Lijdt vis ook door de bio-industrie?

Het doden van vissen gebeurt op een veel ergere manier dan het doden van zoogdieren: ze liggen een half uur lang te stikken (sommige zelfs wel 4 uur lang), worden levend open gesneden of in zout gelegd.

"De enige manier om een vis snel en quasi pijnloos te doden, is het dier verdoven en/of hersendood maken. Dit gebeurt in de praktijk echter zelden of niet.

Een van de meest voorkomende dodingsmethoden is verstikking. Vissen worden uit de zee opgehaald en leveren vervolgens een bittere doodstrijd op het dek van het schip. In tegenstelling tot wat je misschien zou denken, gaan vissen namelijk niet onmiddellijk dood op het droge. Haringen leven nog zo’n 35 minuten, kabeljauwen en wijtingen een uur en tongen en schollen vechten nog vier uur voor hun leven.

Een andere veel voorkomende methode is het levend strippen van vissen. De vis wordt opengesneden en het bloed en de ingewanden worden verwijderd. Je zou denken dat ze dan meteen sterven. Het zijn echter taaie dieren. Haringen leven nog 10 minuten, tongen een half uur, scharren 35 minuten en schollen lijden nog 50 minuten lang vooraleer ze uiteindelijk sterven. Soms worden de dieren op ijs gelegd tijdens hun doodstrijd, maar dit verzacht de pijn nauwelijks.

Soms laten vissers de dieren stikken in de lucht voor 7 à 20 minuten. Hierdoor gaan ze niet dood, want hun hersenen blijven intact. Vervolgens worden het bloed en de organen weggehaald, waarna de dieren nog zo’n 10 tot 30 minuten leven.

Zoutbad
Bij deze methode strooit men zout op een levende paling, waardoor diens huid ontslijmd wordt en de kieuwen beschadigd. Je kan het vergelijken met een brandwonde bij een mens. De paling spartelt heftig voor zijn leven. Als de paling niet meer beweegt, worden de organen verwijderd. Het dier is dan nog altijd niet dood! Tegenwoordig doden veel grote bedrijven de dieren machinaal, met behulp van stroomstoten, maar er zijn momenteel nog steeds vissers die palingen doden met een zoutbad."

Kweekvissen in gesloten systemen: "Het is een deel van de intensieve veehouderij, met heel veel dieren op weinig ruimte. De vissen hebben hier absoluut geen mogelijkheid om hun natuurlijke gedrag te uiten, wat leidt tot pijn en stress.
Een voorbeeld van de slechte gevolgen van kweekvis, is de Schotse zalmindustrie, die in 2001 in opspraak kwam. Door het groot aantal dieren per kooi, hadden ze de kampen met luizenvraat, infectieziekten en akelige misvormingen."

En vis eten is ook nog eens schadelijk voor het milieu.