wat te doen met de verwijtende vraag: hebt u zelf kinderen? als beginnend psycholoog zonder kinderen.

Dat doet niet ter zake, het gaat hier om uw probleem, waar ik vakkundig hulp wil bieden, dat kan ik alleen, als u hierbij uw volledige medewerking verleend.

Je hebt veel over de opvoeding van kinderen geleerd tijdens je opleiding, en in gesprekken met collega-psychologen en andere ouders.

Dat kan je zeggen, en die kennis kan je dus inzetten en laten zien bij het geven van adviezen en antwoorden.

Je kunt het beste dan meteen maar vermelden dat je zelf vroeger gedurende een bepaalde periode ook kind bent geweest. En dat je in dat opzicht in die periode ook de broodnodige ervaring hebt opgedaan. Wellicht helpt het om wat bewijsstukken te laten zien, zoals schoolfoto's e.d.

Als psycholoog hoef je niet zelf alles te hebben ervaren en meegemaakt in je leven om een ander deskundig te kunnen helpen.
Dat is zelfs onmogelijk: dat zou betekenen dat je de gehele DSM V aan persoonlijke ervaringen in je levens-rugzakje met je zou moeten meetorsen ;-)
Een rechter hoeft tenslotte ook niet eerst een moord te hebben gepleegd alvorens een moordenaar te kunnen berechten.
Cliënten komen bij jou voor deskundige hulp van hun opvoedingsproblemen, niet om ervaringen uit te wisselen.
Misschien zou je de cliënt zoiets kunnen zeggen, met humor en een lach.

Ik heb geen kinderen, maar ik hoop dat ik niet zo'n ouder wordt die overal het boekje bij pakt, maar soms is het echt wel eens nodig. Zullen we nu kijken wat het boekje voor u kan doen

Ik zou zeggen,zorgt u ervoor dat u als beginnend psycholoog geen "beren op de weg"meezeult zoals,wat als mensen naar mijn persoonlijke leven informeren.verder hoeft u zulke vragen ook niet als verwijtend te zien.Dus maak u vrij van uw eigen angsten en benader uw clienten professioneel.

Ik veronderstel dat een psycholoog de achterliggende redenen van een dergelijke vraag zou kunnen beredeneren. :)

De vraag of u kinderen heeft kan verschillende redenen hebben.
1 uit belangstelling
2 de natuurlijke behoefte om te peilen of u zich iets kunt indenken. Als u zelf kinderen heeft, gaat de klant er gemakkelijker van uit dat u dan het verhaal wel zult begrijpen.
3 verwijtend, in de zin van, als je zelf kinderen had, dan zou je zoiets niet vragen of zeggen.

Een antwoord zou kunnen zijn, nee die heb ik niet, maar dat betekent niet dat ik u. Iet kan begrijpen en helpen. Immers, ik zie hel veel hulpvrager hier, en gelukkig heb ik geen persoonlijke ervaring met alle zaken waarvoor mijn hulp wordt gevraagd.

"Nee, ik heb geen kinderen. Ik hoop dat ik u kan helpen vanuit mijn vakkennis en mijn ervaring. Ik heb al veel ouders gesproken en veel ervaringsverhalen gelezen. Ik hoop dat u over uw ervaringen wil vertellen."

Natuurlijk dit verhaaltje vertellen in uw eigen woorden en misschien een fictief voorbeeld erbij van een ouder die u gisteren gesproken hebt welke toevallig precies in dezelfde levensfase zit.

Toegevoegd na 1 uur:
Als dat niet voldoende is kun je melden, dat je regelmatig overlegt met je collega's welke wel kinderen hebben. En dat je praatgroep hebt met andere ouders welke je leid of dat een collega hebt die een praatgroep heeft. En dat je eerst hun verhaal dient te horen om te weten in welke praatgroep ze het beste tot hun recht komen.

Ik zou antwoorden: 'Zou het verschil maken voor u, of ik kinderen heb of niet?'

Je kan dat op een open manier doen, zodat je dan kan insteken of het gaat of ze willen weten of je genoeg van kinderen weet, of dat ze wat herkenning zoeken.

