Mag een psychiater een placebo voorschrijven aan een patient?

Ik denk van wel. Een arts mag het ook.

de apotheker is verplicht te vermelden wat er in zijn pillen zit. De patiënt hoort of ziet dus dat er niets in zit. I - See more at: http://www.kwakzalverij.nl/over-ons/vaak-gestelde-vragen-frequently-asked-questions-faq/lezersvragen/mag-een-arts-een-placebo-geven/#sthash.ovGdrzET.dpuf) arts mag nooit een placebo voorschrijven zonder dat een patiënt daarvan op de hoogte is. Hij/zij zal het ook nooit doen, behalve wanneer je b.v. deelneemt aan het testen van een nieuw medicijn om de werkzaamheid te controleren.

Vrijwel dezelfde vraag heb ik vrij recent nog beantwoord: http://www.goeievraag.nl/maatschappij/wetgeving/vraag/573123/nederland-verboden-artsen-placebo-nep

Homeopathen mogen wel degelijk placebo's voorschrijven cq verkopen.

Jawel Cryo, maar het weerwoord van een homeopaat kan dan zijn dat de patiënt kon weten danwel in redelijkheid had kunnen weten dat hij een placebo kreeg en dat hij daarom niet handelde tegen de wet. Maar VS: volgens de WGBO moet een arts altijd de patiënt zo volledig mogelijk informeren over de behandeling. Een arts ZOU dus een placebo kunnen voorschrijven en daarbij kunnen zeggen: "ik denk dat dit middel je kan helpen", maar mag nooit doen alsof er een werkend geneesmiddel wordt voorgeschreven terwijl dat niet het geval is. Dus als je niet meedoet aan een klinische studie en je krijgt een medicijn van je arts waarvan je arts je vertelt dat het - bijvoorbeeld - een antipsychoticum is, dan is het dat ook. Er zijn echter wel geneesmiddelen die eigenlijk weinig effectief zijn en toch veel worden voorgeschreven, zo is bekend dat een SSRI (derde generatie antidepressivum) zeker bij milde depressies amper beter werkt dan een placebo. Het voorschrijven van zo'n middel mag wél, zie ook de reactie van Cryo.

Volgens mij is een homeopaat niet bereid toe te geven dat veel van zijn middeltjes eigenlijk puur placebo zijn.

Nee, maar bij een eventuele rechtszaak zóu dat een verdediging kunnen zijn. Dat hij daarmee toegeeft niet alleen een kwakzalver te zijn, maar dat ook te wéten, is een ander verhaal ;-)

Als je doorvraagt zal elke homeopaat uiteindelijk moeten toegeven dat een groot deel van zijn middeltjes alleen maar placebo's zijn. Daarom hebben homeopaten zo'n hekel aan mensen die doorvragen. Ze worden meestal boos, en/of ontwijken de vragen.

@Destroyer: je maakt een niet-bestaand onderscheid, psychiaters zijn artsen. Maar even voor de discussie; placebo's worden veel vaker voorgeschreven dan we met zijn allen denken. Voorbeeldje uit de praktijk:
Vorige week kreeg ik een patiënt op mijn spreekuur met klachten van draaiduizeligheid. Na lang praten en onderzoek heb ik hem uitgelegd dat de klachten vanzelf weer overgaan en dat er geen medicijnen tegen bestaan. Daarop kreeg ik te horen dat hij van een andere huisarts er betahistine tabletjes tegen kreeg. Betahistine is een medicijn dat vroeger veel werd voorgeschreven tegen draaiduizeligheid, maar waarvan inmiddels al lang bekend is dat het niet werkt. Elke huisarts weet dat; of zou dat moeten weten. Het is gelukkig wel een veilig middel, maar in essentie dus niet meer dan een placebo. Na veel aandringen heb ik die tabletjes toch maar voorgeschreven. Een paar dagen later was hij van de klachten af. De enige verklaring daarvoor is een placebo-effect, waarschijnlijk nog versterkt door mijn aanvankelijke weigering het te geven (een placebo werkt immers beter als de patiënt er moeite voor moet doen. Dit soort voorbeelden kom je regelmatig tegen in de praktijk. In mijn ogen gaat het hier dus ook om een placebo, maar zo komt het nooit in de papieren aangezien betahistine nog steeds wél geregistreerd staat voor duizeligheidsklachten. Zo zijn er vele medicijnen (maar ook andersoortige behandelingen) te noemen en het gemiddelde psychiatrische medicijn is daar zeker geen uitzondering op. Iedere arts schrijft (bewust of onbewust) met enig regelmaat een placebo voor; dat geldt ook voor reguliere artsen.

@Flipje: en je weet hoe jij dan straks over de tong gaat hé? "Die gekke arts wilde het eerst niet eens voorschrijven, en hij zei dat het niet zou werken. Nou jááá zeg, het werkt hartstikke goed! Maar goed dat ik zo assertief ben geweest." (Ik snap nu trouwens wél waarom een kennis van mij een tijdje terug beweerde dat hij van zijn huisarts een medicijn tegen duizeligheid had gekregen. Ik vond dat een vreemd verhaal, want ken geen geneesmiddelen die werken tegen duizeligheid (zonder aanwijsbare oorzaak)). Het is razend interessante materie natuurlijk, en ik weet eerlijk niet wat ik zou doen in zo'n situatie als ik huisarts was. Ik ben vrij principieel, maar soms is pragmatiek zo ongelooflijk praktisch en bij een verder onschuldig middel kun je dan altijd nog de keus aan de patiënt laten. Maar het is juist vanwege de invloed op de arts-patiëntrelatie dat ik dit soort kwesties zo interessant vind. Want zowel een weigering om een niet-werkend middel voor te schrijven als het voorschrijven van een niet-werkend middel kan afhankelijk van de patiënt, de al bestaande relatie en de communicatie tussen arts en patiënt zowel een positief als een negatieve invloed hebben. Het zou geweldig zijn als een patiënt zou begrijpen dat hij een bepaald middel helemaal niet nodig heeft, maar aan de andere kant is vermindering van klachten door een placebo net zo goed vermindering van klachten als door een andere interventie. En zeker als het dan gaat om kortdurend of incidenteel gebruik van een middel dat verder weinig bijwerkingen heeft.. Zo gebruik ik zelf af en toe buscopan voor buikkrampen. Ik weet dat het waarschijnlijk niet of nauwelijks werkt, maar vind het wel heel prettig om op dat punt dat ik normaal gesproken alleen nog maar met een kruik op m'n buik naar bed zou kunnen gaan, nog één andere optie achter de hand te hebben. En soms werkt het. Of lijkt het te werken, ik weet het niet.