Waarom weet 'men' meestal niet waar een reclame spotje overging waar het uitendelijk om draaide in dat spotje?

Als het goed gedaan word blijft de merknaam wel hangen, het precieze product word al lastiger vaak indd. de cup a soup reclames hebben al catchfrase/clou: "4 uur, cup a soup!" waardoor de link door de kijker gelegd word.

Makers van televisiereclames moeten in ieder geval één seconde film inbouwen waarin ze daadwerkelijk de aandacht van de kijkers weten te trekken.

Gebeurt er op het scherm iets wat de kijker bij de lurven pakt, dan verwijden in die ene tel de pupillen zich, worden de ooglenzen scherpgesteld en zetten de hersenen de deur op een kier voor informatie. Dankzij die flits van verhevigde aandacht kan de kijker ertoe worden geprikkeld om eventjes écht te letten op wat er op televisie gebeurt. Zo krijg je een kans je merk op de kaart te zetten.

Wanneer de commercial de eerste fysieke uitwerkingen op de kijker mist, dan had de reclamemaker zich de moeite kunnen besparen. Want dan openen de hersens zich niet voor de impuls en gaat alle informatie het ene oor in, het andere weer uit.

Het product moet gelinkt worden aan een emotie of handeling.

Dat is een goeie vraag ,soms komen reclames zo op je af met flitsende snelle beelden, sterke harde geluiden dat je al het geluid zachter gaat zetten, dan ben je al afgeleid ik, zeg dan vaak tegen mijn man uhh waar ging het nou over??? Dan haalt hij zijn schouders op en zegt dan ook dat ie het niet weet. Dus gaat het om de snelheid en het harde geluid,waar je eigenlijk al niet meer naar luisteren wil.

Omdat reclamespotjes vaak vreselijk schreeuwerig zijn en dan luister je niet meer, of je zapt weg, dan weet je ook niet waar het over ging: desinteresse.