Dat je zelf geen kinderen hebt, kan als nadeel hebben dat je bepaalde gevoelens die kinderen op kunnen roepen, niet aan den lijve hebt ondervonden. Maar in je opleiding is er wel uitgebreid aandacht besteed aan de impact van het hebben van kinderen (mag ik hopen). Het kan als voordeel hebben, dat je er met wat meer afstand naar kunt kijken en objectiever kunt helpen en adviseren als dat nodig is.

Dit zou ik ook aan de client vertellen.

Het antwoord is "Nee, sorry, ik zal mijn vraag wat duidelijker stellen". Gevolgd door een meer toegespitste vraag.

Maar deze vraag kun je beter voorkomen door je toch nog wat meer te verdiepen in het ouderschap.

Die vraag is namelijk een motie van wantrouwen (dit zal ook de schijnbare schaamte verklaren). Feitelijk ben je te laat als ie gesteld wordt. Voor een ouder is het hebben van kinderen namelijk uiterst ingrijpend op je leven en je gesteldheid. Als een ouder zoekt naar psychologische ondersteuning dan zal die dus zeker ook een behoorlijke mate van inlevingsvermogen / begrip verwachten inzake het ouderschap / opvoeding-gebeuren. Hoe kun je immers iemand helpen die je zo slecht begrijpt?

De realiteit is dat je je toch nog wat verder zult moeten verdiepen / inleven in het ouderschap & opvoeding. En dan niet alleen pedagogische aspecten maar ook de andere dimensies. Denk ook aan:

* een zeer druk, rennerig leven
* teleurstelling/onmacht om invulling te geven aan je ambities inzake bijv. carrière, fitheid/gezond lichaam, reizen, investeren in je eigen relatie, altijd een leuk sociaal en ondernemend mens zijn, vriendschappen onderhouden; dit alles door tijd- en energiegebrek.
* confrontatie met vermoeidheid en soms lichamelijke kwalen (bekkeninstabiliteit, hormonale schommelingen, soms zelfs postnatale depressie, etc)
* "(her)inburgering" in je eigen buurt, in een sociaal netwerk van clubs, scholen, kinderopvang, ouders van vriendjes/vriendinnetjes). Dit met alle leuke en verplichtende aspecten van dien.
* Omgang met tegenslagen waar je kind problemen krijgt (pesten, puisten, tegenvallende prestaties, karakter-issues). Dit terwijl je het juist allemaal helemaal perfect wilde gaan doen voor hen.
* Kerst, sinterklaas en verjaardagen moeten uiteraard picobello verzorgd en supergezellig zijn,
* onzekerheden: hoe moet ik dit richting mijn kind aanpakken? Is dit normaal? Komt dit goed?
* de druk die dit alles oplevert op de relatie met je partner

Als je dit alles zo ziet dan zie je ook dat de vraag die jij stelt, "hoe gaat het met de opvoeding" kan overkomen als een nogal grove simplificatie. Ik denk dat dat ook leidt tot de kritische vraag die men dan stelt.

Mijn advies is dus: stel jouw vraag wat specifieker/gerichter met dit overzicht in gedachte. Hun kritische vraag zul je dan niet meer krijgen.

Stel de open vraag wat maakt dat ze deze vraag aan je stellen! Je bent nu aan het invullen wat deze ouders denken. Als je de achtergrond van hun vraag kent, kun je veel specifieker reageren.
Wees altijd open en eerlijk dat jij als psycholoog niet de alleswetende expert bent met de juiste antwoorden op alle vragen. Door ouders te beschouwen als ervaringsdeskundigen kun je je adviezen afstemmen op hun specifieke situatie!
Kijk eens bij de uitgangspunten van handelingsgerichte diagnostiek (Handelingsgerichte Diagnostiek in de Jeugdzorg: Noelle Pameijer & Nina Draaisma).

De vraag of je wel of geen kinderen hebt is niet aan de orde je kunt bijvoorbeeld een voorbeeld geven er zijn genoeg ouders die niet weten hoe ze met hun kind moeten omgaan en hierdoor problemen ondervinden mede omdat vaste patronen er ingesleten zijn en omdat ze dingen hebben overgenomen van hun ouders of zelf niet weten hoe ze reageren en hoe dit overkomt bij het kind. Hiervoor heb je psychologie nodig en kinderen zijn ook mensen dus hiervoor bent u aan het juiste adres!