kun je je zelf ziek praten?

Ik denk, en dat weet ik wel zeker, dat het hier gaat om opgekropte gevoelens, je hebt wat meegemaakt, en de plekken die je noemt kan weleens opgekropte gevoelens in blijven zitten, heb je ook weleens buikpijn? Huil je weleens?

Jezelf ziek praten, hoe vat je dat op? Mensen die bijvoorbeeld depressief zijn kijken alleen, of vooral, naar de negatieve dingen, en dan kan het inderdaad ja, immers je blijft dan depressief.

Ik geloof er wel in, jezelf ziek praten, bijvoorbeeld het placebo effect.

Success!

Toegevoegd na 39 seconden:
Ik moet dus de hele dag vrolijk doen heb een tweeling van 7 en een jongetje van acht.
Ook al voel ik me nog zo naar ik moet er zijn.

aaaah.. daar heb je het al, je kunt je gevoelens dus niet goed kwijt?

Toegevoegd na 6 minuten:
Praten helpt vaak ook, als je het wil mag je je verhaal wel bij mij kwijt als dat nodig is :)

Nou en of.
Lichaam en geest zijn veel meer met elkaar verbonden dan veel mensen denken.

In jouw geval denk ik dat hetgeen je voelt psychische lasten zijn die zich lichamelijk uiten.
Voorbeeld: Wanneer je heel veel last op je schouders draagt, kan zich dat lichamelijk uiten door bv rugpijn en hoofdpijn.
Wanneer je een bepaalde situatie helemaal zat bent, kun je er letterlijk je buik van vol hebben, wat zich uit in buikpijn en maagklachten. Zo kan ik nog wel even doorgaan.
Het is dus denk ik vrij logisch dat jij je nu voelt zoals je je voelt.

Veel sterkte, ik hoop dat er gauw weer een rustige tijd voor je aanbreekt.

In jouw geval is het geen kwestie van ziek praten, je bent toe aan rust en je lichaam geeft vermoeidheid aan.
Wat je kan doen is (want natuurlijk moet je er zijn voor de drie kinderen), is jezelf beloven dat je op een bepaalde datum een week vrij zult nemen. Probeer iets te plannen, met een oppas of een logeerpartij voor je kinderen.

Neem een week totaal vrij, en als het kan nog iets langer, en doe dan helemaal niets. Vraag dan niks van jezelf en laat je omgeving weten dat je rust nodig hebt.

Je zult zien dat je het dan nog even vol kunt houden.
Neem jezelf absoluut niets kwalijk, want het is volslagen normaal. Maar denk aan de vrije tijd die je jezelf gaat gunnen.

Veel sterkte.

Ja, dat kan.
Erger nog: Let op wat je tegen andere mensen zegt, want: zie onderstaande anekdote.

Vijf mensen hadden eens onderling met elkaar afgesproken (niet erg aardig natuurlijk) om tegen 1 persoon te zeggen dat hij er vandaag niet al te best uitzag. Terwijl hij 's-morgens nog gewoon in orde was.
Hoe liep dit experiment af? Aan het einde van de dag, nadat 5 mensen hem hadden verteld dat hoe beroerd hij er wel niet uitzag, had deze persoon buikpijn en hoofdpijn, en is zelfs bij z'n huisarts langsgegaan voor zijn klachten...

Wat je zegt kan dus een grote (psychologische) impact hebben op iemand anders (en dit zou zelfs fysiek kunnen doorwerken). Omgekeerd werkt het overigens ook: Als iemand tegen je zegt: "Wat zie je er goed uit vandaag", dan voel je je toch meteen een stuk beter?

Toegevoegd na 7 minuten:
Ik begrijp dat dit geen erg populair antwoord is, maar ik zit niet op Goeie Vraag om me populair te maken (wel om zoveel mogelijk kennis op te doen en te delen, inclusief het delen van ervaringen van en met anderen).

Toegevoegd na 27 minuten:
O ja, Plakkie, bovenstaande voelt waarschijnlijk aan als "niet meer dan een theoretische verhandeling" als ik de toelichting op je vraag lees.

Daarom nog de volgende tip:
Heb je wel eens overwogen om naar een haptotherapeut te gaan? Wellicht dat je met hem/haar kunt bespreken, of je klachten met je situatie te maken kunnen hebben.

