wordt een scootmobiel vergoed voor dikke mensen?

Een vriendin van mij kan niet meer lopen, heeft een rolstoel en scootmobiel, van de rolstoel wipt ze over naar scootmobiel. Het nog wel (iets) kunnen lopen klopt dus niet. Mogelijk verschilt het per gemeente wanneer een scootmobiel wel of niet vergoed wordt. Verder prima antwoord.

@Crea: toch is over het algemeen een scootmobiel niet handig wanneer iemand nog alleen een transferfunctie heeft. Met een scootmobiel kun je geen kleinere winkels in en in bijvoorbeeld bibliotheken en musea is het niet altijd toegestaan een scootmobiel mee te nemen, terwijl een rolstoel altijd is toegestaan. En wil je bijvoorbeeld een scootmobiel meenemen in de rolstoeltaxi, dan mag je niet alleen niet in de scootmobiel blijven zitten onderweg, maar de gebruiker mag óók zelf de scoot niet de bus inrijden en moet in principe voor instappen terwijl de chauffeur de scootmobiel op de lift manoeuvreert. In de politiek is er al langer sprake van om het helemaal niet meer toe te staan een scootmobiel mee te nemen met de regiotaxi of met Valys, omdat de scootmobiel in beginsel bedoeld is voor de middellange afstanden en niet voor de korte of ultrakorte. Het is dus meer een vervanger voor de fiets dan voor de benenwagen. En als ik kijk hoeveel liften en invalidentoiletten ik al tegen ben gekomen waar ik met mijn elektrische rolstoel amper of soms gewoon niet in pas, dan wordt dat met een scootmobiel al helemaal onmogelijk. Als je echt alleen transfers kunt maken, zijn er buitenshuis amper toiletten te vinden die vanuit een scootmobiel bereikbaar zijn. @Marleen: goede uitleg, +

Lies12, Ondanks jouw goede argumenten, maakt mijn vriendin er vaak gebruik van. Met de taxi gaat ze niet, maar ze gebruikt hem vooral om zelfstandig een snelle boodschap te doen, vrienden te bezoeken, of gewoon even eruit met of zonder de hond. Voor de door jouw genoemde tegens gaat ze samen met haar man, eventueel met de auto weg.
Ze wipt makkelijk over van rolstoel, naar stoel, rolstoel, of traplift. Een elektrische rolstoel wil ze niet, die neemt meer ruimte in dan de gewone simpele rolstoel.

Een scootmobiel neemt meer ruimte in ;-) Het gebruik van een elro betekent natuurlijk niet dat je daarnaast geen handbewogen rolstoel meer kunt gebruiken. Natuurlijk verschilt het per persoon, maar in het algemeen is de beschrijving van de doelgroep door Marleen correct. Ik kan zelf iets meer dan alleen transfers maken (een stap of 3 á 4 lopen, hoewel het in de praktijk meestal alleen transfers zijn die ik doe - lopen kost erg veel moeite) en zou me echt vreselijk opgesloten voelen op een scootmobiel, omdat je op zoveel plekken niet kunt komen. Nu had ik toen ik min of meer rolstoelafhankelijk werd al niet voldoende armfunctie om een scootmobiel te kunnen besturen, dus de elro lag veel meer voor de hand, al wordt er wel eens raar gekeken als ik ga staan vanuit mijn elro, en vond de indicatiemevrouw van de gemeente in eerste instantie dat een elro niet geschikt was omdat ik - destijds - binnenshuis nog wat kon lopen. Alsof je daar buitenshuis dan ook maar íets aan hebt - rare mensen hoor. Nadeel van een scootmobiel is trouwens ook dat er heel weinig aanpassingen gemaakt kunnen worden aan de stoel zélf. Voor de meeste mensen die volledig rolstoelafhankelijk zijn, zal dat ook al snel problemen opleveren. Een AD-kussen, goede ondersteuning, kantelfunctie e.d. heb je niet op een scootmobiel, en vaak is de stoel zelfs maar in één maat verkrijgbaar, dus als dat ding dan veel te breed of te smal is, de armleuningen te wijd, te hoog of te laag staan, dan is daar negen van de tien keer amper nog iets aan te veranderen. Ik heb trouwens met de elro al moeite omdat die zo groot en lomp voelt om me heen. In mijn handrolstoel voel ik me minder gehandicapt, tót ik verder dan een meter of zes moet rollen, zeker buitenshuis. Maar ik kan met de elro minder goed voor een schap komen in de supermarkt, bij mensen thuis vaak niet bij een toilet komen en niet zelden niet eens naar binnen komen, kan niet aanschuiven onder een tafel etc., wat heel naar voelt. Het is vooral frustrerend als ik bijvoorbeeld nét niet bij een toilet kan komen omdat er een hoek in de ruimte zit of omdat je vanuit een smalle hal het toilet in moet. Dat je op 30 cm van het toilet zit, maar er tóch niet bij kunt komen. Met de handrolstoel kunnen dat soort dingen *meestal* wel, en hij kan mee in een gewone auto, wat ook behoorlijk praktisch is. Maar ja, het kunnen voortbewegen van je rolstoel is ook wel een behoorlijke pré.

