Waardoor veroorzaken bètablokkers nachtmerries?

De werking van bètablokkers heeft alles te maken met het autonome zenuwstelsel, dat deel van het zenuwstelsel waar je als mens geen invloed op hebt. Het regelt allerlei processen in het lichaam, zoals de ademhaling, de hartfrequentie, en de spijsvertering. Het autonome zenuwstelsel bestaat uit twee systemen: een deel dat afremt (parasympathicus), en een deel dat stimuleert (sympathicus). In rust overheerst de parasympathicus, bij activiteit de sympathicus.

Bètablokkers zijn bètasympathicolytica, dat wil zeggen dat ze de werking van de bètareceptoren van het sympathische zenuwstelsel remmen. Lipofiele bètablokkers (propranolol en metoprolol) kunnen de bloed-hersenbarrière makkelijker passeren dan meer hydrofiele bètablokkers (onder andere atenolol en sotalol). Lipofiel betekent: meer affiniteit voor vetten in het lichaam. Hydrofiel wil zeggen: meer affiniteit met water. Propranolol heeft door dat eenvoudiger passeren van de bloed-hersenbarrière meer effect op het centrale zenuwstelsel. Daardoor geven lipofiele bètablokkers sneller aanleiding tot depressie, angstige dromen en nachtmerries dan de hydrofiele bètablokkers.