Waarom kan het dat sommige mensen kleurenblind zijn en anderen niet?

Kleurenblindheid is een aangeboren afwijking. De kegeltjes in het oog, waarmee iemand kleuren waarneemt, werken in dit geval niet goed.

Bij kinderen ontwikkelt zich het vermogen om kleuren te onderscheiden pas na ongeveer vier maanden. Om licht en kleuren te kunnen waarnemen, bevat het netvlies van het menselijke oog twee typen lichtgevoelige cellen: staafjes en kegeltjes. Staafjes kunnen geen kleuren onderscheiden, maar zorgen ervoor dat we bij een lage lichtintensiteit, bijvoorbeeld ’s nachts bij maanlicht, toch vormen kunnen waarnemen in grijs en zwart-wittinten.

Van de kegeltjes bestaan er drie soorten met elk een andere lichtgevoeligheid: voor rood, groen en blauw. Doordat elke kleur de verschillende kegeltjes meer of minder activeert, kunnen we uiteindelijk 7 tot 10 miljoen kleurtinten onderscheiden. Werken een of meerdere soorten kegeltjes niet goed, dan is iemand kleurenblind.

De bekendste methode om kleurenblindheid aan te tonen, is de zogeheten test van Ishihara. Daarmee zijn afwijkingen in het waarnemen van rood en groen vast te stellen. De test is minder geschikt voor kinderen tussen de 4 en de 6 jaar en voor analfabeten, omdat in een wirwar van gekleurde stippen een cijfer of letter gezocht moet worden. Er bestaan daarom wel varianten die gebruikmaken van vormen in plaats van cijfers of letters.

De American Optical-Hardy (ook wel de Rand en Rittlertest genoemd) is de meest uitgebreide analyse. Behalve afwijkingen in het zien van rood en groen, kan hiermee ook worden vastgesteld of iemand geen blauw ziet – een vrij zeldzame vorm van kleurenblindheid. Ook is met deze methode de sterkte van de afwijking vast te stellen. Doordat iemand kleurige figuren moet zoeken tegen een grijze achtergrond, is deze test voor iedereen geschikt.

omdat iedereen anders is.
sommige zijn kleurenblind, andere zijn doof,
andere hebben weer een ziekte.
het ligt er aan wat je van je geboorte heb..