Die mensen die moeten beoordelen of iemand wel of niet in aanmerking komt voor een hulpmiddel zou eigenlijk alleen iemand mogen zijn die zelf datzelfde hulpmiddel ook nodig heeft. Lekker makkelijk voor zo'n truttekop om te zeggen "jij hebt geen rolstoel nodig want je kan in huis lopen"

@HeerV: nah, niet praktisch. Als ze maar niet dom zijn, dan vind ik het al heel wat :-) Een rolstoel had ik trouwens al wel, maar die kon ik alleen over kleine afstanden met m'n voeten voortbewegen - mijn armen zijn gewoon vrij slecht. Over een elektrische rolstoel heerst vaak het idee dat het een hulpmiddel is dat is voorbehouden aan mensen die écht niks meer zelf kunnen en die in elk geval helemaal niet meer kunnen lopen of staan. Terwijl het verschil in doelgroep tussen handbewogen en elektrische rolstoel natuurlijk puur zit in de armfunctie, en niet in hoe goed je kunt lopen. Al zou iemand nog vijftig meter kunnen lopen en alleen voor de langere afstanden een rolstoel nodig hebben: als de armfunctie niet voldoende is voor een handbewogen rolstoel of het besturen van een scootmobiel, dan is die elektrische rolstoel gewoon het meest voor de hand liggende hulpmiddel. Al zouden er in theorie misschien nog wel andere opties kunne zijn; als je vijftig meter kunt lopen heb je best nog wat beenfunctie. Maar over een volledig vlakke vloer een meter of zes kunnen lopen, is echt niet iets waar je in het dagelijks leven ver mee komt buiten je eigen woning.

Zij kan nog alles met haar armen en handen, de rolstoel gebruikt ze thuis en hij gaat mee de auto in, de scootmobiel staat in de schuur, naast het huis, die is voor buitengebruik.

