Merk je iets van het stoppen met ademen bij het inslapen?

* daar merk je niets van *
Heb je een bron die dit naar aanleiding van medisch onderzoek kan bevestigen ?

Nee die bron heb ik niet. Maar ik weet wel dat als je niet het signaal naar je longen krijgt, je ook niet het gevoel hebt dat je stikt. Het lichaam heeft namelijk niet eens door dat er een zuurstof tekort is.

Dat effect heb je ook bij een koolstofmono-oxidevergiftiging. Dan gaat de CO op de rode bloedcellen zitten op de plek die voor zuurstof bedoeld is. Je lichaam denkt dat het zuurstof is, en er gaat geen signaal door je lichaam dat er zuurstoftekort dreigt en dat je dus moet ademen.

Je schrijft "Het bewustzijn is dus heel sterk verminderd en afhankelijk van de hoeveelheid zelfs nihil."
Er is geen bewustzijn. Je mag dus veilg aannemen dat je er niets van merkt.

Ik wil absoluut niets af doen aan jouw ervaring en ook geen betweter zijn bij een onderwerp als dit dat natuurlijk erg gevoelig is, maar toch begrijp ik iets niet helemaal: Morfine is niet bedoeld als middel om het bewustzijn te verlagen, maar is echt alleen pijnstiller. Het is wel zo dat wanneer je in één keer te hoog doseert en dus niet langzaam opbouwt, kunnen mensen er wel suffig van zijn. Ik vraag me dus af of het de morfine was die ervoor zorgde dat je vader minder bewust meemaakte wat er gebeurde, of dat hij ook een sederend middel kreeg, of dat het misschien kwam door de ernst van zijn ziek-zijn op dat moment en niet zozeer door de medicatie. Wat ik eigenlijk wil vragen is dus: weet je zeker dat wat je hier beschrijft, een effect was van de morfine?

Als ik de verpleegkundige mag geloven wel. Tuurlijk is de morfine opgebouwd. We hebben er zelfs voor moeten vragen, omdat telkens na 6 uur de morfine uitgewerkt was en bewustzijn gedeeltelijk terug kwam, anders zou mijn vader niet hebben kunnen reageren op vragen. Toen ik vroeg waarom ze wachten tot de zes uur om waren, waardoor hij weer pijn leed, kreeg ik uiteindelijk antwoord, dat wanneer er een bepaalde dosis werd gegeven(dus geen begin dosis) de kans was dat patiënten insliepen en sommige verpleegkundigen dit als onprettig ervaren. Ze hebben dan het gevoel dat zij ervoor gezorgd hebben dat patiënt overlijd.

Vrijwel iedereen wordt suf van morfine, ongeacht de dosering of het opbouwen. In de terminale fase is het bijna altijd zo dat de patiënt niet meer aanspreekbaar is en langzaam uit het leven wegglijdt.

@Nomen: sufheid bij opiaten zie je vooral in de beginperiode. Het is niet voor niets dat bijvoorbeeld de standaard van het CBR over medische rijgeschiktheid aangeeft dat langdurig gebruik van een stabiele dosis opioïden géén invloed heeft op de rijvaardigheid. Ik gebruik zelf al jaren een opiaat in vrij forse dosis, en ben absoluut niet suf. Nu kun je langdurig gebruik natuurlijk niet vergelijken met kortdurend gebruik bij een terminale patiënt waarbij de dosis soms vrij snel opgebouwd moet worden, maar ik heb in z'n algemeenheid vaak het idee dat de versuffende werking van morfine enorm wordt overschat. @Rebe: het kán zeker hoor, wat je vertelt. Maar uit onderzoeken blijkt dat wanneer morfine wordt gegeven in een therapeutische dosering, dus puur met het doel om pijn en/of benauwdheid te verminderen, er amper een relatie bestaat met het moment van overlijden van de patiënt en dat ook een ademhalingsdepressie dan niet vaker voorkomt. In sommige situaties lijkt het zelfs enigszins levensverlengend te werken. En wanneer bijvoorbeeld patiënten op orale morfine 's avonds een dubbele dosering krijgen ten opzichte van overdag, neemt de kans dat iemand in de nacht overlijdt ook niet meetbaar toe. Bij die therapeutische doseringen blijkt uit onderzoek eigenlijk geen - of hooguit een hele zwakke - relatie te bestaan tussen de morfine en het overlijden van de patiënt. Anders is dat wanneer een patiënt een dosis krijgt die veel hoger is dan nodig zou zijn voor het behandelen van de symptomen. Het is bekend dat artsen soms een snelle opbouw van de morfinedosis gebruiken om een patiënt sneller te laten overlijden, of een continue hoge dosis om iemand wat te sederen ('te' hoog wil ik niet zeggen, maar in elk geval een dosis die hoger is dan nodig voor behandeling van de pijn of benauwdheid). Dat is eigenlijk jammer, want er zijn gewoon betere middelen om onrust of angst te behandelen, of om een patiënt te sederen. Het gebruik van morfine voor ofwel het sederen van een patiënt of om het sterven te bespoedigen wordt beschouwd als een kunstfout. Er zijn namelijk middelen die beter en ook effectiever zijn: bij een patiënt die zo akelig benauwd is dat je dat niet met enkel morfine kunt bestrijden, wil je niet het risico lopen dat die patiënt alsnog wakker wordt nadat is besloten te sederen. - Vervolg in volgende reactie -

