Hoe gaat derk ogilvie te werk? (geloof namelijk niet in zijn krachten)

ik geloof wel in zijn krachten. Geloven is niet weten, maar vertrouwen dat het zo is. Ik geloof er alleen in omdat ik anders gek wordt van het idee dat ik mijn dierbaren toch echt compleet kan verliezen aan de dood. Deze gedachte geeft rust. Als het bij mij over 'denken' gaat (niet over geloven, maar over denken dat het zo is), dan twijfel ik ook. Ik denk dat sommige mensen zo sterk verdriet met zich meedragen, of wanhoop, dat er mensen zijn die dat kunnen zien, die dat kunnen omzetten in een beeld. Een soort aura idee. Ook denk ik dat er emoties in een omgeving kunnen blijven hangen. Sterke angst bijvoorbeeld. Dat verklaart ook waarom er paragnosten zijn die op afstand kunnen voelen (een peter van der hurk, komt soms akelig dichtbij). Maar, nogmaals, dat denk ik. Weten zal ik het nooit.... maar, de charme van dit soort dingen is juist dat niemand het weet. Misschien weet meneer ogilvie het zelf niet eens zeker.

Met alle respect, maar zo'n houding zou ik voor mezelf nooit kunnen opbrengen. "Ik weet dat ik mezelf voor de gek houd, maar ja, het voelt zo fijn, dus doe ik maar net alsof". Nee, mijn wens om de echte wereld te begrijpen is daarvoor te sterk.

Daar ben ik het niet helemaal mee eens, Cryofiel. Ik geloof er helemaal niet in [understatement] , maar.. ik krijg wel heel sterk de indruk dat iemand als Ogilvie mensen iets "geeft" waar ze heel erg behoefte aan hebben. Laat hem maar lekker zijn hocuspocus ding doen, zolang hij mensen hier erg gelukkig mee maakt. (en misschien weten die eigenlijk ook wel beter, maar als je van iemand hoort dat je dooie kind zegt dat het nu gelukkig is en geen pijn meer heeft, dan is dat misschien wel onbetaalbaar)

Ik formuleer ongelukkig, ik ben het niet Niet eens met je, maar ik kan me voorstellen dat mensen troost zoeken in een troosteloze situatie..

Ik ga nergens tegenin, hoor. Ik constateer alleen dat taya22 zegt dat ze zichzelf expres wijsmaakt dat Derek iets kan, omdat ze zich daarmee gelukkiger voelt. Da's prima wat mij betreft. Het enige dat ik ervan zeg is dat ik zoiets nooit zou kunnen.

Ik ook niet, hoor, en ik ben het wel met je eens, ik had wat te snel gereageerd.
Waar ik me trouwens pas echt boos om maak, is dat zo'n (schadelijke) toverkol als Jomanda nog steeds niet achter tralies zit.

Ik denk dat het niet goed is als je met oplichting mensen tijdelijk een goed gevoel geeft. Dat goede gevoel houdt namelijk een keer op en dan zitten die mensen veel dieper in de ellende dan ervoor. Je kunt beter eerlijk zijn, dat doet even wellicht wat meer pijn maar heeft op de lange duur een veeeeeeeeeel beter resultaat.
'Paragnosten' als Ogilvie parasiteren op de ellende van andere mensen en dat is zeeeeeeeeeeer kwalijk!

Aan de andere kant kan zoiets natuurlijk wel helpen om door een tijdelijk dipje te komen. Het kan zelfs helpen om te voorkomen dat een dip definitief wordt. Scenario: iemand voelt zich machteloos en gaat naar Derek O., die hem naar wat tijdelijk geluk bedriegt. Daardoor wordt die persoon actiever, neemt het heft in eigen handen, maakt nieuwe vrienden, enzovoort. Uiteindelijk geneest hij zichzelf - maar de ingreep van Derek O. was de essentiële aanzet tot die zelfgenezing. Vraag: mag dat, moreel gezien? In de geneeskunde mocht dat vroeger (50 jaar geleden) wel. De arts mocht informatie achterhouden als hij dacht dat dat beter was voor de patiënt. Hij mocht zelfs opzettelijk de waarheid verdraaien. En hij mocht natuurlijk neppillen (placebo's) voorschrijven, zonder dat te vertellen. Vanaf de jaren '60 kwam een maatschappelijke ommezwaai. Wij wilden volledige informatie, we wilden zelfs meedenken met de specialist. Bovenstaande vormen van goedbedoeld bedrog werden verboden. Omdat de behoefte aan bedrog bleef bestaan (het voelt immers zo fijn, iemand die alles weet, die jou leidt, in wie je kunt geloven, en die je alle verantwoordelijkheid uit handen neemt terwijl hij je de indruk geeft dat je toch zelf flink je best doet), gingen we massaal naar de alternatieve "genezers". Nu komen we, heel langzaam, terug van het idee dat we altijd 100% openheid van zaken moeten eisen. We beginnen in te zien dat een placebo wel eens het beste geneesmiddel kan zijn. We vertrouwen ook wat meer op de kundigheid van de artsen, mede doordat we hebben gezien wat er gebeurt wanneer kwakzalvers hun gang kunnen gaan. Het vinden van de juiste weg tussen "goedbedoeld bedrog in het belang van de patiënt" enerzijds, en onethisch handelen anderzijds, zal moeizaam zijn - dat kan niet anders. Voor bedriegers als Derek O. betekent het dat ze hun huidige praktijken niet zullen kunnen voortzetten, behalve misschien in een klein hoekje waar nog behoefte zal zijn aan zijn beweringen. Een psycholoog die een patiënt helpt door te zeggen: "Opa heeft het nu goed. Hij is nu veel beter af dan toen hij nog drie dagen per week in het ziekenhuis lag, en vaak niet kon praten van de pijn. Dat weet ik zeker!", dat zal waarschijnlijk heel normaal worden.

Reden temeer om ook van alternatieve therapeuten te eisen dat ze aan professionele voorwaarden voldoen.
Je moet wel heel goed weten wat je doet als je 'therapeutisch liegt'.