Wordt "gelatine" verteerd en opgenomen door het menselijk lichaam?

Eiwitten zijn een organisch-chemische verbinding van kool-, water-, stik- en zuurstof. Zij dienen om spieren, bloed, enzymen, botten, haren, nagels, hersenweefsel, celmembranen en genetisch materiaal op te bouwen. Ze vormen dus de bouwstoffen van onze spieren en organen. Eiwit is ook belangrijk voor de groei, maar als we zien hoe weinig eiwit de natuur voorziet op het hoogtepunt van de groei (zie moedermelk), moet de overmatige consumptie van hoog geconcentreerde eiwitvoeding in vraag gesteld worden. Wanneer het organisme volgroeid is (18 à 22 jaar), wordt eiwit nog uitsluitend gebruikt voor het vervangen van wat door weefselafbouw en weefselverstoring ontstaat (ontstaan vooral op grond van lichaamsvergiftiging; de mensen die zich toeleggen op een zuivere levenswijze waarbij minder grote hoeveelheden gifstoffen in het lichaam dringen, zullen duidelijk minder weefselverlies hebben en dus verminderde behoefte aan eiwit).
Eiwitten zijn opgebouwd uit lange ketens van aminozuren. Het lichaam breekt tijdens de spijsvertering de opgenomen (opgegeten) eiwitten af tot afzonderlijke aminozuren. Deze losse bouwsteentjes worden opgenomen in het bloed. Het lichaam bouwt van deze losse bouw-steentjes opnieuw eiwitten op, precies de soorten die we nodig hebben. In totaal zijn er 22 aminozuren. Acht van deze (de essentiële aminozuren) kunnen niet door het lichaam zelf gemaakt worden en dienen daarom volledig uit de voeding te worden genomen.

De belangrijkste planteneiwitten zijn:
albumine (komen voor in vruchten en groenten)
gluten (in granen en tarwe)
legumine (in erwten en bonen)

Enkele dierlijke eiwitten zijn:
caseïne (in melk en zuivelproducten)
gelatine (in botten en huid)
fibrine (in bloed)

Eiwitten, waaronder gelatine worden dus wel degelijk opgenomen in het menselijk lichaam.