Als je een auto hebt én je kunt je armen gewoon gebruiken, dus best een stuk rollen, dan is het wel anders denk ik. Alsnog heel persoonlijk, maar dan kun je bijv. ook de stad in met de auto en dan de handrolstoel mee. Met die handrolstoel kun je bij openbare toiletten komen, musea en kleinere winkels in, en omdat je een auto hebt én kunt rollen, kun je daar ook daadwerkelijk komen. Ik heb zelf een handbewogen rolstoel, maar daarmee kan ik onmogelijk het winkelcentrum in bij ons: ik heb tegenwoordig dan wel een auto (daarvoor was ik afhankelijk van taxi's, helemaal een ramp) maar ik kan nooit dicht genoeg bij een winkel komen met de auto tenzij er toevallig vlak voor de deur geschikte plaatsen zijn. En die zijn er zelden. Maar met de elektrische rolstoel kan ik het centrum bereiken, of ik kan met de auto naar het centrum gaan en met de elro verder vanaf de parkeerplaats. Ik kan me nog voorstellen dat iemand als jouw vriendin dan voor supermarkt-boodschappen de scoot gebruikt, al zou dan ín de supermarkt volgens mij de rolstoel weer veel praktischer zijn. En het is heel persoonlijk: ik zou het toch niet willen, tenzij ik de rolstoel mee kon nemen met een koppelstuk o.i.d. Ik heb jaren geleden een aangepaste fiets geprobeerd die ik toen, met hulpmotor, kon gebruiken. Dat is om andere redenen niets geworden, maar ik zou ook geen fiets willen hebben waarbij ik m'n rolstoel niet mee kon nemen, dat zou voor mij voelen alsof ik m'n benen thuis moest laten en ik zou daar een heel onprettig gevoel bij hebben. Een scootmobiel ís voor mij een vervangende fiets, dus dat zou dezelfde uitwerking hebben.

De vriendin bij wie ik poets liep 20 jaar geleden ondanks haar spasme (PLS) nog redelijk achter een rollator, thuis "los", en op lange afstanden in een (duw)rolstoel die ze niet zelf kon voortbewegen. Daar kwam later een scootmobiel bij, inderdaad als alternatief voor een fiets. Op een gegeven moment was ze ook daar te slecht voor, en kreeg ze een elektrische rolstoel (binnenshuis "lopen" ging nog wel , naar de wc ofzo). Maar hoe slechter / minder ze ging lopen, hoe dikker ze ook wel werd ; daarmee kwam ze toch wel in een vicieuze cirkel. En val maar eens af als je nauwelijks kunt bewegen. Door de PLS nam haar spasticiteit toe, maar haar immobiliteit werd echt ook wel bevorderd door haar toenemende gewicht.
Nu heeft ze een jaar geleden een maagverkleining gehad, en heeft inmiddels weer de elektrische rolstoel weg en een scootmobiel terug. (Beter zal het niet worden overigens ; die beperking past bij haar spasticiteit). Zij heeft natuurlijk veel kennissen en vriendinnen in het zelfde schuitje / karretje, en ook die meiden - meestal zo zwaar spastisch dat ze ook niet zelf de (elektrische rol-)stoel in en uit kunnen zonder hulp, ook niet toen ze nog jong en dun waren - zijn in de afgelopen 20 jaar ook allemaal beduidend dikker geworden. Ik heb daardoor echt wel de indruk dat het niet kunnen lopen vaker een oorzaak is van(meer) overgewicht ,dan dat overgewicht de oorzaak is van niet kunnen lopen. Al zullen ook die gevallen er best zijn. En hoe grof het ook klinkt, als gezond mens dat in normale omstandigheden kan gaan en staan waar ze wil, voor mezelf is het altijd duidelijk geweest dat als ik ooit zo dik zou worden dat ik niet meer op eigen kracht naar de winkel zou kunnen komen om vreterij te kopen, dat de laatste keer is dat ik wat gegeten heb tot ik weer fit genoeg ben om in elk geval mezelf te voeren, zodat er een bovengrens is ;-) . Ik verbaas(de) me altijd over teeveeprogramma's met mensen die zó dik zijn dat ze hun eigen bed niet meer afkunnen ; dat kan alleen maar als al HEEL ruim voor dat moment iemand bereid is je dood te voeren.....en dan kun je ook al heel lang niet meer "op" een scootmobiel)

