Wie is meer prestigieus? De zanger(es) die een geweldige lied perfect kan zingen, of de songwriter van die geweldige lied?

wat klassieke muziek betreft vaak de componist

wat pop beterft kan de artiest het nummer beter maken dan de schrijver heeft kunnen voorzien. jeff buckleys versie van Hallelujah is MI een sprekend voorbeeld.

cohen

http://www.youtube.com/watch?v=kzWeN-bVDUc

buckley

http://www.youtube.com/watch?v=WIF4_Sm-rgQ

Het is denk ik afhankelijk over welke muziek je praat. Heb je het over hedendaagse pop, dan kan dit voor beiden zijn. Maar ja wat is pop, het staat nog altijd voor POPulaire muziek. Dialect muziek is dus ook popmuziek.

Maar dat is niet de vraag. Bij muziek speelt vaak het gevoel mee. Een songwriter/componist heeft, naar mag ik aannemen, bij hetgeen hij schrijft een bepaald gevoel. Schrijft hij een commercieel lied of schrijft hij een lied om iets mee te verwerken. Wil hij een verhaal delen met ons via zijn tekst.

Dan heb je de artiest(en). Snapt de zanger de componist/songwriter? Kan hij het gevoel in het lied tot leven laten komen.
Bij klassieke muziek is het de componist die de gedachte van het stuk moet overbrengen op de muzikanten. Lukt hem dat? Is hij in staat zijn gevoelens/belevingen/gedachten te delen met de uitvoerend muzikant?
Je kunt het als het ware een zielsoverdracht noemen.

Ik hoop dat je met het laatste begrijpt wat ik bedoel

Richard

Als je met prestigieus bedoelt dat je prestatiegericht bent, dan denk ik dat dat ze allebei prestatiegericht zijn.

De componist heeft het recht om een dikke vinger in de pap te houden bij de uitvoering van zijn werk. Het is toch logisch dat je wilt checken dat je werk goed uit de verf komt?

Of bedoel je met prestigieus eerzuchtig? Want dat ligt duidelijk bij de uitvoerende partij. Eerzuchtige componisten kunnen maar beter singersongwriters worden, want dan voer je uit wat je zelf geschreven hebt.

Ik ben geneigd om de lading neer te leggen bij de uitvoerende artiest.
Ik heb een voorkeur voor klassieke muziek en schrijf af en toe freelance recensies en columns over dit genre. In die hoedanigheid woon ik al ruim 20 jaar concerten bij, die me over de hele wereld hebben laten reizen, en de meest uiteenlopende beroemde en waanzinnig beroemde virtuozen hebben laten tegenkomen.

Komende tot de essentie van mijn antwoord.
De uitvoeringen van het Philadelphia Orchestra, tegenover uitvoeringen van het Koninklijk Concertgebouw Orkest ( KOC ) in identieke stukken van Tchaikovsky, zijn
net zo verschillend als Marco Borsato en Jantje Smit die hetzelfde lied ten gehore brengen.

In Opera is dat nog exceptioneel hoger. Aria's gezongen door Anna Netrebko verschillen dramatisch van aria's gezongen door Diana Damrau, terwijl de aria door bijvoorbeeld Mozart, 230 jaar geleden geschreven is, dezelfde emotie vragen en op exact dezelfde momenten
een bepaalde noot vragen. Toch hoor je een significant verschil.
Miljoenen mensen zwijmelen als ze een vertolking horen van Puccini's "O Mio Babbino Caro" door La Divina, Maria Callas, terwijl yours truly, het niet om aan te horen vindt.

En zo kan ik legio proefondervindelijke voorbeelden ventileren.
Ergo, in de klassieke muziek zijn het zelfs altijd de uitvoerende musici, die een stuk, hoe geniaal ook bedoeld door de componist, kunnen maken en breken.
Wibi speelt het stuk echt anders dan Horowitz en die op zijn beurt heel anders dan Rubinstein of Gilels, Gould of Chopin.
Dat geldt in oratoria, opera en operette en zelfs cross-over muziek nog sterker.

Daarom gaan mensen ook naar concerten toe, heel entertaining hoe Robbie Williams "Me and my Shadow" zingt, terwijl Frank Sinatra er wereldberoemd mee was, maar dit ook weer had van Al Jolson ( 1927 ).

Een goed nummer staat op zich, maar er zijn artiesten op de wereld die met 'la la la la la la la' zingen een hele zaal plat krijgen. Dat getuigd niet echt van componistisch talent, maar de invloed van de uitvoerende artiest.