Lichaam en ziel zijn één, het bewuste en het onbewuste.
Ons bewuste kan praten wanneer je iets dwars zit of je ergens mee zit. Je kan je nl. verwoorden, uiten. Maar je onbewuste kan niet praten met woorden maar wel met signalen. Wanneer we niet in balans zijn met onszelf komen er allerlei symptomen die vaak komen van organen die ook weer meewerken. De negatieve gedachtes die je hebt, het neerslachtige gevoel, helpen ook niet om het stresshormoon af te breken dat dit alles veroorzaakt.
Je kan dus daadwerkelijk ziek worden als je je laat meesleuren in een negatief gevoel dat overheerst. Je staat ermee op en je gaat ermee naar bed. Je moet het dan ook nog eens wegdrukken, omdat je ' gedwongen' wordt om 'vrolijk' te doen. Je kropt je gevoelens dus steeds op en dit stapelt zich dusdanig dat je echt op moet passen om jezelf niet te verliezen in een diepe depressie.
Er is niets zo erg dan iemand te verliezen en in jouw geval 2 personen en dan staat je leven op zijn kop, want je dromen en idealen ben je ook in één klap kwijt. Je voelt je alleen en ik kan me dat zo goed voorstellen hoe jij je moet voelen! Daar komt nog bij dat je het je kinderen niet wilt laten merken. In feite loop je bijna altijd op je tenen en dat kan je niet volhouden. Praat eens met je huisarts en vraag een verwijzing voor een psycholoog of psycho therapeut. De huisarts weet wel wie het beste is voor jou.
Hier kan je alles kwijt waar je mee rond loopt, je praat het van je af en dat geeft zoveel lucht! Na een aantal gesprekken wordt het al vaak minder omdat je volop aan het verwerken bent. Hij/zij kan je ook adviseren hoe je het best ermee omgaat. Praat eens met je huisarts, nu kan het nog want je bent nog helder. Als je nl. echt in een depressie zakt, zie je de dingen niet zo helder meer. Dan ben je echt ziek en kan je niets meer omdat de wil en zin ontbreekt. Dit hou je zo niet vol.

Ja, je kunt jezelf ziek praten, maar gelukkig ook beter praten, lees maar eens het boek "The game of life and how to play it" van Florence Scovel Shinn. (gratis online)
Natuurlijk heeft u ook echt veel meegemaakt en ik zou in uw geval niet de hele dag vrolijk doen, de kinderen hebben dat echt wel door en zullen het meer waarderen als u eerlijk tegen ze bent. U kunt ze vragen u te helpen, door zelf zoveel mogelijk dingetjes te doen, zodat u meer rust krijgt ( bedden zelf opmaken etc) en zoals al in een ander antwoord opgemerkt, probeer iets ontspannend/ leuks te doen zonder te kinderen. Overigens...ook uw kinderen verdienen extra aandacht, zij hebben ook een scheiding meegemaakt, oma verloren en een moeder die in de put zit.

Bij alle antwoorden zit wel een goed antwoord. allereerst knap van je om 'geestelijk een knop om te draaien'.

Natuurlijk spannen die twee samen lichaam en geest, alleen als je allerlei klachten hebt door spanningen, zoals jij ze noemt, is het logisch dat je op een gegeven moment knapt....steeds tegen je zelf zeggen dat je er ziek van wordt en ook de omgeving die nog eens extra een schep er boven op doet(goed bedoeld overigens) maar je koopt er niets voor.

Een tip: Een week heeft 7 dagen, pik 1 dag uit die echt 'netto' van/voor jou is, zorg voor een oppas, en ga iets leuks doen...zodat je weer een oppepper krijgt en aan je zelf kunt werken.

Sterkte !!

Je kunt jezelf heel goed ziek praten en omgekeerd, jezelf heel lang gaande houden onder moeilijke omstandigheden, ook. Dat laatste heb je een hele tijd gedaan maar het houdt een keer op. Ik denk dat je veel te lang totaal niet aan jezelf bent toegekomen. Wat jij de laatste tijd allemaal doorstaan hebt houdt geen mens eindeloos vol.

Een week rust of vakantie, zoals al gesuggereerd is, zou mooi zijn als je dat op kunt brengen. Maar ik denk dat je ook structureel een oplossing moet zien te vinden. Je klachten klinken zeker als overbelasting maar misschien moet je toch eens met je huisarts gaan praten. Die zal bekijken wat jou mankeert en mogelijk voorstellen om maatschappelijk werk in te schakelen of een andere vorm van hulp waardoor je ontlast wordt. Als het je met mantelzorg ook lukt is dat natuurlijk prima maar je kaart je problemen niet voor niets aan op GV. Het belangrijkste lijkt mij dat je in ieder geval hulp accepteert.

