Na hoelang komt het lichaam uit de spaarstand?

Ik heb Anorexia Nervosa.
Ik ben diverse keren opgenomen geweest,en ik vraag me af hoe je bij dit onzin antwoord komt!

Karena, geef jouw ervaring dan eens?

@Benzemens
Wat wil je weten dan?
Ik ben nu al ruim een jaar weer thuis en mijn lichaam kan nog steeds geen " hongersignalen " doorgeven.
Als ik iets voel in mijn maag ( honger)herkennen mijn hersenen dit signaal niet meer.
Ik heb nog steeds een heel laag gewicht en eet weinig( ook omdat mijn maag heel klein is geworden)
In het ziekenhuis heb ik sondevoeding gehad en werd gedwongen te eten.De 1e week kwam ik 4 kilo aan omdat m'n lichaam ging opslaan.
Als ik nu weer meer ga eten, kom ik weer snel aan.En dat maakt me nog steeds bang.
Hoewel ik wel beter wil worden.
Eten blijft de vijand.
Het is een rotziekte ...:'(

+!
Goed advies(weer!)
Je weerzin tegen eten overwinnen dat is het idd.
En aangezien je moet eten om te leven,is het allerbelangrijkste:hoe ga je dat doen en wat is het meest effectief op lange termijn.
Je wil niet weten hoe vaak mijn behandelaars tegen mij gezegd hebben dat ze eigenlijk niet wete wat ze moesten doen en hoe vaak ik een verkeerde behandeling heb gekregen.
Ze proppen je vol,en als je een paar kilo zwaarder ben, sturen ze je naar huis: en zoek het dan verder zelf maar uit..
Ik moest het even kwijt..
Gaat niet goed met me.:'((

Dankjewel, Karena, hoewel het me vooral om feedback te doen was. Ik heb denk ik weleens verteld dat ik ademloos naar de tweedelige documentaire 'Vel over probleem' heb gekeken. Die vond ik best goed gemaakt, mede omdat de maakster ervaringsdeskundige is. Het gaf ook wat inzicht hoe het er in één van de gespecialiseerde klinieken aan toegaat. Op een gegeven moment moesten die meiden (dat zijn het meestal) weer 'leren snoepen', en wel door achter elkaar een kingsize Mars te moeten eten. Dat maakte diepe indruk op me maar het zei me ook dat die behandelaars helemaal niets snappen van één van de peilers waarop het anorexia-syndroom berust: verstoring van de vitamine- en mineralenbalans in het lichaam. Ik kijk er natuurlijk ook als professional naar vanuit ervaring in zowel de GGZ als de somatiek. Er wordt heel erg gefixeerd op de weegschaal en op psychologische factoren. Alsof het in de kilo's zit en niet vooral in hoe belabberd jij je voelt, voor een belangrijk deel juist door die ondervoeding. Niet dat gesprekken daar niet bij kunnen helpen en er gebeurden ook goeie dingen maar ik kreeg bij die documentaire ook meer dan eens het gevoel dat de meiden iets aangepraat werd. Het besef dat oorzaak en gevolg door elkaar gaan lopen zou al een stuk helpen. Het klinkt misschien raar maar de hoofdoorzaken van over- en ondergewicht ontlopen elkaar niet veel. Het zijn allebei ondervoedingsproblemen. Daarom vind ik het zo treffend dat je er, terecht vind ik, geen zin in hebt om te jojoën met je gewicht, precies zoals zovelen met overgewicht.

Langzamerhand wordt duidelijk hoe hardnekkig het overgewichtsprobleem is maar dat is nog niet gemeengoed. Ik zie hier regelmatig adviezen als 'gewoon meer bewegen' of goede raad die erop neerkomt om 'gewoon' minder te eten. Hoe 'goed' dat allemaal helpt zien we links en rechts om ons heen, hoewel we overgewicht eigenlijk al heel gewoon vinden. In de NRC van afgelopen zaterdag stond daarover een aardig artikel. Nou, hetzelfde geldt voor anorexia, hoewel er natuurlijk ook verschillen zijn. Probeer, als het je interesseert, het boekje 'Zo ontstaat anorexia' van Johan Sprietsma eens op de kop te tikken. Het is uit 1986, hoewel er in 1993 een tweede druk verschenen is maar er is tweedehands nog wel aan te komen. Niet dat Sprietsma de wijsheid in pacht heeft over anorexia, en dat beseft hij zelf ook wel, maar hij heeft juist dat onderbelichte fysiologische aspect secuur en bruikbaar beschreven. Wat jij en vele andere anorexiapatiënten nodig hebben is een goede coach die ook daaraan aandacht besteedt of een omgeving waarin dat gebeurt. Dom kilo's fokken is de oplossing niet. En als je je hart een keer wilt luchten; be my guest! (In 2 etappes want GV vond me te langdradig worden...)