Is het "onvergeeflijk " als iemand uit het leven stapt. Of onverteerbaar"?

onverteerbaar het blijft altijd in je gedachten

Ja dat is wel te vergeven maar je hebt wel de hulp nodig van Allah

Toegevoegd na 2 uur:
Nou, vul er dan zelf God of whatever in!

iedereen zou zelfbeschikkingsrecht moeten hebben. Dat vind ik toch het allerbelangrijkste, dus onvergeeflijk kan dan nooit de juiste benaming zijn.

Het kan voor de nabestaanden wel onverteerbaar zijn als een dierbare zijn leven beëindigt of dit wil doen.

Afhankelijk van de omstandigheden kan ik me voorstellen dat een een stempel op hun hele verdere leven drukt dus het blijft een zeer moeilijk proces.

Bij mensen waar het in overleg en weloverwogen gebeurt is de schade m.i. minder dan voor personen die "opeens"worden geconfronteerd met het feit op zich

Het is onvergeeflijk dat iemand zover kan komen en dat wij niet in staat zijn de hulp te bieden die geboden zo moeten worden.

Ik als gezond mens kan me het niet zo goed voorstellen dat iemand zo depressief kan worden, maar als ik luister naar de mensen die het wel waren voordat ze de juiste medicatie toegediend kregen die bij hen wel aansloeg, dan begrijp ik van die mensen dat het een hel was. En ja als je jaren in 'een hel' moet leven, dan begrijp ik dat je er een eind aan wil maken.
Conclusie: ik zou het niet onvergeeflijk en/of onverteerbaar vinden als iemand uit het leven stapt als medicatie al jaren niet blijkt te helpen.

Onverteerbaar in de zin van, je zal het nooit meer vergeten.

Maar in bepaalde situaties is het ook onvergeeflijk. Als iemand lichamelijk doodsziek is vind ik het eigenlijk altijd vergeeflijk.

Maar iemand die psychisch weet niet hoe de dag van morgen zal zijn. Een psychische zieke kan iedere dag zichzelf weer wat beter voelen. En ook na 10 jaar vindt ik dat een psychisch zieke moet proberen te doorzetten met hulp van anderen natuurlijk de zieke moet ook steun blijven krijgen van alle kanten.

Toch vindt ik het eerder onvergeeflijk van een psychisch zieken.

Maar het blijft een discussie punt. Moeilijke stelling/vraag.

Het zou toch wel vreemd zijn als iemand die al jaren ongelukkig is zou moeten opdraaien voor het rimpelloze levensgeluk van de over het algemeen toch al gelukkige achterblijvers.
Het is dus geenszins onvergeeflijk want je kunt andermans pijn niet voelen en
als het onverteerbaar is kotsen ze het maar uit.
Mijns inziens is het onvergeeflijk noch onverteerbaar (dat zijn kreten van zelfbeklag).
Het is tragisch, maar er zijn meer dingen tragisch in het leven, tragiek hoort erbij.

Ik voel het eerder aan als 'onverteerbaar'.
Het is wel te vergeven en zeker als je meemaakt hoe ongelukkig die persoon zich altijd voelde. Het zou dan moeten aanvoelen als; 'eindelijk heeft diegene rust gevonden en is bevrijd van al die ellende'. Als je zo iemand nooit vergeven kunt ben je meer met jezelf bezig en jouw gevoelens dan met de persoon in kwestie.
Ik probeer me altijd in een ander in te voelen en ik kan me dan ook voorstellen dat een ander geen andere uitweg ziet, want hoe wanhopig moet je niet zijn om deze stap zelf te maken.
Het blijft echter onverteerbaar omdat je het nooit verteert.
Het blijft altijd wel ergens aanwezig en zal nooit helemaal uit je hersenen verdwijnen. Het meest onverteerbare is dat je zo iemand niet kon helpen, dat je zo machteloos bent geweest en dat diegene zich altijd maar ongelukkig voelde de laatste tijd (of misschien wel het hele leven).

