooit meer vanaf komt en ze je niet verder kan helpen. Meteen een andere hulpverlener zoeken, deze heb je werkelijk niks aan.

Ik heb zelf 10 jaar geleden ook de diagnose borderline gekregen. Ondertussen ben ik aardig op weg om er vanaf te zijn. Dat heb ik grotendeels zelf gedaan, maar een goed begin is zeker gemaakt door de VERS-cursus van Mediant. Ik weet niet of ze dat inmiddels bij een zorginstelling bij jou in de buurt geven, maar als dat niet het geval is, kun je ook naar Linehan-therapie vragen (uitgebreider en intensiever dan VERS).

Tenslotte: laat je niet gek maken! ;)

Dit is erg moeilijk. Als je ergens geen goed gevoel bij hebt moet je het volgens mij niet doen. Er zijn zat instanties, dus laat je gewoon naar een andere doorverwijzen via je dokter zou ik zeggen.

Trouwens, erg veel mensen hebben borderline dus maak jezelf niet gek met de naam. Je hebt veel verschillende mates natuurlijk, en een nuancering is dan ook zeker op zijn plaats bij dit soort gevoelige zaken.

Laat je niet gekmaken. Als jij denkt dat Borderline niet bij jou past, zou ik zeker een second opinion vragen. Hoe staan je ouders daar tegenover? Herkennen zij jou in de diagnose? Zij kennen jou waarschijnlijk zowat beter dan je jezelf kent.

Er zitten veel overlappen in de DSM-IV, en het kan best zijn dat jij een grensgevalletje tussen het een en het ander bent. Welk stempeltje je krijgt is eigenlijk niet zo héél belangrijk, als je er maar de hulp mee kunt krijgen die jij nodig hebt.