- Vervolg op vorige reactie - En bij euthanasie is het zo mogelijk nóg belangrijker dat het loopt zoals gepland, voor zowel de patiënt als diens familie – en evengoed voor de arts. Vooral om die redenen wordt het artsen echt afgeraden om morfine te gebruiken voor dit doel. Morfine is bedoeld voor het bestrijden van pijn en/of benauwdheid, en niet voor iets anders. Nu zijn er natuurlijk wel situaties waarin een arts weinig keus heeft. Bij iemand die acuut tot stikken toe benauwd is, moet gewoon gehandeld worden. Als dat betekent dat een arts een dosis morfine geeft die primair bedoeld is om de benauwdheid te behandelen maar die daarbij ook als gevolg kan hebben dat de patiënt eerder overlijdt, dan zij dat zo. En bij iemand die gruwelijk veel pijn heeft door bijvoorbeeld uitzaaiingen in de botten begin je ook niet rustig met twee keer tien milligram per dag “en dan kijken we over een week wel verder”. Soms is er gewoon geen tijd om rustig op te bouwen, en soms moet een arts acuut handelen met niets meer aan middelen dan de medicatie in zijn of haar tas. Dan kan het zijn dat er gekozen moet worden voor middelen die niet de eerste keus zijn of die niet voorkomen in de standaarden, simpelweg omdat niet handelen dan vele malen erger zou zijn. Ik begrijp dus best dat het soms toch voorkomt dat iemand overlijdt mede door de morfine, maar in een situatie waarbij er echt een dosering wordt gegeven die enkel en alleen bedoeld is voor het behandelen van de aanwezige symptomen, en er voldoende gelegenheid is geweest om de dosering op te bouwen, heeft morfine geen of bijna geen negatief effect op de ademhaling, verlaagt het niet iemands bewustzijn, en zorgt het er ook niet voor dat iemand sneller komt te overlijden. Het kan natuurlijk wel zijn dat iemand heel gevoelig is voor bepaalde opiaten: ik ken iemand die net als ik morfine-achtige middelen gebruiken voor chronische pijn, maar die daar toch erg suf van wordt. Ik ken echter veel meer mensen die daar na de eerste paar weken géén last meer van hebben. Maar hier geldt ook weer dat wanneer een terminale patiënt die echt heel snel zal gaan sterven erg suf wordt van morfine, een arts vaak niet nog rustig een paar andere middelen gaat uitproberen. Zeker niet als de patiënt zelf niet lijdt onder die versuffing. Dus ik snap best hoe zoiets kan ontstaan, maar het is niet zo dat versuffing de *bedoeling* of zelfs een onontkoombaar gevolg is van het gebruiken van morfine.

@lies..ik begrijp je verhaal en weet ook dat morfine vooral gebruikt wordt voor pijnstilling of of benauwdheid. Ik heb dit antwoord gegeven en mijervaring van mijn vader erbijgeschreven puur uit antwoord op de vraag die gesteld werd. Daar staat opa kreeg veel morfine zodat de ademhaling stopte. Ik ben ervan uitgegaandat het de bedoeling was dat deopazou sterven ennnietom de pijn te stillenof benauwdheid. En of de opa daar iets vangemerkt heeft. Tenzij ik devraag verkeerd begrepen heb, andersblijf ik bijmijn antwoord en ervaring. Welbedankt voor je uitleg over morfine