Psyche

Hoi,
Ik ben een jongen van 19 en ik ben vanaf kinds af aan altijd heel zenuwachtig/stil geweest. Misschien zit het in de genen, aangezien mijn ouders ook niet de drukste zijn. Ik merk op 19-jarige leeftijd nu echt dat ik aan sociale vaardigheden ontbreek. Het is vooral in een groep: 1 op 1 gaat het nog wel. Maar ook praten tegen ouders lijkt voor mij een extreme opgave te zijn. Terwijl anderen (vrienden) daar makkelijk mee opweg kunnen. Ik ben onzeker wegens mijn (grote) neus en lach om die reden minder. Als ik in gesprek ben denk ik vaak in mijn hoof: “als hij/zij maar niet mijn neus ziet”. Ik ga binnenkort op kamers en dan wil ik echt van de zenuwen af en gewoon een “gezellig” leven lijden. Ik hoop dat er iets anders komt dan “accepteer het”/ “je bent hoe je bent”/ “ieder mens is uniek”. Ik geloof zelf dat alles kan. Hopelijk heeft iemand een oplossing. Graag wel eentje waar ik thuis mee aan de slag kan (zonder psycholoog of dergelijken). Ik wil het graag anoniem doen.

Heeft een tragere informatieverwerking deels invloed op de snelheid waarmee je dingen kunt uitvoeren? Denk aan de snelheid van je praten, fietsen, werken.

Ik heb een tragere informatieverwerking door mijn autisme maar ik kan ook niet snel en goed werken. Als ik goed werk wil afleveren moet ik het langzaam/langzamer doen.

(en snel werken is net zo snel zijn als mijn NIET autistische collega's, hun zijn snel en leveren goed werk af en ik kan alleen goed werk afleveren als ik het langzaam doe)

zit er een verband tussen of puur toeval?

Dan met name de GGZ / persoonlijke begeleiding. Dus aan de ene kant sociaal-psychiatrisch verpleegkundigen en maatschappelijk werkers en aan de andere kant psycholoog / pedagoog/ psychiater. Bestaan er ideeën of richtlijnen wanneer het passend is om hulp van de ene categorie in te zetten of hulp van de andere categorie?