Dat laatste is helemaal waar, in die hele extreme gevallen is er vrijwel altijd ook sprake van een hele ongezonde relatie met de omgeving. En tóch.. tóch kan ik me voorstellen dat die bovengrens die jij noemt, ook niet altijd zo zwart-wit is. Stel dat jij zo zwaar bent dat je moeite krijgt met lopen, maar ondanks dat alles je meer moeite kost, kun je je nog prima redden. Stel dat je dan ziek wordt: je krijgt een flinke griep, of je moet herstellen van een operatie, etc. Je kunt een tijd je bed niet uit en natuurlijk verzorgt je familie je liefdevol thuis. Je loopt helaas wat complicaties op, de thuiszorg komt erbij om je familie te ontlasten, en terwijl je herstel vordert, merk je dat je kracht en conditie verder achteruit is gegaan terwijl je wél weer wat bent aangekomen van al dat niets-doen. Je kunt de deur niet meer uit en zelfs naar de WC lopen is al een hele opgave. Wat doe je dan? Natuurlijk: je trekt aan de bel bij je huisarts en regelt intensieve begeleiding. Maar als het opzetten van die begeleiding wat hapert, of als je intussen ook in een depressie raakt omdat je de deur niet meer uit kunt en alles zo uitzichtloos lijkt zodat je nergens meer toe komt en alles duurt maar en duurt maar, terwijl je verder aankomt en nog somberder wordt.. Ik deel je verbazing wel en kan me ook écht niet voorstellen dat ik zélf in zo'n situatie terecht zou kunnen komen of zelfs dat één van mijn dierbaren dat zou overkomen (want dan grijp je toch als omgeving ook in, denk ik dan?) heb ik toch ook ergens wel begrip voor het feit dat dingen die langzaamaan erger worden soms gigantisch uit de klauwen kunnen lopen en dat je dan, juist doordat je het allemaal niet meer overziet, soms niet in staat bent om een eenmaal lopend proces te stoppen. En mensen die écht bedlegerig zijn door hun overgewicht hebben natuurlijk stuk voor stuk ook andere problemen daarbij: eetstoornissen, depressie, een slecht zelfbeeld, gebrekkig ontwikkelde persoonlijkheid, soms nog trauma's van vroeger, etc. Ik denk dat iemand die psychisch/mentaal redelijk gezond is, vaak wel in staat zal zijn om in te grijpen als het misgaat en een grens te stellen 'tot hier en niet verder', terwijl iemand die psychisch níet gezond is, dat helaas niet altijd zal kunnen. Tel daarbij op dat dat soort reportages meestal uit de VS komen waar gezondheidszorg lang niet voor iedereen bereikbaar is en ook geen echte kookcultuur is, en de vergelijking tussen jou of mij en die persoon in de reportage wordt al lastiger.

Ben ik helemaal met je eens - zijn we wel vaker geloof ik ;-) - en ja, ik geloof ook, ondanks dat ik het "heb" maar het bij mij het puur een kwestie is van 'elk pondje gaat door het mondje" zonder onderliggende medische of psychische oorzaak, echt een ziekte / aandoening is. Puur de obesitas zelf. Je merkt zelf al met veel dingen dat je ongemerkt stapje voor stapje vaak je eigen grenzen verschuift, dus hoewel ik nu altijd zeg "daar ligt de grens", hoeft er in de praktijk maar DIT te gebeuren en je tikt over de rand. En dan wordt de weg terug steeds moeilijker en langer. Daarom heb ik ook besloten eerder in te grijpen, en ben inmiddels een goede 12 kilo afgevallen in 3 maanden (sneller vind ik niet verantwoord) en een stuk fitter geworden, maar daarvoor moet je lichamelijk als zéker ook geestelijk best wel HEEL goed in je vel zitten. Ik kan me goed voorstellen dat het in andere sociale , psychologische en economische omstandigheden een schier onmogelijke opgave kan zijn. Wel leuk natuurlijk dat je ook daardoor in een soort vicieuze cirkel komt en je je steeds beter voelt, makkelijker beweegt en gezonder wordt naarmate je afvalt ; dat motiveert flink om door te gaan. En poetsen bij een gehandicapte vriendin is zo ongeveer de meest overtuigende manier om doordrongen te raken van het belang van zelfredzaamheid, zolang je daar nog enige invloed op kunt uitoefenen. Dus misschien is zelfs daar nog wel een stukje "eigenbelang" bij.