Waarom hanteren verzekeraars termijn van 2 jaar bij zelfmoord bij overlijdensverzekering?

Dit is om te voorkomen dat mensen een verzekering afsluiten vlak voor hun zelfmoord, om zo hun achterblijvers niet met hoge kosten op te zadelen. Mensen met zelfmoordneigingen zijn vaak al maanden depressief. Het door u voorgestelde halfjaar is dus te kort, dan kunnen mensen in hun depressie toeleven naar een datum "dat het mag".

U stelt voor om helemaal niet uit te keren in geval van suïcide. Ik begrijp het wel, maar ook dat zou niet reëel zijn. Mensen genoeg die na een tentamen suïcide zeggen dat ze eigenlijk niet dood wilden, het enige wat ze wilden is niet verder leven op de manier zoals het op dat moment was. Blijven we achter met de vraag of suïcidanten wel echt dood wilden. Het moment van suïcide is vaak een momentopname, en soms niet zo bedoeld.

Een overlijdensverzekering is een kanscontract, de premie wordt vastgesteld aan de hand van variabelen zoals leeftijd, gezondheid ed. Na twee jaar is er volgens de kansberekening op overlijden door zelfmoord voldoende premie betaald. In zo’n kansberekening wordt onder andere meegenomen dat de kans op zelfmoord na twee jaar kleiner is geworden. Meer soorten verzekeringen zijn kanscontracten waardoor de verzekeraar gemiddeld voldoende premie ontvangt om uit te kunnen keren indien nodig, dit om te voorkomen dat een verzekeraar verlies zou lijden op zijn verzekeringen.

Vroeger was zelfmoord gewoon NIET gedekt. Daar zijn juridische procedures op gevolgd, en uiteindelijk is dat op Europees niveau dan via een richtlijn ongedaan gemaakt geworden en diende zelfmoord wel degelijk te worden opgenomen in. Soms bizar, want als je merkt dat sindsdien ook de medische vragenlijsten soms wel heel erg ver gaan, lijkt zelfmoord meer toelaatbaar geworden dan bijvoorbeeld een mogelijke erfelijke aanleg op kanker als je een bijzondere overlijdensverzekering wil (overlijdensverzekering dekt een som bij overlijden, daar gaat het over, een levensverzekering dekt een som bij blijven leven, daar gaat het hier dus even niet over).

Ook de termijn van twee jaar staat juridisch niet vast, en er zijn contracten waarbij zelfmoord ook meteen gedekt is, maar wat buiten de dekking kan vallen is de intentie en daar zit je dan wel op de (soms heel moeilijke verzekeringslogica) van of en daar draait het uiteindelijk kom.

Want een verzekeringscontract is een contract waarbij één persoon een globaal risico wil dekken om een verzekerde (meestal een derde) niet met problemen op te zadelen, bijv. bij een hypothecaire lening (je echtgenote kan niet het hele huis alleen afbetalen). Val je echter van een berg (ik kom net van de Ankogel in Oostenrijk en mijn Tervuerense Herder besloot dat het laatste stuk te gevaarlijk was waardoor we gestopt zijn nog onder de fenomenaal mooie 3000 meter grens) of zijn het sportrisico's zoals 'een prins' die op de zwarte piste of zelfs buiten de piste zou gaan skieën, dan kan de verzekering zeggen dat je zelf geen 'goed huisvadergedrag' vertoonde en kan dat in de kleine letters staan.

De periode, 2 jaar in uw geval, heeft dus te zien om in te dekken dat je eigenlijk al depressief zou zijn of intentioneel zelfmoord wou plegen om de verzekering in dat laatste geval op te lichten om een verzekeraar naar jouw keuze 'rijker te maken met bewuste oorzaak'. Je moet dat verklaren, maar bewijs dat maar eens. Als je nu dus Farizeeër speelt (= legalist = iemand die letterlijk alle regeltjes volgt maar de echte eerlijke waarden zo negeert en de inhoud van een wederzijdscontract), dan kun je dus een contract afsluiten en binnen drie jaar zelfmoord plegen waarbij je ze lijk vinden (een vermist lijkt is een nog veel groter probleem immers), maar slechts weinigen zo bewust en gedreven, zeker de legalisten niet.