Ik ga er vanuit, dat je dit vraagt op persoonlijke grond, dus dat je dit hebt meegemaakt.
Iets onvergeeflijk of onverteerbaar vinden betekent naar mijn idee, dat je zijn/haar beslissing niet kunt accepteren.
Maar is het aan ons, wie dan ook, om een oordeel te hebben (misschien zelfs een veroordeling) over het leed van een ander en de beslissing om niet meer te willen leven? Zo'n beslissing neem je niet zomaar even op een achternamiddag......

het is "onvergeeflijk" dat dit zover heeft moeten komen,en "onverteerbaar"dat niemand KON helpen...

Geen van beide. Het zelfbeschikkingsrecht zou niet alleen moeten gelden voor volkeren, maar ook voor personen. Als iemand uit het leven wil stappen, om wat voor reden dan ook, dan is dat zijn recht. En over de voors en tegens zal die zelf wel al nagedacht hebben.

Ik vind het noch het één, noch het ander! Ik heb voor dergelijke beslissingen het volste begrip.
Als leven lijden wordt, of het nu psychisch is of fysiek, moet men in staat worden gesteld er uit te stappen!

geen van beide...

Als je in zo een situatie deze 2 woorden wilt gebruiken dan
het volgende.
Beide woorden worden m.i. meestal door de nabestaanden gebezigd. Zij voelen zich ahw te kort gedaan door diegene die uit het leven stapt. Er is ook weinig begrip voor deze daad. Zij blijven achter met verdriet en onbegrip.
"De daad" ervaren zij als onverteerbaar, hetzij onvergeeflijk.

Degene die de daad wil uitvoeren vind het leven meestal onverteerbaar, vandaar zijn wens uit dit leven te (willen) stappen.

Het lijkt me een heel persoonlijk iets. Als iemand na jaren lijden aan welke kwaal dan ook levensmoe is, kan de dood voor zowel nabestaanden als de zieke zelf als een vredige oplossing acceptabel zijn.
Hoe de nabestaanden hiermee om gaan is afhankelijk van persoonlijke omstandigheden en per mens verschillend.
De discussie over euthanasie vind ik heel moeilijk omdat een pijngrens en de doodwens iets heel persoonlijks is. Ik ben voor, maar waar de grens getrokken moet worden? Ik heb in mijn familie veel geesteszieke mensen meegemaakt, waarvan een aantal suicide hebben gepleegd. Dit was geen keus, in mijn optiek, als je alles al hebt verloren en je persoonlijk is een vreemde voor jezelf, is dit slechts de laatste optie. Het isolement waar men geestelijk in verkeerd is een vacuum van pijn en angst, zonder uitweg. In deze gevallen zijn de zieken vaak nog schimmen van hun originele natuur en is de slechts de laatste uitweg naar rust in hun razende geest.

Het is ONVERGETELIJK. Onvergeeflijk is wanner je het niet wil begrijpen dat iemand dat heeft gedaan. Onverteerbaar zit agressie in en dat moet je in zo'n situatie ook niet hebben.

Heb bij die andere vraag het voorbeeld gegeven van die moeders die nu strijden voor het recht van psychiatrische patienten op zelfdoding.
Die moeders gaan wel uit van de gedachte van de patient.
Namelijk dat die ook recht hebben op een "vriendelijke" dood.

Door dit soort verhalen blijf ik mij verbazen over de arrogantie van mensen die ten koste van alles
aan het leven willen vasthouden.

Nee, ik vind het niet verantwoord dat leven dan te rekken.

Dus nee, ik vind het niet onvergeeflijk.
Kijk maar naar die moeders die dat van hun eigen kinderen niet eens vinden.

Nee, het is niet onverteerbaar. Als je van iemand houdt, en je kunt inleven in die persoon, dan kun je heel goed begrijpen dat het op een gegeven moment genoeg is.

ieder mens mag beschikken over zijn lot, wat een ander er ook van vindt. Onvergeeflijk en onverteerbaar zijn kwalificaties die de krenking van de omgeving aangeven, dus wat het met die ander persoon doet als men geen rekening houdt met diens gevoelens. Vaker heeft het dan met onmacht en schuldgevoelens te maken, en soms egoisme.