Je kunt jezelf ziek praten. Zeker weten. Maar je kunt ook wat dingen doen om te zorgen dat het niet zo ver hoeft te komen. Probeer allereerst wat 'plakkie-tijd' in te bouwen. Al heb je elke dag maar een half uurtje de gelegenheid om iets voor jezelf te doen, een klein wandelingetje te maken, een hoofdstukje in je favoriete boek te lezen: zorg dat je die tijd krijgt, neemt en er bewust van geniet.

En verder moet je ophouden met jezelf voor de gek te houden. Natuurlijk moet je er zijn voor die drie rakkers van je, maar je hoeft echt geen 'O, wat ben ik blij!' -toneelstukje op te voeren, hoor! Daar word je doodmoe van en je kinderen hebben best in de gaten dat dat allemaal nep is. Jouw kinderen snappen best dat je niet altijd vrolijk kunt zijn.

Je bent ouder, geen kermisattractie!

Je kinderen krijgen nu hele rare signalen van jou: ze zien iemand voor zich waar ze aan voelen dat hij/zij niet lekker in zijn vel zit, maar die wel de hele tijd blij loopt te doen of pogingen daartoe doet. Dat is verwarrend. Vertel ze dat je verdrietig bent en vertel ze ook waarom. Dan zullen ze zelf ook beter over hun gevoelens durven praten en dan gaat bij jou die akelige stress er ook een beetje af.

Je kan je zelf zeker ziek praten.. het is een mentale last en uiteindelijk wordt dat gereflecteerd op je dagelijkse dingen en uiteindelijk op je lichaam dat last is de pijn die jou overneem dus de pijn is jou de baas en die pijn wordt alleen gevoed als je aan de nare dingen denkt en dat je te veel over de toekomst gaat denken en en dat het allemaal niet gaat lukken enzo het is niet zo dat je je herinnering moet vergeten maar dat je vanuit je nou gaat denken en daar bedoel ik mee dat je keuzes gaat maken en dingen gaat doen ook al heb je Kinderen waarvoor je moet zorgen want als je vanuit nou gaat denken en doen geniet je meer omdat je dan meer bewust ben van dingen om je heen en je zult die pijn tegenkomen en dan zul je snel merken dat die pijn je weer wilt overnemen maar dat het steeds moeilijker wordt om pijn jou over te nemen..

en over vrolijk gesproken het is beter vrolijkheid van buitenaf te zoeken of te laten komen dan dat je zelf met veel moeite vrolijkheid probeert uit te stralen terwijl je dat niet ben het kan alleen komen als je het toelaat en dat gebeurt vanaf de buitenkant die vrolijkheid is dan echt en heeft meer effect ga iets doen wat je leuk vind ook als is het een paar seconden je zult merken dat die seconden meer effect hebben dan wat dan ook want op dat moment komt de vrolijkheid in jou en je laat het dan ook toe zonder dat je daar stil bij staat bijvoorbeeld een kinderboek voorlezen aan je kinderen die jij ook leuk en grappig vind het is een klein voorbeeld maar je zult merken dat die vrolijkheid echt is

Ik ben begonnen met je een plus te geven omdat ik dit een goed vraag vind.

En inderdaad..je kunt jezelf ziek praten. Ik ken daar zelfs een aantal voorbeelden van.

Maar als ik jou zo beluister, doe jij dat bepaald niet.

Ik vrees eerder dat je geestelijk uitgeput raakt. Dit mede als gevolg van je pijnlijke en verdrietige ervaringen gedurende de laatste weken of wellicht zelfs..maanden.

Probeer maar wat tot rust te komen..ga een wandelen met je kinderen..ontspan eens lekker.

Je offert je nu volkomen op..maar jij bent er zelf ook nog hè.

Trek er eens een paar daagjes op uit, samen met je kinderen en laat daarbij dan vooral..AL JE ZORGEN THUIS..

Sterkte en een warme groet,

Ton

Wat je voelt zijn onverwerkte gevoelens. Ik heb mijn broer, man en zoon verloren, ik ken dat gevoel dat je je echt ziek voelt. Maar je moet die gevoelens echt verwerken, en dat heeft tijd nodig. Je wil voor jezelf gewoon door leven. Sterk zijn, met name voor je kinderen, maar je lichaam wil dat niet. Die is daar nog niet aan toe. Tijd heelt inderdaad alle wonden, dus het heeft tijd nodig. Alleen het vervelende is dat er wel littekens over blijven. Die blijven op je ziel, maar de pijn wordt minder. Ik wens je heel veel sterkte voor de toekomst, en uiteraard veel liefs voor 2011. Gea.